Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-1.4510.340.2016.1.EN
z 8 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 12 października 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 18 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d – w przypadku uregulowania przez Spółkę zobowiązania powyżej 15.000 zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takiego wydatku do kosztów podatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d – w przypadku uregulowania przez Spółkę zobowiązania powyżej 15.000 zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takiego wydatku do kosztów podatkowych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – spółka akcyjna, od wielu lat dokonuje kompensat, w tym kompensatę trójstronną. Partnerami handlowymi tej operacji są, oprócz Wnioskodawcy, „X” S.A. oraz Sp. z o.o. Kompensata dokonywana jest w każdym miesiącu, jej wartość przekracza zawsze 40.000 zł. Aktualnie rozliczenia finansowe w postaci kompensat wzajemnych zobowiązań i należności redukują przepływy aktywów między kontrahentami. Po zmianie przepisów, w związku z wprowadzeniem sankcji podatkowych (wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kompensat powyżej 15.000 zł) świetnie działający dotychczas system rozliczeń bezgotówkowych przestanie praktycznie funkcjonować, ze względu na niską wartość, zmuszając podmioty do wykonywania niezliczonych i niepotrzebnych w praktyce przelewów, nierzadko generując dodatkowe koszty bankowe i administracyjne. Wnioskodawca obawia się, że jeden z kontrahentów kompensaty trójstronnej, wzorem lat wcześniejszych, zostanie ponownie jego dłużnikiem. Wnioskodawca obawia się również wszelkich konsekwencji, wyłącznie negatywnych, które mogą wyniknąć z powstania zaległości o określonej wartości i czasokresie nieregulowania zadłużenia u tego i innych kontrahentów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zakresu stosowania ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przywołaną na wstępie ustawę należy rozumieć w ten sposób, że od 1 stycznia 2017 r. w przypadku realizowania operacji zobowiązania/należności nie będzie można zastosować formy płatności w postaci kompensaty, ponieważ zgodnie z nowo utworzonym art. 15d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego?

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. ustawa w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. - zmienia (znacznie obniża) limit wartości transakcji, przy których płatności, w obrocie między przedsiębiorcami, powinny być regulowane za pośrednictwem banku lub innej instytucji uprawnionej do prowadzenia rachunku płatniczego; - wprowadza sankcję za niedotrzymanie tej formy płatności w postaci wyłączenia wydatku z kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „CIT”) i podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „PIT”). Zdaniem Wnioskodawcy, od początku jej uchwalenia pojawiają się wątpliwości, czy sankcja ta będzie dotyczyć również przypadków, gdy przedsiębiorcy uregulują wzajemne wierzytelności w formie kompensaty, choć wartość transakcji przekracza limit wskazany w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: „usdg”).

W myśl art. 22 usdg w brzmieniu obecnie obowiązującym dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy (bądź rachunku w skok, gdy przedsiębiorca jest członkiem skok) w każdym przypadku, gdy: stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 EURO, przeliczonych na złote wg średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji. Od 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności między przedsiębiorcami, związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą ma następować za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 PLN, przy czym, transakcje w walutach obcych przelicza się na złote wg kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji. Zmieni się więc przede wszystkim limit transakcji - z wyrażonego w EURO na wyrażony w PLN - i kurs stosowany do przeliczenia waluty obcej na złote. Przy czym, jeżeli transakcja zostanie zawarta przed 1 stycznia 2017 r., a płatność nastąpi po tej dacie, będą do niej stosowane „stare” przepisy. Jednocześnie nowelizacja wprowadziła zmianę w przepisach ustaw o CIT i PIT dotyczących kosztów uzyskania przychodów. W myśl nowego art. 15d ustawy o CIT, prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczą do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 usdg została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Jeżeli koszt został już wcześniej potrącony (zanim nastąpiła płatność), przedsiębiorca ma obowiązek zmniejszyć koszty uzyskania przychodów, a w przypadku braku takiej możliwości - zwiększyć przychody w miesiącu, w którym dokonał płatności bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Zasady te stosuje się odpowiednio w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (tu może być konieczna korekta odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów podatkowych).

Z przepisów przejściowych ustawy nowelizującej (art. 2) wynika, że nowe regulacje dotyczące wyłączenia z kosztów mają generalnie zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2016 r.

Kompensata, o którą pyta Wnioskodawca, to forma uregulowania wzajemnych wierzytelności, której warunki określono w art. 498 - 505 Kodeksu cywilnego (przepisy te posługują się terminem potrącenie). Wynika z nich m.in., że gdy 2 osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, o ile przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym; wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej; potrącenie następuje przez oświadczenie złożone drugiej stronie i ma ono moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe; wierzytelność przedawniona może być potrącona tylko, jeżeli w chwili, gdy potrącenie stało się możliwe, przedawnienie jeszcze nie nastąpiło. W świetle tych przepisów kompensata nie jest formą płatności (do płatności nie dochodzi, nie mamy tu do czynienia z przepływem pieniądza), tylko formą rozliczenia bezgotówkowego - powoduje umorzenie (wygaśnięcie) wzajemnych wierzytelności. Art. 22 usdg wymagający dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego nie ma więc do niej zastosowania. Czyli: dokonanie kompensaty w przypadku transakcji opiewających na kwotę przekraczającą 15.000 PLN nie będzie naruszać art. 22 usdg. Przepis ten nie zakazuje kompensaty, a jedynie ustanawia obowiązek dokonywania płatności między przedsiębiorcami za pośrednictwem rachunku bankowego.

Wnioskodawca na potwierdzenie swojego stanowiska powołał orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku z 2 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 1075/10 sąd ten orzekł, że: art. 22 usdg, mówiący o płatnościach, zapłacie, odnosi się do spełnienia świadczenia w formie pieniężnej, rozliczeń pieniężnych, w tym też zakresie wprowadza on obowiązek regulowania należności powyżej określonej w nim kwoty za pośrednictwem rachunku bankowego. Należności mogą być zapłacone w każdy przewidziany prawem sposób, np. poprzez faktora, czy w formie kompensaty należności, a tylko w przypadku uregulowania należności w formie pieniężnej należy respektować wymóg z art. 22 usdg. Podobnie w wyroku z 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1731/11 sąd stwierdził, że: skoro art. 22 usdg dotyczy rozliczeń pieniężnych, to tym samym nie odnosi się do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności - uregulowanego w art. 498 Kc.

Tak więc w przypadku kompensaty nie powinien też mieć zastosowania nowy art. 15d CIT, który też wyraźnie odnosi się do płatności dotyczących transakcji określonej w art. 22 usdg. Zdaniem Wnioskodawcy, również Ministerstwo Finansów zdaje się podzielać ten pogląd poprzez stwierdzenie: dokonanie kompensaty nie oznacza, że została dokonana czynność, którą można określić mianem płatności. Wnioskodawca wskazuje również, że Ministerstwo Finansów wydaje, od lat, interpretacje indywidualne na gruncie art. 87 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Przykładowo Wnioskodawca wskazuje interpretację indywidualną z 24 lipca 2015 r., Znak: IPPP1/4512-511/15-2/KC w której wskazano: Przepis ten ustanawia konieczność zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego należności za transakcję o wartości 15.000 EURO, a zatem nie dopuszcza w takim przypadku zapłaty bezpośrednio w formie gotówkowej. Nie odnosi się natomiast do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności, którą reguluje art. 498 Kodeksu cywilnego.

Zdaniem Wnioskodawcy „płatność” i „uregulowanie należności” to dwa zupełnie inne zwroty i nie można twierdzić, że znaczą to samo. Kompensata jest formą „uregulowania należności” nie stanowi jednak „płatności”. Zadaniem Wnioskodawcy, takie stanowisko prezentował również Minister Finansów na etapie prac legislacyjnych nad ustawą. W dokumencie „Zestawienie uwag zgłoszonych w trakcie konsultacji społecznych do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej” Minister Finansów odniósł się do uwagi Związku Banków Polskich w zakresie doprecyzowania treści proponowanych przepisów z uwagi na to, iż rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane w innych formach, np. w drodze potrącenia/kompensaty. Zdaniem Ministra Finansów uwaga była niezasadna. Przepisy art. 22 usdg odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania (które to ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się. Można w tym miejscu pomocniczo powołać się na treść art. 59 Ordynacji Podatkowej, w którym zapłatę oraz potrącenie wskazano obok siebie jako dwa odrębne zdarzenia powodujące wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Wnioskodawca wskazuje również, że z informacji prasowych wynika, że Ministerstwo Finansów potwierdziło stanowisko Wnioskodawcy w sprawie regulowania zobowiązań przez kompensaty, które dokonywane nadal w nowym stanie prawnym nie wpłyną negatywnie na koszty firm, w tym Wnioskodawcy.

Reasumując, zarówno stare jak i nowe przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie zakazują stosowania kompensaty, gdy transakcje między przedsiębiorcami przekroczą określony w nich limit. Dokonanie kompensaty w przypadku takich transakcji nie powinno więc od dnia 1 stycznia 2017 r. skutkować wyłączeniem wydatku z kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków uregulowanych przez Wnioskodawcę w formie kompensaty, których wartość przekraczała będzie 15.000 zł w związku z dodaniem do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888), z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d. Natomiast, tut. Organ nie odniósł się do możliwości stosowania przez Wnioskodawcę formy płatności zobowiązań w postaci kompensaty, ponieważ kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko takie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Instytucja kompensaty (potrącenia) została uregulowana w art. 498–505 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm., dalej: „KC”). Stosownie do art. 498 § 1 i § 2 KC, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelność, jak i zobowiązanie względem tej drugiej strony. Potrącenie, pomimo iż dotyczy świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Instytucja potrącenia jest substytutem świadczenia, dzięki któremu dłużnik płaci swój dług i zwalnia się z zobowiązania. W momencie potrącenia następuje faktyczne spełnienie świadczenia. Potrącenie jest więc formą wykonania zobowiązania, do którego, w myśl art. 503 KC, stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 16 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 15d, który wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1829) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.) dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Z powyższego wynika, że wprowadzony od 1 stycznia 2017 r. przepis art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z znowelizowanym brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazują, że podatnicy nie będą mogli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, wydatków przekraczających kwotę 15.000 zł w stosunku do których płatność następować będzie z pominięciem rachunku płatniczego. Ustawodawca w uzasadnieniu do nowelizacji jednoznacznie wskazał, że Proponuje się wprowadzenie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmian, które mają na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego (…). Przy czym, zauważyć należy, że ww. regulacjach wyraźnie jest mowa o „płatnościach”, a nie innych formach regulowania zobowiązań. Ponieważ zarówno ustawa o swobodzie działalności gospodarczej jak i ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają legalnej definicji tego pojęcia zasadnym jest odniesienie się do definicji zawartej w Słowniku Języka Polskiego. Pojęcie „płatność” oznacza „wpłacenie należności”, „należność” zaś to „kwota, którą należy komuś wypłacić” natomiast „kwota” to „pewna suma pieniędzy” - zatem należy przyjąć, że „płatność” to uregulowanie zobowiązania w formie pieniężnej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca – spółka akcyjna od wielu lat dokonuje kompensat, w tym kompensatę trójstronną. Partnerami handlowymi tej operacji są, oprócz Wnioskodawcy, „X” S.A. oraz Sp. z o.o. Kompensata dokonywana jest w każdym miesiącu, jej wartość przekracza zawsze 40.000 zł. Aktualnie rozliczenia finansowe w postaci kompensat wzajemnych zobowiązań i należności redukują przepływy aktywów między kontrahentami. Wnioskodawca zakłada, że jeden z kontrahentów kompensaty trójstronnej, wzorem lat wcześniejszych, zostanie ponownie jego dłużnikiem. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zakresu stosowania ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dokonywanie kompensaty (potrącenia) wzajemnych wierzytelności jest efektywnym sposobem wygaśnięcia zobowiązań bez przepływu środków pieniężnych, a więc nie może być utożsamiane z pojęciem płatności. Zatem w przypadku gdy Wnioskodawca w drodze kompensaty będzie regulował wzajemne należności i zobowiązania z kontrahentami w kwocie przewyższającej 15.000 zł to, o ile w istocie poniesione wydatki będą spełniać przesłanki uznania ich za koszty podatkowe, Wnioskodawca będzie mógł je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, regulowanie przez Wnioskodawcę wzajemnych wierzytelności z kontrahentami w formie kompensaty spowoduje, że wyłączenie określone w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miało zastosowania.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.