Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP1-2.4512.130.2016.1.AW
z 8 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2016 r. (data wpływu 20 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla sprzedaży działki niezabudowanej nr 312/3 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla sprzedaży działki niezabudowanej nr 312/3.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży działki niezabudowanej położonej w obrębie Gminy, dla której uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Nieruchomość została nabyta przez Spółkę w roku 1996 w stanie niezabudowanym. Spółka w kolejnych latach wzniosła na tym terenie obiekty budowlane. Przedmiotem sprzedaży będzie jednak wydzielona część tej nieruchomości, która pozostaje nadal niezabudowana.

Działka znajduje się na obszarze, dla którego Rada Miejska uchwaliła w dniu 18 czerwca 2009 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z tym planem działka, której sprzedaż planuje Wnioskodawca, znajduje się na obszarze oznaczonym w planie jako tereny przeznaczone do użytkowania rolniczego o symbolu RM opisanym jako zabudowa zagrodowa w gospodarstwach rolnych, hodowlanych, ogrodniczych – nr 312/3.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca sprzedając powyższą działkę będzie mógł zastosować zwolnienie od podatku od towarów i usług przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasadne będzie zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług przewidzianego w powołanych wyżej przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepis ten zwalnia od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Definicję „terenów budowlanych” zawiera z kolei pkt 33 w art. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wyjaśniając, że przez takie tereny należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa odsyła więc do innej ustawy regulującej planowanie przestrzenne, a więc do ustawy z dnia 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 199, z późn. zm.). Ustawa ta nie rozstrzyga jednak wprost jakiego rodzaju grunty mogą być uznane za grunty budowlane, a jakie nie. Ma to wynikać z uchwalonego planu o zagospodarowaniu przestrzennym terenów gminnych.

Z planu uchwalonego przez Radę Gminy wynika, które grunty mają charakter budowlany, bowiem wskazane zostały w planie jako grunty przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe, a więc oznaczone symbolem M. Grunty przeznaczone pod budownictwo usługowe oznaczono symbolem U. Grunty przeznaczone na cele rolnicze oznaczono jako R, przy czym w ramach tej grupy wskazano też grunty oznaczone RM z przeznaczeniem jak podano wyżej. Zarówno grunty oznaczone R, jak i RM znajdują się we wspólnej grupie oznaczonej jako tereny użytkowane rolniczo. To skłania Wnioskodawcę do przyjęcia poglądu, że oba te rodzaje gruntów mimo, że na części z nich mających oznaczenie RM dopuszczono zabudowę zagrodową, mają charakter gruntów innych niż budowlane.

Powyższe powoduje, że – w ocenie Wnioskodawcy – sprzedaż działki położonej w strefie oznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako działka rolnicza RM, a więc tylko z możliwością wzniesienia na niej zabudowy zagrodowej, nie jest terenem budowlanym w rozumieniu powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku VAT.

Reasumując, Wnioskodawca jest zdania, że dokonując dostawy gruntu niezabudowanego, oznaczonego w planie miejscowym jako grunt przeznaczony na cele rolnicze z możliwością zabudowy zagrodowej, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na mocy powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, w przypadku gruntów niezabudowanych zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnieniu od podatku VAT podlega dostawa terenu niezabudowanego nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zatem zwolnienie od podatku od towarów i usług obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi.

Jednocześnie należy wskazać, że ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

I tak, w myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle ww. orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy ww. art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślić zatem należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży działki niezabudowanej nr 312/3, dla której uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z ww. planem przedmiotowa działka znajduje się na obszarze oznaczonym jako tereny przeznaczone do użytkowania rolniczego o symbolu RM, opisanym jako zabudowa zagrodowa w gospodarstwach rolnych, hodowlanych, ogrodniczych.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości w kwestii zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług – zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – dla sprzedaży działki niezabudowanej nr 312/3.

Na potrzeby niniejszej sprawy należy odnieść się do treści poz. 3 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) stwierdzając, że „tereny zabudowy zagrodowej” zostały zakwalifikowane w grupie „tereny użytkowane rolniczo”, która obejmuje trzy podgrupy:

• 3.1. „tereny rolnicze” – oznaczenie literowe R;
• 3.2.„tereny obsługi produkcji w gospodarstwach rolnych, hodowlanych, ogrodniczych oraz gospodarstwach leśnych i rybackich” – oznaczenie literowe RU;
• 3.3. „tereny zabudowy zagrodowej w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych” – oznaczenie literowe RM.
  
  

W związku z powyższym należy wskazać, że cyt. rozporządzenie odróżnia tereny rolnicze („R”) od terenów zabudowy zagrodowej („RM”). Zatem oczywistym jest, że jeżeli dany grunt jest położony na „terenach zabudowy zagrodowej”, czyli został oznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem „RM”, to stanowi teren przeznaczony pod zabudowę.

Uwzględniając opis zdarzenia przyszłego wskazujący, że działka nr 312/3 – zgodnie z ustanowionym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – stanowi teren zabudowy zagrodowej, stwierdzić należy, że przedmiotowa działka przeznaczona jest pod zabudowę. Tym samym planowana przez Wnioskodawcę transakcja sprzedaży nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawca sprzedając powyższą działkę nie będzie mógł zastosować zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie nadmienia się, że zgodnie z powołanym wyżej art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z dołączonych do niego dokumentów. W związku z tym załączone przez Wnioskodawcę do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.