Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-1.4511.270.2016.1.AMN
z 8 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako instytucja kultury i płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350, z późn. zm.), zamierza zorganizować dla swoich pracowników wyjazd integracyjny poza miejscem prowadzonej działalności gospodarczej. Celem wyjazdu jest nawiązanie pozytywnych relacji między pracownikami skutkujących podniesieniem efektywności pracy oraz większą motywacją do pracy. Pracownicy potwierdzą chęć udziału w zorganizowanym wyjeździe. Koszty wyjazdu pokrywane będą w ok 40% z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, natomiast w ok. 60% ze środków obrotowych Wnioskodawcy. W ramach kosztów uwzględnione zostaną: nocleg, przejazd, wyżywienie, opłaty zaiks, ubezpieczenie uczestników, korzystanie z miejsc rozrywki: Aquapark, park linowy. Pracownicy będą mogli korzystać dobrowolnie i fakultatywnie ze zorganizowanych animacji, przy czym nie będzie możliwości określenia, z których aktywności pracownik korzystał oraz czy korzystał z zaoferowanego wyżywienia. Spotkanie integracyjne odbędzie się w wynajętym ośrodku, w którym zorganizowany zostanie wieczorek zapoznawczy wraz z imprezą taneczną oraz poczęstunkiem w formie szwedzkiego stołu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udział pracowników w opisanym wyjeździe integracyjnym zorganizowanym przez Wnioskodawcę stanowić będzie nieodpłatne świadczenie, zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r., Nr 80 poz. 350, z późn. zm.), dla tychże pracowników, będące przychodem ze stosunku pracy podlegającym podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?

Według art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350, z późn. zm.), pracodawca zobowiązany jest ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia celem obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przypadającej na część finansowaną ze środków pracodawcy. W części pokrywanej przez Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350, z późn. zm.), zwolnione przedmiotowo do kwoty 380 zł w ciągu roku podatkowego dla każdego pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, udział w wyjeździe integracyjnym nie stanowi dla pracowników nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350, z późn. zm.), co oznacza, że Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku naliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zarówno w części finansowanej przez pracodawcę, jak i w części finansowanej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947). Trybunał Konstytucyjny w wyroku tym określa kryteria, które determinują nieodpłatne świadczenie, jako przychód pracownika ze stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż: ,,Nieodpłatne świadczenie, aby mogło stanowić dochód pracownika, musi być „zapłatą” za pracę dokonywaną czymś innym niż pieniądz” (J. Marciniuk, op.cit., nb 19). W ocenie Trybunału za takim zapatrywaniem przemawia wyraźnie zestawienie przepisów: art. 12 ust. 1 z art. 21 ust. 1 i z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Ich lektura prowadzi wprost do wniosku, że „inne świadczenia nieodpłatne” traktowane są przez ustawodawcę jako forma przysporzenia wśród innych form, przede wszystkim - pieniędzy (por. J. Marciniuk, op.cit., nb 19). Chodzi zatem o korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb.

„3.4.3. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ - jak wskazano w pkt 3.2.4. uzasadnienia - znaczenie dochodu na gruncie u.p.d.o.f. jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

O ile jednak w wypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów), o tyle „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód, w rozumieniu u.p.d.o.f., tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu uniknąć wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Trybunał zwraca uwagę, że sytuacja jest zupełnie oczywista w razie wskazania w umowie o pracę określonych świadczeń, które pracodawca będzie wypełniał na rzecz pracownika (mieszkanie służbowe, bilet miesięczny, pakiet ubezpieczenia zdrowotnego, dowóz do pracy itp.)”.

Trybunał Konstytucyjny w swoim uzasadnieniu orzekł także, że: „3.4.6. Obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

3.4.7. Podsumowując ten fragment analizy Trybunał stwierdza, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku”.

Powyższe stanowisko potwierdzają również interpretacje indywidualne m.in.:

• IPPB1/415-1463/14-3/JS Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 lutego 2015 r. Wnioskodawca zadał pytanie „Czy udział w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez szkołę prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jeśli nie można zindywidualizować świadczenia i jego wartości pieniężnej oraz przypisać go konkretnemu pracownikowi... Czy na płatniku dąży obowiązek pobrania zaliczki... Czy w tym przypadku ma zastosowanie orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r.”
  Stanowisko wnioskodawcy Organ uznał za prawidłowe.
• ILPB1/415-1324/14-2/AN Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 lutego 2015 r. Wnioskodawca zadał pytanie: „Czy wzięcie udziału w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez Spółkę prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Spółka powinna zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę…”.
  Stanowisko wnioskodawcy Organ uznał za prawidłowe, uzasadniając, iż: „Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę - w przedstawiony we wniosku sposób - spotkania integracyjnego dla pracowników, nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  Zauważyć bowiem należy, że w przypadku organizowania spotkania integracyjnego, na które zostaną zaproszeni pracownicy nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Udział w spotkaniu integracyjnym organizowanym przez pracodawcę nie spowoduje wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego, gdyż nie pojawi się u nich korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.
  Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że udział pracowników w spotkaniu integracyjnym opisanym w zaistniałym stanie faktycznym nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie powoduje, że na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek od tak uzyskanego świadczenia na zasadach określonych w art. 31 ww. ustawy”.
• IBPB-2-1/4511-217/15/KrB Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 9 września 2015 r. Wnioskodawca zadał pytanie: „Czy udział pracowników w opisanym spotkaniu sportowym (integracyjnym) organizowanym przez pracodawcę stanowi dla tych pracowników świadczenie nieodpłatne, będące przychodem ze stosunku pracy podlegającym podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, co do którego pracodawca, jako płatnik zobowiązany jest ustalić wartość tego świadczenia (zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy), w celu obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych a w części dotyczącej finansowania imprezy ze środków obrotowych pracodawcy również odprowadzić składki ZUS”.
  Stanowisko wnioskodawcy Organ uznał za prawidłowe, uzasadniając, że: „Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku zorganizowania spartakiady dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie zostało bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, spartakiada miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w spotkaniu był dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkanie organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w spartakiadzie organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie ust. 2a tego artykułu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W myśl przepisów art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować dla swoich pracowników wyjazd integracyjny poza miejscem prowadzonej działalności gospodarczej. Celem wyjazdu jest nawiązanie pozytywnych relacji między pracownikami skutkujących podniesieniem efektywności pracy oraz większą motywacją do pracy. Koszty wyjazdu pokrywane będą częściowo z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i częściowo ze środków obrotowych Wnioskodawcy. W ramach kosztów uwzględnione zostaną: nocleg, przejazd, wyżywienie, opłaty zaiks, ubezpieczenie uczestników, korzystanie miejsc rozrywki: Aquapark, park linowy. Pracownicy będą mogli korzystać dobrowolnie i fakultatywnie ze zorganizowanych animacji, przy czym nie będzie możliwości określenia, z których aktywności pracownik korzystał oraz czy korzystał z zaoferowanego wyżywienia. Spotkanie integracyjne odbędzie się w wynajętym ośrodku, w którym zorganizowany zostanie wieczorek zapoznawczy wraz z imprezą taneczną oraz poczęstunkiem w formie szwedzkiego stołu.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział pracownika, emeryta w przedstawionych we wniosku przedsięwzięciach prowadzi do powstania u niego przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W wyroku tym wskazano również, że w odniesieniu do imprez integracyjnych i szkoleń nie jest spełnione obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego. Nawet gdy pracownik uczestniczy dobrowolnie w imprezie integracyjnej czy szkoleniu, po jego stronie nie pojawia się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż – pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku – nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę wyjazdu integracyjnego nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Niezależnie bowiem od tego czy pracownik dobrowolnie uczestniczył w takim wyjeździe nie pojawi się u niego korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby Wnioskodawca nie zorganizował wyjazdu wskazanego we wniosku, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Brak jest również podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W konsekwencji zatem, udział pracowników we wskazanym we wniosku nieobowiązkowym wyjeździe integracyjnym, zorganizowanym poza miejscem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, sfinansowanej w części ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz w części ze środków obrotowych Wnioskodawcy, nie będzie stanowił dla pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku wartości świadczenia związanego z udziałem w ww. wyjeździe integracyjnym zaliczać do przychodów pracowników. W związku z tym, że udział pracowników we wskazanym we wniosku wyjeździe integracyjnym nie stanowi dla nich przychodu, to zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.