Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-726/16-2/WM
z 26 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 sierpnia 2016 r. r. (data wpływu 18 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 października 2016 r. (data wpływu 19 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wyposażenia i towarów przekazanych Wnioskodawczyni z działalności męża – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wyposażenia i towarów przekazanych Wnioskodawczyni z działalności męża.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni za kilka miesięcy zamierza otworzyć jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych, zarejestrować się do podatku VAT, założyć podatkową księgę przychodów i rozchodów. Mąż Wnioskodawczyni planuje przekazać jej 2 sklepy spożywczo-przemysłowe do prowadzenia. Niezwłocznie po przekazaniu sklepów, działalność męża Wnioskodawczyni zostanie zlikwidowana. Z mężem łączy Wnioskodawczynię małżeńska wspólność majątkowa. Mąż Wnioskodawczyni zamierza przekazać Jej nieodpłatnie całe prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, w skład którego wchodzą takie składniki jak: wyposażenie sklepów (lada chłodnicza, regały sklepowe), towary handlowe, kredyt bankowy, prawa wynikające z umów (najmu), wierzytelności, środki pieniężne, koncesje i zezwolenia, księgi i dokumenty związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, pracownicy. Między małżonkami nie będzie zawarta żadna umowa, przekazanie nie nastąpi w drodze darowizny, transakcja nie będzie udokumentowana fakturą, zostanie sporządzony jedynie protokół przekazania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy otrzymanie od męża przedsiębiorstwa sprawi, że Wnioskodawczyni będzie musiała zapłacić podatek dochodowy od wartości przekazanych jej składników majątku?

Czy otrzymane nieodpłatnie wyposażenie i towary Wnioskodawczyni może ująć w kosztach uzyskania przychodów oraz wprowadzić ich wartość do podatkowej księgi przychodów i rozchodów? Czy sprzedaż otrzymanego nieodpłatnie wyposażenia, towarów, będzie dla Wnioskodawczyni przychodem, a jeżeli tak, to w jaki sposób udokumentować ją w podatkowej księdze przychodów i rozchodów?

Przedmiotem interpretacji indywidualnej, jest odpowiedź na pytanie drugie. W zakresie pytania pierwszego, wniosek został rozpatrzony odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawczyni, towary handlowe i wyposażenie otrzymane nieodpłatnie od męża nie mogą być ujęte w kosztach uzyskania przychodów, nie mogą być również wprowadzone do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, gdyż nie spełniają wymogów stawianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w art. 22 ust. 1.

Natomiast sprzedaż otrzymanego nieodpłatnie wyposażenia i towarów handlowych będzie przychodem Wnioskodawczyni. Przychody ze sprzedaży należy wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów na podstawie faktur lub raportów z kasy fiskalnej. W przypadku zaewidencjonowania przychodu w kasie fiskalnej i późniejszego wystawienia na ten przychód faktury, nie wpisuje się do księgi kwoty z faktury. Należy natomiast połączyć w sposób trwały zwrócony oryginał paragonu fiskalnego z kopią faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 583), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast w myśl art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Wyżej wymieniony przepis określa, zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonka nie zalicza się przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania wyposażenia, czy też towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni – na rzecz Wnioskodawczyni.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zamierza otworzyć jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych, założyć podatkową księgę przychodów i rozchodów. Mąż Wnioskodawczyni planuje przekazać Jej 2 sklepy spożywczo-przemysłowe do prowadzenia. Niezwłocznie po przekazaniu sklepów, działalność męża Wnioskodawczyni zostanie zlikwidowana. Z mężem łączy Wnioskodawczynię małżeńska wspólność majątkowa. Mąż Wnioskodawczyni zamierza przekazać jej nieodpłatnie całe prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, w skład którego wchodzą takie składniki jak: wyposażenie sklepów (lada chłodnicza, regały sklepowe), towary handlowe, kredyt bankowy, prawa wynikające z umów (najmu), wierzytelności, środki pieniężne, koncesje i zezwolenia, księgi i dokumenty związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, pracownicy. Między małżonkami nie będzie zawarta żadna umowa, przekazanie nie nastąpi w drodze darowizny, transakcja nie będzie udokumentowana fakturą, zostanie sporządzony jedynie protokół przekazania.

W rozpatrywanej sprawie wyjaśnić należy, że - po przejęciu towarów handlowych –Wnioskodawczyni w swojej działalności gospodarczej będzie osiągała przychody z tytułu sprzedaży przejętych towarów, czy też wyposażenia, które zaliczyć należy do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Żadne przepisy nie zabraniają przy tym, aby małżonkowie mający wspólność majątkową ustalili między sobą, które z nich będzie i od kiedy osobą zarządzającą rzeczami nabytymi ze wspólnych środków finansowych.

Z uwagi na przytoczone przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, koszt nabytych towarów i wyposażenia przekazanych z działalności męża do działalności Wnioskodawczyni spełni przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ będzie można uznać, że został poniesiony w celu uzyskania przychodu w firmie Wnioskodawczyni. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie określa, w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku uznać należy, że wydatki poniesione na zakup towarów handlowych i wyposażenia, które Wnioskodawczyni zostały przekazane z działalności męża będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Natomiast, zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, sprzedaż towarów handlowych i wyposażenia przekazanych z działalności męża stanowić będzie u niej przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższą sprzedaż należy dokumentować na podstawie wystawionych faktur VAT, bądź też raportami z kasy fiskalnej. Bowiem, zgodnie z § 19 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2014 r. poz. 1037 ze zm.), zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży wyrobów, towarów handlowych i usług są dokonywane na podstawie wystawionych faktur, a w przypadku sprzedaży nieudokumentowanej fakturami – na podstawie wystawionego na koniec dnia dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość tych przychodów za dany dzień, o ile nie jest prowadzona ewidencja sprzedaży lub ewidencja przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Końcowo wskazać należy, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem. Nie wywiera natomiast skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni, w szczególności w zakresie obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu o wartość przekazanych Wnioskodawcy towarów handlowych i wyposażenia.

Ponadto, zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 maja 2016 r., o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 846), przepis art. 14na ustawy zmienianej w art. 1 ma zastosowanie do interpretacji indywidualnych wydanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.