Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB2.4511.754.2016.1.AG
z 1 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 21 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownik Urzędu Gminy, który został zwolniony z pracy, a następnie przywrócony do pracy przez Sąd Pracy, złożył do Wójta Gminy wniosek o przyznanie pomocy finansowej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w wysokości 800,00 zł. Prośbę swą umotywował następująco: „Wnioskowana przeze mnie kwota pomocy finansowej, to kwota utraconych dochodów ze świadczeń socjalnych, których zostałem pozbawiony wskutek bezprawnie rozwiązanej umowy o pracę z Urzędem Gminy. Fakt ten został potwierdzony wyrokiem Sądu Pracy z dnia 7 grudnia 2012 r. o przywróceniu mnie do pracy, który uprawomocnił się z dniem 19 marca 2013 r. na podstawie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 19 marca 2013 r., gdzie oddalono apelację Urzędu Gminy. Takie postępowanie pracodawcy pozbawiło mnie i moją rodzinę dochodów z wynagrodzenia za pracę przez okres prawie 5-ciu miesięcy, a po wydaniu ww. wyroków pracodawca wypłacił mi w marcu wysokość 1-miesięcznego wynagrodzenia, tj. 3.120,00 zł. Sytuacja ta wpłynęła na znaczne pogorszenie mojej sytuacji finansowej i rodzinnej, gdyż w czasie pozostawania bez pracy ponosiłem duże wydatki, związane z kosztami postępowania sądowego, a moja rodzina utrzymywała się z wynagrodzenia żony w wysokości 2.000,00 zł i mojego zasiłku dla bezrobotnych – średnio 700,00 zł. Mając na utrzymaniu 4-osobową rodzinę i wcześniej podjęte zobowiązania – trudno mi utrzymać płynność finansową”.

Członkowie Komisji Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych powołując się na § 19 pkt 1 Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, który stanowi, że środki Funduszu przeznacza się na finansowanie działalności socjalnej, organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, w tym pomoc finansową w postaci zapomóg bezzwrotnych dla osób uprawnionych, dotkniętych wydarzeniami losowymi, klęskami żywiołowymi, chorobami lub znajdującymi się w trudnej sytuacji życiowej, rodzinnej lub materialnej, rozpatrzyli wniosek pozytywnie. Z posiedzenia Komisji Socjalnej sporządzono protokół, w którym decyzje przyznania pomocy finansowej umotywowano następująco: „członkowie Komisji uznali, że pomoc finansowa w przypadku Pana… jest jak najbardziej zasadna. Pan… pozostawał bez pracy przez 5 miesięcy i niewątpliwie w tym okresie jego rodzina znalazła się w trudnej sytuacji finansowej. Utrzymanie 4-osobowej rodziny i wcześniej podjęte zobowiązania utrudniły Mu utrzymanie płynności finansowej budżetu rodzinnego. W związku z powyższym członkowie Komisji w głosowaniu jawnym jednogłośnie postanowili przyznać bezzwrotną pomoc finansową”. Do pracownika wystosowano pismo zatwierdzone przez Wójta Gminy, w którym poinformowano Go o przyznaniu pomocy finansowej, tj. bezzwrotnej zapomogi ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego dla przyznanej pomocy finansowej, tj. bezzwrotnej zapomogi można zastosować zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na to, że w świetle opisanego stanu faktycznego, pracownika nie dotknęło indywidualne zdarzenie losowe, uzasadniające zastosowanie zwolnienia określonego w ww. przepisie, gdyż:

1. Pracownik wnioskuje o pomoc finansową z tytułu utraconych dochodów ze świadczeń socjalnych, których został pozbawiony wskutek zwolnienia z pracy, a zgodnie z § 7 Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – jest to fundusz spożycia zbiorowego i niekorzystanie z niego nie daje osobom uprawnionych do korzystania, podstawy do żądania jakiegokolwiek ekwiwalentu. Świadczenia socjalne nie mają charakteru roszczeniowego.
2. Zapomoga charakteryzuje się tym, iż jest to świadczenie jednorazowe, mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z różnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej. Podstawą do zastosowania zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie faktu wystąpienia określonego zdarzenia. Podmiot dokonujący wypłaty zapomogi powinien każdorazowo oceniać, czy przesłanki do jej otrzymania przez podatnika mieszczą się w przypadkach wymienionych w tym przepisie. W przypadku braku należytego udokumentowania zdarzenia, zapomoga otrzymana przez pracownika podlega opodatkowaniu. Urząd Gminy, jako płatnik, zobowiązany jest do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a zatem zobowiązany jest do analizowania każdego przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. Ze zwolnienia korzystać mogą zatem tylko te zapomogi, które zostały wypłacone w związku z indywidualnym zdarzeniem losowym, pod warunkiem udokumentowania przez osobę starającą się o świadczenie podlegające zwolnieniu stosownymi dowodami, bowiem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie wywodzącej z tego faktu skutki prawne. Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż uzasadnienie decyzji przyznania pomocy finansowej przez Komisję Socjalną jest bardzo ogólne, dokonane bez jakiejkolwiek analizy danych zawartych we wniosku pracownika. Ponadto pracownik nie przedstawił żadnych dowodów na to, jakie były dochody rodziny w okresie jego pozostawania bez pracy oraz jakie wcześniej podjęte zobowiązania finansowe spłaca. Komisja Socjalna natomiast nie zażądała od Niego żadnych dokumentów potwierdzających Jego sytuację finansową, traktując Go tym samym jako jedynego żywiciela rodziny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało otrzymane w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79.

W powołanym powyżej przepisie ustawodawca określił przypadki, których wystąpienie umożliwia zwolnienie zapomogi z podatku dochodowego. Tak więc ze zwolnienia korzystają zapomogi otrzymane w związku z zaistnieniem określonych sytuacji, tj.:

• indywidualnego zdarzenia losowego,
• klęski żywiołowej,
• długotrwałej choroby,
• śmierci.

Zarówno powołany wyżej przepis jak również inne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „zdarzenie losowe”. W orzecznictwie podatkowym wskazuje się, że w sytuacji, gdy w prawie podatkowym termin użyty w przepisach nie jest bliżej określony, to wykładnia takiego pojęcia winna odbywać się przy zastosowaniu wykładni językowej lub zgodnie ze znaczeniem jakie ma ono w języku potocznym.

Mając powyższe na uwadze, pod pojęciem „indywidualnego zdarzenia losowego” można rozumieć wszelkie nagłe, niespodziewane, pojedyncze zdarzenia wywołane przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka, nawet przy zachowaniu należytej staranności, jak np. kradzieże, włamania, zniszczenie domu lub mieszkania spowodowane zalaniem wodą lub pożarem, nieszczęśliwe wypadki powodujące uszczerbek na zdrowiu itp.

Należy przy tym zauważyć, że cechą charakterystyczną zapomogi jest, że jest to świadczenie jednorazowe mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z różnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, a podstawą do zastosowania zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie faktu wystąpienia określonego zdarzenia.

Z treści wniosku wynika, że pracownik Wnioskodawcy otrzymał jednorazową, bezzwrotną zapomogę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w wysokości 800 zł, w związku z trudną sytuacją finansową pracownika przez okres 5-ciu miesięcy, spowodowaną zwolnieniem z pracy i brakiem zatrudnienia.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz opisany stan faktyczny, w szczególności zaś definicję „zdarzenia losowego” stwierdzić należy, że przedmiotowej zapomogi, otrzymanej w związku z trudną sytuacją materialną, nie można uznać za przyznaną w związku z zaistnieniem zdarzenia losowego, czyli nagłego, niespodziewanego, pojedynczego zdarzenia wywołanego przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka, nawet przy zachowaniu należytej staranności.

W konsekwencji, bezzwrotna jednorazowa zapomoga pieniężna w kwocie 800 zł, otrzymana przez pracownika, nie mieści się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie korzysta ze zwolnienia na podstawie tego przepisu.

Zatem Wnioskodawca, jako płatnik, zobowiązany jest do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.