Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP1.4512.760.2016.1.MN
z 30 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2016 r. (data wpływu 4 października 2016 r.) uzupełnionym w dniach 14 i 21 listopada 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, że zasada „centralizacji” rozliczeń nie będzie obejmować działalności Powiatowego Urzędu Pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 14 i 21 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej odnośnie podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy zasada „centralizacji” rozliczeń nie będzie obejmować działalności Powiatowego Urzędu Pracy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

G. jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną (status gminy na prawach powiatu). Jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”).

W ramach swojej działalności G. dokonuje szeregu czynności, do wykonywania których zobowiązany jest na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016, poz. 446, dalej: „ustawa o samorządzie gminnym”). G. wykonuje również szereg czynności na podstawie ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2016 r. poz. 814, dalej: „ustawa o samorządzie powiatowym”), działając zgodnie z art. 92 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym jako miasto na prawach powiatu.

Zgodnie z art. 4 ustawy o samorządzie powiatowym, G. wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym. Do zadań tych, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym należą m.in. przeciwdziałanie bezrobociu oraz aktywizacja lokalnego rynku pracy. Zgodnie z regulacjami ustawy o samorządzie powiatowym, Wnioskodawca jest zobowiązany do powołania jednostki organizacyjnej w postaci Powiatowego Urzędu Pracy.

Zgodnie z art. 33b ustawy o samorządzie powiatowym Powiatowy Urząd Pracy jest częścią powiatowej administracji zespolonej. Powiatowy Urząd Pracy wykonuje zadania określone w art. 9 ust. 1 w zw. z art. 9a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 645, dalej: „ustawa o promocji zatrudnienia”).

Powiatowy Urząd Pracy nie wykonuje czynności opodatkowanych VAT, nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Nie posiada własnego majątku.

Wnioskodawca podkreśla, że dnia 29 września 2015 r. został wydany wyrok Trybunatu Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE” lub „Trybunał”), w którym wskazano, że samorządowe jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów o VAT, zatem wszelkie czynności przez nie dokonywane powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła. W związku z powyższym zakłada się obowiązkowe scentralizowanie samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT w Polsce, które będzie obowiązywało od dnia 1 stycznia 2017 r.

Mając na względzie powyższe, po stronie Wnioskodawcy powstały wątpliwości w kwestii, czy wspomniana centralizacja rozliczeń w zakresie podatku VAT obejmie Powiatowy Urząd Pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Powiatowy Urząd Pracy jako jednostka budżetowa Powiatu będzie podlegać centralizacji w zakresie podatku VAT w ramach samorządu terytorialnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, Powiatowy Urząd Pracy jako jednostka budżetowa Powiatu nie będzie podlegać centralizacji w zakresie podatku VAT w ramach samorządu terytorialnego.

Uzasadnienie stanowiska.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710, dalej: „ustawa o VAT”) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca zwraca również uwagę na treść przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), dalej: „Dyrektywa VAT”. Zgodnie z art. 9 Dyrektywy VAT, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą, zgodnie z art. 9 Dyrektywy VAT uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Określenie samodzielności w tym znaczeniu ma charakter obiektywny, co oznacza, że ustalenia, czy dana jednostka działa „samodzielnie”, należy dokonać na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie w sposób o charakterze uznaniowym przez jednostkę nadrzędną dla danego podmiotu. Ponadto należy wskazać, że ustaleń tych należy dokonywać na gruncie przepisów ustawy o VAT oraz przepisów wspólnotowych w oderwaniu od skutków konwencjonalnych na gruncie prawa cywilnego i przepisów samorządowych.

W konsekwencji dla celów uznania za podatnika VAT istotne jest określenie czy dana jednostka spełnia określone przesłanki.

Jednym z kryteriów jest przede wszystkim ustalenie, czy dana jednostka ponosi ryzyko gospodarcze, czy też to ryzyko ponosi jednostka nadrzędna (por. pkt 35 wyroku TSUE w sprawie FCE Bank C-210/04). Kolejnym kryterium, według TSUE, decydującym o ustaleniu samodzielności, jest odpowiedzialność za szkody poniesione wobec osób trzecich (por. wyrok w sprawie Ayuntamiento de Sevilla C-202/90 pkt 15).

W odniesieniu do powyższego, wskazać należy na kluczowe w tym zakresie jest rozstrzygnięcie TSUE dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14, gdzie wskazano, że: „Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie”.

W tym miejscu Wnioskodawca podkreślić, że powyższy wyrok co prawda odnosi się do gminnych jednostek budżetowych, jednakże jego rozstrzygnięcie ma również zastosowanie do powiatowych jednostek budżetowych, z uwagi na praktycznie takie same uwarunkowania faktyczne i prawne.

Wnioskodawca wskazuje, że zdaniem TSUE jednostki budżetowe i zakłady budżetowe nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej z uwagi na fakt, iż nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. TSUE wskazał, że jednostki te nie ponoszą ryzyka gospodarczego związanego z działalnością gospodarczą powierzoną im w imieniu gminy (powiatu) oraz nie odpowiadają za szkody spowodowane tą działalnością (odpowiedzialność tą ponosi wyłącznie jednostka samorządu terytorialnego), ponieważ nie dysponują własnym majątkiem, nie osiągają własnych dochodów i nie ponoszą kosztów dotyczących takiej działalności. Uzyskane dochody stanowią dochód gminy (powiatu) i są wpłacone do budżetu gminy (powiatu), a wydatki jednostki budżetowej są pokrywane bezpośrednio z budżetu gminy (powiatu).

Z powyższego wynika, że jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów ustawy o VAT, zatem wszelkie czynności wykonywane przez jednostki budżetowe na podstawie umów cywilnoprawnych, które mogą być opodatkowane podatkiem VAT powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła, a czynności dokonywane w ramach samorządu (pomiędzy jednostkami budżetowymi) mają charakter wewnętrzny.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy prawa, przedstawiony opis sprawy oraz wyrok TSUE z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14, należy stwierdzić, że dla celów rozliczeń VAT Wnioskodawca i utworzone przez niego jednostki budżetowe powinny być traktowane jako jeden łączny podatnik VAT czynny, i w konsekwencji G. powinien dokonywać jednego rozliczenia deklaracyjnego na gruncie VAT.

Status Powiatowego Urzędu Pracy.

Powiatowy Urząd Pracy jest powiatową jednostką budżetową. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, dalej: „ustawa o finansach publicznych”) jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Art. 12 ust 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych stanowi, że jednostki budżetowe, z zastrzeżeniem odrębnych ustaw, tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego - gminne, powiatowe lub wojewódzkie jednostki budżetowe.

Zadania Powiatowego Urzędu Pracy

Artykuł 9 ust. 1 w zw. z art. 9a pkt 1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia wskazuje, jakie dokładnie zadania realizowane są przez powiatowy urząd pracy, tj. m.in.

• opracowanie i realizacja programu promocji zatrudnienia oraz aktywizacji lokalnego rynku pracy stanowiącego część powiatowej strategii rozwiązywania problemów społecznych, o której mowa w odrębnych przepisach,
• rejestrowanie bezrobotnych i poszukujących pracy,
• organizowanie i finansowanie szkoleń pracowników powiatowego urzędu pracy.

Zatem, mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa na tle przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że podstawę działania powiatowego urzędu pracy regulują przepisy ustawowe inne niż zawarte w ustawach samorządowych (tj. w ustawie o samorządzie gminnym lub ustawa o samorządzie powiatowym).

Status prawny Powiatowego Urzędu Pracy.

Utworzenie powiatowego urzędu pracy nie jest uzależnione od woli samorządowego organu administracji. Powyższe wynika w szczególności z zapisów art. 33b pkt 2 ustawy o samorządzie powiatowym, który stanowi że powiatową administrację zespoloną tworzy „powiatowy urząd pracy, będący jednostką organizacyjną powiatu”.

Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawa o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2015 r. poz. 525 ze zm.) dalej; „UWAR”, że zadania administracji rządowej województwa wykonują „organy rządowej administracji zespolonej w województwie, w tym kierownicy zespolonych służb, inspekcji i straży”.

Zgodnie z art. 5 UWAR: „Zasady organizacji, funkcjonowania i zakres zadań organów rządowej administracji zespolonej w województwie oraz organów niezespolonej administracji rządowej określają odrębne ustawy”.

Powyższe regulacje określają zasady działania administracji zespolonej, która zgodnie z przywołanymi przepisami stanowi element rządowej administracji województwa. Tym samym, powyższe pokazuje, że jednostki stanowiące element administracji zespolonej, w tym powiatowej administracji zespolonej (tj. np. Powiatowy Urząd Pracy) stanowią z prawnego punktu widzenia jednostki wyodrębnione względem tworzących je jednostek samorządu terytorialnego.

W szczególności wyodrębnienie to przejawia się faktem finansowania powiatowego urzędu pracy z budżetu państwa, zachowując samodzielność i niezależność.

Obszar działania Powiatowego Urzędu Pracy.

Działalność powiatowego urzędu pracy może obejmować więcej niż jeden powiat, na co wskazuje treść art. 9a ust 1 ustawy o promocji zatrudnienia. Oznacza to, że jednostka taka jak powiatowy urząd pracy, mimo że jest formalnie tworzona przez jednostkę samorządu terytorialnego, nie stanowi jej jednostki organizacyjnej za pomocą której dana JST prowadzi swoją działalność i wykonuje zadania własne nałożone na nią przez ustawy.

Kierownictwo Powiatowego Urzędu Pracy.

Zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o samorządzie powiatowym, kierownikiem powiatowego urzędu pracy jest Dyrektor, powołany przez starostę powiatu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia nadzór nad wykonywaniem działalności powiatowego urzędu pracy sprawuje wojewoda w zakresie:

1. stosowania standardów i warunków prowadzenia przez urzędy pracy usług rynku pracy,
2. spełniania wymogów kwalifikacyjnych określonych dla dyrektorów i pracowników urzędów pracy,
3. przestrzegania zasad i trybu wydatkowania środków Funduszu Pracy,
4. prawidłowości zlecania realizacji zadań i usług rynku pracy,
5. kontroli realizacji innych zadań, wynikających z ustawy, wykonywanych przez samorząd terytorialny lub inne podmioty.

Z powyższego wynika, że kierownictwo powiatowego urzędu pracy nie jest podległe staroście, ale jest kontrolowane w ramach administracji zespolonej przez wojewodę. Tym samym, nie można przypisać powiatowemu urzędowi pracy pełnej podległości w stosunku do powiatu tworzącego go.

Finansowanie działalności Powiatowego Urzędu Pracy.

Jak określa to ustawa o promocji zatrudnienia, finansowanie działalności i funkcjonowania powiatowych urzędów pracy rozłożone pomiędzy jednostkę samorządu terytorialnego oraz Skarb Państwa (np. finasowanie przez samorząd województwa szkoleń - art. 8 ust. 1 pkt 14 ustawy o promocji zatrudnienia; inicjowanie, organizowanie i finansowanie przez samorząd powiatowy usług i instrumentów rynku pracy - 9 ust. 1 pkt 6 ustawy o promocji zatrudnienia).

Tym samym, powyższe wskazuje, że forma finansowania działalności powiatowych urzędów pracy nie pozwala powiązać ich w całości ze strukturą i funkcjonowaniem jednostki samorządu terytorialnego.

Podsumowanie.

Mając na względzie powyższe, a w szczególności fakt, że Powiatowy Urząd Pracy jest:

(i) jednostką administracji zespolonej (związaną z administracją rządową),
(ii) wykonującą zadania określone w przepisach szczególnych, odrębnych od zadań własnych określonych w ustawie o samorządzie powiatowym oraz samorządzie gminnym,
(iii) jej utworzenie nie jest efektem suwerennej decyzji jednostki ją tworzącej, a wynika z obowiązku ustawowego,
(iv) zakresem swojej działalności może obejmować obszar kilku jednostek samorządu terytorialnego,
(v) kierownictwo jednostki nie jest całościowo podległe tworzącej jej jednostce,
(vi) jej działalność jest zasadniczo finansowana hybrydowo, tj. z budżetu danej jednostki samorządu terytorialnego oraz ze Skarbu Państwa sensu largo,

w ocenie G., Powiatowy Urząd Pracy nie stanowi jednostki organizacyjnej podległej Wnioskodawcy, która winna być uwzględniona w procesie centralizacji rozliczeń VAT, przewidzianej dla jednostek organizacyjnych, za pośrednictwem których G. wykonuje zadania własne oraz działa jako podatnik VAT.

Powyższe stanowisko wynika w szczególności ze zbliżonego, zdaniem G., statusu prawnego innych jednostek organizacyjnych funkcjonujących w strukturach jednostek samorządu terytorialnego, tj.:

• Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego,
• Powiatowej Straży Pożarnej.

Obowiązek objęcia procesem centralizacji rozliczeń podatku VAT ww. jednostek obejmujący jednostki samorządu terytorialnego był niejednokrotnie przedmiotem interpretacji indywidualnych, w tym m.in.:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22 kwietnia 2016 r. nr 1061-IPTPP1.4512.125.2016.2.AK, w której organ podatkowy stwierdził, że „(...)podstawę działania zarówno Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej regulują przepisy ustawowe. Ww. organy mają umocowanie ustawowe do działania i wykonują zadania wskazane w przepisach ustawowych. Utworzenie ww. jednostek nie jest uzależnione od woli samorządowego organu administracji, lecz tworzone są na podstawie przepisów prawa i zadania przez nie realizowane wynikają z przepisów ustawowych. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego jako organ administracyjny, powołany jest do realizacji zadań określonych w art. 83 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. Natomiast zadania Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej wskazane zostały w art. 13 ust. 6 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Zatem zasada „centralizacji" rozliczeń w zakresie podatku VAT powiatowych jednostek budżetowych nie obejmuje Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego i Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej”;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 11 kwietnia 2016 r. nr 1061-IPTPP1.4512.3.2016.2.RG, w której wskazano, że: „(...) podstawę działania zarówno Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego i Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej regulują przepisy ustawowe. Ww. organy mają umocowanie ustawowe do działania i wykonują zadania wskazane w przepisach ustawowych. Utworzenie ww. jednostek nie jest uzależnione od woli samorządowego organu administracji, lecz tworzone są na podstawie przepisów prawa i zadania przez nie realizowane wynikają z przepisów ustawowych. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego jako organ administracyjny, powołany jest do realizacji zadań określonych w art. 83 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. Natomiast zadania Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej wskazane zostały w art. 13 ust 6 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Zatem zasada „centralizacji" rozliczeń w zakresie podatku VAT powiatowych jednostek budżetowych nie obejmuje Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego i Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej”;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 maja 2016 r. nr ILPP1/4512-1-256/16-3/TK, w której stwierdzono, że: „(...) organy służb, inspekcji i straży, pomimo ich zespolenia ze starostą, pozostają organami administracji rządowej, a wykonując zadania powiatu, czynią to we własnym imieniu. Zwierzchnictwo starosty nie jest zwierzchnictwem służbowym, bowiem przysługują mu jedynie określone ustawowo uprawnienia, uzgadnianie ich wspólnych działań na terenie powiatu, zatwierdzenie programów działania, kierowanie wspólnymi działaniami w sytuacjach szczególnych oraz zlecenie przeprowadzenia kontroli w uzasadnionych przypadkach. Nie są one organami powiatu. Co więcej, powiatowe służby, inspekcje i straże finansowane są z budżetu państwa, zachowują samodzielność i niezależność. Dodatkowo należy wskazać, że działalność tych podmiotów może obejmować więcej niż jeden powiat, na co - w przypadku Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego - wskazuje treść art. 86 ust. 3a i 3b ustawy Prawo budowlane. Powyższe przemawia za brakiem uzasadnienia, aby te podmioty objąć centralizacją rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług. Podsumowując, zasada „centralizacji" rozliczeń w zakresie podatku VAT powiatowych jednostek budżetowych nie obejmie Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego”.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, Powiatowy Urząd Pracy jako jednostka budżetowa G. nie będzie podlegać centralizacji w zakresie podatku VAT w ramach samorządu terytorialnego.

Ponadto wskazano, że w analogicznym stanie faktycznym Minister Finansów, reprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w warszawie wydał interpretację nr IPPP1/45-12-636/16-2/JL, w której przychylił się w całości do stanowiska podatnika, stwierdzając, że „Powiatowy Urząd Pracy nie będzie podlegać centralizacji w zakresie podatku VAT w ramach samorządu terytorialnego”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.