Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.163.2016.2.BC
z 13 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2016 r. (data wpływu 27 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 20 listopada 2016 r. (data wpływu 24 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni rozpocznie prowadzenie działalności gospodarczej w dniu 2 listopada 2016 r. Na rozpoczęcie działalności gospodarczej Wnioskodawczyni otrzymała z Powiatowego Urzędu Pracy w ramach projektu jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej w wysokości 20.000,00 zł brutto, na podstawie umowy o przyznaniu dofinansowania, którą podpisała ze Starostą reprezentowanym przez Dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy w G.

Przyznane środki pieniężne Wnioskodawczyni przeznaczy na zakupy towarów, materiałów, wyposażenia i usług zgodnie z postanowieniami Regulaminu przyznania dofinansowania, np. komputer, drukarka, skaner, telefon, tablica interakcyjna, projektor krótkoogniskowy, meble itp. Wszystkie zakupy zostaną udokumentowane fakturami zakupu.

W związku z tym Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy słusznie uważa, że koszty poniesione na zakup wyposażenia, zakup usług i towarów handlowych sfinansowanych z przyznanej dotacji z urzędu pracy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów przy założeniu, że amortyzacja środków trwałych nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Wnioskodawczyni znalazła stanowisko w tym zakresie tutejszej Izby – ILPB1/4511-1-25/16-4/KS, zgodnie z którym nie ma przeszkód, aby wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia, usług i towarów sfinansowanych ze środków otrzymanych z dotacji z urzędu pracy.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni poinformowała, że jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej zostały przyznane w ramach projektu, współfinansowanego przez UE w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego Program Operacyjny Wiedza Edukacja Rozwój Oś Priorytetowa. W umowie wskazano, że w zakresie nieunormowanym ma zastosowanie ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a umowa zawarta została ze Starostą G. Nie wskazano konkretnie przepisu art. 46 ust. 1 pkt 2, jednak z informacji telefonicznej uzyskanej z Powiatowego Urzędu Pracy wynika, że podstawą udzielonej dotacji jest art. 46 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na zakup wyposażenia, zakupu usług i towarów handlowych sfinansowane z jednorazowej dotacji można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawczyni analiza treści zarówno art. 22, jak i art. 23 ww. ustawy wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby Wnioskodawczyni mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia, usług i towarów sfinansowanych ze środków otrzymanych z urzędu pracy. Warunkiem jest jedynie zaistnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami a przychodami z działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Jeżeli zaś chodzi o środki trwałe podlegające amortyzacji, zakupione z tych środków, istnieje pewna różnica – wydatki te pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych są kosztem uzyskania przychodów. Odpisy amortyzacyjne od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która pokryta została z otrzymanej dotacji nie stanowią zatem kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, sfinansowane z dotacji wydatki na zakup wyposażenia, usług i towarów handlowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast wydatki na nabycie środków trwałych zakupionych z dofinansowania, jak i odpisy amortyzacyjne nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 i pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała z urzędu pracy dofinansowanie na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Dotacja na rozpoczęcie działalności gospodarczej została przyznana przez Starostę Powiatu G. na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Środki otrzymane w ramach dofinansowania Wnioskodawczyni przeznaczy na zakup towarów, materiałów, wyposażenia i usług. Wszystkie zakupy zostaną udokumentowane fakturami zakupu. W związku z powyższym Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy będzie mogła zaliczyć wydatki na zakup towarów, materiałów, wyposażenia i usług sfinansowane z dotacji do kosztów uzyskania przychodów.

W pierwszej kolejności należy przytoczyć art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) , zgodnie z którym: wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zatem wskazane przez Wnioskodawczynię dofinansowanie jest wolne od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Odnosząc się do wydatków na składniki majątkowe niezaliczone do środków trwałych (np. wyposażenie, usługi i towary) należy wskazać art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Przepis ten nakazuje wyłączyć z kosztów podatkowych wydatki, które są sfinansowane z dochodów (przychodów) wolnych od podatku dochodowego na podstawie wskazanych w nim regulacji. Wśród nich nie został wymieniony art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który znalazł zastosowanie w niniejszej sprawie.

W związku z tym – wydatki na zakup towarów, materiałów, wyposażenia i usług (tj. składników majątkowych, które nie są zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych) niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, sfinansowane ze środków przyznanych osobie bezrobotnej (tu: Wnioskodawczyni) z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie Organ zauważa, że zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037) – określenie wyposażenie oznacza rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

W myśl natomiast § 4 ust. 1 pkt 4 oraz § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia – podatnik jest zobowiązany prowadzić ewidencję wyposażenia i wpisać do niej wyposażenie, którego wartość początkowa przekracza 1500 zł.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego, należy stwierdzić, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

‒ wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zatem w świetle ww. przepisu wydatki poniesione na nabycie środków trwałych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Kosztem tym są natomiast odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Stosownie bowiem do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednak w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z regulacji tej wynika, że brak jest możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która jest równa wydatkom poniesionym przez podatnika na nabycie/wytworzenie tych środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli te wydatki zostały odliczone przez podatnika od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, ponieważ otrzymane przez Wnioskodawczynię środki zostały – zgodnie z cytowanym na wstępie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wyłączone z podstawy opodatkowania. Zatem odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej środka trwałego, która została sfinansowana ze środków przyznanych bezrobotnemu (tu: Wnioskodawczyni) na podjęcie działalności gospodarczej, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując – wydatki na zakup wyposażenia, usług i towarów handlowych, niezaliczonych do środków trwałych, sfinansowanych z otrzymanej jednorazowej dotacji Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w odniesieniu do środków trwałych kosztem uzyskania przychodów nie mogą być odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej środka trwałego, która została sfinansowana z tej dotacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.