Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB4.4511.1204.2016.1.JK2
z 29 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 20 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia w postaci pokrycia kosztów najmu mieszkania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia w postaci pokrycia kosztów najmu mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest francuską studentką. W pierwszej połowie 2016 roku Wnioskodawczyni zawarła we Francji umowę z podmiotem Business France. Celem umowy było skierowanie Wnioskodawczyni na praktykę do francuskiej firmy posiadającej swoje przedstawicielstwa poza granicami kraju. Business France jest francuską rządową agencją promocji eksportu i inwestycji, która powstała w 2015 z połączenia Ubifrance Francuskiej Agencji ds. Rozwoju Międzynarodowego Przedsiębiorstw (Agence franęaise pour le developpement international des entreprises) oraz Francuskiej Agencji inwestycji Międzynarodowych (iAgence franęaise pour les investissements internationaux). Jest odpowiedzialna m.in. za wspieranie, ułatwianie i pomoc francuskim firmom w rozwoju międzynarodowych stosunków gospodarczych.

W celu zapewnienia Wnioskodawczyni zagranicznej praktyki agencja Business France zawarła umowę ze spółką "X Group". Podpisana przez strony umowa dotyczy skierowania studentki – Wnioskodawczyni na wolontariat w ramach francuskiego programu rządowego "Volontariat International de Enterprise ", w skrócie V.i.E. Program V.I.E. umożliwia francuskim obywatelom odbywanie misji naukowych, technicznych lub handlowych we francuskich firmach o zasięgu międzynarodowym. Co do zasady takie misje odbywają się przy tym poza granicami Francji. Aby być wolontariuszem takiego programu należy spełnić następujące warunki:

• być obywatelem państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG)
• być między 18 a 28 lat,
• być studentem lub absolwentem poszukiwania pracy.
  
  

Misje trwają od 6 do 24 miesięcy.

Środki finansowe na realizację programu V.I.E. przekazuje francuski rząd. W trakcie realizacji tego programu Wnioskodawczyni otrzymuje od Business France stały miesięczny zasiłek pieniężny.

Celem tego programu jest aktywizacja ludzi młodych na międzynarodowym rynku pracy oraz zdobywanie przez uczestników programu doświadczenia i nabywanie dodatkowych kompetencji. Zgodnie z podpisaną przez Business France i "X Group" umową miejscem świadczenia wolontariatu przez Wnioskodawczynię będzie Polska w siedzibie Spółki "X". Spółka z o. o. "X" stanowi bowiem część międzynarodowej grupy "X Group". Zgodnie z podpisaną umową Wnioskodawczyni w okresie stażu dostaje wyłącznie zasiłek rządowy wypłacany przez Business France. Nie otrzymuje zaś żadnego wynagrodzenia ani od Spółki we Francji ani od Spółki w Polsce.

Spółka "X" ma jedynie obowiązek zapewnić Wnioskodawczyni mieszkanie i opłacać za to mieszkanie czynsz. Dodatkowo zgodnie z założeniami programu N.I.E. osoba skierowana do pracy w innym kraju, której opłacono czynsz najmu za mieszkanie będzie miała odpowiednio pomniejszony zasiłek rządowy, którego naliczeniem i wypłatą zajmuje się francuska agenda Business France. Spółka "X" nie otrzymuje przy tym z żadnego źródła zwrotu poniesionych na utrzymanie stażystki kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce przychodów (nieodpłatne świadczenie w postaci pokrycia kosztów najmu mieszkania) wykazanych na druku PIT-8C poprzez złożenie zeznania podatkowego na druku PIT-36 do końca kwietnia 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie ma ona obowiązku rozliczania się w Polsce z przychodów (nieodpłatne świadczenie w postaci pokrycia kosztów najmu mieszkania) wykazanych przez Spółkę na druku PIT-8C i nie musi także składać w polskim urzędzie skarbowym zeznania podatkowego na druku PIT-36 do końca kwietnia 2017 r.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww, ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się jednakże z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. 1977 Nr poz. 5) w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

W myśl zaś art. 4 ust. 2 jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykłe przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeśli sytuacji tej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami liter a), b) i c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni ma stałe miejsce zamieszkania we Francji i na terenie Francji znajduje się także jej ośrodek interesów życiowych. We Francji mieszka rodzina Wnioskodawczyni i we Francji mieści się Jej majątek. Nie zmienia tego faktu również okoliczność, że w związku ze skierowaniem na zagraniczną praktykę do Polski będzie ona przebywać na terenie Polski, w roku podatkowym 2016, więcej niż 183 dni.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju.
   
   

Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia o którym mowa w zacytowanym wyżej przepisie rozumieć należy wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłem przychodu są tzw. „inne źródła".

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyte w ww. przepisie sformułowanie „w szczególności”, świadczy o tym, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. A zatem o przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku gdy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jednakże jak wskazano wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie zaś z art. 21 umowy zawartej między Francją a Polską w przypadku uzyskania przez osobę dochodów innych niż wymienione w pozostałych artykułach umowy są one opodatkowane w następujący sposób - części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w jednym z Umawiających się Państw, bez względu na to skąd pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W przedmiotowym stanie faktycznym przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia (pokrycia kosztów najmu mieszkania) jest takim właśnie przychodem nie wymienionym w innych artykułach umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W związku z tym przychód ten powinien zostać opodatkowany we Francji. Wnioskodawczyni uważa, że nie ma obowiązku rozliczania się z tego przychodu w Polsce ani składania w Polsce zeznania podatkowego na druku PIT-36.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.