Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB1.4511.791.16.1.WM
z 15 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 września 2016 r. r. (data wpływu 19 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usunięcie szkody – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usunięcie szkody.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych. Na wykonane usługi firma udziela 3 letniego okresu gwarancji. W miesiącach maj – czerwiec 2015 r. wymieniono grzejniki na istniejącej instalacji centralnego ogrzewania (stare rury i zawory). Po wymianie grzejników wykonano próbę szczelności ciśnieniem 3 bary. Próbę wykonano „na zimno” ponieważ nie było jeszcze źródła ciepła. Instalacja była szczelna. Po około dwóch miesiącach zamontowano pompę ciepła. W momencie uruchomienia wszystko było szczelne. Najprawdopodobniej w wyniku pracy układu nastąpiła nieszczelność. Po około miesiącu klient zgłosił fakt zalania parkietu. Pokój, w którym dokonano instalacji był nieużywany, dlatego fakt usterki został zgłoszony z takim opóźnieniem. Przyczyną zalania parkietu było rozszczelnienie zaworu na gwincie. Zawór został wymieniony. Ponadto wynajęto inną firmę do wycyklinowania podłogi. Firma ubezpieczniowa odmówiła wypłaty odszkodowania w związku z brakiem odpowiedzialności oraz brakiem jakichkolwiek zaniedbań po stronie firmy Wnioskodawcy. Udzielając gwarancji dla klienta zlecającego usługę, Wnioskodawca poczuwa się do jej wykonania licząc na dalszą współpracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na naprawę parkietu stanowią koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust 1 podatku dochodowego od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Udzielenie gwarancji nie warunkuje osiągnięcia przychodu, stanowi zachętę do wyboru usług Wnioskodawcy. Udzielając gwarancji Wnioskodawca zabezpiecza źródło przychodu w przyszłości. Zdaniem Wnioskodawcy, koszty świadczenia usług gwarancyjnych, poprawkowych są kosztem związanym z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca uważa, że naprawa, która została przez wykonana nie mieści się w art. 23 ust 19, który wyłącza z kosztów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Prowadząc działalność gospodarczą Wnioskodawca podlega ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej w zakresie świadczonych usług.

W związku z zaistniałą sytuacją ubezpieczyciel wydał decyzję odmowną wypłaty odszkodowania. Powodem takiego rozstrzygnięcia był brak winy po stronie Wnioskodawcy jako wykonawcy usługi. W związku z powyższym odnosząc się do art. 23 ust 19 nie była to wada w wykonaniu usługi.

Faktem jest, iż reklamacja została przez Wnioskodawcę uznana i szkoda została naprawiona (łącznie z naprawą parkietu) na koszt Wnioskodawcy. W przypadku odrzucenia tego typu reklamacji klienta reputacja firmy Wnioskodawcy na rynku zostałaby podważona, a on sam straciłby dużo klientów. W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że koszty naprawy stanowią koszty uzyskania przychodów firmy, ponieważ zabezpieczają źródło przychodu w przyszłości. Klienci zlecający Wnioskodawcy pracę otrzymują gwarancję na wykonaną usługę, do której Wnioskodawca się poczuwa, licząc na dalszą współpracę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie przychodu, ewentualnie na zwiększenie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,
• wydatek jest prawidłowo udokumentowany.

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w przywołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad.

W przypadku kary umownej przysługującej wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, kara ta może stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów, tj. poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Istotnym jest bowiem w tym względzie, aby zapłacenie kary umownej nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby spełniona została podstawowa przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy w postaci osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Podkreślić należy, że nałożona kara nie może wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania podatnika. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań podatnika skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Ponadto poniesienie kary umownej musi być właściwie udokumentowane. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kara umowna wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych. Na wykonane usługi firma udziela 3 letniej gwarancji. W miesiącach maj – czerwiec 2015 r. wymieniono grzejniki na istniejącej instalacji centralnego ogrzewania (stare rury i zawory). Po wymianie grzejników wykonano próbę szczelności ciśnieniem 3 bary. Próbę wykonano „na zimno” ponieważ nie było jeszcze źródła ciepła. Instalacja była szczelna. Po około dwóch miesiącach zamontowano pompę ciepła.

W momencie uruchomienia wszystko było szczelne. Najprawdopodobniej w wyniku pracy układu nastąpiła nieszczelność. Po około miesiącu klient zgłosił fakt zalania parkietu. Pokój, w którym dokonano instalacji był nieużywany, dlatego fakt usterki został zgłoszony z takim opóźnieniem. Przyczyną zalania parkietu było rozszczelnienie zaworu na gwincie. Zawór został wymieniony. Ponadto wynajęto inna firmę do wycyklinowania podłogi. Firma ubezpieczniowa odmówiła wypłaty odszkodowania w związku z brakiem odpowiedzialności oraz brakiem jakichkolwiek zaniedbań po stronie firmy Wnioskodawcy.

W przedmiotowej sprawie, uszkodzenie parkietu klienta nie było spowodowane wadą wykonanej usługi, bądź też zwłoką w usuwaniu takiej wady. Na podstawie treści wniosku należy przyjąć, że usługa wymiany grzejników została wykonana właściwie.

Zatem wydatek związany z naprawianiem parkietu klienta – w ramach udzielonej gwarancji – nie mieści się w dyspozycji art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z tego względu wydatek z tytułu naprawy parkietu, może stanowić u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, dotycząca związku wydatku z uzyskaniem przychodu bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Z wniosku wynika, że wydatek z tytułu usunięcia szkody powstał u Wnioskodawcy z przyczyn niezależnych od niego, na które Wnioskodawca nie miał wpływu, co potwierdziła także firma ubezpieczeniowa. Naprawa szkody – w ramach gwarancji – wiąże się z chęcią utrzymania dobrej opinii firmy Wnioskodawcy na rynku świadczonych przez niego usług, co niewątpliwie ma wpływ na ilość zamówień. Należy zatem przyjąć, że wydatek o którym mowa we wniosku związany jest z uzyskiwanym przez Wnioskodawcę przychodem z prowadzonej działalności, spełnia kryteria celowości o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkujące możliwość zaliczenie wydatku z tytułu naprawy szkody do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, wydatek o którym mowa we wniosku, może zostać przez Wnioskodawcę, zaliczony do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć jednak należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.