Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-717/15-4/MJ
z 30 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2015 r. (data wpływu 24 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 października (data wpływu 26 października 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 15 października 2015 r., nr IPPP2/4512-717/15-2/MJ (skutecznie doręczone w dniu 21 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju jest:

• nieprawidłowe – w zakresie pytania nr 1;
  
• prawidłowe – w zakresie pytania nr 3.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, różnicy pomiędzy fakturą VAT a „fakturą do paragonu” oraz miejsca wystawiania faktur i paragonów fiskalnych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi firmę handlową i dokonuje sprzedaży większej ilości towarów osobom z zagranicy nieposiadającym numeru identyfikacji podatkowej NIP.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

• towar dostarczany jest własnym transportem do klientów,
  
• siedziba działalności znajduje się w W., natomiast miejscem dostawy towarów jest Litwa (W.),
  
• osoby z Litwy nie posiadają numeru identyfikacji podatkowej NIP, ponadto oświadczają, że są osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest do sprzedaży towarów zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, tj. czy jest zobowiązany wystawić fakturę VAT bez NIP odbiorcy, albo czy jest zobowiązany do sprzedaży zgodnie z art. 106 ust. 4 ustawy o VAT, tj. czy jest zobowiązany wystawić paragon oraz - na żądanie – fakturę do paragonu?
2. Jaka jest różnica pomiędzy fakturą VAT a fakturą do paragonu pod względem dowodowym?
3. Czy zgodnie z ustawą o VAT, posiadając wiedzę o kontrahentach oraz znając ilość i cenę zamawianych towarów, Wnioskodawca może przygotować faktury, paragony w siedzibie firmy a następnie dostarczyć je wraz z towarem?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

W związku z tym, iż osoby te nie mają numeru identyfikacji podatkowej NIP, są to osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Dlatego też Wnioskodawca zobowiązany jest dokonać sprzedaży na podstawie art. 106 ust. 4, tj. wystawić paragon z kasy fiskalnej a następnie, na żądanie, fakturę do paragonu.

Zdaniem Wnioskodawcy, faktura VAT niczym nie różni się od faktury do paragonu, najwyżej nazwą.

Wnioskodawca uważa, że zgodne z prawem jest wystawianie faktur, paragonów w siedzibie firmy, a następnie dostarczenie ich wraz z towarem do odbiorców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w zakresie pytania nr 1 oraz prawidłowe w zakresie pytania nr 3.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o VAT – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 23 ustawy o VAT, przez sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

1. podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
2. innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 23 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów. W przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, jeżeli całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Art. 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie handlu i jest podatnikiem podatku VAT. Siedziba działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajduje się na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów klientom z Litwy, którzy nie posiadają numeru identyfikacji podatkowej, i którzy oświadczają, że nie prowadzą działalności gospodarczej. Towar jest dostarczany własnym transportem do klientów na teren Litwy.

W związku z tym Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące prawidłowego dokumentowania dokonywanych transakcji.

Aby odpowiedzieć na wątpliwości Wnioskodawcy na wstępie należy dokonać kwalifikacji dokonywanych przez Wnioskodawcę czynności na gruncie ustawy o VAT.

Jak wskazano we wniosku, towary są transportowane przez Wnioskodawcę, jako podatnika podatku VAT, z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego (Litwy), które jest państwem przeznaczenia tych towarów. Odbiorcy towarów są podmiotami niebędącymi podatnikami podatku od wartości dodanej (nie posiadają numeru identyfikacji podatkowej) oraz nie prowadzą działalności gospodarczej.

Z powyższych okoliczności wynika zatem, że czynność wykonywana przez Wnioskodawcę spełnia przesłanki do uznania jej za sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju, w rozumieniu art. 2 pkt 23 ustawy o VAT.

W związku z tym należy ustalić, czy dokonując takiej czynności Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury czy paragonu.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju musi być udokumentowana fakturą.

Okoliczność, że nabywcami towarów są osoby nieprowadzące działalności gospodarczej nie powoduje, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku, Wnioskodawca jest zobowiązany do ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kasy rejestrującej.

Zgodnie z art. 111 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Należy jednak zwrócić uwagę, że z założenia przepisy dotyczące obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej dotyczą sprzedaży, która nie jest objęta żadną ewidencją. W przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, ustawodawca zobowiązał sprzedawców do wystawiania faktur do każdej sprzedaży, a więc ewidencja jest prowadzona. Skoro sprzedawcy dokonujący tego typu czynności są zobowiązani do wystawiania faktur, nie mają oni obowiązku ewidencjonowania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju przy użyciu kasy rejestrującej.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia należy więc stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży towarów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej znajdujących się na terenie Litwy ma obowiązek dokumentować tę sprzedaż poprzez wystawienie faktury, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W myśl art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy o VAT– faktura powinna zawierać m.in.:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Ponieważ ustawa nie przewiduje szczególnej treści, jaką powinna zawierać faktura dokumentująca sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju Wnioskodawca obowiązany jest do wystawiania faktur zgodnie z ww. art. 106e ust. 1. Ponieważ nabywcami towarów są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej i nieposiadające numerów identyfikacji podatkowej wystawiane przez Wnioskodawcę faktury nie będą zawierały elementów dotyczących tych kwestii.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także tego, czy powinien on wystawiać faktury w siedzibie swojej firmy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług reguluje m.in. zasady i terminy wystawiania faktur VAT, nie wskazuje natomiast miejsca sporządzenia (wystawienia) takiej faktury.

Zgodnie z art. 106i ustęp 1 i 2 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy. Natomiast w myśl ust. 7 tego artykułu, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Organ zauważa, że obowiązek wystawienia faktury VAT przez podmiot do tego zobowiązany wynika z rodzaju i specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem skoro Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży wysyłkowej towarów z terytorium kraju i zobowiązany jest dokumentować tę sprzedaż fakturą VAT, co Organ wskazał powyżej, to należy zgodzić się ze Stroną, że mając wiedzę o rodzaju, liczbie i cenie sprzedawanego towaru oraz o kontrahencie, musi tę fakturę wystawić w siedzibie swojej firmy i dołączyć do wysyłanego towaru.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie pytań nr 1 i 3. Natomiast w zakresie pytania nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.