Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-382/14-4/15-S/SJ
z 27 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Op 29/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 1 czerwca 2015 r.), stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 15 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymaniem dotacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług ogólnobudowlanych oraz nadzorów inwestorskich. Wnioskodawca jest małym podatnikiem, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca oczekuje wydania interpretacji prawa podatkowego w zakresie możliwości dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymaną pomocą na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427, z późn. zm.) związaną z realizacją operacji w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 - 2013 w zakresie Osi 3 „Jakość życia na obszarach wiejskich i różnicowanie gospodarki wiejskiej”, działania „Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw”. W wyniku realizacji ww. operacji ma zostać osiągnięty następujący cel: podwyższenie konkurencyjności przedsiębiorstwa i zwiększenie zatrudnienia poprzez zakup nowej maszyny (koparko-ładowarki), do czego Wnioskodawca jako beneficjent zobowiązał się przy składaniu w kwietniu 2013 r. do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniosku o dofinansowanie w postaci jednorazowej pomocy finansowej (w wysokości 100 000,00 zł) ze środków publicznych w ramach pomocy de minimis na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 lipca 2008 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania oraz wypłaty pomocy finansowej w ramach działania „Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw” (Dz. U. Nr 139, poz. 883, z późn. zm.) oraz w Rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu o pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28 grudnia 2006 r., str. 5). Pomoc powyższa nie będzie przeznaczona na działalność w sektorze transportu drogowego W związku ze złożonym wnioskiem o dotację do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we wrześniu 2013 r. Wnioskodawca zdecydował się na zakup koparko-ładowarki (mimo braku podpisanej umowy z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa), który sfinansował częściowo ze środków własnych i ze środków pozyskanych z kredytu. Wartość zakupionego środka trwałego, to kwota 226 394,80 zł netto. Powyższy środek trwały mieści się w grupie 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, dlatego Wnioskodawca skorzystał z możliwości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego na podstawie art. 22k ust. 7 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w miesiącu przyjęcia go do użytkowania i wpisania do ewidencji środków trwałych, tj. we wrześniu 2013 r. i jednorazowo zamortyzował go do kwoty 195 000,00 zł (ponieważ limit jednorazowej amortyzacji na 2013 r. wynosił 205 000,00 zł, a w maju wykorzystał z niego 10 000,00 zł przy jednorazowej amortyzacji zagęszczarki do gruntu). Pozostała część wartości początkowej, tj. 31 394,80 zł (czyli różnica wartości początkowej i wartości kwoty jednorazowej amortyzacji: 226 394,80 zł - 195 000,00 zł) będzie amortyzowana liniowo według stawki amortyzacji równej 20% od października 2013 r. W kwietniu 2014 r. Wnioskodawca podpisał umowę na ww. dotację z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, a w maju 2014 r. zostały przelane na konto Wnioskodawcy pieniądze z dofinansowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym momencie należy dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów o wartość odpisów amortyzacyjnych środka trwałego (którego zakup był częściowo zrefundowany otrzymaną z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa dotacją) o wartość odpowiadającą kwocie otrzymanej dotacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, korekty kosztów uzyskania przychodów powinien dokonać jednorazowo w miesiącu otrzymania dotacji. Nie powinien zatem korygować kosztów uzyskania przychodów w 2013 r., ponieważ do końca 2013 r. nie miał podpisanej umowy z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, oraz nie otrzymał od niej pieniędzy z dotacji. Umowa została podpisana w kwietniu 2014 r., a środki z dofinansowania w wysokości 100 000,00 zł wypłacone zostały w maju 2014 r. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że korektę kosztów uzyskania przychodów jest zobowiązany zrobić w maju 2014 r. (tj. w miesiącu otrzymania dotacji), gdyż brak jest podstaw do korygowania kosztów za okres wcześniejszy. Otrzymana dotacja, stanowiąca częściową refundację kosztów zakupionego wcześniej środka trwałego (koparko-ładowarki), pozostaje bez wpływu na jego wartość początkową oraz na wysokość odpisów amortyzacyjnych, które to wielkości są określone w momencie przyjęcia środka trwałego do używania i wpisania go do ewidencji środków trwałych. Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonane przed otrzymaniem dotacji stanowią więc w całości koszt uzyskania przychodu (art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), natomiast w momencie otrzymania refundacji jest On zobowiązany do wyłączenia - począwszy od tego momentu - z kosztów uzyskania przychodów tej części odpisów amortyzacyjnych, która odpowiada wartości otrzymanego dofinansowania.

Wnioskodawca podsumowując swoje stanowisko uważa, że od momentu otrzymania dotacji wyłącza z kosztów uzyskania przychodów tą część odpisów amortyzacyjnych, która odpowiada wartości otrzymanego dofinansowania, a korekty kosztów dokonuje w maju 2014 r., tj. w miesiącu otrzymania tych środków na rachunek bankowy, poprzez zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, postępowanie to jest prawidłowe, gdyż wstecz koryguje się wyłącznie błędy. Ponadto do czasu otrzymania dotacji naliczone przez Wnioskodawcę odpisy amortyzacyjne są kosztem uzyskania przychodu, dopiero moment otrzymania dofinansowania na rachunek bankowy rodzi skutek w postaci korekty kosztów z tytułu dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Stosownej korekty należy więc dokonać na bieżąco, a nie wstecz, w okresach, w których te odpisy zostały zaliczone do kosztów.

Jako uzasadnienie własnego stanowiska Wnioskodawca powołuje:

• wyrok WSA w Białymstoku z 21 sierpnia 2013 r., I SA/Bk 91/13,
  

• wyrok WSA w Lublinie z 5 października 2012 r., I SA/Lu 489/12,
  

• wyrok WSA w Łodzi z 22 stycznia 2014 r., I SA/Łd 1204/13,
  

• wyrok WSA w Kielcach z 18 lipca 2013 r., I SA/Ke 385/13,
  

• wyrok WSA w Warszawie z 13 maja 2013 r., III SA/Wa 3492/12,
  

• wyrok WSA w Gliwicach z 13 listopada 2013 r., I SA/Gl 322/13,
  

• wyrok WSA we Wrocławiu z 13 kwietnia 2012 r., I SA/Wr 166/12,
  

• wyrok WSA w Bydgoszczy z 1 marca 2011 r., I SA/Bd 968/10.
  
  

W dniu 2 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/415-382/14-2/SJ, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji wskazano, że w odniesieniu do otrzymanej refundacji na poniesione wydatki inwestycyjne, przeznaczone na zakup lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonych od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Z zacytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych od tej części ich wartości, która została Wnioskodawcy zwrócona w jakiejkolwiek formie, a zatem również poprzez refundację. Zatem, zwrot dokonany w jakiejkolwiek formie, a więc w tym również w formie pomocy finansowej, stanowiącej zwrot określonej części nakładów poniesionych na cele inwestycyjne powoduje, że wartość odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, która została zwrócona podatnikowi, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto Organ wskazał, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca ponosił koszty finansowane dotacją we wcześniejszych okresach sprawozdawczych, to z uwagi na otrzymanie środków pomocowych zobowiązany jest do skorygowania – zmniejszenia – kosztów uzyskania przychodów, za okresy rozliczeniowe, w których wykazał te koszty w wysokości zawyżonej. Dla celów podatkowych koszty dotyczące przychodów zwolnionych z opodatkowania powinny być zatem skorygowane wstecz, do okresu, w którym zostały wykazane w wysokości zawyżonej.

Interpretację z dnia 2 października 2014 r., Nr IPTPB1/415-382/14-2/SJ, doręczono Wnioskodawcy w dniu 7 października 2014 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca, pismem z dnia 18 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.), wezwał tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów orzekł, że brak było podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co stwierdzone zostało w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 13 listopada 2014 r., Nr IPTPB1/415W-52/14-2/SJ.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 18 listopada 2014 r.

Na powyższą interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 2 października 2014 r., Nr IPTPB1/415-382/14-2/SJ, Wnioskodawca złożył za pośrednictwem tutejszego Organu skargę z dnia 12 grudnia 2014 r. (data stempla pocztowego 17 grudnia 2014 r., data wpływu 18 grudnia 2014 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, w której wniósł o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 14 stycznia 2015 r., Nr IPTPB1/4160-47/14-2/SJ, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Op 29/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uwzględnił skargę i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 2 października 2014 r., Nr IPTPB1/415-382/14-2/SJ.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że sporne zagadnienie było niejednokrotnie rozważane w orzecznictwie sądowo-administracyjnym (zarówno na tle przepisu art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i tożsamej treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000 r., Nr 54, poz. 654, ze zm., dalej jako u.p.d.o.f.) i rozstrzygane jednolicie w kierunku zgodnym ze stanowiskiem Wnioskodawcy (por. wyroki: WSA w Białymstoku z 21 sierpnia 2013 r., I SA/Bk 91/13, WSA w Lublinie z 5 października 2012 r., I SA/Lu 489/12, WSA w Łodzi z 22 stycznia 2014 r., I SA/Łd 1204/13, WSA w Kielcach z 18 lipca 2013 r., I SA/Ke 385/13, WSA w Warszawie z 13 maja 2013 r., III SA/Wa 3492/12, WSA w Gliwicach z 13 listopada 2013 r., I SA/Gl 322/13, WSA we Wrocławiu z 13 kwietnia 2012 r., I SA/Wr 166/12, WSA w Bydgoszczy z 1 marca 2011 r., I SA/Bd 968/10 i z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 931/12 oraz NSA z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2024/14). Jak wskazał NSA w tym ostatnim wyroku „literalna wykładnia analizowanego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie prowadzi do wniosku o konieczności wstecznego odniesienia skutków podatkowych (w zakresie kosztów uzyskania przychodów) dopłaty do środka trwałego, otrzymanej już po rozpoczęciu amortyzacji. Podzielając w pełni argumentację Sądu pierwszej instancji, przytoczoną w uzasadnieniu, dodać wypada, że do czasu otrzymania dopłaty, podatnik w istocie ustalał odpisy amortyzacyjne od wysokości faktycznie poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego. Skutki ekonomiczne dopłaty wystąpiły przecież nie od momentu rozpoczęcia amortyzacji nabytego środka trwałego, ale jej otrzymania. Rozliczanie dotacji, w których uzyskanie przychodów poprzez ich korektę, z powodu uwzględnienia tego zdarzenia w wielkości odpisów amortyzacyjnych, możliwe było w momencie wpłaty dotacji na rachunek podatnika, a nie wcześniej, a więc kasowo. Otrzymana dotacja ze środków Funduszu Spójności Unii Europejskiej, jako zdarzenie gospodarcze, nie miała zatem związku z dokonywaną wcześniej amortyzacją środków trwałych. Nie jest więc uzasadnione korygowanie dokumentacji finansowej w tym sprawozdań spółki za okresy wcześniejsze. Już tylko z tych powodów brak podstaw do wstecznego odnoszenia skutków podatkowych otrzymanej dopłaty na środek trwały, w kontekście wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych”.

Sąd podzielił pogląd wyrażony w powołanych wyrokach i w ślad za nimi wskazał, że zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem art. 22 ust. 8 i art. 23 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.f.

Sąd wyjaśnił, że poniesione wydatki na nabycie środków trwałych, nie mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., lecz mogą być uwzględnione w tych kosztach wyłącznie w formie odpisów amortyzacyjnych. Innymi słowy, koszty wytworzenia/nabycia środków trwałych są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., ale nie podlegają zaliczeniu wprost do kosztów uzyskania przychodów, gdyż zaliczane są do tych kosztów przez odpisy amortyzacyjne. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f., w odniesieniu do środków trwałych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.f., odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a 22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Z treści tego przepisu wynika, że zwrot wydatków na nabycie środków trwałych powoduje, że odpisy amortyzacyjne od części ich wartości odpowiadającej zwróconym wydatkom, nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

Zatem celem tej regulacji jest zapobieganie odpisom z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdy podatnik już uzyskał zwrot wydatków. W związku z tym nie ulega wątpliwości, że w przypadku otrzymania dopłaty lub innego typu zwrotu nakładów na środki trwałe konieczne jest wyłączenie odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych z kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji, jaką Wnioskodawca przedstawił we wniosku, tj. otrzymania zwrotu wydatków na środek trwały, po przyjęciu go do używania i rozpoczęciu amortyzacji, przepisy u.p.d.o.f. nie rozstrzygają jednoznacznie, w jaki sposób dokonać takiego rozliczenia, tj. czy wystarczy jednorazowa korekta odpisów na bieżąco w momencie otrzymania dopłaty, czy też konieczna jest wsteczna korekta rozliczeń od miesiąca lub okresu, w którym rozpoczęto amortyzację. Jednakże akceptacja stanowiska Organu interpretującego, że Wnioskodawca zobowiązany jest dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych w tych miesiącach (okresach), w których je wykazał, prowadziłaby do sytuacji, w której zostałby obciążony negatywnymi konsekwencjami podatkowymi, mimo że Jego działaniu nie sposób zarzucić naruszenia prawa.

Zdaniem Sądu, wykładnia językowa omawianego przepisu prowadzi do wniosku, że korekta taka powinna nastąpić z momentem zwrócenia Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie wydatków na nabycie środków trwałych. W języku potocznym „zwrócić” to „oddać czyjąś własność; także przekazać sumę należną komuś za coś, zapłacić za coś”, np. zwrócić dług, pożyczkę (Słownik Języka Polskiego, pod red. M. Szymczaka, t. III, Warszawa 1981, s. 1076). „Zwrócenie” komuś poniesionych wydatków wiąże się zatem z fizycznym przekazaniem środków pieniężnych. Nadto zauważyć należy, że pojęcie „zwróconym”, ustawodawca użył w czasie przeszłym i w formie dokonanej. Zdaniem Sądu prowadzi to do wniosku, że obowiązek skorygowania (nie uwzględniania w kosztach) odpisów amortyzacyjnych od wydatków, które zostały zrefundowane dotyczy tych sytuacji, gdy te środki pomocowe zostały już faktycznie otrzymane. Oznacza to, że dopiero po otrzymaniu dotacji należy określić, jaka wartość odpisów dotychczas zaliczonych do kosztów powinna być z kosztów wyłączona (z racji zwrócenia części wydatków na zakup środka trwałego), zaś następnie o tę kwoty należałoby zmniejszyć koszty bieżące, a nie dokonywać wstecznej korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych.

Nie jest również możliwy do zaakceptowania, z punktu widzenia zasad praworządności, pogląd Organu, że korekta winna dotyczyć tych okresów, w których dokonywano uprzednio odpisów amortyzacyjnych, co powoduje, że konieczna byłaby korekta wcześniejszego rozliczenia podatkowego ze wszelkimi konsekwencjami podatkowymi w postaci powstania zaległości i obowiązkiem zapłaty odsetek. W świetle obowiązujących przepisów (art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f.), rozpatrywanych w kontekście zdarzenia opisanego we wniosku, należy bowiem stwierdzić, że Wnioskodawca był uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodu w momencie ich ponoszenia. Słusznie zatem podnosi, że skoro dokonywane dotychczas odpisy amortyzacyjne naliczane były prawidłowo, to nie może On ponosić konsekwencji (w postaci powstania zaległości podatkowej oraz odsetek za zwłokę) zdarzeń, które mają miejsce po ustaleniu prawidłowej wartości początkowej środka trwałego i rozpoczęciu amortyzacji według zasad określonych w ustawie.

W wyroku z dnia 3 października 2012 r., sygn. akt I SA/Po 702/12, wydanym na tle podobnego stanu faktycznego, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, że „nie można wywodzić, jak czyni to organ podatkowy, iż skarżąca spółka winna uiścić odsetki od zaległości podatkowych w sytuacji, gdy postępowanie spółki zgodne jest z obowiązującymi normami prawa podatkowego i na żadnym etapie rozliczenia podatkowego skarżącej spółce nie można zarzucić uchybień co do prawidłowości deklarowania podstawy opodatkowania oraz kwoty uiszczonego zobowiązania podatkowego. Wykładnia zaproponowana przez organ podatkowy sprzeczna jest także z istotą finansowania projektów ze środków Unii Europejskiej, gdyż prowadzi w konsekwencji do sytuacji, w której podatnicy korzystający ze środków unijnych ponoszą swoistą sankcję za swoją przedsiębiorczość w postaci obowiązku uiszczenia odsetek od zaległości podatkowych, z uwagi na to, że część wydatków, którą ponieśli została zrefundowana w ramach zawartych umów o dofinansowanie dopiero po poniesieniu wydatków”. Pogląd ten Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą skargę w pełni podziela.

Zatem do czasu otrzymania refundacji, naliczone odpisy amortyzacyjne są kosztem uzyskania przychodu i dopiero z momentem otrzymania środków pomocowych podatnik winien dokonać korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że dopiero po otrzymaniu dofinansowania należy określić, jaka wartość odpisów dotychczas zaliczonych do kosztów powinna być z kosztów wyłączona (z racji zwrócenia części wydatków na zakup środka trwałego), i następnie o tę kwotę zmniejszyć koszty bieżące, a nie dokonywać wstecznej korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych. Tym samym zasadny jest podniesiony zarzut naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego.

W dniu 1 czerwca 2015 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Op 29/15.

W związku z powyższym, ponownemu rozpatrzeniu podlega wniosek z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 15 lipca 2014 r.) o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymaniem dotacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Op 29/15 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymaniem dotacji jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że niniejsza interpretacja oparta została na przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Dodatkowo wskazać należy, że z uwagi na fakt, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej został złożony w 2014 r. oraz, że wyrok w przedmiotowej sprawie został wydany w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. – niniejsza interpretacja dotyczy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przed nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.