Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-600/15-4/JK3
z 20 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2015 r. (data wpływu 20 maja 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 lipca 2015 r. (data nadania 24 lipca 2015 r., data wpływu 27 lipca 2015 r.), na wezwanie Nr IPPB4/4511-600/15-2/JK3 z dnia 1 lipca 2015 r. (data nadania 2 lipca 2015 r., data doręczenia 20 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/4511-600/15-2/JK3 z dnia 1 lipca 2015 r. (data nadania 2 lipca 2015 r., data doręczenia 20 lipca 2015 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku.

Pismem z dnia 22 lipca 2015 r. (data nadania 24 lipca 2015 r., data wpływu 27 lipca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem polskim i zmienił miejsce zamieszkania wyprowadzając się do Wielkiej Brytanii. W dniu 30 kwietnia zaprzestał wszelkiej działalności zawodowej w Polsce rozwiązując umowę o pracę z obecnym pracodawcą, co jednocześnie doprowadziło do zakończenia osiągania dochodów, a tym samym odprowadzania podatku dochodowego PIT. Wnioskodawca od dnia 1 maja 2015 roku rozpoczął pracę na zasadzie umowy o pracę na stanowisku analityka „A.” dla pracodawcy w Wielkiej Brytanii, działającego w oparciu o lokalne prawo - Elavon Financial Services - i do końca roku przez najbliższe kilka lat planuje pozostać w Wielkiej Brytanii. Podjęcie pracy w Wielkiej Brytanii przez Wnioskodawcę wiąże się z przeniesieniem kluczowych interesów życiowych i gospodarczych poza granicę Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca w związku z przeprowadzką za granicę na okres stały na przełomie kwietnia/maja podjął /podejmuje następujące działania:

• wymeldował się z obecnego miejsca zamieszkania wraz z przeniesieniem całego majątku ruchomego za granicę,
  
• zgłosił fakt zmiany miejsca zamieszkania organowi podatkowemu składając oświadczenie NIP-3 wskazując zagraniczne miejsce zamieszkania,
  
• zamknął zbędne konta bankowe utrzymując jedynie konto w walucie PLN oraz GBP na potrzeby interwencyjne, rozliczeń w przyszłości oraz możliwość prowadzenia wydatków w przypadku incydentalnych przyjazdów do kraju,
  
• systematycznie pozbywa się inwestycji w postaci akcji na przestrzeni roku oraz zamknął konta oszczędnościowe w kraju,
  
• w dniu złożenia wniosku wystawił na sprzedaż posiadany samochód osobowy,
  
• wynajęcie lokum w Wielkiej Brytanii na czas nieokreślony,
  
• założenie konta bankowego w Wielkiej Brytanii, otrzymanie brytyjskiego ubezpieczenia społecznego (National Insurance Number)
  
  

Dodatkowo Wnioskodawca nie posiada nieruchomości w Polsce, nie prowadzi innej działalności zarobkowej niż w postaci inwestycji w akcje, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada najbliższej rodziny (żona, dzieci) w Polsce, nie prowadzi działalności politycznej ani kulturalnej na terenie kraju, przebywa poza terenem kraju więcej niż 183 dni, prowadzi rozliczenia podatkowe z brytyjskim urzędem skarbowym poprzez brytyjskiego pracodawcę. Do końca 2015 roku Wnioskodawca nie podejmuje żadnej działalności zawodowej na terenie Polski.

Wniosek dotyczy obowiązku podatkowego dla dochodów z pracy za granicą osiąganych od maja 2015 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przedstawiona powyżej sytuacja wskazuje na powstanie obowiązku podatkowego za dochody osiągane za granicą, czy też według zasady wyłączenia z progresją (ograniczony obowiązek podatkowy), polska skala podatkowa zostanie zastosowana jedynie do dochodu osiągniętego w Polsce na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Przedstawiona sytuacja życiowa i gospodarcza wskazuje na jednoznaczne przeniesienie centrum interesów życiowych poza granice kraju co jednocześnie spowoduje powstanie ograniczonego obowiązku podatkowego. Kluczowe elementy życia osobistego i gospodarczego zostały ukierunkowane na stały pobyt i przeniesienie życia do Wielkiej Brytanii. Utrzymanie podstawowych kont bankowych nie świadczy o posiadaniu centrum interesów gospodarczych w Polsce, a jedynie ma zapewnić możliwość rozliczeń m.in. z US w zakresie rozliczenia podatku za rok 2015, czy też możliwość obracania gotówką z konta przy pomocy karty debetowej w przypadku przyjazdu do rodziny w Polsce. Działania Wnioskodawcy polegające na podjęciu działań mających na celu pozbycie lub ograniczenie posiadania ruchomości i inwestycji w kraju wskazują na ograniczenie powiązań gospodarczych z Polską do minimum. Jednocześnie brak najbliższej rodziny w Polsce jak żona/dzieci wskazuje na brak centrum interesów życiowych w tym kraju.

Według Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek podatkowy w Polsce dla dochodów otrzymanych za granicą, a dla dochodów osiągniętych w kraju do 30 kwietnia 2015 roku zostanie zastosowana metoda wyłączenia z progresją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem polskim i zmienił miejsce zamieszkania wyprowadzając się do Wielkiej Brytanii. W dniu 30 kwietnia zaprzestał wszelkiej działalności zawodowej w Polsce rozwiązując umowę o pracę z obecnym pracodawcą, co jednocześnie doprowadziło do zakończenia osiągania dochodów, a tym samym odprowadzania podatku dochodowego PIT. Wnioskodawca od dnia 1 maja 2015 roku rozpoczął pracę na zasadzie umowy o pracę dla pracodawcy w Wielkiej Brytanii, działającego w oparciu o lokalne prawo i do końca roku przez najbliższe kilka lat planuje pozostać w Wielkiej Brytanii. Podjęcie pracy w Wielkiej Brytanii przez Wnioskodawcę wiąże się z przeniesieniem kluczowych interesów życiowych i gospodarczych poza granicę Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca w związku z przeprowadzką za granicę na okres stały na przełomie kwietnia/maja podjął /podejmuje następujące działania: wymeldował się z obecnego miejsca zamieszkania wraz z przeniesieniem całego majątku ruchomego za granicę, zgłosił fakt zmiany miejsca zamieszkania organowi podatkowemu składając oświadczenie NIP-3 wskazując zagraniczne miejsce zamieszkania, zamknął zbędne konta bankowe utrzymując jedynie konto w walucie PLN oraz GBP na potrzeby interwencyjne, rozliczeń w przyszłości oraz możliwość prowadzenia wydatków w przypadku incydentalnych przyjazdów do kraju, systematycznie pozbywa się inwestycji w postaci akcji na przestrzeni roku oraz zamknął konta oszczędnościowe w kraju, w dniu złożenia wniosku wystawił na sprzedaż posiadany samochód osobowy, wynajęcie lokum w Wielkiej Brytanii na czas nieokreślony, założenie konta bankowego w Wielkiej Brytanii, otrzymanie brytyjskiego ubezpieczenia społecznego. Dodatkowo Wnioskodawca nie posiada nieruchomości w Polsce, nie prowadzi innej działalności zarobkowej niż w postaci inwestycji w akcje, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada najbliższej rodziny (żona, dzieci) w Polsce, nie prowadzi działalności politycznej ani kulturalnej na terenie kraju, przebywa poza terenem kraju więcej niż 183 dni, prowadzi rozliczenia podatkowe z brytyjskim urzędem skarbowym poprzez brytyjskiego pracodawcę. Do końca 2015 roku Wnioskodawca nie podejmuje żadnej działalności zawodowej na terenie Polski.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu o od zysków, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Wielką Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Analizując, stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w świetle ww. przepisów uznać należy, że od dnia wyjazdu z Polski i przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Wielkiej Brytanii (maj 2015 r.), Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające go uznać za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Wielkiej Brytanii oraz podlegającą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium RP zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast dochody uzyskane przez Wnioskodawcę w tym okresie poza terytorium Polski, gdy stałym miejscem zamieszkania oraz centrum interesów życiowych i gospodarczych jest Wielka Brytania, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Tut. Organ odniósł się jedynie do obowiązku podatkowego dla dochodów z pracy za granicą osiąganych od maja 2015 r. bowiem według Wnioskodawcy okres ten jest przedmiotem interpretacji indywidualnej. Tym samym okres do 30 kwietnia 2015 r. niebędący przedmiotem zapytania nie podlegał rozpatrzeniu w ramach wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym Skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.