Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-5/15/MR
z 24 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2014 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu nakładów na dzierżawiony grunt – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu nakładów na dzierżawiony grunt.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Do Spółki komandytowej (zwana dalej Spółką) wniesiono w dniu 1 sierpnia 2012 r. przedsiębiorstwa: Wnioskodawcy oraz innego wspólnika – sukcesja uniwersalna, umowa u notariusza 31 lipca 2012 r. Wraz z wniesieniem przedsiębiorstwa Wnioskodawca wniósł aktywowane nakłady na dzierżawiony grunt w postaci nakładów na budowę budynku gospodarczego, budowę ogrodzenia, wyrównanie terenu, projekty. Do dnia wniesienia przedsiębiorstwa Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą (rezydencja podatkowa w Polsce, decyzja na osiedlenie się) jako osoba fizyczna i był podatnikiem VAT. W dniu wniesienia przedsiębiorstwa wyrejestrował działalność gospodarczą i złożył VAT-Z z datą zaprzestania wykonywania czynności 31 lipca 2012 r. Przed wniesieniem przedsiębiorstwa Wnioskodawca złożył pozew o odszkodowanie i ewentualny zwrot nakładów poczynionych na dzierżawionym gruncie. Wyrokiem Sądu z 4 kwietnia 2014 r. Wnioskodawcy przyznano kwotę 145.637 zł 24 gr brutto tytułem zwrotu nakładów, od dnia 10 listopada 2010 r. oraz zwrot kosztów procesu. Wnioskodawca nie wystawił faktury, ponieważ podstawowym roszczeniem było odszkodowanie, a zwrot nakładów był w pozwie okolicznością ewentualną. W ocenie prawnika, prawdopodobieństwo otrzymania odszkodowania było wysoce prawdopodobne. Wydzierżawiający wniósł apelację, która została oddalona w listopadzie 2014 r. Nakłady były w dniu wniesienia przedsiębiorstwa aktywowane w bilansie jako „Środki trwałe w budowie”. W listopadzie 2014 r. Wnioskodawca skorygował deklarację VAT-7 za listopad 2010 r. i dokonał wpłaty podatku należnego wraz z odsetkami ze swojego konta prywatnego. Przedmiotową należność otrzymała Spółka jako następca prawny od Wydzierżawiającego. Równowartość zapłaconej kwoty VAT przez Wnioskodawcę do Urzędu Skarbowego (bez odsetek) otrzymał on na konto od Spółki.

W związku z powyższym opisem m.in. zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (oznaczone we wniosku nr 3).

Czy w zakresie podatku dochodowego wartość otrzymanych nakładów jest dla Wnioskodawcy przychodem podatkowym za rok 2010, a wartość poniesionych nakładów objętych zwrotem jest kosztem uzyskania przychodu za rok 2010?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość otrzymanego zwrotu nakładów jest dla niego przychodem podatkowym w roku 2010, a równowartość nakładów aktywowanych w bilansie jako „Środki trwałe w budowie” podlegających zwrotowi jest kosztem uzyskania przychodu za rok 2010 i jest zobowiązany dokonać korekty podatku dochodowego za rok 2010 r., zgodnie z art. 22 ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pozostała część nakładów jest własnością Spółki - art. 93a Ordynacji podatkowej. Wartość nakładów w części odpowiadającej zwróconym nakładom dla Spółki nie jest kosztem uzyskania przychodu i uzyskane nakłady dla Spółki nie są przychodem są tylko zmianą aktywów z „środków trwałych w budowie” na „środki pieniężne” w momencie wpłaty od Wydzierżawiającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu – określający przysporzenia, które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 3 art. 14 ustawy.

Na mocy art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy do przychodów o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, iż aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 14 ust. 3 pkt 3a cytowanej ustawy, konieczne jest, by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” - zwane także środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że, co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości). Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy itp.).

Stosownie do postanowień art. 22g ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5 tej ustawy, zawierające definicję ceny nabycia i kosztu wytworzenia.

Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Opis stanu faktycznego wskazuje, że wraz z wniesieniem przedsiębiorstwa do spółki komandytowej Wnioskodawca wniósł aktywowane nakłady na dzierżawiony grunt w postaci nakładów na budowę budynku gospodarczego, budowę ogrodzenia, wyrównanie terenu, projekty. Do dnia wniesienia przedsiębiorstwa Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą (rezydencja podatkowa w Polsce, decyzja na osiedlenie się) jako osoba fizyczna i był podatnikiem VAT. W dniu wniesienia przedsiębiorstwa wyrejestrował działalność gospodarczą i złożył VAT-Z z datą zaprzestania wykonywania czynności 31 lipca 2012 r. Przed wniesieniem przedsiębiorstwa Wnioskodawca złożył pozew o odszkodowanie i ewentualny zwrot nakładów poczynionych na dzierżawionym gruncie. Wyrokiem Sądu z 4 kwietnia 2014 r. Wnioskodawcy przyznano kwotę 145.637 zł 24 gr brutto tytułem zwrotu nakładów, od dnia 10 listopada 2010 r. oraz zwrot kosztów procesu.

Na podstawie art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z kolei z treści art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego wynika, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl art. 47 § 3 Kodeksu cywilnego, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Na mocy art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy – zgodnie z art. 694 Kodeksu cywilnego – stosuje się odpowiednio przepisy o najmie (…).

W oparciu o art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanych przepisów stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia, czy kwota otrzymanego zwrotu stanowić będzie przychód Wnioskodawcy mają regulacje art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem bowiem do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z unormowania tego wynika, że wartość dokonanego zwrotu nakładów odpowiadająca tym wydatkom stanowić będzie – w momencie jego otrzymania – przychód podatkowy w sytuacji, gdy uprzednio zostały one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Tym samym, jeżeli kwota wymienionych we wniosku nakładów inwestycyjnych została w całości lub w części zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, w tym np. poprzez odpisy amortyzacyjne (lub w inny sposób), to ich zwrot stanowić będzie w całości lub w odpowiedniej części przychód Wnioskodawcy.

Biorąc jednakże pod uwagę okoliczność, że nakłady poniesione przez Wnioskodawcę stanowiły inwestycję, tj. środki trwałe w budowie, a więc wydatki zasadniczo niepodlegające ujęciu w kosztach uzyskania przychodu do czasu oddania inwestycji do użytkowania, stwierdzić należy, że dokonany w takich warunkach zwrot tychże nakładów nie stanowi przychodu Wnioskodawcy.

Natomiast wartość poniesionych – objętych zwrotem – nakładów aktywowanych jako środki trwałe w budowie nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodu za 2010 r. Jak już wyżej akcentowano, wydatki ponoszone w związku z inwestycją są – co do zasady – kosztem uzyskania przychodu. Gdy powiększają wartość inwestycji, wpływają na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, staną się, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Ustawodawca pozwala także rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona, nie żądając spełnienia jakichś dodatkowych warunków, np. zaniechania z określonych powodów. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów oraz wypełnił pozostałe uwarunkowania nałożone przez art. 22 ust. 1 ustawy. W sytuacji przedstawionej we wniosku poniesione przez Wnioskodawcę nakłady zakwalifikowane zostały przez niego jako środki trwałe w budowie. Nie ma zatem podstaw, w świetle zanalizowanych przepisów, ażeby wartość poniesionych nakładów, w trakcie prowadzenia inwestycji, a przed jej ukończeniem i oddaniem do użytkowania, stanowiła bezpośrednio koszt w rachunku podatkowym w 2010 r.

W przedstawionej sprawie nie znajdzie też zastosowania przepis art. 22 ust. 5e ustawy, zgodnie z którym koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

Zaniechanie inwestycji może mieć miejsce w sytuacji, gdy podatnik poniesie określone nakłady w celu pozyskania lub ulepszenia środka trwałego, a następnie z różnych względów biznesowych zrezygnuje z dokończenia budowy, montażu lub ulepszenia tych środków trwałych przed oddaniem ich do używania. Warunkiem uznania ww. nakładów za koszty podatkowe jest, aby efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie był wykorzystywany w przyszłości. Z informacji zawartych we wniosku nie wynika ażeby Wnioskodawca zaniechał inwestycji czy też dokonał jej likwidacji w rozumieniu tego przepisu. Inwestycja, o której mowa we wniosku była cały czas w toku, a nakłady jako środki trwałe w budowie wniesione zostały do spółki komandytowej.

Poza tym, wydatki te nie mają charakteru definitywnego, zostały Wnioskodawcy zwrócone. Nie wypełniają zatem – wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy – przesłanki kosztu podatkowego rozumianego jako wydatek poniesiony z zasobów majątkowych podatnika, rzeczywisty, bezzwrotny.

W świetle powyższych wyjaśnień stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Podkreślenia również wymaga, że przepisy rozdziału 1a ustawy Ordynacja podatkowa stanowią, że interpretacja indywidualna wydana w tym trybie może dotyczyć tylko przepisów prawa podatkowego, przy czym wnioskodawca jest zobowiązany wskazać je w złożonym wniosku. Zakres żądania wnioskodawcy wyznacza natomiast w szczególności:

1. stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko w sprawie.

Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy – zakreślony pytaniem nr 3 – ocenie interpretacyjnej organu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały poddane wyłącznie dotyczące jego skutki podatkowe zwrotu nakładów. Organ nie odniósł się w związku z tym do części stanowiska wykraczającego poza ten zakres, tj. Pozostała część nakładów jest własnością Spółki - art. 93a Ordynacji podatkowej. Wartość nakładów w części odpowiadającej zwróconym nakładom dla Spółki nie jest kosztem uzyskania przychodu i uzyskane nakłady dla Spółki nie są przychodem są tylko zmianą aktywów z „środków trwałych w budowie” na „środki pieniężne” w momencie wpłaty od Wydzierżawiającego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.