2015.09.11 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-839/15-2/MP
z 11 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2015 r. (data wpływu 12 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe :

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług pocztowych oraz posiada status operatora pocztowego wpisanego do rejestru operatorów pocztowych prowadzonego przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Jednocześnie Wnioskodawca nie jest operatorem wyznaczonym decyzją Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej do świadczenia usług powszechnych. Wnioskodawca jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich kontrahentów usługi pocztowe, w tym w szczególności usługi pocztowe polegające na przyjmowaniu, sortowaniu, przemieszczaniu i doręczaniu przesyłek zwykłych, przesyłek ekspresowych, przesyłek reklamowych, przesyłek rejestrowanych, w tym przesyłek listowych i paczek pocztowych oraz przesyłek bezadresowych.

Jednocześnie, zgodnie z Regulaminem świadczenia usług pocztowych (dalej: Regulamin) obowiązującym u Wnioskodawcy, Wnioskodawca może świadczyć usługi przekazów pocztowych oraz przekazów pieniężnych, z tym, że - zgodnie z Regulaminem - świadczenie usług w zakresie przekazów pieniężnych uzależnione jest od spełnienia przez Wnioskodawcę wymogów określonych w ustawie z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199 poz. 1175). Postanowienia Regulaminu stanowią jednocześnie ogólne warunki świadczenia usług pocztowych, na podstawie których zawierane są szczegółowe umowy o świadczenie usług pocztowych z poszczególnymi kontrahentami.

Zgodnie z przyjętymi przez Wnioskodawcę zasadami świadczenia usług pocztowych, umowa szczegółowa o świadczenie usług pocztowych zawierana z kontrahentem może przewidywać świadczenie przez Wnioskodawcę usług przekazu pieniężnego, niemniej w takim wypadku usługa przekazu pieniężnego stanowi wyłącznie usługę dodatkową świadczoną na rzecz kontrahenta, będącego nabywcą podstawowych usług pocztowych w zakresie przesyłek. Podkreślić przy tym należy, że Wnioskodawca nie będzie zawierał ze swoimi kontrahentami umów, których przedmiotem byłoby wyłącznie świadczenie usług przekazu pieniężnego, gdyż usługa ta, jako usługa dodatkowa, dostępna będzie wyłącznie dla kontrahentów Wnioskodawcy nabywających usługi pocztowe świadczone przez Wnioskodawcę w pozostałym zakresie (tj. w zakresie różnego rodzaju przesyłek).

Wskazać przy tym należy, że Wnioskodawca nie posiada statusu instytucji płatniczej w rozumieniu ustawy z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. 2011 Nr 199, poz. 1175 ze zm., dalej: Ustawa o usługach płatniczych), jak również w związku ze świadczeniem usług w zakresie przekazów pieniężnych nie zamierza ubiegać się o uzyskanie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego na prowadzenie działalności w charakterze instytucji płatniczej lub biura usług płatniczych, tzn. podmiotów uprawnionych do świadczenia usług przekazu pieniężnego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 Ustawy o usługach płatniczych.

Tym samym, do świadczenia usług przekazu pieniężnego Wnioskodawca stosować będzie reżim przepisów ustawy , a szczegółowe zasady świadczenia tej usługi przez Wnioskodawcę określać będzie umowa o świadczenie usług oraz Regulamin oparty na przepisach tej ustawy. W szczególności określone w Regulaminie świadczenia usług przekazu pieniężnego regulacje dotyczące reklamacji oraz prawa dochodzenia roszczeń oparte będą na przepisach rozdziału 8 Prawa (Odpowiedzialność operatora pocztowego oraz postępowanie reklamacyjne).

Samo wykonanie usług przekazu pieniężnego przez Wnioskodawcę odbywać się będzie zaś za pośrednictwem podmiotu będącego instytucją płatniczą i działającego na podstawie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego, której, na podstawie odrębnej umowy, zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a instytucją płatniczą, Wnioskodawca będzie zlecał wykonanie usługi przekazu pieniężnego na rzecz kontrahenta Wnioskodawcy. Z tytułu tych usług Wnioskodawca będzie odrębnie rozliczał się z instytucją finansową świadczącą na zlecenie Wnioskodawcy usługę przekazu pieniężnego na rzecz kontrahenta Wnioskodawcy.

Jak natomiast wskazano powyżej kontrahent Wnioskodawcy zawierał zaś będzie umowę wyłącznie z Wnioskodawcą, a przedmiotem tej umowy będzie świadczenie przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta wyłącznie usług pocztowych, w ramach których usługa przekazu pieniężnego będzie mieć charakter usługi dodatkowej świadczonej w pakiecie dla nabywcy usług pocztowych w zakresie przesyłek.

Z tytułu świadczonych przez siebie usług pocztowych Wnioskodawca będzie się rozliczał z kontrahentem w miesięcznych okresach rozliczeniowych, a wynagrodzenie należne Wnioskodawcy uzależnione będzie od rodzaju oraz liczby świadczonych przez Wnioskodawcę usług pocztowych w danym okresie rozliczeniowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stosunku do usług pocztowych świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta obejmujących świadczenie usług w zakresie przesyłek pocztowych i dodatkowo w zakresie przekazów pieniężnych Wnioskodawca będzie mógł stosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 17 lub pkt 40 ustawy o VAT ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

prawo do zastosowania zwolnienia od podatku VAT nie będzie mu przysługiwało w stosunku do usług pocztowych świadczonych na rzecz kontrahentów tak na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 17 ustawy o VAT, jak i na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 17 ustawy o VAT, od podatku VAT zwalnia się powszechne usługi pocztowe świadczone przez operatora obowiązanego do świadczenia takich usług, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną. Warunkiem zatem skorzystania z tego zwolnienia jest posiadanie przez podatnika statusu operatora wyznaczonego, obowiązanego do świadczenia powszechnych usług pocztowych.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nie posiada statusu operatora pocztowego wyznaczonego, który jest obowiązany do świadczenia powszechnych usług pocztowych. W konsekwencji zwolnienie z podatku VAT wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 17 ustawy o VAT nie będzie miało w przypadku Wnioskodawcy zastosowania.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W świetle tego przepisu zwolnione z podatku VAT są m.in. czynności dotyczące wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, np. przekazów i transferów pieniężnych. Ustawa o VAT nie określa, co należy rozumieć pod pojęciem przekazów pieniężnych, dlatego w tym celu należy odwołać się do uregulowań zawartych w Ustawie o usługach płatniczych. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 3 tej ustawy, usługa przekazu pieniężnego oznacza usługę płatniczą świadczoną bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegającą na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.

Działalność w zakresie świadczenia usług płatniczych może być wykonywana wyłącznie przez dostawców usług płatniczych, zwanych dalej „dostawcami" (art. 4 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 2 cyt. ustawy dostawcą może być wyłącznie:

bank krajowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo bankowe;
oddział banku zagranicznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 20 ustawy - Prawo bankowe;
instytucja kredytowa w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy - Prawo bankowe i odpowiednio oddział instytucji kredytowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 18 ustawy - Prawo bankowe;
instytucja pieniądza elektronicznego;
oddział podmiotu świadczącego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, zgodnie z prawem tego państwa, pocztowe usługi płatnicze, uprawnionego zgodnie z prawem tego państwa do świadczenia usług płatniczych oraz ... Spółka Akcyjna w zakresie, w jakim odrębne przepisy upoważniają ją do świadczenia usług płatniczych;
instytucja płatnicza;
Europejski Bank Centralny, Narodowy Bank Polski, zwany dalej „NBP", oraz bank centralny innego państwa członkowskiego - gdy nie działają w charakterze władz monetarnych lub organów administracji publicznej;
organ administracji publicznej;
spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa lub Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa w rozumieniu ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2012 r. poz. 855), zwanej dalej "ustawą o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych" - w zakresie, w jakim odrębne przepisy uprawniają je do świadczenia usług płatniczych, zwane dalej "kasą oszczędnościowo-kredytową"
biuro usług płatniczych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 16 ww. ustawy - krajowa instytucja płatnicza to osoba prawna, która zgodnie z art. 60 ust. 1 uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności w charakterze instytucji płatniczej.

W myśl art. 60 ust. 1-2 ww. ustawy, świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej wymaga uzyskania zezwolenia KNF. Zezwolenie może być wydane osobie prawnej z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na jej wniosek.

Z powyższych przepisów wynika, że świadczenie usługi przekazu pieniężnego należy do usług płatniczych wymienionych w art. 3 ustawy o usługach płatniczych. Świadczenie usług płatniczych może być wykonywane wyłącznie przez dostawców usług płatniczych, wśród których wymieniona jest instytucja płatnicza. Świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej wymaga uzyskania zezwolenia KNF.

Natomiast na podstawie art. 135 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych;
udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę;
pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę;
transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności;
transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środki płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną;
transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2;
zarządzanie specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, określonymi przez państwa członkowskie;
dostawy, za cenę równą wartości nominalnej, znaczków pocztowych ważnych w obrocie pocztowym na terytorium danego państwa, znaczków skarbowych i innych podobnych znaczków;
zakłady, loterie i inne gry losowe lub hazardowe, z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń określonych przez każde państwo członkowskie;
dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a);
dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust 1 lit. b);
dzierżawę i wynajem nieruchomości.

Dokonując analizy pojęć użytych do opisania zwolnień, o których mowa w art. 135 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE należy podkreślić, że winny one być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień (...) powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika" (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Z brzmienia przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT wynika, że zwolnienie to ma charakter przedmiotowy, gdzie istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi. Zatem podkreślić należy, że wystarczającą przesłanką zastosowania zwolnienia jest wykazanie jej związku danej czynności z transakcjami płatniczymi, przy czym związek ten musi być wyraźny i oddawać istotę świadczenia usług finansowych.

W ocenie Wnioskodawcy, pomimo szerokiego zakresu przedmiotowego zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, uwzględniając w szczególności, iż przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego usługa przekazów pieniężnych realizowania przez Wnioskodawczynię stanowi usługę pocztową (inną niż powszechna usługa pocztowa), świadczoną przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o świadczenie usług pocztowych i jako usługa dodatkowa świadczona na rzecz kontrahentów nie stanowi usługi płatniczej, w szczególności w rozumieniu Ustawy o usługach płatniczych, omawiane zwolnienie również nie znajduje zastosowania do tej usługi.

Powyższej konkluzji nie zmienia okoliczność, że w celu wykonania tej usługi Wnioskodawca korzysta z pośrednictwa instytucji płatniczej w rozumieniu Ustawy o usługach płatniczych. Wnioskodawca bowiem traktuje te usługę jako usługę pocztową - co wynika z przyjętego przez niego Regulaminu oraz ze szczegółowych postanowień umów o świadczenie usług pocztowych zawieranych z kontrahentami, które usługę przekazu pieniężnego konstruują jako dodatkową świadczoną dla nabywcą usług pocztowych w zakresie przesyłek pocztowych - nie zaś niejako finansową przekazu pieniężnego, której zasady świadczenia podlegają reżimowi odrębnych przepisów (Ustawa o usługach płatniczych, Prawo bankowe itp.).

Skoro usługi przekazu pieniężnego, w ramach wykonywania których Wnioskodawca nie zamierza działać jako instytucja płatnicza (nie będzie ubiegać się o uzyskanie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego), nie będą usługami przekazu pieniężnego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 oraz art. 3 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych, lecz ich doręczenie odbywać się będzie zgodnie z przepisami Prawa pocztowego, a regulacje dotyczące reklamacji oraz prawa dochodzenia roszczeń oparte będą na przepisach Prawa pocztowego oraz zgodnie z Regulaminem świadczenia usług pocztowych obowiązujących u Wnioskodawcy, usługi te nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustaw o VAT, lecz będą podlegać opodatkowaniu według stawki podstawowej 23%.

W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy brak jest możliwości zastosowania do przedmiotowej usługi zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym w myśl art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 17 ustawy, zwalnia się od podatku powszechne usługi pocztowe świadczone przez operatora obowiązanego do świadczenia takich usług, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy).

Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług pocztowych oraz posiada status operatora pocztowego wpisanego do rejestru operatorów pocztowych prowadzonego przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Jednocześnie Wnioskodawca nie jest operatorem wyznaczonym decyzją Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej do świadczenia usług powszechnych.

Wnioskodawca nie posiada statusu instytucji płatniczej w rozumieniu ustawy z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. 2011 Nr 199, poz. 1175 ze zm., dalej: Ustawa o usługach płatniczych), jak również w związku ze świadczeniem usług w zakresie przekazów pieniężnych nie zamierza ubiegać się o uzyskanie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego na prowadzenie działalności w charakterze instytucji płatniczej lub biura usług płatniczych, tzn. podmiotów uprawnionych do świadczenia usług przekazu pieniężnego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 Ustawy o usługach płatniczych. Tym samym, do świadczenia usług przekazu pieniężnego Wnioskodawca stosować będzie reżim przepisów ustawy prawo pocztowe, a szczegółowe zasady świadczenia tej usługi przez Wnioskodawcę określać będzie umowa o świadczenie usług pocztowych oraz Regulamin oparty na przepisach tej ustawy.

Analizując treść art. 43 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku VAT, należy zauważyć, że kreuje on zwolnienie o charakterze przedmiotowo-podmiotowym. Zwolnienie to obejmuje nie wszystkie podmioty świadczące usługi pocztowe, ale tylko te które posiadają status operatora obowiązanego do świadczenia takich usług. Na gruncie regulacji prawa pocztowego status podmiotu działającego w takim charakterze przypisuje się, operatorowi wyznaczonemu do świadczenia powszechnych usług pocztowych.

Ponadto występują także uwarunkowania przedmiotowe, czyli innymi słowy tylko niektóre spośród usług świadczonych przez wyznaczonego operatora będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT. Ustawodawca w przepisie kładzie nacisk na „powszechność” świadczonych usług pocztowych, tak że można z tego wnioskować, że te usługi świadczone przez operatora wyznaczonego, którym nie można przypisać przymiotu „powszechności”, będą wyłączone ze zwolnienia i w konsekwencji będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1529), do usług powszechnych zalicza się świadczone w obrocie krajowym i zagranicznym w ramach obowiązku, o którym mowa w art. 46, usługi pocztowe obejmujące:

przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie i doręczanie:
1. przesyłek listowych, w tym poleconych i z zadeklarowaną wartością, o wadze do 2000 g i liczonych z tolerancją 2 mm wymiarach:
  - maksymalnych – 900 mm, stanowiących sumę długości, szerokości i wysokości, przy czym największy wymiar nie może przekroczyć 600 mm, a w przypadku przesyłki listowej w formie rulonu – 1040 mm, stanowiących sumę długości i podwójnej średnicy, przy czym największy wymiar nie może przekroczyć 900 mm,
  - minimalnych – 170 mm w przypadku przesyłki listowej w formie rulonu, stanowiących sumę długości i podwójnej średnicy, przy czym największy wymiar nie może być mniejszy niż 100 mm,
  - minimalnych strony adresowej – 90x140 mm,
2. przesyłek dla ociemniałych,
3. paczek pocztowych, w tym z zadeklarowana wartością, o masie do 10 000 g i wymiarach, z których największy nie przekracza 1500 mm, a suma długości i największego obwodu mierzonego w innym kierunku niż długość nie przekracza 3000 mm;
sortowanie, przemieszczanie i doręczanie nadesłanych z zagranicy paczek pocztowych o masie do 20 000 g i wymiarach, o których mowa w pkt 1 lit. c.

Natomiast w myśl art. 45 ust. 2 tej ustawy, usług pocztowych, o których mowa w ust. 1, świadczonych dla nadawców masowych nie zalicza się do usług powszechnych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 11 cyt. ustawy Prawo pocztowe, przez nadawcę masowego rozumie się nadawcę nadającego przesyłki pocztowe na podstawie umowy o świadczenie usługi pocztowej zawartej w formie pisemnej, od chwili przekroczenia liczby 100 000 sztuk przesyłek danego rodzaju w danym roku kalendarzowym, z wyłączeniem podmiotów zaliczonych do sektora finansów publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 z pózn. zm.), przedsiębiorstw użyteczności publicznej, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 112, poz. 981, z pózn. zm.), oraz państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej – „Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych”.

Jak stanowi art. 46 ust. 1 ww. ustawy Prawo pocztowe, do świadczenia usług powszechnych na terytorium całego kraju jest obowiązany operator wyznaczony.

Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, nie jest on operatorem wyznaczonym decyzją Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej do świadczenia powszechnych usług pocztowych. Tym samym, świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta usługi pocztowe (inne niż powszechne usługi pocztowe) obejmujące świadczenie usług w zakresie przesyłek pocztowych i dodatkowo w zakresie przekazów pieniężnych nie podlegają obligatoryjnemu zwolnieniu z opodatkowania VAT, o którym mowa jest w art. 43 ust. 1 pkt 17 ustawy o VAT.

Ponadto, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa bliżej, co należy rozumieć pod pojęciami wymienionymi w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. W tym celu należy się odwołać do uregulowań wskazanych w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na:

przyjmowaniu wpłat gotówki i dokonywaniu wypłat gotówki z rachunku płatniczego oraz wszelkie działania niezbędne do prowadzenia rachunku;
wykonywaniu transakcji płatniczych, w tym transferu środków pieniężnych na rachunek płatniczy u dostawcy użytkownika lub u innego dostawcy:
przez wykonywanie usług polecenia zapłaty, w tym jednorazowych poleceń zapłaty,
przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego,
przez wykonywanie usług polecenia przelewu, w tym stałych zleceń;
wykonywaniu transakcji płatniczych wymienionych w pkt 2, w ciężar środków pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu, a w przypadku instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego – kredytu, o którym mowa w art. 74 ust. 3 lub art. 132j ust. 3;
wydawaniu instrumentów płatniczych;
umożliwianiu wykonania transakcji płatniczych, zainicjowanych przez akceptanta lub za jego pośrednictwem, instrumentem płatniczym płatnika, w szczególności na obsłudze autoryzacji, przesyłaniu do wydawcy karty płatniczej lub systemów płatności zleceń płatniczych płatnika u akceptanta, mających na celu przekazanie akceptantowi należnych mu środków, z wyłączeniem czynności polegających na jej rozliczaniu i rozrachunku w ramach systemu płatności w rozumieniu ustawy o ostateczności rozrachunku (acquiring);
świadczeniu usługi przekazu pieniężnego;
wykonywaniu transakcji płatniczych, w przypadku których zgoda płatnika na wykonanie transakcji udzielana jest przy użyciu urządzenia telekomunikacyjnego, cyfrowego lub informatycznego, a płatność przekazywana jest dostawcy usług telekomunikacyjnych, cyfrowych lub informatycznych, działającemu jedynie jako pośrednik pomiędzy użytkownikiem zlecającym transakcję płatniczą a odbiorcą.

W świetle art. 3 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych, usługa przekazu pieniężnego oznacza usługę płatniczą świadczoną bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegającą na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych, działalność w zakresie świadczenia usług płatniczych może być wykonywana wyłącznie przez dostawców usług płatniczych, zwanych dalej „dostawcami”.

Natomiast dostawcami usług płatniczych – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o usługach płatniczych – mogą być wyłącznie:

bank krajowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo bankowe;
oddział banku zagranicznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 20 ustawy – Prawo bankowe;
instytucja kredytowa w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy – Prawo bankowe i odpowiednio
oddział instytucji kredytowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 18 ustawy – Prawo bankowe;
instytucja pieniądza elektronicznego;
oddział podmiotu świadczącego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, zgodnie z prawem tego państwa, pocztowe usługi płatnicze, uprawnionego zgodnie z prawem tego państwa do świadczenia usług płatniczych oraz Spółka Akcyjna w zakresie, w jakim odrębne przepisy upoważniają ją do świadczenia usług płatniczych;
instytucja płatnicza;
Europejski Bank Centralny, Narodowy Bank Polski, zwany dalej „NBP”, oraz bank centralny innego państwa członkowskiego – gdy nie działają w charakterze władz monetarnych lub organów administracji publicznej;
organ administracji publicznej;
spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa lub Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa w rozumieniu ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2012 r. poz. 855), zwanej dalej „ustawa o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych” – w zakresie, w jakim odrębne przepisy uprawniają je do świadczenia usług płatniczych, zwane dalej „kasą oszczędnościowo-kredytową”;
biuro usług płatniczych.

Jak stanowi art. 60 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych, świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej wymaga uzyskania zezwolenia KNF.

W zezwoleniu, o którym mowa w art. 60 ust. 1, KNF określa usługi płatnicze, do świadczenia których jest uprawniona instytucja płatnicza (art. 63 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych).

Z opisu sprawy wynika, że świadcząc usługi Wnioskodawca zamierza działać jako operator pocztowy, a nie jako instytucja płatnicza w rozumieniu przepisów ustawy z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych. W szczególności, w związku ze świadczeniem tych usług Zainteresowany nie zamierza ubiegać się o uzyskanie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego na prowadzenie działalności w charakterze instytucji płatniczej czyli podmiotu uprawnionego do świadczenia usług przekazu pieniężnego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 Ustawy o usługach płatniczych. Tym samym, do świadczenia usług przekazu pocztowego Wnioskodawca stosować będzie reżim przepisów Prawa pocztowego, a szczegółowe zasady świadczenia tej usługi określać będzie regulamin oparty na przepisach tej ustawy.

Ponadto, realizowana przez Wnioskodawcę usługa przekazów pieniężnych stanowi usługę dodatkową świadczoną dla nabywców usług pocztowych, nie zaś usługę finansową, której zasady świadczenia regulują odrębne przepisy (ustawa o usługach płatniczych, prawo bankowe itp.).

W związku z tym należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta usługi, obejmujące świadczenie usług w zakresie przesyłek pocztowych i dodatkowo w zakresie przekazów pieniężnych, nie będą mogły korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin