Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-772/15/MR
z 25 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2015 r. (data wpływu 7 lipca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 21 września 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2014 r. na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – jest prawidłowe,
• obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2015 r. i za lata następne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2014 r., 2015 r. oraz lata następne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zwany dalej stroną lub podatnikiem był od dnia 1 stycznia 2014 r. oraz na dzień składania niniejszego wniosku osobą fizyczną zatrudnioną na umowę o pracę w spółce jawnej prowadzącej działalność. Wnioskodawca przewiduje, iż będzie zatrudniony w Spółce na umowę o pracę także w roku 2015 r. i w następnych latach podatkowych. W roku 2014 Wnioskodawca przebywał ponad 183 dni na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W roku 2014 strona będąc zatrudniona na umowę o pracę wyjechała do Wielkiej Brytanii gdzie przebywa do chwili obecnej oraz będąc zatrudniona w Wielkiej Brytanii rozpoczęła uzyskiwanie dochodów z pracy najemnej. Podatnik w roku 2015 na terenie Rzeczypospolitej Polskiej złożył zeznanie podatkowe na druku PIT - 36 oraz wskazał w pozycji 174 ww. zeznania podatkowego, iż uzyskał w roku 2014 także dochody w Wielkiej Brytanii, która to kwota uzyskanych dochodów zwiększyła podstawę obliczania podatku dochodowego od osób fizycznych należnego za rok 2014, od której to podstawy ustala się stopę procentową na rok 2014 r. Strona przewiduje, iż w roku 2015 i latach podatkowych następnych na terenie Wielkiej Brytanii będzie przebywała ponad 183 dni i będzie uzyskiwała dochody na ww. terytorium z tytułu pracy najemnej. Wnioskodawca przewiduje, iż w roku 2015 i w latach podatkowych następnych będzie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uzyskiwał dochody z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę w Spółce, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, od których to dochodów Spółka jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zwanych dalej zaliczkami, od uzyskiwanego przez Wnioskodawcę w roku 2014 wynagrodzenia za pracę naliczyła oraz pobrała zaliczki i sporządziła informację na druku PIT-11, której to informacji jeden egzemplarz przekazała dla niego. Strona przewiduje że Spółka identycznie będzie postępować w roku 2015 i w latach podatkowych następnych. Spółka na terytorium Wielkiej Brytanii w roku 2014 nie posiadała zakładu w rozumieniu przepisów Konwencji. Wnioskodawca przewiduje, że Spółka nie będzie posiadała ww. zakładu także w roku 2015 i w latach podatkowych następnych.

W uzupełnieniu wniosku podano, że w roku 2014 r. w momencie otrzymywania dochodów z pracy najemnej na terenie Wielkiej Brytanii, miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencja podatkowa i nieograniczony obowiązek podatkowy) będzie w Polsce. Natomiast w roku podatkowym 2015 i latach podatkowych następnych z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca będzie przebywać na terenie Wielkiej Brytanii ponad 183 w każdym roku podatkowym miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych (tzw. rezydencja podatkowa) i nieograniczony obowiązek podatkowy będzie w Wielkiej Brytanii. Z uwagi na fakt, iż w przyszłości od roku 2015 Wnioskodawca będzie przebywał na terenie Wielkiej Brytanii ponad l83 dni, dla celów podatkowych w zakresie podatku od dochodów miejscem zamieszkania, zdaniem strony, będzie Wielka Brytania. Podatnik aktualnie nie ma w chwili obecnej sprecyzowanych planów gdzie osiedli się lub gdzie jest jego ośrodek interesów życiowych. Wnioskodawca jest jednak związany majątkowo i rodzinnie z Polską gdyż ma zamiar nabyć mieszkanie na terenie kraju i tym celu podpisał umowę przedwstępną i zaciągnął kredyt na terenie kraju na zakup lokalu mieszkalnego, który to kredyt już spłaca. Na terenie kraju mieszka też jego rodzina. Wnioskodawca jest też zatrudniony w Polsce w spółce jawnej, której to spółki właścicielami są jego rodzice. Na terenie kraju mieszka też większość jego znajomych. Od dnia 1 stycznia 2015 r. większość czasu Wnioskodawca zamierza przebywać na terenie Wielkiej Brytanii. Z uwagi na powyższe bez względu na fakt, iż strona jest na stałe zameldowana na terenie kraju, w przyszłości miejscem stałego zamieszkania od dnia 1 stycznia 2015 r. będzie Wielka Brytania. Faktycznym pracodawcą (użytkownikiem pracy) dla Wnioskodawcy z tytułu zatrudnienia w Wielkiej Brytanii jest oraz będzie jego pracodawca (ewentualnie pracodawcy) oraz pracodawca (pracodawcy). Ponosił w roku 2014 i w roku 2015 oraz będzie ponosić w przyszłości odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy Wnioskodawcy. Obliczenia i wypłaty wynagrodzenia dokonywał dla Wnioskodawcy pracodawca z siedzibą w na terytorium Wielkiej Brytanii. W przyszłości Wnioskodawca przewiduje, iż obliczenia oraz wypłaty wynagrodzenia dla niego będą dokonywać pracodawcy z siedzibą na terytorium Wielkiej Brytanii. Siedziba podmiotu wypłacającego wynagrodzenie dla Wnioskodawcy znajdowała się i będzie się znajdować na terytorium Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na Wnioskodawcy spoczywał obowiązek złożenia za rok podatkowy 2014 na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zeznania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych na druku PIT-36, zwanego dalej zeznaniem, ze wskazaniem w niniejszym zeznaniu, że uzyskane przez podatnika w roku 2014 wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej na terytorium Wielkiej Brytanii nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym do osób fizycznych, zwanego podatkiem, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a jedynie zwiększa podstawę naliczania podatku, od której ustala się stopę procentową należnego od strony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 2014?
2. Czy na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek złożenia za rok podatkowy 2015 i za lata podatkowe następne na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zeznania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, zwanego dalej zeznaniem, ze wskazaniem w niniejszym zeznaniu, że uzyskane przez podatnika w roku 2015 i w latach podatkowych następnych wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej na terytorium Wielkiej Brytanii nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym do osób fizycznych, zwanego dalej podatkiem, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a jedynie zwiększa podstawę naliczania podatku, od której ustala się stopę procentową należnego od strony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 2015 i za lata podatkowe następne?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f oraz w związku z art. 14 ust. 1 Konwencji oraz z uwagi na fakt, iż podatnik w roku 2014 przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ponad 183 należy uznać, iż w roku 2014 ośrodkiem życiowym była dla strony Rzeczypospolita Polska. Reasumując powyższe należy uznać, iż na Wnioskodawcy spoczywał obowiązek złożenia za rok podatkowy 2014 na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zeznania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, zwanego dalej podatkiem, na druku PIT - 36, zwanego dalej zeznaniem, ze wskazaniem w niniejszym zeznaniu, że uzyskane przez podatnika w roku 2014 wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej na terytorium Wielkiej Brytanii nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym do osób fizycznych, a jedynie zwiększa podstawę naliczania podatku od której ustala się stopę procentową należnego od strony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 2014, co stanowi, iż dochody podatnika uzyskane w roku 2014 w Wielkiej Brytanii nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale mają wpływ na ustalenie stopy procentowej.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w roku podatkowym 2015 i w latach następnych strona pomimo zatrudnienia na umowę o pracę w Spółce, która ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewiduje że będzie przebywała ponad 183 dni na terytorium Wielkiej Brytanii. Z uwagi na powyższe stosownie do art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f oraz w związku z art. 14 ust.1 Konwencji należy uznać, iż ośrodkiem życiowym dla strony będzie Wielka Brytania. Reasumując powyższe należy uznać, że na Wnioskodawcy w roku 2105 i w latach podatkowych następnych nie będzie spoczywał obowiązek złożenia na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zeznania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, zwanego dalej zeznaniem, ze wskazaniem w niniejszym zeznaniu, że uzyskane przez podatnika w roku 2015 i w latach podatkowych następnych wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej na terytorium Wielkiej Brytanii nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym do osób fizycznych, zwanego dalej podatkiem, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a jedynie zwiększa podstawę naliczania podatku, od której ustala się stopę procentową należnego od strony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 2015 i w latach podatkowych. W roku podatkowym 2015 i w latach podatkowych następnych uzyskane przez Wnioskodawcę dochody z tytułu pracy na umowę w Spółce i uzyskane przez stronę dochody z tytułu pracy najemnej w Wielkiej Brytanii, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Wielkiej Brytanii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie:

• obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2014 r. na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – jest prawidłowe,
• obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2015 r. i za lata następne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji miedzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Na podstawie art. 4 ust. 2 Konwencji jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

We wniosku wskazano, że Wnioskodawca przebywał w 2014 r. ponad 183 dni na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wypełnił więc omawiany powyżej warunek rezydencji.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zważywszy zatem na okoliczności przedstawione we wniosku i jego uzupełnieniu, tj. ściślejsze powiązania osobiste (rodzina, większość znajomych) i majątkowe (kredyt na zakup lokalu mieszkalnego) z Polską (związanie majątkowe i rodzinne z Polską) oraz fakt przebywania w Wielkiej Brytanii – jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia – z uwagi na fakt wykonywania tam pracy stwierdzić należy, że w Polsce znajdowało się i znajduje nadal centrum życiowej działalności Wnioskodawcy, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych, a tym samym w Polsce miał on w 2014 r. i ma w 2015 r. oraz w przyszłości – przy założeniu że okoliczności opisane we wniosku nie ulegną zmianie – stałe miejsce zamieszkania. Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt przebywania na terytorium Wielkiej Brytanii ponad 183 dni, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, nie może stanowić jedynej i wystarczającej przesłanki do ustalenia ośrodka interesów życiowych, a w konsekwencji miejsca zamieszkania dla celów podatkowych.

W sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca podlegał zatem w Polsce w 2014 r. oraz podlega w latach następnych nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W myśl art. 14 ust. 1 Konwencji z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak stanowi art. 14 ust. 2 Konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.

Na podstawie powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji, wynagrodzenia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Wielkiej Brytanii.

Natomiast art. 14 ust. 2 Konwencji określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracownika podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Wielkiej Brytanii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że pracodawca Wnioskodawcy ma siedzibę (będzie miał) w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca natomiast będzie przebywał w Wielkiej Brytanii ponad 183 dni. W konsekwencji, w takiej sytuacji (tj. w sytuacji nie spełnienia przesłanki z art. 14 ust. 2 lit. a) i b) Konwencji) dochód pracownika podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji – tj. zarówno w Polsce, jak i w Wielkiej Brytanii – od początku pobytu Wnioskodawcy w Wielkiej Brytanii oraz bez względu na okres jego tam przebywania.

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje bowiem, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Jednocześnie, w Polsce – w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu – należy zastosować określoną w art. 22 umowy metodę zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ww. umowy, w przypadku Polski, podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji podlega opodatkowaniu w Zjednoczonym Królestwie, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu b) niniejszego ustępu.
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub zyski majątkowe, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11, 12 lub 13 niniejszej Konwencji, mogą być opodatkowane w Zjednoczonym Królestwie, Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu lub zysków majątkowych tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Zjednoczonym Królestwie. Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski majątkowe uzyskane w Zjednoczonym Królestwie.
3. Jeżeli zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, Polska może, przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód.

Wobec tego, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może być opodatkowany w Wielkiej Brytanii, to Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałej części dochodu lub majątku takiej osoby stosować stopę podatkową, która byłaby zastosowana w razie, gdyby zwolniona część dochodu lub majątku nie podlegała takiemu zwolnieniu.

W myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego np. łącznie z małżonkiem.

W przeciwnym razie, podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

W sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca mający miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce wykonywał i wykonuje pracę na terenie Wielkiej Brytanii oraz osiągnął (osiąga) w związku z tym dochody. Wnioskodawca uzyskiwał (uzyskuje) też w Polsce przychody z tytułu umowy o pracę.

Mając na uwadze ww. okoliczności faktyczne oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, że dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z pracy wykonywanej na terenie Wielkiej Brytanii są zwolnione z opodatkowania w Polsce na podstawie art. 22 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. W konsekwencji, dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę z tytułu zawartej ze Spółką umowy o pracę, podlegające w Polsce opodatkowaniu na zasadach ogólnych, będą opodatkowane w sposób określony w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnione z opodatkowania dochody z pracy najemnej na terenie Wielkiej Brytanii należy wówczas uwzględnić do ustalenia stopy procentowej, według której Wnioskodawca powinien obliczyć podatek należny od ww. dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce, składając zeznanie podatkowe na właściwym formularzu, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy.

Wobec tego za nieprawidłowe uznać trzeba stanowisko Wnioskodawcy, że w roku podatkowym 2015 i w latach podatkowych następnych uzyskane przez niego dochody z tytułu pracy na umowę w Spółce i uzyskane przez stronę dochody z tytułu pracy najemnej w Wielkiej Brytanii, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Wielkiej Brytanii. Słusznie natomiast Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem uzyskane w roku 2014 wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej na terytorium Wielkiej Brytanii nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym do osób fizycznych, a jedynie zwiększa podstawę naliczania podatku od której ustala się stopę procentową należnego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 2014.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.