Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.389.2015.MCA
z 12 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 03 października 2014 r. Nr IPPB4/415-518/14-2/JK, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Sp. z o.o. (Spółka), przedstawione we wniosku z 2 lipca 2014 r. (data wpływu 8 lipca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, jest:

• prawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych sfinansowania przez Spółkę kosztów strojów sportowych oraz świadczeń, których nie można przypisać do konkretnego pracownika,
  

• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2014 r. Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w jej indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny.

Kilkoro pracowników Spółki wzięło udział w zagranicznym wydarzeniu otwartym „Bieg Wazów”, która to impreza odbywa się corocznie w Szwecji i jest znanym na całym świecie wydarzeniem sportowym. Zaproszenie do uczestnictwa w imprezie pracowników Spółki miało służyć wspólnej rywalizacji sportowej pracowników Grupy A. i budowaniu wzajemnych relacji między pracownikami oraz chęci współpracy. Było to wydarzenie o charakterze integracyjnym. Z tytułu udziału w powyższym wydarzeniu Spółka sfinansowała:

1. stroje sportowe:
   1. czapki i kurtki trwale oznakowane logo firmy,
   2. rękawiczki i spodnie bez logo firmy, które będą mogli wykorzystywać także prywatnie;
2. świadczenia skierowane imiennie do konkretnego pracownika (zakwaterowanie pracowników spoza Warszawy w hotelu, bilety lotnicze, zmianę rezerwacji lotniczej, ubezpieczenia, parking w hotelu);
3. świadczenia, których nie można przypisać do konkretnego pracownika (zbiorcze faktury za gastronomię, paliwo za podróże samochodem z lotniska do hotelu i pomiędzy odcinkami Biegu Wazów, zakup suplementów diety);
4. świadczenia, których nie można przypisać do konkretnego pracownika, za które firma otrzymała zbiorczą refakturę (wyżywienie, przygotowanie sprzętu narciarskiego, zakwaterowanie na miejscu wydarzenia).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w wyżej zaistniałym stanie faktycznym wszystkie świadczenia należy doliczyć do dochodu pracownikom i odprowadzić od nich podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy w takim przypadku kwotę z faktur, których nie można przypisać do konkretnego pracownika podzielić przez liczbę uczestników i doliczyć do dochodu każdemu z pracowników?
3. Czy stroje z logo (wymienione w pkt 1a stanu faktycznego), które służą do reprezentacji i promocji Spółki na zewnątrz stanowią przychód dla pracowników?
4. Jaki jest moment powstania przychodu po stronie pracownika? Czy należy uznać, że jest to data wydarzenia „Bieg Wazów”, czy należy kierować się datą wystawienia faktur; biorąc pod uwagę, że część faktur została wystawiona przed wydarzeniem (np. rezerwacja hotelu, rezerwacja biletów lotniczych), a część po wydarzeniu w przeciągu trzech miesięcy?
   
   

Zdaniem Spółki, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 o art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki należy doliczyć do dochodu i opodatkować jedynie te świadczenia, które można przypisać do konkretnego pracownika (wymienione w pkt 1b i 2 stanu faktycznego). Natomiast świadczenia, których kosztu nie można przypisać do konkretnego pracownika (wymienione w pkt 2 i 3 stanu faktycznego), nie stanowią dla pracowników przychodu i nie podlegają opodatkowaniu.

Dodatkowo w odniesieniu do strojów sportowych Spółka uważa, że otrzymanie stroju sportowego przez pracownika rodzi po jego stronie określone przysporzenie, gdy może go wykorzystywać prywatnie (zgodnie z interpretacją indywidualną z dnia 10 marca 2009 r. Nr IPPB2/415-1633/08-2/MK: „jeżeli przekazane przez pracodawcę nieodpłatnie stroje pracownicy otrzymaliby do swobodnego używania, a więc do osobistego użytku, wówczas zastosowanie znalazłby art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF zgodnie z którym ww. ubrania stanowiłyby przychód pracownika jako nieodpłatne świadczenie.”

Z uwagi na to, że stroje sportowe zaopatrzone w logo Spółki (wymienione w pkt 1a stanu faktycznego) służyły reprezentacji i promocji Spółki w trakcie wydarzenia otwartego „Bieg Wazów”, zdaniem Spółki nie stanowią dla pracowników przychodu i nie podlegają opodatkowaniu.

Natomiast stroje, które nie są zaopatrzone w logo Spółki i mogą być używane również prywatnie (wymienione w pkt 1b stanu faktycznego) stanowią przychód dla pracowników.

Na podstawie art. 11 ust. 1-2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zdaniem Spółki przychód po stronie pracownika za udział w wydarzeniu „Bieg Wazów” powstał w momencie otrzymania ostatniej faktury i ustalenia całkowitej wartości poniesionych świadczeń przez pracodawcę na rzecz pracownika.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznał za prawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych ponoszenia nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników oraz nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia momentu powstania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  
  

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie przekazane pracownikowi, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy zauważyć, iż kilkoro pracowników Spółki wzięło udział w zagranicznym wydarzeniu sportowym o charakterze integracyjnym („Bieg Wazów”). Jego celem było budowanie wzajemnych relacji między pracownikami oraz chęci współpracy, połączonego z reprezentowaniem i promocją Spółki. W związku z powyższym Spółka poniosła koszty strojów sportowych (z logo firmy oraz bez logo firmy), a także inne koszty związane z uczestnictwem pracowników w tym przedsięwzięciu, w szczególności koszty zakwaterowania, przejazdów/przelotów, wyżywienia, ubezpieczenia, przygotowania sprzętu oraz zakupu suplementów diety. Część z ww. wydatków można przypisać do konkretnego pracownika (np. koszty biletów lotniczych czy pobytu w hotelu), pozostała ich cześć (np. koszty wyżywienia, suplementów diety) ujęta jest zbiorczych fakturach lub refakturach.

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że pokrycie przez Spółkę kosztów związanych z udziałem pracowników Spółki w wydarzeniu sportowym o charakterze integracyjnym („Bieg Wazów”), nie generuje po stronie pracowników przychodu w rozumieniu przepisów ustawy PIT. Dotyczy to zarówno wydatków poniesionych na zakup strojów sportowych z logo firmy, jak i związanych z: zakwaterowaniem, biletami lotniczymi, zmianą rezerwacji lotniczej, ubezpieczeniem, parkingiem, wyżywieniem, paliwem do samochodów, suplementami diety oraz przygotowaniem sprzętu narciarskiego.

W przypadku tego rodzaju wydatków nie jest bowiem spełniona druga z przesłanek określonych przez Trybunał Konstytucyjny. Mianowicie nie zostały spełnione w interesie pracowników lecz w interesie Spółki, niezależnie od faktu, iż część z ww. wydatków została skierowana do konkretnego pracownika. Nie można bowiem zapominać, iż udział w „Biegu Wazów” miał na celu budowanie lepszych relacji pomiędzy pracownikami Spółki oraz reprezentację i promocję Spółki, a nie przyniesienie korzyści jej uczestnikom (pracownikom Spółki). Konsekwencją uznania, iż ww. świadczenia nie stanowią przychodu w rozumieniu przepisów ustawy PIT, jest brak po stronie Spółki, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, obowiązku obliczania i pobrania od tych świadczeń zaliczki na podatek dochodowy, i wpłacenia jej we właściwym terminie urzędowi skarbowemu. W tym przypadku kwestia ustalania momentu powstania przychodu jest bezprzedmiotowa.

Inaczej jest w przypadku przekazania pracownikom strojów sportowych bez logo firmy. Zważywszy, że tego rodzaju stroje pracownicy mogą wykorzystywać nie tylko dla celów związanych reprezentacją i promocją Spółki, ale również dla celów prywatnych, ich wartość generuje po stronie pracownika przychód w momencie otrzymania tych strojów. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymane przez pracowników świadczenia w postaci strojów sportowych z logo firmy oraz świadczenia, których nie można przypisać do konkretnego pracownika (ujęte w zbiorczej fakturze lub refakturze), nie stanowią przychodu dla pracowników, i tym samym nie powodują po stronie Spółki, obowiązku naliczenia i odprowadzania od ich wartości zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Prawidłowe jest również stanowisko Spółki, że stroje sportowe, które nie są zaopatrzone w logo Spółki i mogą być wykorzystywane do użytku prywatnego, stanowią przychód pracownika, który Spółka ma obowiązek uwzględnić przy poborze zaliczki na podatek od dochodów ze stosunku pracy.

Błędnym jest natomiast twierdzenie, że przychód z tytułu przekazania strojów bez logo Spółki powstaje w momencie otrzymania ostatniej faktury i ustalenia całkowitej wartości poniesionych świadczeń przez pracodawcę na rzecz pracownika. Zgodnie z przytoczonym brzmieniem art. 11 ust. 1 ustawy PIT, momentem powstania tego rodzaju przychodu jest dzień, w którym pracownik otrzymał od pracodawcy ww. strój sportowy z możliwością jego swobodnego wykorzystywania. Za nieprawidłowe, w świetle orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, uznać należy także stanowisko Spółki, zgodnie z którym przychodem pracownika – oprócz wartości przekazanych strojów sportowych bez logo firmy – jest również wartość innych świadczeń skierowanych imiennie do konkretnego pracownika (wymienionych w pkt 2 opisu stanu faktycznego, czyli zakwaterowanie pracowników spoza Warszawy w hotelu w Warszawie, bilety lotnicze, zmiana rezerwacji lotniczej, ubezpieczenie, parking w hotelu w Warszawie), w sytuacji gdy ich spełnienie – podobnie jak świadczeń ujętych w zbiorczych fakturach lub refakturach – nie leżało w interesie pracownika lecz w interesie Spółki.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 03 października 2014 r. Nr IPPB2/415-518/14-2/JK.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.