Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-854/15-2/MMa
z 13 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643). Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu 3 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, rolnikiem. Nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości we wsi W o powierzchni 43 172 m2 (ok. 4,3 ha) - w tym m.in. działki ewidencyjnej nr 29/4. Działka stanowi część nieruchomości nabytej przez Wnioskodawcę w 1975 r. poprzez wydanie decyzji administracyjnej - aktu własności ziemi, na Wnioskodawcę przez Naczelnika Miasta i Gminy w O.

W 2007 r. w rezultacie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nieruchomość znalazła się na terenie przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz na terenie rolnym. W 2015 r. Wnioskodawca wystąpił do Burmistrza O z wnioskiem o dokonanie podziału nieruchomości. W rezultacie wydania decyzji przez ww. organ z dnia 9 czerwca 2015 r. działka 29/4 podzielona została na 11 działek, w tym 8 działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową (o wielkości ok. 0,08 - 0,1 ha każda), 2 działki przeznaczone pod drogi wewnętrzne (ok. 0,026 ha każda) i 1 działka z przeznaczeniem terenu rolnego (ok. 3 ha).

Wnioskodawca zamierza podzielić działki pomiędzy czwórkę swoich dzieci (zstępnych) - zamierza w tym celu dokonać darowizny 4 działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową na ich rzecz. Wnioskodawca pozostanie właścicielem 4 działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową - w przyszłości zamierza sprzedać jedną z nich lub wszystkie. Działka 29/4 podzielona w 2015 r. stanowi część nieruchomości podzielonej wcześniej przez Wnioskodawcę w 2009 r.

Po dokonaniu podziału w 2009 r. powstało 6 nowych działek, z czego dwie o przeznaczeniu pod zabudowę mieszkaniową i usługową (działki 29/2 i 29/5). Jedną z nowo powstałych wówczas działek była opisana wyżej działka 29/4, przy czym po podziale w 2009 r. miała ona dalej przeznaczenie terenu rolnego. Wnioskodawca sprzedał jedną z działek powstałych w wyniku podziału (działka o przeznaczeniu pod zabudowę mieszkaniową i usługową). Sprzedaż ta podyktowana była przede wszystkim koniecznością uzyskania środków finansowych na spłatę kredytów konsumpcyjnych i gospodarczych. Druga z działek o przeznaczeniu pod zabudowę mieszkaniową i usługową nie została sprzedana.

Wnioskodawca nie zamierza dokonywać transakcji sprzedaży nieruchomości w przyszłości (poza zbyciem wspomnianych wyżej działek powstałych w rezultacie podziału działki 29/4). Wnioskodawca nie posiada specjalistycznej wiedzy o rynku obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca dla podzielonej w 2015 r. działki złożył wniosek wydanie warunków przyłączeniowych do sieci gazowej.

Złożenie wniosku wynika ze względów praktycznych - nieruchomość znajduje się w odległości ponad 50 m (ok. 60-80 m) od najbliższego punktu przyłączeniowego do sieci gazowej. Z tego względu, jeśli taki wniosek składa właściciel jednej działki, w praktyce operator gazowy często odmawia przyłączenia (względy ekonomiczne - konieczność poniesienia znacznych kosztów dobudowania instalacji przesyłowej, która na dany moment służyć ma tylko jednej działce).

Zatem uzyskanie przyłącza przez dzieci Wnioskodawcy mogłoby być znacznie utrudnione. Wnioskodawca jako obecny właściciel 8 działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową ma większe szanse uzyskania zgody na przyłączenie do sieci. Jednocześnie Wnioskodawca nie dokonywał żadnych innych czynności, które mogłyby zostać uznane za przygotowanie nieruchomości do sprzedaży - w szczególności nie dokonywał ich uzbrojenia, nie dokonywał grodzenia, nie zawierał umów na dostawy mediów (także w przypadku wspomnianej sieci gazowej - ewentualna zgoda operatora sieci na przyłączenie działek nie jest równoznaczna z zawarciem umowy przyłączeniowej czy umowy na dostawy gazu) i nie zamierza takich czynności dokonywać. Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o uchwalenie dla nieruchomości miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie dokonywał żadnych czynności zmierzających do kwalifikacji nieruchomości jako przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i nie miał żadnego wpływu na taką kwalifikację.

W chwili nabycia nieruchomości w 1975 r. Wnioskodawca nie planował jej zbycia - nieruchomość w całości wykorzystywana była na cele rolnicze. Dokonanie podziału nieruchomości na mniejsze działki podyktowane było chęcią przekazania części działek na rzecz dzieci Wnioskodawcy (wobec braku podziału alternatywnym rozwiązaniem byłoby jedynie ustanowienie przez Wnioskodawcę udziałów we współwłasności nieruchomości na rzecz dzieci, co rodziłoby praktyczne problemy związane z zarządzaniem nieruchomością i przeznaczeniem na własne cele przez dzieci Wnioskodawcy).

Wnioskodawca obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży artykułów kuchennych przez Internet i w związku z tą działalnością był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług w latach 2009-2011.

W celu dokonania sprzedaży działki/działek Wnioskodawca zamieścił ogłoszenia na stronach ogłoszeniowych dostępnych w sieci Internet.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonanie przez Wnioskodawcę sprzedaży działek w okolicznościach opisanych powyżej spowoduje konsekwencje w podatku od towarów i usług po stronie Wnioskodawcy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż działek pozostałych po dokonaniu darowizny na rzecz dzieci będzie poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług.

Co do zasady sprzedaż nieruchomości stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: uptu) i jako taka - stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Niemniej jednak wszelkie konsekwencje w tym podatku mogą powstać tylko po stronie podmiotu działającego w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podatnikami podatku od towarów i usług - stosownie do art. 15 ust. 1 uptu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zatem o statusie podatnika w rozumieniu tego przepisu decyduje wykonywanie działalności gospodarczej. Pojęcie działalności gospodarczej na gruncie podatku od towarów i usług regulowane jest autonomicznie - niezależnie od regulacji na gruncie innych przepisów podatkowych i pozapodatkowych.

Zgodnie z ust. 2 powołanego wcześniej art. 15 uptu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazana powyżej definicja działalności gospodarczej akcentuje działalność podmiotów profesjonalnych (producentów, handlowców, usługodawców) - zatem wszelka aktywność danego podmiotu (osoby prawnej, fizycznej, jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej) wypełniająca znamiona aktywności typowej dla podmiotów profesjonalnych stanowić będzie o istnieniu przesłanek działalności gospodarczej na gruncie podatku od towarów i usług, niezależnie od tego, czy podmiot ten jest zarejestrowany dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu innych przepisów (w szczególności przepisów ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej).

Z drugiej strony, jeśli dany podmiot nie wykazuje aktywności typowej dla podmiotów profesjonalnych, nie będzie można uznać go za prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu, a zatem nie będzie podatnikiem w rozumieniu ust. 1 tego przepisu - nawet jeśli wykonuje czynności odpowiadające czynnościom opodatkowanym w rozumieniu art. 5 uptu.

Powyższe uwagi są szczególnie istotne w przypadku dokonywania czynności polegających na odpłatnym zbywaniu (sprzedaży) nieruchomości. W praktyce bowiem transakcji takich dokonują zarówno podatnicy podatku od towarów i usług jak i podmioty niemające takiego statusu, a dokonujące czynności w ramach zarządu majątkiem prywatnym. W zakresie problematyki traktowania takich podmiotów jako podatników podatku od towarów i usług wielokrotnie wypowiadały się polskie sądy administracyjne, odpowiednie wnioski w tej kwestii formułował także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE).

W wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 TSUE wskazał szereg zasad rozstrzygających, czy sprzedaż gruntu przeznaczonego pod zabudowę może stanowić czynność objętą podatkiem od wartości dodanej. Trybunał podkreślił, że: ,,Z orzecznictwa wynika w tej mierze, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. 1-3013, pkt 32).” (motyw 36 uzasadnienia). „Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37).” (motyw 37 uzasadnienia). „Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.” (motyw 38 uzasadnienia). „Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. (motyw 39 uzasadnienia). „Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.” (motyw 40 uzasadnienia). „Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.” (motyw 41 uzasadnienia).

Zatem w powołanym wyroku TSUE podkreślił, że dla zaistnienia opodatkowania podatkiem od wartości dodanej konieczne jest profesjonalne działanie sprzedającego, które odróżnia jego aktywność od zarządu majątkiem prywatnym, a które nie zależy od ilości czy wartości transakcji.

Tezy powyższego orzeczenia TSUE zostały przyjęte przez polskie sądy administracyjne, które w licznych wyrokach dokonały rozwinięcia ich rozumienia. Z orzecznictwa polskich sądów administracyjnych wynika, że każdy przypadek sprzedaży gruntu należy badać indywidualnie, na podstawie konkretnych okoliczności faktycznych, jako że polski ustawodawca nie skorzystał z możliwości określonej w art. 12 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11 grudnia 2006 r., Nr 347, str. 1 ze zm.; dalej: Dyrektywa 112) - tak np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 28 marca 2014 r. (sygn. I FSK 670/13). O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Gorzowie Wielkopolskim z 30 lipca 2014 r., sygn. I SA/Go 367/14). Działanie sprzedającego musi więc mieć charakter zawodowy (profesjonalny), czyli stały (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji) - wyrok WSA w Poznaniu z 11 czerwca 2014 r. (sygn. I SA/Po 1240/13). W wyroku tym podkreślono także, że zawodowy charakter działalności oznacza istnienie odpowiednich, zorganizowanych czynności, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek (wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia), uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy tym musi być to ciąg czynności, a nie istnienie tylko pojedynczych czynności wyrok NSA z 27 maja 2014 r. (sygn. I FSK 774/13). W wyroku tym wskazano ponadto, że „zbycie natomiast nawet kilkunastu działek o charakterze budowlanym (udziałów w takich działkach), powstałych z podziału gruntu rolnego i po uzyskaniu warunków ich zabudowy, nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w zakresie zbycia przedmiotowych udziałów w gruncie, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego-stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności), co wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niemającym cech działalności gospodarczej, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.” Zarząd majątkiem prywatnym występuje zatem także w przypadku, kiedy można wskazać istnienie niektórych czynności typowych dla działania podmiotów profesjonalnych, ale nie tworzą one zorganizowanego ciągu czynności, który charakterystyczny jest dla działalności zawodowej.

Warto szeroko powołać w tym zakresie wyrok NSA z 16 kwietnia 2014 r. (sygn. I FSK 916/13), w którym Sąd wskazał, że „Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy, podzielić należy w całości pogląd zaprezentowany przez Sąd I instancji, że planowana przez skarżącego sprzedaż działek wchodzących w skład odziedziczonego przez niego gospodarstwa rolnego, nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT. Skoro bowiem wnioskodawca nabył te działki do swojego majątku osobistego, bez zamiaru ich dalszej odsprzedaży, to poprawny jest pogląd, że ich sprzedaż nie jest działalnością handlową. Prawidłowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu podkreślił, że we wniosku o interpretację skarżący nie wskazał na okoliczności mogące świadczyć o tym, że podejmował on czynności, stanowiące o aktywności podobnej, jak u sprzedawcy profesjonalnie zajmującego się obrotem gruntami. Oznaczało to w konsekwencji, że czynności opisane we wniosku o udzielenie interpretacji mieściły się w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie mającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów VAT. Oceny tej nie zmienia powołany przez organ podatkowy fakt, że grunty mające być przedmiotem Sprzedaży zostały wydzielone z należącego do skarżącego gospodarstwa rolnego, skarżący uzyskał warunki zabudowy w zakresie budowy domów jednorodzinnych, dokonał podziału działek na mniejsze, na część z nich zawarł umowę o podłączenie energii elektrycznej oraz, ze jest on podatnikiem podatku od towarów i usług. Fakt podziału działek po połowie, czy zawarcie na część z nich umowy o dostawę energii to w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego czynności zmierzające do uzyskania jak najlepszej ceny za spieniężenie swojego majątku prywatnego.

Nadto co, istotne, okoliczność, że skarżący prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie sprzedaży działek budowlanych nie może z góry przesądzać o tym, że nie może on osiągać korzyści ze sprzedaży majątku prywatnego. Nie można bowiem przyjąć, że podmiot wykorzystujący grunty w sposób ciągły w celach zarobkowych, nie może wykonywać swojego prawa własności w sposób przynoszący zyski w jego majątku osobistym, co oczywiście wykonywanie tego prawa należy zawsze oceniać przy uwzględnieniu kryteriów opisanych w cytowanym wyżej wyroku TSUE.”

Przenosząc opisane powyżej tezy orzeczeń sądów na grunt opisanego w niniejszym wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić trzeba, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkalną nie będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 uptu. Działania Wnioskodawcy analizowane łącznie w żaden sposób nie wskazują na profesjonalny charakter jego aktywności, która ograniczyła się do dokonania podziału nieruchomości, wystąpienia z wnioskiem o wydanie warunków przyłączeniowych do sieci gazowej i poszukiwaniu nabywców dla części działek, jakie pozostaną po stronie Wnioskodawcy po dokonaniu darowizny na rzecz swoich dzieci. Poszukiwanie nabywców poprzez ogłoszenia w prasie lub na stronach ogłoszeniowych dostępnych w sieci Internet nie sposób nazwać działaniami marketingowymi typowymi dla podmiotów zajmujących się obrotem nieruchomościami. Nawet jednak gdyby nimi były, to w opisanym zdarzeniu przyszłym brak jest innych czynności typowych dla podmiotów profesjonalnych (np. uzbrojenie czy grodzenie terenu, zawieranie umów na dostawy mediów).

Wspomniane wcześniej działanie polegające na wystąpieniu z wnioskiem o wydanie warunków przyłączeniowych do sieci gazowej także nie wynikało z chęci „profesjonalizacji” działania, ale podyktowane było względami praktycznymi - ułatwienie dzieciom Wnioskodawcy uzyskania w przyszłości przyłączenia do sieci gazowej. Nie występuje zatem zorganizowany ciąg czynności, o którym mowa w powołanych wcześniej wyrokach, który przesądzałby o zawodowym charakterze działalności Wnioskodawcy.

Duże znaczenie ma również fakt, że Wnioskodawca nabył podzieloną nieruchomość 40 lat temu z przeznaczeniem na własne cele rolnicze, a dokonanie podziału w 2015 r. było uzasadnione chęcią przekazania działek na rzecz dzieci Wnioskodawcy. Oczywistym jest zatem, że działania Wnioskodawcy stanowią typowy przykład zarządu majątkiem prywatnym, który w żaden sposób nie może zostać określony mianem działalności profesjonalnej. Fakt zbycia jednej działki w 2009 r. także nie oznacza, że Wnioskodawca prowadzi zorganizowaną działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami - jak wskazano wcześniej, sprzedaż ta miała posłużyć przede wszystkim sfinansowaniu zobowiązań kredytowych Wnioskodawcy (zresztą zupełnie niezwiązanych z nieruchomościami). Była to transakcja incydentalna, co dodatkowo może być potwierdzone przez fakt, że w rezultacie podziału powstała także inna działka przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową, której Wnioskodawca nie sprzedał i nawet nie planował sprzedawać.

Z powyższych względów w pełni uzasadniony jest pogląd Wnioskodawcy, że sprzedaż działek pozostałych po dokonaniu darowizny na rzecz dzieci pozostanie poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.