Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4515-94/15-2/AF
z 13 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w W. działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2015 r. (data wpływu 4 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

1. zdarzenie przyszłe: Wnioskodawca jest współużytkownikiem wieczystym w części 1/2 nieruchomości gruntowej położonej przy ul. K. 8 w W. i wyodrębnionej w formie działki ewidencyjnej nr 44. W takiej samej części współużytkownikiem wieczystym tej nieruchomości jest również A. Sp. z o.o. Sp. j. Zgodnie z KW na działce tej znajduje się budynek mieszkalny, którego własność również przypada ww. podmiotom proporcjonalnie do udziału www. prawie użytkowania wieczystego czyli po 1/2. Wnioskodawca jest jednocześnie współużytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej wyodrębnionej w formie działki ewidencyjnej nr 45/1, która również znajduje się przy ul. K. w W. W takiej samej części współużytkownikiem wieczystym przedmiotowej nieruchomości gruntowej jest powyżej wskazywana Spółka. Na działce tej znajdują się dwa budynki niemieszkalne. Podobnie jak w przypadku pierwszej nieruchomości ich współwłaścicielami są ww. podmioty w częściach równych po 1/2. Obydwie działki sąsiadują ze sobą, a budynki na granicy działek mają wspólną ścianę nośną, ponieważ wcześniej nieruchomość w skład której wchodzą przedmiotowe działki i budynki znajdujące się na nich stanowiły jedną całość użytkową i należały do jednego właściciela.
   
   

Wnioskodawca jak i ww. Spółka postanowili znieść współwłasność zgodnie z art. 211 Kodeksu Cywilnego. W związku z tym współwłaściciele podejmują czynności niezbędne do zniesienia współwłasności ww. budynków i zniesienia współużytkowania ww. nieruchomości gruntowych. Celem ww. podziału ma być uzyskanie, przez obie strony, nieruchomości o takiej samej wartości jak przed zniesieniem współwłasności. W wyniku podziału:

• Wnioskodawca ma otrzymać: prawo użytkowania wieczystego działki nr 45/1 w całości wraz z prawem własności budynków znajdujących się na tej działce. Ponadto Wnioskodawca ma otrzymać 5 lokali znajdujących się w budynku na działce nr 44 wraz z proporcjonalnym udziałem w częściach wspólnych budynku i w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, na której usytuowane jest ten budynek.
  
• Spółka ma otrzymać: na własność samodzielny lokal o przeznaczeniu innym niż mieszkalne w budynku na działce ewidencyjnej nr 44 wraz z odpowiednim udziałem w tym budynku i prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, na której jest usytuowany.
  
  

Wyjaśnić przy tym należy, że najbardziej wartościowym elementem obu ww. działek jest właśnie lokal usługowy na działce 44, który jako jedyny posiada witryny i niezależne wejście od ulicy K.. Dlatego pomimo faktu, że Wnioskodawca faktycznie uzyskuje więcej lokali pod względem powierzchni to jednak ich wartość jest równa wartości nieruchomości przejętej przez Spółkę. Należy zatem przyjąć, że obie strony w wyniku wyżej opisanego zniesienia współwłasności zachowają pod względem wartości stan majątkowy z przed podziału. Zniesienie współwłasności, o którym mowa powyżej nastąpi w orzeczeniu sądu. Należy również założyć, że sąd nie nakaże żadnej ze stron dokonywania spłat lub dopłat drugiej stronie.

2. zdarzenie przyszłe: zachowując wszystkie opisane w zdarzeniu przyszłym nr 1 założenia, Strony dokonają zniesienia współwłasności w formie ugody zawartej przed sądem lub notariuszem, zamiast zniesienia współwłasności w formie orzeczenia sądu.
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

3. Czy dokonane orzeczeniem sądu zniesienie współwłasności opisane w stanie faktycznym będzie traktowane, jako „nieodpłatne” zniesienie współwłasności nieruchomości wspólnej w rozumieniu art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn?
4. Czy z uwagi na orzeczenie sądowe przewidujące takie skutki jak opisane w stanie faktycznym wystąpi konieczność zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ?
5. Jakie będą skutki podatkowe na gruncie wymienionych w pytaniu 1) i 2) przepisów, w sytuacji dokonania zniesienia współwłasności i współużytkowania wieczystego w sposób opisany w zdarzeniu przyszłym nr 2, tj. w formie ugody zawartej przed sądem lub notariuszem (ale zachowując wszelkie pozostałe elementy opisanego w zdarzeniu przyszłym nr 1 stanu faktycznego)?
   
   

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy pytania nr 1 i pytania nr 3 w części dotyczącej podatku od spadków i darowizn. W zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

W opinii Wnioskodawcy na gruncie wskazanego powyżej stanu faktycznego nie dojdzie do nieodpłatnego zniesienia współwłasności. Należy bowiem zauważyć, że w efekcie orzeczenia sądu uwzględniającego wniosek o zniesienie współwłasności w kształcie określonym przez Wnioskodawcę i Spółkę dojdzie do wzajemnego rozrządzenia majątkiem tych podmiotów, które w swej istocie polegać będzie na wzajemnej zamianie udziałów przysługujących we własności nieruchomości i w prawie użytkowania wieczystego gruntów. Z kolei wzajemne rozrządzenie majątkiem polegające na zamianie ze swej istoty nie może w żadnym razie uznane być za nieodpłatne. Tym samym art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, mówiący o tym, iż podatkowi temu podlega „nieodpłatne” zniesienie współwłasności, nie może do opisanej sytuacji mieć zastosowania.

Z powyższego jasno wynika bowiem, że powyższą normą objęte są wyłącznie „nieodpłatne” zniesienia współwłasności.

Należy zatem wyjaśnić co oznacza w tym znaczeniu termin „nieodpłatne”. Przede wszystkim należy podkreślić, że na gruncie prawa podatkowego termin „nieodpłatne” należy rozumieć znacznie szerzej niż na gruncie prawa cywilnego. Na gruncie prawa podatkowego uzyskanie korzyści nieodpłatnie oznacza, iż w związku z jej uzyskaniem, uzyskujący nie poniósł żadnych kosztów ani nie towarzyszyła jej pozyskaniu żadna inna forma ekwiwalentu. Taką „definicję” nieodpłatnego świadczenia przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r., FPS 9/02, ONSA 2003, nr 2, poz. 47 i podtrzymał ją w następnej uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 16 października 2006 r., II FPS 1/06, ONSAiWSA 2006, nr 6. poz. 153. Takie rozumienie pojęcia „nieodpłatne” znajduje również potwierdzenie w kolejnych orzeczeniach NSA i sądów administracyjnych, np. w wyroku NSA z dnia 12 grudnia 2008 r, sygn. akt II FSK 1361/07 czy w wyroku NSA z dnia 23.04.2015, sygn. akt II FSK 1238/13. Podobnie w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 25.06.2015 r., sygn. akt I SA/Po 501/15 sąd stwierdził, że „nieodpłatnym świadczeniem jest uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu”. Podobnie stwierdzono również w innych wyrokach, np.: I SA/Gl 287/15 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2015-05-18, I SA/Wr 43/15 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2015-05-13, III SA/Wa 1987/14 - Wyrok WSA w W. z 2015-02-04.

Jeżeli zatem w ramach zniesienia współwłasności całej nieruchomości za uzyskanie udziału we własności prawa użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej nr 45/1 wraz z udziałem w prawie własności budynków znajdujących się na tej działce Wnioskodawca przekaże Spółce na wyłączną własność samodzielny lokal o przeznaczeniu innym niż mieszkalne, wraz udziałem w budynku i nieruchomości wspólnej, który swą wartością zrównuje się z wartością nieruchomości otrzymanych przez Wnioskodawcę od Spółki, to nie mamy do czynienia z nieodpłatnym zniesieniem współwłasności w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn, gdyż druga strona otrzymuje ekwiwalent. Opisany sposób rozliczenia należy zatem potraktować jako zamianę, która ze swej istoty nieodpłatna nie jest. Tak interpretacja istoty planowanego zdarzenia przyszłego jest właściwa i znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych, np. IPPB4/415-29/15-2/JK2, IBPP2/443-1140/14/AB, IPPB2/436-484/14-2/MK, a przede wszystkim jest powszechnie potwierdzana w orzecznictwie sądów administracyjnych, np.: I SA/Wr 682/12 - Wyrok WSA we Wrocławiu, I FSK 1655/12 - Wyrok NSA.

Powyższe przesądza zatem, iż w niniejszym stanie faktycznym dojdzie do zamiany udziałów, a nie do nieodpłatnego zniesienia współwłasności, co powoduje, iż ustawa o podatku od spadków i darowizn nie będzie mieć zastosowania o ile wymieniane udziały będę takiej samej wartości. Tym samym odpowiedź na pierwsze z postawionych pytań musi być negatywna.

Ad. 3.

W opinii Wnioskodawcy skutki podatkowe na gruncie ustawy o podatku od spadków i darowizn będą takie same jak opisane w stanowisku w sprawie pytania nr 1. Również bowiem w przypadku zawarcia ugody przed sądem lub notariuszem dojdzie do wzajemnej wymiany udziałów co w istocie będzie zamianą, która czynnością prawną pod tytułem darmym ze swej istoty nie jest. Nie dojdzie więc do nieodpłatnego zniesienia współwłasności, co z kolei wyłączy możliwość zastosowania art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ocena prawnopodatkowa przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego ma rozstrzygnąć, czy nabycie własności nieruchomości tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności podlega podatkowi od spadków i darowizn na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.).

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. W myśl natomiast art. 7 ust. 6 tej ustawy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Zgodnie z art. 211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2015 r., poz. 121 z późn. zm.) każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego (art. 212 Kodeksu cywilnego).

Jednocześnie należy wskazać, że skoro przedmiotem opodatkowania jest nieodpłatne zniesienie współwłasności rzeczy, a rzeczą tą jest nieruchomość, przy braku jej definicji w ustawie o podatku od spadków i darowizn powinno się stosować definicję nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Polskie prawo rozróżnia dwa rodzaje współwłasności: współwłasność w częściach ułamkowych i współwłasność łączną (art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego).

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

Z kolei definicję lokali, własności lokali oraz zasady zawierania umów ustanowienia odrębnej własności lokali określają przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Stosownie do brzmienia art. 2 ust. 1 ww. ustawy samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, nazywane w ustawie „pomieszczeniami przynależnymi”.

Pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według dyspozycji art. 3 ust. 1 tejże ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Stosownie do ust. 2 wskazanego artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 cyt. wyżej ustawy, odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna określać w szczególności:

1. rodzaj, położenie i powierzchnię lokalu oraz pomieszczeń do niego przynależnych,
2. wielkość udziałów przypadających właścicielom poszczególnych lokali w nieruchomości wspólnej.
   
   

Jak wskazuje się w orzecznictwie (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2003 r. III CZP 65/03) „(…) przewidziana w ustawie o własności lokali (WłLokU) nieruchomość wspólna jest kategorią współwłasności o charakterze szczególnym, do której przepisy KC mogą mieć zastosowanie jedynie posiłkowo (art. 1 ust. 1 WłLokU)”. Dodatkowo w literaturze przedmiotu - Ustawa o własności lokali. Komentarz, fragment komentarza: Prawo budowlane; red. Dariusz Okolski, Dorota Kurek; C.H.Beck 2011 - wyrażany jest pogląd, że umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu nie prowadzi do całkowitego wyjścia ze współwłasności. Powyższe wynika z faktu, jak podkreślają ww. komentatorzy, że pozostaje współwłasność gruntu oraz części budynku i innych urządzeń nie przeznaczonych do użytku właścicieli poszczególnych lokali, mająca charakter współwłasności przymusowej, która nie może być zniesiona, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi od spadków i darowizn podlega zatem nabycie przez osobę fizyczną na własność rzeczy lub praw majątkowych - w odniesieniu do których ustał stosunek współwłasności.

Analiza powyższych przepisów dotyczących zniesienia współwłasności rzeczy, jak i ustawy o podatku od spadków i darowizn dotyczących przedmiotu i podstawy opodatkowania, prowadzi do wniosku, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie własności odrębnie każdej rzeczy tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności w zakresie, w jakim jej wartość, wskutek ustania stosunku współwłasności, przekracza wartość udziału w tej rzeczy, który przed zniesieniem współwłasności przysługiwał nabywcy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest współużytkownikiem wieczystym w części 1/2 nieruchomości gruntowej położonej przy ul. K. 8 w W. i wyodrębnionej w formie działki ewidencyjnej nr 44. W takiej samej części współużytkownikiem wieczystym tej nieruchomości jest również A. Sp. z o.o. Sp. j. Zgodnie z KW na działce tej znajduje się budynek mieszkalny, którego własność również przypada ww. podmiotom proporcjonalnie do udziału www. prawie użytkowania wieczystego czyli po 1/2. Wnioskodawca jest jednocześnie współużytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej wyodrębnionej w formie działki ewidencyjnej nr 45/1, która również znajduje się przy ul. K. 8 w W.. W takiej samej części współużytkownikiem wieczystym przedmiotowej nieruchomości gruntowej jest powyżej wskazywana Spółka. Na działce tej znajdują się dwa budynki niemieszkalne. Podobnie jak w przypadku pierwszej nieruchomości ich współwłaścicielami są ww. podmioty w częściach równych po 1/2. Obydwie działki sąsiadują ze sobą, a budynki na granicy działek mają wspólną ścianę nośną, ponieważ wcześniej nieruchomość w skład której wchodzą przedmiotowe działki i budynki znajdujące się na nich stanowiły jedną całość użytkową i należały do jednego właściciela. Wnioskodawca jak i ww. Spółka postanowili znieść współwłasność zgodnie z art. 211 Kodeksu Cywilnego. W związku z tym współwłaściciele podejmują czynności niezbędne do zniesienia współwłasności ww. budynków i zniesienia współużytkowania ww. nieruchomości gruntowych. Celem ww. podziału ma być uzyskanie, przez obie strony, nieruchomości o takiej samej wartości jak przed zniesieniem współwłasności. W wyniku podziału Wnioskodawca ma otrzymać: prawo użytkowania wieczystego działki nr 45/1 w całości wraz z prawem własności budynków znajdujących się na tej działce. Ponadto Wnioskodawca ma otrzymać 5 lokali znajdujących się w budynku na działce nr 44 wraz z proporcjonalnym udziałem w częściach wspólnych budynku i w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, na której usytuowane jest ten budynek. Spółka ma otrzymać: na własność samodzielny lokal o przeznaczeniu innym niż mieszkalne w budynku na działce ewidencyjnej nr 44 wraz z odpowiednim udziałem w tym budynku i prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, na której jest usytuowany.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że ustalanie przedmiotu opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, obowiązku podatkowego oraz podstawy opodatkowania należy odnieść każdorazowo do konkretnej nabytej na własność rzeczy, a nie do zbytej.

Nabycie własności każdej nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności winno być oceniane odrębnie pod kątem skutków prawnopodatkowych w podatku od spadków i darowizn. Podatkowi temu podlega bowiem nabycie nieruchomości na wyłączną własność tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności, jeżeli wskutek tej czynności ustał stosunek współwłasności nieruchomości.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że opisana we wniosku czynność zniesienia współwłasności i otrzymania w jej wyniku 5 lokali znajdujących się w budynku na działce nr 44 wraz z proporcjonalnym udziałem w częściach wspólnych budynku i w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, na której usytuowany jest ten budynek, nie będzie podlegała podatkowi od spadków i darowizn, bowiem Wnioskodawca nadal będzie współwłaścicielem nieruchomości wspólnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali (nastąpi tzw. częściowe zniesienie współwłasności). W konsekwencji zniesienie współwłasności tej nieruchomości nie stanowi nieodpłatnego zniesienia współwłasności, o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Natomiast opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn będzie podlegać nabycie przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej wyodrębnionej w formie działki ewidencyjnej nr 45/1 wraz ze znajdującymi się na niej dwoma budynkami niemieszkalnymi, w stosunku do których następuje całkowite zniesienie współwłasności na rzecz Wnioskodawcy. Podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa nabytej na własność Wnioskodawcy nieruchomości nieruchomości gruntowej wyodrębnionej w formie działki ewidencyjnej nr 45/1 wraz ze znajdującymi się na dwoma budynkami niemieszkalnymi, w części przekraczającej wartość rynkową udziału we współwłasności w tej nieruchomości (wynoszącego 1/2 część), który przed zniesieniem współwłasności przysługiwał temu nabywcy.

Skutki podatkowe nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności nie są zróżnicowane, w zależności od tego, czy zniesienie współwłasności nastąpi w formie orzeczenia sądu czy też w formie ugody zawartej przed sądem lub notariuszem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz orzeczeń sądów należy stwierdzić, że interpretacje te i orzeczenia zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w W. Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.