Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/4512-212/15/LG
z 13 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 3 lipca 2015 r. (data wpływu 15 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 28 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 sierpnia 2015 r. znak IBPP4/4512-212/15/LG będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 18 sierpnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, tj. X, prowadzi działalność gospodarczą pod firmą X, ul. …, ... Wnioskodawca jest również zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonuje oraz nadal zamierza dokonywać wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej jako „WDT”), w zakresie akcesoriów grzewczych i sanitarnych, których nabywcą jest podmiot mający swoją siedzibę na terytorium Francji. Podmiot ten posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako „Ustawa”).

Wnioskodawca stosuje do Francji dwie formy dostawy towarów swojemu francuskiemu kontrahentowi. Każda z nich odbywa się na podstawie zawartej z francuskim kontrahentem umowy handlowej, uprawniającej i zobowiązującej Wnioskodawcę do realizacji z Rzeczypospolitej Polskiej dostaw towarów. Druga forma dostawy odbywa się z wykorzystaniem transportu własnego Wnioskodawcy, przy czym towar jest przewożony własnym środkiem transportu Wnioskodawcy do Niemiec, gdzie towar jest przez Wnioskodawcę przekazywany przewoźnikowi, któremu dalszy transport towaru do Francji zlecił francuski kontrahent Wnioskodawcy (druga forma dostawy).

Na okoliczność tego, że towary będące przedmiotem WDT zostały (zostaną) wywiezione z terytorium Rzeczpospolitej Polski i dostarczone do nabywcy na terenie Francji, Wnioskodawca, oprócz ww. umowy posiada stosowne dowody w zależności od danej formy dostawy.

W przypadku drugiej formy dostawy towarów, oprócz:

• Umowy handlowej z francuskim kontrahentem,
• Specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (dokumentu zawierającego wykaz towarów wymienionych na fakturze VAT, stosownie do przepisu art. 42 ust. 3 pkt 3 Ustawy) oraz
• Faktury sprzedażowej VAT,

Wnioskodawca posługuje się (będzie się posługiwał) następującymi dowodami dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terenie Francji (odbiorcy ostatecznego), stosownie do art. 42 ust. 11 Ustawy:

• Korespondencja handlowa francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy z klientem kontrahenta (z reguły konsumentem), generowana automatycznie w zintegrowanych systemach informatycznych Wnioskodawcy i francuskiego kontrahenta, do której wgląd i możliwość pobrania ma i będzie miał Wnioskodawca,
• Zamówienie, wystawiane Wnioskodawcy przez jego francuskiego kontrahenta,
• Dokumenty potwierdzające zapłatę za towar przez francuskiego kontrahenta,
• List przewozowy niemieckiego przewoźnika, z którego wynika, że francuski kontrahent Wnioskodawcy nadał towar z terytorium Niemiec do klienta francuskiego kontrahenta na terenie Francji.
  
  

W tym stanie faktycznym, Wnioskodawca dostarcza i będzie dostarczał towar własnym transportem do Niemiec, gdzie jest on (będzie) następnie przekazywany niemieckiemu przewoźnikowi, któremu transport z terytorium Niemiec do Francji (pod konkretny adres klienta końcowego) zleca francuski kontrahent Wnioskodawcy.

Ponadto w piśmie z 28 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. W przypadku drugiego modelu dostawy, do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem z Wnioskodawcy na rzecz francuskiego kontrahenta dochodzi na terenie Niemiec, w momencie przekazania towaru przedsiębiorstwu kurierskiemu, które transport do klienta francuskiego kontrahenta na terenie Francji realizuje na zlecenie pełnomocnika francuskiego kontrahenta. Z kolei do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z kontrahenta Wnioskodawcy na jego klienta we Francji dochodzi w momencie dostarczenia towaru odbiorcy końcowemu we Francji.
2. Faktura VAT z tytułu dostawy towaru wystawiana jest przez Wnioskodawcę na kontrahenta z Francji.
3. Wnioskodawca będzie posiadał dokument funkcjonujący pod nazwą Wydanie magazynowe, zawierający informacje, o których mowa w art. 42 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług z tym zastrzeżeniem, że potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę, o którym mowa w art. 42 ust. 4 pkt 4 tego przepisu znajdować się będzie w osobnym dokumencie tj. potwierdzeniu przyjęcia przesyłki przez niemieckiego przewoźnika.
4. Wnioskodawca będzie posiadał potwierdzenie przyjęcia przesyłki przez niemieckiego przewoźnika, który realizuje transport do klienta francuskiego kontrahenta z tym jednak zastrzeżeniem, że potwierdzenie dotyczyć będzie wszystkich towarów jakie przekazywane są przez Wnioskodawcę niemieckiemu przewoźnikowi, zarówno tych, które następnie niemiecki przewoźnik dostarcza do Francji, jak i tych, które Wnioskodawca przekazał niemieckiemu przewoźnikowi w celu ich dalszego dostarczenia klientom kontrahenta Wnioskodawcy z Niemiec.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca uprawniony był oraz będzie w przyszłości do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli po spełnieniu warunków określonych w art. 42 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, warunek wykazania wywiezienia towarów z terytorium kraju i dostarczenia do nabywcy we Francji, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy będzie potwierdzony dowodami wskazanymi w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w odniesieniu do drugiej formy dostawy (pytanie dotyczy zarówno stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego)?

Zdaniem Wnioskodawcy posiadane przez niego dokumenty w sposób jasny i jednoznaczny potwierdzają dokonaną wewnątrzwspólnotową dostawę towarów do nabywców na terenie Francji i uprawniają oraz uprawniać będą Wnioskodawcę do zastosowania stawki 0% VAT.

W przypadku drugiej formy dostawy na terytorium Francji, Wnioskodawca również dokonuje i w dalszym ciągu zamierza dokonywać dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, tym samym spełnia warunek, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 Ustawy. Składając deklarację podatkową, w której wskaże wewnątrzwspólnotową dostawę towaru, jest i będzie również zarejestrowany jako podatnik VAT UE i tym samym spełnia warunek, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 3 Ustawy. Jednocześnie Wnioskodawca, aby skorzystać z preferencyjnej stawki podatku 0%, dodatkowo oprócz ww. warunków, musi spełnić trzeci z nich, opisany w art. 42 ust 1 pkt 2 Ustawy.

Warunek posiadania w dokumentacji dowodów, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium Francji, może być jego zdaniem spełniony także wtedy, gdy posiadał on będzie niektóre dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 Ustawy, a jednocześnie inne dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 Ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy posiada i będzie posiadał on dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 Ustawy, tj. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (dokument nazwany u Wnioskodawcy Specyfikacja towarowa), a także inne dokumenty, o których mowa w art. 42 ust 11 Ustawy, WDT jest potwierdzona i uprawnia to do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%.

Stanowisko takie potwierdza m.in. rozstrzygnięcie zawarte w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10. Zgodnie z tym orzeczeniem: „W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.”

Konkluzja Naczelnego Sądu Administracyjnego sprowadza się tutaj do wniosku, że jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 Ustawy, w celu skorzystania ze stawki 0% podatku, z tytułu WDT.

W zaistniałym stanie faktycznym (oraz zdarzeniu przyszłym) Wnioskodawca nie jest odpowiedzialny za transport towaru bezpośrednio do nabywcy, a więc nie ma możliwości uzyskania jednoznacznej informacji o tym, co z danym towarem zrobił faktycznie nabywca. Wnioskodawca zgromadził jednak dokumenty, które dowodzą, że dana dostawa po wywiezieniu towarów z terytorium Polski do Niemiec, trafia ostatecznie do klienta jego francuskiego kontrahenta. Dokumentami tymi są umowa handlową z francuskim kontrahentem, która zobowiązuje Wnioskodawcę do realizacji z Rzeczypospolitej Polskiej dostaw towarów transportem własnym do Niemiec, gdzie następnie towar jest przekazywany przewoźnikowi, działającemu na zlecenie francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy, który dokonuje bezpośredniego dostarczenia towaru klientom francuskiego kontrahenta na terytorium UE innym niż Rzeczypospolita Polska. Kolejno takimi dokumentami są: faktura VAT wystawiana przez Wnioskodawcę francuskiemu kontrahentowi, korespondencja handlowa z francuskim kontrahentem, w tym także zamówienie, dokumenty potwierdzające zapłatę za towar przez francuskiego kontrahenta oraz list przewozowy niemieckiego przewoźnika, z którego wynika, że francuski kontrahent Wnioskodawcy nadał towar z terytorium Niemiec do klienta francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy. W takim przypadku należy uznać, że Wnioskodawca zgromadził dokumenty, które potwierdzają, że dana dostawa towarów została dokonana w celu ich wywiezienia z terytorium Polski do nabywcy w innym niż Polska kraju UE.

Zdaniem Wnioskodawcy analiza gramatyczna art. 42 Ustawy wskazuje, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 Ustawy nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych. Oznacza to, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, a w przypadku ich braku lub braku pewnych danych w treści tych dokumentów (zgodnie z treścią art. 42 ust. 1, 3 Ustawy), wykazanie okoliczności dostawy towarów na terytorium Francji może zostać potwierdzone również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 Ustawy.

Wynika z tego, że przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonującego dowodu na to, że towary będące przedmiotem WDT fizycznie opuściły Polskę, jako kraj dostawy oraz dotarły do nabywcy w innym niż Polska kraju UE, nie mogą wykraczać w swojej treści oraz ich wykładni poza to, co niezbędne jest do wykazania tej okoliczności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W sprawie Wnioskodawca (zarejestrowany podatnik VAT UE) dokonuje dostawy towarów dla francuskiego kontrahenta (posiadającego numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych). Dostawa odbywa się z wykorzystaniem transportu własnego Wnioskodawcy, przy czym towar jest przewożony własnym środkiem transportu Wnioskodawcy do Niemiec, gdzie towar jest przez Wnioskodawcę przekazywany przewoźnikowi, któremu dalszy transport towaru do Francji zlecił francuski kontrahent Wnioskodawcy. Jednakże z wniosku nie wynika aby kontrahenta francuski był zarejestrowanym podatnikiem na terytorium Niemiec. Prawo do dysponowania towarem w sensie prawnym w pierwszej kolejności uzyska francuski kontrahent na terenie Niemiec w momencie przekazania towaru przedsiębiorstwu kurierskiemu, które transport do klienta francuskiego kontrahenta na terenie Francji realizuje na zlecenie pełnomocnika francuskiego kontrahenta. Z kolei do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z kontrahenta Wnioskodawcy na jego klienta we Francji dochodzi w momencie dostarczenia towaru odbiorcy końcowemu we Francji. Faktura jest wystawiana przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta z Francji.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów - rozumianych jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy) - o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Natomiast przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy).

Z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, że dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenia ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia). Zatem miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w danej transakcji.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokona każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zatem dla zaistnienia dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy (tzw. dostawy łańcuchowej), konieczne jest łączne wystąpienie następujących okoliczności:

• w transakcji musi uczestniczyć kilka podmiotów,
• transakcja musi dotyczyć tego samego towaru,
• towar musi zostać wydany końcowemu nabywcy bezpośrednio przez pierwszego w kolejności uczestnika transakcji.
  
  

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Art. 22 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, ze pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Mając na uwadze powyższe w sprawie nie występuje transakcja łańcuchowa, gdyż towar na terenie Niemiec przechodzi na własność (jest wydawany) nie na rzecz ostatecznego (końcowego) nabywcy, lecz podmiotu, który uzyskuje do tego towaru prawo do rozporządzania nim jak właściciel, tj. na rzecz kontrahenta francuskiego.

Wnioskodawca własnym transportem dostarcza towar francuskiemu kontrahentowi na terytorium Niemiec, z którego to terytorium francuski kontrahent rozporządzający towarem jak właściciel, we własnym zakresie (poprzez firmę kurierską) dostarcza otrzymane towary do ostatecznych nabywców na terytorium Francji.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6).

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Wywóz towaru musi zostać dokonany z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Przez wywóz należy rozumieć faktyczne przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zatem w sprawie ma miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Bowiem nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju do Niemiec, gdzie kontrahent francuski – nabywca nabył prawo do rozporządzania towarem jak właściciel co do przedmiotu transakcji.

Wnioskodawca wskazał, że na potwierdzenie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie posiadał:

1. Umowę handlową zawartą z francuskim kontrahentem.
2. Specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.
3. Fakturę VAT.
4. Korespondencję francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy z klientem kontrahenta (z reguły konsumentem), generowana automatycznie w zintegrowanych systemach informatycznych Wnioskodawcy i francuskiego kontrahenta, do której wgląd i możliwość pobrania ma i będzie miał Wnioskodawca.
5. Zamówienie, wystawiane Wnioskodawcy przez jego francuskiego kontrahenta.
6. Dokumenty potwierdzające zapłatę za towar przez francuskiego kontrahenta.
7. List przewozowy niemieckiego przewoźnika, z którego wynika, że francuski kontrahent Wnioskodawcy nadał towar z terytorium Niemiec do klienta francuskiego kontrahenta na terenie Francji.
   
   

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że będzie posiadał dokument funkcjonujący pod nazwą Wydanie magazynowe, zawierający informacje, o których mowa w art. 42 ust. 4 ustawy, z tym zastrzeżeniem, że potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę, o którym mowa w art. 42 ust. 4 pkt 4 tego przepisu znajdować się będzie w osobnym dokumencie tj. potwierdzeniu przyjęcia przesyłki przez niemieckiego przewoźnika. Wnioskodawca będzie posiadał potwierdzenie przyjęcia przesyłki przez niemieckiego przewoźnika, który realizuje transport do klienta francuskiego kontrahenta z tym jednak zastrzeżeniem, że potwierdzenie dotyczyć będzie wszystkich towarów jakie przekazywane są przez Wnioskodawcę niemieckiemu przewoźnikowi, zarówno tych, które następnie niemiecki przewoźnik dostarcza do Francji, jak i tych, które Wnioskodawca przekazał niemieckiemu przewoźnikowi w celu ich dalszego dostarczenia klientom kontrahenta Wnioskodawcy z Niemiec.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc wyżej zacytowane przepisy do aspektu sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie może opodatkować stawką 0% dostawy na rzecz kontrahenta francuskiego (nabywcy). Bowiem z okoliczności sprawy nie wynika aby kontrahent Wnioskodawcy dokonał rejestracji i posiadał właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie gdzie następuje nabycie towarów i na terytorium którego winno być rozpoznane, przez nabywcę, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, tj. Niemcy. W tej bowiem sytuacji kontrahent francuski będzie występował jako podatnik na terytorium Niemiec z tytułu dokonanego nabycia, tym samym, dla tej transakcji, będzie on podatnikiem niemieckim. A posiadanie właściwego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadanego przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy jest jednym z niezbędnych wymogów dla zastosowania stawki 0% dla WDT zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy.

Zatem transakcję tę należy opodatkować tak jak dostawę krajową.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% do przedmiotowej dostawy towarów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Jednocześnie należy podkreślić, że Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Organ informuje, że nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Informuje się również, że w zakresie pytania nr 1 zawartego we wniosku wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.