Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4511-106/15-3/IC
z 3 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2015 r. (data wpływu 17 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finasowania wydatków na rzecz pracowników w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych i związanych z tym obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finasowania wydatków na rzecz pracowników w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych i związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę różne kategorie pracowników. Część z pracowników wykonuje swoje obowiązki także poza siedzibą Spółki. Miejscem wykonywania pracy przez niektórych pracowników jest obszar województwa. W związku ze zmianami strukturalnymi oraz rozwojem modelu biznesowego Spółka zamierza dokonać zmian w zakresie obszaru powierzonego jako miejsce świadczenia pracy określonych grup pracowników. W szczególności w zakresie zainteresowania Spółki są przedstawiciele handlowi, pracownicy obsługi posprzedażowej oraz kadra menadżerska. Charakter pracy oraz zakres obowiązków wymienionych kategorii pracowników wymaga świadczenia pracy poza siedzibą Spółki, oraz częstego lub stałego przemieszczania się, niejednokrotnie poza obszarem danego województwa (spotkanie z partnerami handlowymi, wizyty u dystrybutorów produktów Spółki, kontrola pracy pracowników terenowych, kontrola procesów w spółkach zależnych, weryfikacja zgłoszeń reklamacyjnych, itp.). Ze względu na fakt posiadania odpowiedniego zasobu personalnego oraz możliwości logistyczne Spółka zamierza zrezygnować z usług świadczonych przez podmioty zewnętrzne w terenie i w tym zakresie oprzeć się wyłącznie na potencjale własnych pracowników. W związku z powyższym, Spółka rozważa rozszerzenie wskazanego w umowach o pracę miejsca wykonywania pracy z województwa na obszar kilku województw, całego kraju oraz obszary przygraniczne w ramach UE − zależnie od kategorii pracowników, zakresu ich obowiązków i potrzeb Spółki w tym zakresie.

Spółka nie będzie traktować wykonywania pracy poza siedzibą przedsiębiorstwa – w omawianym wyżej przypadku − jako podróży służbowych (delegacji) w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy (art.77⁵ § 1 Kodeksu pracy), bowiem będą one odbywać się w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę. Z tego też względu Spółka nie planuje wypłacać diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych.

W trakcie wykonywania nałożonych przez pracodawcę obowiązków służbowych pracownicy mogą nie mieć możliwości powrotu na nocleg do miejsca zamieszkania. W takich przypadkach pracownicy będą − za zgodą pracodawcy − samodzielnie wybierać i opłacać miejsca noclegu. Pracodawca będzie ponosił wydatki na noclegi poza miejscem zamieszkania związane ze zleconą pracą.

Pracownicy będą przedstawiali Spółce na potwierdzenie dokonanych wydatków faktury, rachunki lub paragony. Wspomniane dokumenty wystawiane będą na Spółkę, tj. Spółka będzie wskazana na fakturach i rachunkach jako nabywca usług, pracownik będzie wyłącznie czasowym płatnikiem za usługę w zastępstwie Spółki. W dalszej kolejności − po dokonaniu rozliczeń wydatków − Spółka zwróci pracownikom równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych dokumentów. Zwrotowi podlegać będą tylko koszty, na które pracodawca wyraził zgodę, uzasadnione wykonywaniem obowiązków służbowych i nieprzekraczające limitów ustalonych w wewnętrznych regulaminach Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna traktować zwrot wydatków noclegowych poniesionych przez pracowników w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych w imieniu i na rzecz Spółki poza miejscem zamieszkania jako przychód ze stosunku pracy oraz pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w przypadku dokonywanych zmian w umowach o pracę miejsca wykonywania pracy z województwa na obszar kilku województw, całego kraju oraz obszary przygraniczne w ramach UE − zależnie od kategorii pracowników, zakresu ich obowiązków i potrzeb Spółki w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku omówionym powyżej potrzeba noclegu jest bezpośrednio związana z wykonywanymi przez pracownika czynnościami służbowymi wykonywanymi na rzecz i z polecenia służbowego pracodawcy w związku ze zmianami w treści umowy o pracę rozszerzającymi zakres terenowy wykonywanych obowiązków. Zwrot kosztów tych noclegów nie stanowi dla pracownika żadnego dodatkowego przysporzenia. W ocenie Spółki jest to zwrot wydatku poniesionego w interesie i na rzecz pracodawcy przez pracownika. Konsekwentnie, zwrot tych kosztów nie stanowi przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej: ustawa o PIT). Spółka nie ma obowiązku pobierać i odprowadzać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od zwracanych kosztów.

Na podstawie art. 12 ustawy o PIT, przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. W kontekście tego przepisu należy ocenić, czy zwrócenie kosztów noclegu wynikłych z działania w imieniu i na rzecz pracodawcy powoduje, że pracownik z tego tytułu odnosi jakąkolwiek korzyść, w szczególności czy zwrot zwiększa wartość aktywów jego majątku.

Sytuację przedstawioną powyżej można byłoby próbować odnosić do kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń”, o jakich mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. W tym miejscu należy wskazać, rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego (z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie o sygn. akt K 7/13), gdzie TK bezpośrednio wskazuje, że za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie te świadczenia, które kumulatywnie spełniają następujące przesłanki: 1) zostały spełnione za zgodą pracownika; 2) zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść; 3) korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). O ile w niniejszej sprawie spełnienie przesłanki 1 oraz 3 nie budzi wątpliwości, o tyle nie można uznać, by świadczenie było spełnione w interesie pracownika. Poniesione przez pracodawcę wydatki na nocleg pracownika miały bowiem na celu wyłącznie umożliwienie mu prawidłowego wywiązywania się ze swoich obowiązków służbowych − pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem; wykorzystuje je w konkretnym celu – w związku z czym nie stanowi przychodu ze stosunku pracy. Jest to bowiem wydatek, który wiąże się z funkcjonowaniem pracodawcy, prawidłowym wykonywaniem obowiązków służbowych i jest poniesiony w interesie i z polecenia pracodawcy.

Zdaniem Spółki, zwrot tego rodzaju wydatków nie powoduje zwiększenia majątku osobistego (prywatnego) pracownika. Przeciwnie, poniesienie wydatku przez pracownika spowodowałoby wzbogacenie Spółki kosztem zubożenia o omawiane wartości majątku pracownika. Nocleg dla pracownika wykonującego swoje obowiązki na obszarze zamiast jednego województwa to np. kilku województw lub całego kraju bądź także obszaru przygranicznego wynika z konieczności zapewnienia przez pracodawcę odpowiednich warunków do wykonywania przez tę osobę obowiązków służbowych, w przypadku jeżeli nie może ona wrócić do miejsca zamieszkania z racji zleconych obowiązków służbowych. Nie można twierdzić, że pracodawca ponosi pewne koszty za pracownika, jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o PIT dla celów ustalenia przychodów pracowniczych, w ocenie Spółki, brak zwrotu poniesionych kosztów noclegu oznaczałby poniesienie przez pracownika kosztów za pracodawcę. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało np. w interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 marca 2011 r., nr IPPB2/415-3/11-4/AS oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2014 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 2387/12 (analogiczny stan faktyczny do przedstawionego we wniosku).

Obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić, i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta, klienta, czy innych pracowników zapewnić odpowiednią jakość kontaktów, świadczonych usług oraz pozyskiwanych informacji, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy; przepis art. 94 pkt 3 Kodeksu pracy tylko przykładowo wymienia w aspekcie zmniejszenia uciążliwości pracy pracę monotonną i pracę w ustalonym z góry tempie.

Poza koniecznością zapewnienia pracownikowi warunków do należytego wykonywania pracy, warto wskazać, że brak przepisu w Kodeksie pracy, który nakładałyby na pracownika obowiązek ponoszenia za pracodawcę jakichkolwiek wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Jeśli w umowie o pracę nie wskazano wprost obowiązku zapewnienia takich kosztów przez pracownika, należy uznać że obciążenie pracownika takim kosztem ex post mogłoby być uznane za naruszenie przepisów prawa pracy.

Ponadto, zdaniem Spółki, należy także odróżnić sytuację, w której pracodawca wykonując zapisy umowy o pracę dotyczące miejsca wykonywania pracy, zapewnia swym pracownikom ściśle związany z obowiązkami służbowymi nocleg, od sytuacji w której pracodawca zapewnia dodatkowe świadczenie, np. pakiet medyczny (por. uchwała NSA II FPS 7/10 w sprawie pakietów medycznych). Zapewnienie pracownikom noclegu w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych (służbowych) nie mieści się w kategorii dodatkowych, otrzymanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ustawy o PIT. Spółka zauważa również, że zakładając kierowanie się przez ustawodawcę zasadą sprawiedliwości podatkowej, opodatkowanie zwrotów kosztów noclegu pracownikom mobilnym byłoby sprzeczne z celem rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r., które wprost nakazują pracodawcom zwracać wydatki noclegowe pracowników w ramach podróży służbowych w formie diet, lub w całości − jeśli przedstawiono rachunki lub faktury (także w przypadku przedstawienia zastępczego oświadczenia). Uznanie, że w zależności od miejsca wykonywania pracy zwrot tych kosztów jest zwolniony lub opodatkowany stawiałoby pracowników stacjonarnych i mobilnych wykonujących pracę dla tego samego pracodawcy, w nierównej sytuacji prawnej (dyskryminującej pracowników mobilnych).

Reasumując należy stwierdzić, że zwrotu wydatków z tytułu noclegów w hotelach, poniesionych przez pracowników związanych z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, Spółka nie powinna traktować jako przychodu ze stosunku pracy, tym samym nie powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść,
  

• korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę różne kategorie pracowników. Część z pracowników wykonuje swoje obowiązki także poza siedzibą Spółki. Miejscem wykonywania pracy przez niektórych pracowników jest obszar województwa. Spółka rozważa rozszerzenie wskazanego w umowach o pracę miejsca wykonywania pracy z województwa na obszar kilku województw, całego kraju oraz obszary przygraniczne w ramach UE – zależnie od kategorii pracowników, zakresu ich obowiązków i potrzeb Spółki w tym zakresie. Spółka nie będzie traktować wykonywania pracy poza siedzibą przedsiębiorstwa jako podróży służbowych (delegacji) bowiem będą one odbywać się w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę. Pracownicy będą przedstawiali Spółce na potwierdzenie dokonanych wydatków faktury, rachunki lub paragony. Wspomniane dokumenty wystawiane będą na Spółkę, tj. Spółka będzie wskazana na fakturach i rachunkach jako nabywca usług, pracownik będzie wyłącznie czasowym płatnikiem za usługę w zastępstwie Spółki. W dalszej kolejności – po dokonaniu rozliczeń wydatków – Spółka zwróci pracownikom równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych dokumentów. Zwrotowi podlegać będą tylko koszty, na które pracodawca wyraził zgodę, uzasadnione wykonywaniem obowiązków służbowych i nieprzekraczające limitów ustalonych w wewnętrznych regulaminach Spółki. Wnioskodawca uważa, że zagwarantowanie przez pracodawcę noclegów dla pracowników wykonujących obowiązki poza siedzibą firmy oraz poza miejscem zamieszkania pracowników, jest świadczeniem przyjętym jako warunek niezbędny do wykonywania pracy i wynika on z obowiązków na podstawie zawartej umowie o pracę.

Skorzystanie przez pracowników ze świadczenia w postaci zwrotu wydatków z tytułu noclegów w hotelach niewątpliwie następować będzie za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie będzie spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniesie pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Zapewnienie pracownikom noclegów w czasie wykonywania pracy poza siedzibą Spółki leżeć będzie wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych – – nie mieliby powodu do korzystania z usług hotelowych. W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy uznać, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegów związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

W świetle powyższego za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym zwrotu wydatków z tytułu noclegów w hotelach, poniesionych przez pracowników, związanych z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, Spółka nie powinna traktować jako przychodu ze stosunku pracy, tym samym nie powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.