Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-524/15/MM
z 23 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz.613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 24 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lipca 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 9 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 2 lipca 2015 r. Nr ITPB2/4511-524/15-2/MM wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono w dniu 9 lipca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku oraz w piśmie uzupełniającym opisano następujące zdarzenie przyszłe.

W lipcu 2013 r. u Wnioskodawcy nastąpiło zatrzymanie krążenia i został intubowany. Skutkiem tego było wstawienie dwóch stentów i wszczepienie kardiowertera, a następstwem intubacji trwałe pointubacyjne zwężenie tchawicy i z czasem zarośniecie krtani. Pomimo stałej kontroli i bieżącego leczenia choroba postępowała i w listopadzie 2013 r. wystąpiła konieczność założenia rurki trachostomicznej. Po zabiegu założenia ww. rurki Wnioskodawca otrzymał słowną gwarancję, że będzie mówił i po roku rurka zostanie usunięta. Z chwilą wyjścia Wnioskodawcy z Kliniki zaplanowany został dla niego na miesiąc lipiec 2014 r. zabieg operacyjny usunięcia zwężenia. Po kilkukrotnym przekładaniu terminu zabiegu przez Klinikę Wnioskodawca we wrześniu 2014 r. stawił się na planowany zabieg. Jadąc tam miał nadzieję, że po roku zacznie mówić, gdyż przez cały rok jego środkiem do porozumiewania był papier i ołówek oraz telefon komórkowy, dzięki któremu mógł porozumiewać się z najbliższymi i światem zewnętrznym poprzez sms-y. Dlatego też przed wyjazdem Wnioskodawca zakupił nowy lepszej jakości telefon i internet mobilny, gdyż pomimo wielkiej nadziei na mówienie uprzedzono go, że nie nastąpi to od razu. Po przeprowadzonych badaniach i zabiegach poinformowano Wnioskodawcę, że Klinika nie podejmie się operacyjnego leczenia tchawicy i krtani ze względu na postępującą chorobę oraz stan stent. Obecnie sytuacja się nie zmieniła: ani Wnioskodawca, ani ordynator Oddziału Otolaryngologii nie znaleźli oddziału służby zdrowia w Polsce, który podjąłby się przeprowadzenia takiego zabiegu. Między innymi z tego powodu Wnioskodawca otrzymał zlecenie na zakup krtani elektronicznej, za pomocą której stara się przynajmniej w stopniu podstawowym utrzymywać kontakt słowny. Nie mniej telefon komórkowy, internet, komputer, jest dla niego podstawą w codziennym życiu. Posiadanie tych udogodnień wiąże się z kosztami, które według Wnioskodawcy jako osoba zakwalifikowana do I grupy inwalidztwa ma prawo odliczyć, gdyż w ulgach dla osób niepełnosprawnych widnieje zapis, że istnieje możliwość odliczenia z uwagi na indywidualne potrzeby wynikające z niepełnosprawności i ułatwiające wykonywanie czynności życiowych.

Wnioskodawca posiada:

• Orzeczenie z dnia 21 stycznia 2014 r. o całkowitej niezdolności do pracy oraz o niezdolności do samodzielnej egzystencji wydane przez lekarza orzecznika ZUS Oddział w xxx. Orzeczenie to jest ważne do 31 stycznia 2017 r. (z datą powstania po zakończeniu okresu zasiłku chorobowego);
• Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w xxx z dnia 22 stycznia 2014 r. o zaliczeniu do znacznego stopnia niepełnosprawności. W orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność istnieje od lipca 2013 r., a Wnioskodawca wymaga stałej opieki innych osób; orzeczenie to ważne jest do 31 stycznia 2015 r.;
• Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane w dniu 24 marca 2015 r. przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w xxx, na podstawie którego Wnioskodawca został zakwalifikowany do znacznego stopnia niepełnosprawności. W orzeczeniu tym wskazano, że Wnioskodawca jest niezdolny do pracy i wymaga stałej opieki innych osób; orzeczenie to jest ważne do 31 stycznia 2018 r.

Na przełomie września i listopada 2013 r. Wnioskodawca poniósł wydatki na dojazdy do Kliniki Otolaryngologii własnym środkiem transportu oraz we wrześniu 2014 r. na zabiegi poszerzające tchawicę. Jako dowody Wnioskodawca posiada karty leczenia szpitalnego (innych dowodów nie posiada), gdyż wówczas nie miał pojęcia, że istnieje tzw. ulga rehabilitacyjna dla osób niepełnosprawnych.

Na udokumentowanie wydatków poniesionych w związku z telefonem i tabletem Wnioskodawca posiada umowy podpisane ze świadczeniodawcą i faktury zakupu, faktury do zapłaty za świadczenie usług mobilnych, tzn. z telefonu i internetu wystawione przez firmę xxx. Natomiast odnośnie laptopa (komputera) Wnioskodawca posiada zaświadczenie lekarskie wydane przez specjalistę o przydatności tego sprzętu w przypadku jego choroby. Ww. laptopa (komputera) Wnioskodawca jeszcze nie zakupił, gdyż nie posiada środków na ten cel.

Ww. sprzęt nie jest specjalistycznie przystosowany, gdyż choroba Wnioskodawcy tego nie wymaga, albowiem Wnioskodawca widzi i słyszy, natomiast ma problemy z mówieniem, które są nieuleczalne.

Wnioskodawca podkreśla, że podobnie jak w dwóch poprzednich latach, tak i do końca jego życia telefon, tablet, laptop i internet będą podstawą jego kontaktu z bliskimi i ze środowiskiem, gdyż pomimo protezy głosowej, żona będąc w pokoju obok nie usłyszy go, a sms odczyta.

Wnioskodawca nie otrzymał i nie otrzyma zwrotu całkowitego, ani też częściowego z tytułu poniesienia ww. kosztów, gdyż nie składał wniosków i już nie zamierza ich składać do żadnych funduszy, czy instytucji. Wnioskodawca nie otrzymał też pomocy rzeczowej związanej z powyższymi wydatkami.

Jedyną pomocą, jaką Wnioskodawca otrzymał przez okres jego niepełnosprawności była refundacja protezy głosowej przez NFZ i PFRON, jednakże zagadnienie to nie jest przedmiotem zapytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jako osoba niepełnosprawna od lipca 2013 r. z powodu zatrzymania krążenia i trwałego pointubacyjnego zwężenia tchawicy oraz zarośnięcia krtani i z tego powodu niemówiąca ma prawo do odliczenia od dochodu wydatków na:

• przejazdy na leczenie szpitalne w Klinice i z powrotem własnym środkiem transportu?
• zakup telefonu komórkowego, tabletu, laptopa lub komputera, bądź też ich zamiany na bardziej przystosowany do jego indywidualnych potrzeb?
• funkcjonowanie telefonu komórkowego, laptopa, bądź komputera przeznaczonego dla jego indywidualnych potrzeb (gdyż nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej, a wykorzystywany sprzęt pomaga mu tylko łatwiej pokonywać jego niepełnosprawność i funkcjonowanie w społeczeństwie), w tym wydatków na naprawy, opłacenie abonamentu telefonu komórkowego i utrzymanie łącza internetowego oraz zakup oprogramowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez niego wydatki w przeszłości, tzn. w latach 2013, 2014, jak również za 2015 r. i lata przyszłe uprawniają do tzw. ulgi rehabilitacyjnej wynikającej z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem przepis ten mówi o zakupie i naprawie sprzętu, urządzeń i urządzeń technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, co jest wystarczającą podstawą do dokonywania odliczeń zarówno wstecz, jak i obecnie i w przyszłości. Wnioskodawca uważa również, że wydatki na dojazdy na planowane zabiegi dylatacji tchawicy może odliczyć w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Pomimo, że w treści art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienia w kolejnych punktach wydatki uprawniające do odliczenia lecz w ocenie Wnioskodawcy ustawodawca nie był w stanie określić i wymienić wszystkich schorzeń, dlatego zawarł ogólne sformułowanie „dla potrzeb wynikających z niepełnosprawności”. Wnioskodawca uważa, że tak jak osobie z niepełnosprawnością narządu ruchu przysługuje odliczenie z tytułu przerobienia samochodu, tak Wnioskodawcy przysługuje możliwość odliczenia wydatków poniesionych z tytułu korzystania z coraz to nowszych technologii porozumiewania się. Osoba niewidząca potrzebuje psa, którego utrzymanie kosztuje i przepisy określają jednoznacznie jaką kwotę z tego tytułu podatnik może odliczyć, a Wnioskodawca nie potrzebuje ani psa, ani też przerobienia samochodu lecz musi ponieść wydatki na zakup i „utrzymanie” telefonu komórkowego i laptopa, a w tym przypadku przepisy nie określają wyraźnie takich wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r. - (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie natomiast do art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
   
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
   
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a)
   
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
   
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
   
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
   

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie:

1. dowodu wpłaty na rachunek płatniczy obdarowanego lub jego rachunek w banku, inny niż rachunek płatniczy - w przypadku darowizny pieniężnej;
2. dowodu, z którego wynikają dane identyfikujące darczyńcę oraz wartość przekazanej darowizny wraz z oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu - w przypadku darowizny innej niż pieniężna lub innej niż określona w ust. 1 pkt 9 lit. c;
3. zaświadczenia jednostki organizacyjnej realizującej zadania w zakresie pobierania krwi o ilości bezpłatnie oddanej krwi lub jej składników przez krwiodawcę;
4. dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest więc ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki, które nie zostały poniesione stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności oraz na cele wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Jak wynika z opisanego zdarzenia przyszłego, na przełomie września i listopada 2013 r. Wnioskodawca poniósł wydatki na dojazdy do Kliniki Otolaryngologii własnym środkiem transportu oraz we wrześniu 2014 r. na zabiegi poszerzające tchawicę. Jako dowody Wnioskodawca posiada karty leczenia szpitalnego (innych dowodów nie posiada), gdyż wówczas nie miał pojęcia, że istnieje tzw. ulga rehabilitacyjna dla osób niepełnosprawnych.

Na udokumentowanie wydatków poniesionych w związku z telefonem i tabletem Wnioskodawca posiada umowy podpisane ze świadczeniodawcą i faktury zakupu, faktury do zapłaty za świadczenie usług mobilnych, tzn. z telefonu i internetu wystawione przez firmę xxx. Natomiast odnośnie laptopa (komputera) Wnioskodawca posiada zaświadczenie lekarskie wydane przez specjalistę o przydatności tego sprzętu w przypadku jego choroby Ww. laptopa (komputera) Wnioskodawca jeszcze nie zakupił, gdyż nie posiada środków na ten cel.

Ww. sprzęt nie jest specjalistycznie przystosowany, gdyż choroba Wnioskodawcy tego nie wymaga, albowiem Wnioskodawca widzi i słyszy, natomiast ma problemy z mówieniem, które są nieuleczalne.

Odnosząc się do wydatków na przejazdy własnym środkiem transportu na leczenie szpitalne (w tym na zabiegi dylatacji tchawicy) wskazać należy, że ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Skoro Wnioskodawca nie posiada żadnych dokumentów potwierdzających dojazd własnym samochodem osobowym na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (o których mowa w art. 27 ust. 7c pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a pobytu na leczeniu szpitalnym nie sposób utożsamiać z zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi, to wydatki poniesione na przejazdy własnym środkiem transportu do szpitala/kliniki i z powrotem nie podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi.

Rozpatrując czy wydatki poniesione na zakup i naprawy: telefonu komórkowego, tabletu, laptopa lub komputera podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, iż w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Z uregulowań zawartych w zacytowanym wyżej przepisie wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego (naprawianego) sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony (naprawiany) sprzęt musi mieć indywidualny charakter, być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, ograniczenie których wynika z zakresu niepełnosprawności.

Zatem nie wystarczy tylko aby określony sprzęt ułatwiał osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, ponieważ wymagane są jeszcze inne cechy, którymi winien się charakteryzować, aby wydatki na jego zakup mogły zostać odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Powyższy pogląd jest uzasadniony, ponieważ ogranicza możliwość odliczenia wydatku za zakup jakiegokolwiek sprzętu, nie posiadającego indywidualnych cech, przeznaczenia i niezbędnego w rehabilitacji.

Tutejszy organ nie kwestionuje faktu, że zakupiony i naprawiany sprzęt ułatwia/ułatwi Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych, czyli porozumiewanie się z otoczeniem, które jest utrudnione z uwagi na jego problemy z narządem mowy. Tym niemniej, ww. urządzenia są dobrami powszechnego użytku, przeznaczonymi dla wszystkich osób niezależnie od tego czy są osobami niepełnosprawnymi czy cieszącymi się dobrym zdrowiem. Dlatego też ww. urządzenia - w sytuacji gdy nie wyróżniają się indywidualnymi cechami i nie są w sposób szczególny przystosowane do niepełnosprawności Wnioskodawcy - nie spełniają kryteriów „indywidualnego sprzętu" niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy i tym samym wydatki na ich zakup i naprawę nie uprawniają do skorzystania z omawianej ulgi.

W kwestii wydatków ponoszonych na: opłacenie abonamentu telefonu komórkowego, utrzymanie łącza internetowego oraz zakup oprogramowania stwierdzić należy, że wydatki na ww. cele nie mieszczą się w katalogu wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniających do zastosowania odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym Wnioskodawca nie może odliczyć tych wydatków od dochodu w ramach omawianej ulgi.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.