Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4511-420/15-4/AKu
z 2 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2015 r. (data wpływu 22 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2015 r. (data wpływu 13 października 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacania pracownikowi dodatków do wynagrodzenia zasadniczego w związku z jego oddelegowaniem do pracy za granicą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacania pracownikowi dodatków do wynagrodzenia zasadniczego w związku z jego oddelegowaniem do pracy za granicą.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 30 września 2015 r., Nr IPTPB2/4511-420/15-2/AKu, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 1 października 2015 r. (skutecznie doręczono dnia 5 października 2015 r.), zaś w dniu 13 października 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 12 października 2015 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pracownica otrzymała umowę o oddelegowanie do Chin z datą rozpoczęcia od (…) 2015 r. (podpisaną dnia (…) 2014 r.) z podaniem konkretnego miejsca wykonywania pracy: S.B.B. Co. Ltd. oraz funkcji jaką będzie tam pełniła. Umowa została zawarta na 7 miesięcy (od dnia (…) 2015 r. do dnia (…) 2015 r.). S. B. Sp. z o.o. jest firmą austriacką, należącą do grupy S. AG H., do której należy także (ten sam segment).

Podczas oddelegowania pracownicy do Chin łączył ją z Wnioskodawcą stosunek pracy (umowa o pracę na czas nieokreślony) i to firma S. B. Sp. z o.o. naliczała oraz wypłacała jej wynagrodzenie z dodatkami. Pracownica miała zapewnione sześć przelotów, na powrót do kraju, dzięki czemu nie przekroczyła limitu 183 dni w Chinach, zatem podatek był naliczany w Polsce. Przebywała tam w niżej wymienionych okresach:

• od dnia (…) stycznia 2015 r. do dnia (…) lutego 2015 r.,
  

• od dnia (…) lutego 2015 r. do dnia (…) marca 2015 r.,
  

• od dnia (…) kwietnia 2015 r. do dnia (…) kwietnia 2015 r.,
  

• od dnia (…) maja 2015 r. do dnia (…) maja 2015 r.,
  

• od dnia (…) maja 2015 r. do dnia (…) czerwca 2015 r.,
  

• od dnia (…) czerwca 2015 r. do dnia (…) lipca 2015 r.
  
  

W umowie znajduje się informacja, że „Wysokość płatności wypłaconych w Polsce obejmuje wynagrodzenie brutto pomniejszone o składki na ubezpieczenie społeczne i podatek”.

Przez cały okres, zgodnie z umową pracownica miała wypłacane wynagrodzenia zasadnicze w wysokości (…) zł brutto oraz dodatki miesięczne tj.:

1. (…) zł netto – dodatkowy budżet, jako koszty uboczne pobytu w hotelu, np. dostępu do internetu, posiłków, usług zagranicznych itp.,
2. (…) zł netto – wsparcie na pokrycie kosztów transportu,
3. (…) zł netto – dodatek na przeprowadzkę, ilościowe i jakościowe obciążenie finansowe i koszty,
4. (…) zł netto – dodatek do wynagrodzenia, ze względu na jakość życia,
5. (…) zł (…) gr. (łącznie (…) zł netto wypłacane w 7 równych ratach) – wsparcie, w zakresie urlopu na pobyt w domu in. dodatek podróżny.
   
   

Wszystkie ww. dodatki zostały ubruttowione. Wypłaty wynagrodzenia oraz wszystkich dodatków dokonywała firma w Polsce w okresach odpowiednio: wynagrodzenie za styczeń wypłacone do 10 lutego 2015 r. itd.

W trakcie oddelegowania pracownica nie otrzymywała dodatku za rozłąkę, a jedynie wyżej wymienione dodatki.

Pracownica podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracownica miała zagwarantowane zakwaterowanie w Chinach, które zapewniła jej firma w Chinach. W związku z czym, pracownica nie ponosiła kosztów związanych z zakwaterowaniem. Natomiast wszystkie wydatki na transport w Chinach pokrywała w ramach otrzymywanego dodatku miesięcznego – wsparcie na pokrycie kosztów transportów.

Natomiast przy wylotach z Polski i przylotach do Polski, miała zapewniony transport firmowy na i z lotniska, zatem też nie ponosiła wydatków na ten transport.

Przez cały okres pracownica z żadnych z ww. dodatków się nie rozliczała, nie przedstawiała rachunków itp. Otrzymywała te dodatki zgodnie z umową, co miesiąc łącznie z wynagrodzeniem zasadniczym, w związku z tym został jej naliczony podatek zarówno od wynagrodzenia zasadniczego jak i od wszystkich 5 dodatków, po ich ubruttowieniu.

Pracownica przez cały czas ma stosowane podwyższone koszty uzyskania przychodu 139 zł 06 gr. oraz ulgę podatkową 46 zł 33 gr., także przez okres oddelegowania. Oznacza to, że przy ustaleniu kwoty należnego podatku te potrącenia zostały uwzględniane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy postępowanie płatnika dotyczące naliczenia podatku dochodowego od wszystkich 5 dodatków było prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, płatnik składek od wszystkich składników: wynagrodzenia zasadniczego oraz ubruttowionych 5 dodatków naliczał i odprowadzał podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Płatnik naliczał podatek dochodowy od ubruttowionych dodatków, gdyż nie zostały one zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, według Wnioskodawcy postępowanie firmy było prawidłowe, aby od wszystkich dodatków omówionych w przedstawionym stanie faktycznym naliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że dochód pracownika, od którego płatnik ma odprowadzać zaliczki na podatek, obejmuje uzyskane w ciągu miesiąca przychody ze stosunku pracy oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca oddelegował swoją pracownicę do pracy w Chinach z datą rozpoczęcia od dnia 1 stycznia 2015 r., z podaniem miejsca wykonywania pracy oraz funkcji jaką będzie tam pełniła. Umowa została zawarta na 7 miesięcy, w trakcie których pracownica miała zapewnione sześć przelotów na powrót do kraju, dzięki czemu nie przekroczyła określonego w ustawie limitu przebywania na terytorium Chin dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przez cały okres, zgodnie z umową pracownica miała wypłacane wynagrodzenia zasadnicze oraz dodatki miesięczne, w postaci: dodatkowego budżetu, pokrycia kosztów transportu, dodatku na przeprowadzkę, dodatku do wynagrodzenia ze względu na jakość życia, dodatku podróżnego. Pracownica podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłaty wynagrodzenia oraz wszystkich dodatków dokonywała firma w Polsce w okresach odpowiednio: wynagrodzenie za styczeń wypłacone do 10 lutego 2015 r. itd. W trakcie oddelegowania pracownica nie otrzymywała dodatku za rozłąkę, a jedynie wyżej wymienione dodatki.

W świetle powyższych przepisów oraz przedstawionego opisu stanu faktycznego, dla rozstrzygnięcia, czy Wnioskodawca ma obowiązek naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium, konieczne jest ustalenie, czy dochody te będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w Umowie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 13, poz. 65; dalej Umowa).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. Umowy. z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie przez okres lub okresy nie dłuższe niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w jego imieniu, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Umawiającym się Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Chin. Natomiast art. 15 ust. 2 Umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Zawarty w art. 15 ust. 2 lit. a) Umowy warunek odnosi się do okresu przebywania odbiorcy tego wynagrodzenia w drugim Państwie.

Zgodnie z zapisem art. 4 ust. 1 Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, miejsce siedziby zarządu, miejsce rzeczywistego zarządu albo gdy stosuje się wobec niej inne kryteria o podobnym charakterze.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w następujący sposób:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a) do c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Analiza elementów zaprezentowanego stanu faktycznego wskazuje, że spełnione zostaną wszystkie przewidziane w art. 15 ust. 2 Umowy warunki pozwalające opodatkować podatkiem dochodowym tylko w Polsce wynagrodzenia za pracę wraz z dodatkami, otrzymane przez pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę zawartej z Wnioskodawcą w Polsce, w związku z oddelegowaniem do pracy w Chinach. Zgodnie z opisem stanu faktycznego planowany okres pobytu polskiego pracownika za granicą nie przekroczy 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. Wnioskodawca nie posiada na terenie Chin zakładu ani stałej placówki w rozumieniu konwencji.

W związku z powyższym w stosunku do pracownika, który osiągnął dochód z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Chin, a także przebywał w tym kraju przez okres nie przekraczający łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego, należne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych powinny być odprowadzane w Polsce.

Reasumując w sytuacji, kiedy zostaną spełnione wszystkie warunki przewidziane w art. 15 ust. 2 Umowy, wynagrodzenie polskiego pracownika wraz z przyznanymi mu dodatkami, oddelegowanego do pracy w Chinach opodatkowane będzie tylko w Polsce. Zatem, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na Wnioskodawcy ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia do organów podatkowych w Polsce zaliczek od wynagrodzenia zasadniczego oraz przyznanych dodatków wypłacanych pracownikowi za pracę wykonywaną w Chinach.

Jednocześnie tutejszy Organ zauważa, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzenia wraz z dodatkami w związku z oddelegowaniem pracownika do pracy w Chinach i nie stanowi rozstrzygnięcia w zakresie możliwości zwolnienia od podatku dodatków do wynagrodzenia, gdyż zagadnienie to nie wynikało z zakresu wniosku określonego postawionym pytaniem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego, natomiast Organ podatkowy jest nim ściśle związany. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku stanem faktycznym. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.