Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-519/15-2/MH
z 30 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2015 r. (data wpływu 26 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: „Podatek PIT”). Spółka występuje jako płatnik z tytułu wypłacanych świadczeń m.in. na rzecz pracowników (w tym kadry zarządzającej), członków Zarządu oraz członków Rady Nadzorczej.

W ramach swojej działalności gospodarczej Spółka zawarła w dniu 30 lipca 2015 r. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółki (dalej: „Umowa OC”) wraz z Dodatkiem nr 1 i nr 2 do Umowy OC z ubezpieczycielem: …. S.A. (dalej: „Ubezpieczyciel”). W zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (dalej: „OC”) członków władz Spółki, Podatnika obowiązują także ogólne warunki ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółki (dalej: „OWU”) wydane przez Ubezpieczyciela.

Z powyższych dokumentów wynika, że:

1. ubezpieczającym jest Spółka;
2. ochrona ubezpieczeniowa udzielana jest we wskazanym w Dodatku nr 1 do Umowy OC zakresie ubezpieczenia wszystkim byłym, obecnym i przyszłym:
   • członkom Zarządu, Rady Nadzorczej, Komisji Rewizyjnej, Rady Konsultacyjnej, Rady Dyrektorów, Dyrektorom Zarządzającym i wszystkim członkom innych porównywalnych organów wykonawczych, doradczych lub nadzorczych określonych w umowie Spółki lub statucie, zgodnie z prawem właściwym dla danej Ubezpieczonej Spółki. Ochrona będzie także obejmowała ich całą działalność operacyjną, w tym oświadczenia ustne i pisemne bezpośrednio związane z danym stanowiskiem. Ochroną nie są objęci audytorzy zewnętrzni;
   • osobiście odpowiedzialnym wspólnikom, osobom powołanym do prowadzenia spraw Spółki oraz członkom organów nadzorczych i doradczych osobowych spółek prawa handlowego, chyba że roszczenie to dotyczy odpowiedzialności tych osób za zobowiązania spółki lub naruszenia przez wspólników obowiązku lojalności;
   • menedżerom tymczasowym, jeżeli zostali powołani na stanowisko Dyrektorów lub członków Zarządu;
   • pełnomocnikom o ogólnym zakresie umocowania, prokurentom, osobom pełniącym funkcje nadzorcze oraz osobom upoważnionym do składania podpisów w imieniu Ubezpieczonej Spółki, zgodnie z postanowieniami systemu prawa zwyczajowego (Common Law);
   • powołanym likwidatorom, za wyjątkiem tych, których powołano dla Ubezpieczonej Spółki ulegającej likwidacji w ramach postępowania upadłościowego;
   • zastępcom osób wymienionych w powyższych punktach niniejszego podpunktu, lecz wyłącznie, kiedy działają w charakterze i zakresie działań wynikającym z zastępowania tych osób;
   • pracownikom:
     • jeżeli i tak długo, jak są odpowiedzialni, jak zarządzający przedsiębiorstwem, jego funkcją lub jednostką organizacyjną (menedżerowie),
     • jeżeli jako faktyczni lub nieoficjalni dyrektorzy lub członkowie Zarządu wykonują zadania Dyrektorów lub członków Zarządu,
     • jako „osoby zatwierdzone”, które otrzymały pozwolenie organu nadzorczego na wykonywanie funkcji nadzorczych w interesie spółki ubezpieczonej, zgodnie z artykułem 59 brytyjskiej ustawy o usługach i rynkach finansowych z 2000 r. („Financial Services and Markets Act 2000”) lub podobnych postanowień,
     • jako osoba powołana, odpowiedzialna za zarządzanie ryzykiem zgodności (Compliance Officer) ubezpieczonej spółki, lub jako specjalni dyrektorzy powołani na mocy postanowień prawa lub standardów biznesowych w celu zapewnienia przestrzegania przepisów i zasad, np.: ochrony danych, przeciwdziałania praniu brudnych pieniędzy, bezpieczeństwa i higieny pracy,
     • o tyle i w takim zakresie, w jakim wniesione zostaną przeciwko nim roszczenia lub wszczęte zostaną przeciwko nim postępowania urzędowe obok innych osób ubezpieczonych w rozumieniu niniejszego paragrafu;
   • osobom odpowiedzialnym za prowadzenie ksiąg rachunkowych, lecz wyłącznie w czasie kiedy i tak długo, jak taka osoba ubezpieczona działa dla i w imieniu, i na rzecz ubezpieczonej spółki w ramach funkcji określonych w punktach od a) do h) powyżej.
   
   
   

W ramach rozszerzonego w Dodatku nr 1 do Umowy OC zakresu odpowiedzialności cywilnej dodano także do zakresu ubezpieczenia OC następujące dodatkowe ubezpieczenia:

• nadwyżkowe dla członków Rad Nadzorczych;
  

• kosztów poprawy wizerunku osób objętych ubezpieczeniem;
  

• kosztów wsparcia psychologicznego osób ubezpieczonych;
  

• kosztów w przypadku ograniczenia prawa własności osoby ubezpieczonej;
  

• kosztów zarządzania krytycznym zdarzeniem regulacyjnym;
  

• kosztów, wydatków i opłat na posiedzenia doradcze związane z krytycznymi okolicznościami;
  

• wydatków związanych z sytuacjami kryzysowymi w Spółce.
  
  

W konsekwencji, z uwagi na powyższe uregulowania Umowy OC, ubezpieczeniem OC objętych jest szereg osób pełniących różne funkcje w Spółce. Zakres ubezpieczenia OC jest więc również różny w stosunku do tych osób, co jest związane z różną odpowiedzialnością i zakresem obowiązków tych osób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu opłacenia przez Spółkę – jako Ubezpieczającego – ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółki i innych pracowników Spółki powstaje u tych osób przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu opłacenia składki z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółki, przychód podatkowy u tych osób nie powstaje. Spółka nie ma więc obowiązku – jako płatnik – do naliczenia i odprowadzenia podatku PIT od wartości opłaconego ubezpieczenia.

Przepis art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawa o PIT”) stanowi, że przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2 Ustawy o PIT, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT wynika natomiast zasada, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w omawianym zakresie znaczenie ma także wyrok Trybunału Konstytucyjnego (dalej: „TK”) wydany dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (dalej: „wyrok TK”). Z przedmiotowego wyroku TK wynika niezbicie, że: „ Art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.”

W uzasadnieniu wyroku TK wskazano, że w celu przypisania pracownikowi lub innej osobie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia spełnione powinny zostać określone przesłanki, tj.:

• dobrowolność skorzystania ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę – świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika;
  

• świadczenie nieodpłatne rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez pracownika wydatków – przyniosły one takiej osobie korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia poniesienia kosztów;
  

• możliwość przypisania konkretnego i indywidualnego przychodu konkretnej osobie (pracownikowi).
  
  

Zgodnie ze stanowiskiem TK, tylko łączne spełnienie powyższych przesłanek pozwala na uznanie, że powstał przychód podatkowy po stronie pracownika (lub innej osoby), co skutkuje obowiązkami płatnika do wyliczenia, pobrania i odprowadzenia podatku PIT.

TK zaznaczył również, że „na gruncie u.p.d.o.f. zasadą jest zindywidualizowany obowiązek podatkowy oraz indywidualnie określony podatek wynikający z obowiązujących przepisów podatkowych. Wymóg taki, jak wskazano to w pkt 3.2.1. tej części uzasadnienia, wynika nie tylko z ustaw podatkowych, ale i wprost z Konstytucji”. W konsekwencji powyższego wartość oferowanego przez pracodawcę świadczenia musi mieć wymiar indywidualny, czyli taki, który umożliwia określenie wartości świadczenia przypadającej na daną osobę.

W omawianym stanie faktycznym żadna z powyżej wymienionych przesłanek nie została spełniona. Umowa OC:

• została zawarta bez uzyskiwania zgody osób ubezpieczonych na objęcie ich ochroną ubezpieczeniową. Osoby uprawnione do reprezentowania Spółki podpisały bowiem Umowę OC bez jakichkolwiek konsultacji wcześniejszych z osobami ubezpieczonymi i bez pytania ich o zgodę w tym zakresie;
  

• nie spowodowała powiększenia aktywów lub uniknięcia kosztów ze strony osób ubezpieczonych. Nie można bowiem przyjąć, że osoby objęte ubezpieczeniem zawarłyby taką umowę indywidualnie. Zawarcie Umowy OC nie jest bowiem obowiązkiem osób zarządzających i będących we władzach Spółki, a jest jedynie postępowaniem pożądanym z punktu widzenia ochrony ubezpieczeniowej samej Spółki zatrudniającej osoby zarządzające, jak również prowadzonych działań przez takie osoby;
  

• nie przypisuje konkretnego przychodu podatkowego do konkretnej osoby. Z dokumentów ubezpieczeniowych (Umowa OC oraz OWU) wynika, że ochrona ubezpieczeniowa dotyczy szeregu osób wykonujących w Spółce różne funkcje. Ubezpieczenie obejmuje bowiem zarówno Zarząd, Radę Nadzorczą, pracowników – w tym kadrę zarządzającą, pełnomocników, prokurentów i inne osoby wykonujące w Spółce odpowiedzialne funkcje. Zakres obowiązków i odpowiedzialności tych osób jest różny. Podkreślić należy, że osoby te w czasie trwania okresu ubezpieczenia ulegały zmianie, a zgodnie z zapisami w dokumentach ubezpieczeniowych, dotychczasowe i nowe osoby były objęte ochroną ubezpieczeniową w takim samym zakresie.
  
  

Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko do powyżej zaprezentowanego przez Spółkę zostało zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2984/14 (dalej: „Wyrok NSA”). W przedmiotowym Wyroku NSA oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Ministra Finansów (dalej: „MF”) w odniesieniu do zaskarżonej wcześniej interpretacji indywidualnej, wydanej w analogicznej, do opisywanej w niniejszym stanie faktycznym, sytuacji podatnika. W uzasadnieniu Wyroku NSA podkreślił, że: „Minister Finansów wskazał, że w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, okoliczność, że umowa ubezpieczenia nie wymienia imiennie konkretnych osób, nie sprawia, że nie jest możliwe ustalenie tych osób” (uchwała całej Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt FPS 7/10). Rzecz w tym, że każdorazowe ustalenie kręgu osób ubezpieczonych – to znaczy zidentyfikowanie członków zarządu i rady nadzorczej Spółki oraz osób zatrudnionych przez nią na stanowiskach dyrektorów – nie powinno nastręczać problemów. Istotą sporu jest natomiast możliwość ustalenia przypadającej na każdego z ubezpieczonych wartości nieodpłatnego świadczenia w postaci ubezpieczenia. Minister Finansów poprzestał w tym zakresie na sformułowaniu ogólnego stanowiska, zgodnie z którym zakres odpowiedzialności poszczególnych osób nie ma znaczenia dla ustalenia wysokości przypadającej na nie składki, niemniej jednak „koszt składek z tytułu ubezpieczenia tych osób od odpowiedzialności cywilnej, zaliczyć należy do ich przychodów (s. 7 skargi kasacyjnej). Nie sprecyzował przy tym, w jaki sposób koszt ten należałoby ustalić.”

W konsekwencji powyższego stanowiska zarówno TK, jak i NSA, Spółka stoi na stanowisku, że nie ma możliwości przypisania konkretnego przychodu do konkretnej, indywidualnej osoby, co skutkuje brakiem obowiązku naliczania i wykazywania przez Spółkę – jako płatnika podatku PIT – przychodu podatkowego do opodatkowania tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z powyższym, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Z przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów), bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W myśl art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ww. ustawy).

Stosownie do art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

W myśl art. 808 § 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy Kodeks cywilny – ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Natomiast stosownie do zapisu art. 882 ww. ustawy, poprzez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w mowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Z treści tego przepisu wynika, że umowa ubezpieczenia OC nie musi koniecznie dotyczyć osoby ubezpieczającej. Osoba ta może zawrzeć umowę, której przedmiotem ubezpieczenia będzie odpowiedzialność za szkody spowodowane przez inną osobę (np. członka zarządu, członka rady nadzorczej, pracownika wykonującego funkcje zarządcze). Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie majątkowym zawierana jest umowa powoduje – co do zasady – powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Jest to bowiem odstępstwo od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

W takiej sytuacji niewątpliwie korzyścią majątkową dla osób ubezpieczonych jest zyskanie ochrony płynącej z umowy ubezpieczeniowej przy jednoczesnym nie ponoszeniu wydatków na uzyskanie tej ochrony. To ubezpieczający bowiem zawiera umowę ubezpieczenia i ponosi koszty składki na to ubezpieczenie. Dzięki takiemu działaniu u osób ubezpieczonych dojdzie do przysporzenia w majątku, gdyż inny podmiot poniesie za nie koszt finansowy ubezpieczenia, a tym samym nie będą musieli oni uszczuplać swojego majątku, mimo że otrzymują stosowne zabezpieczenie finansowe, bo przecież zawarta umowa ubezpieczenia, w rezultacie zapewniać będzie tym osobom ochronę. Chronić je będzie przed stratami finansowymi wynikającymi z obowiązku pokrycia szkód powstałych wskutek podejmowania (lub nie podejmowania) przez nich decyzji w związku z pełnieniem swoich funkcji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka, w ramach swojej działalności gospodarczej zawarła w dniu 30 lipca 2015 r. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółki (dalej: „Umowa OC”). Ubezpieczeniem OC objętych jest szereg osób pełniących różne funkcje w Spółce, m.in. członkowie Zarządu, Rady Nadzorczej, Komisji Rewizyjnej, Rady Konsultacyjnej, Rady Dyrektorów, Dyrektorzy Zarządzający, pełnomocnicy, prokurenci i inni pracownicy pełniący funkcje zarządcze. Zakres ubezpieczenia OC jest różny w stosunku do osób ubezpieczonych, co jest związane z różną odpowiedzialnością i zakresem obowiązków tych osób.

W świetle opisu stanu faktycznego zaprezentowanego we wniosku należy przyjąć, że ubezpieczenie ma charakter otwarty, to znaczy obejmuje wszystkie roszczenia związane z działalnością Spółki. Ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej jest nieograniczony krąg osób, gdyż obejmuje wszystkich byłych, obecnych i przyszłych członków władz Spółki – członków zarządu i innych pracowników. Umowa ubezpieczenia OC nie wskazuje imiennie osób objętych ubezpieczeniem, wskazuje jedynie poszczególne grupy osób. Zatem, w przedmiotowej sprawie krąg osób objętych ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej na dzień zapłaty składki ubezpieczenia nie tworzy zbioru zamkniętego (jest nieograniczony). Tym samym, nie będzie możliwym zidentyfikowanie, na dzień zapłaty składki, osób objętych ubezpieczeniem. Objęcie ubezpieczeniem grupy osób, niemożliwej do zidentyfikowania, stanowi okoliczność uniemożliwiającą przypisanie przychodu z tego tytułu konkretnej osobie.

Reasumując, należy stwierdzić, że z tytułu opłacenia przez Spółkę – jako ubezpieczającego – ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz Spółki i innych pracowników Spółki nie powstanie u tych osób przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie będzie możliwym zidentyfikowanie kręgu osób objętych tym ubezpieczeniem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.