Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-507/15-2/TW
z 10 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 16 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółką”) prowadzi między innymi działalność w zakresie sprzedaży rozwiązań technicznych technologicznych przeznaczonych dla operatorów telewizji kablowej. W ramach prowadzonej działalności zatrudnia ona na podstawie umowy o pracę pracowników („Pracownicy”). Części Pracowników udostępniane są na podstawie odrębnej umowy o korzystanie z samochodu („Umowa”) samochody służbowe („Samochody”). Jedynym właścicielem Samochodów pozostaje Spółka. Zgodnie z Umową Pracownicy są uprawnieni do korzystania z Samochodów w celach służbowych bez ograniczeń oraz w celach prywatnych do limitu 1000 kilometrów miesięcznie. Pracownicy zobowiązani są do wypełniania raportów określających ilość przejechanych przez Pracowników kilometrów w celach prywatnych i służbowych w danym miesiącu i przekazywania ich Spółce. Na podstawie wskazanych raportów Spółka monitoruje ilość kilometrów przejechanych przez każdego Pracownika w celach prywatnych w danym miesiącu.

W przypadku jeśli w danym miesiącu Pracownik przejechał w celach prywatnych mniej niż 1000 km nie jest on zobowiązany do ponoszenia kosztów korzystania z Samochodu w celach prywatnych. Wartość udzielonego w takim wypadku Pracownikowi nieodpłatnego świadczenia (polegającego na korzystaniu z Samochodu w celach Prywatnych) określa się zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych („UPDOF”) na podstawie pojemności silnika Samochodu. Jednocześnie Spółka ponosi koszty paliwa koniecznego do korzystania z Samochodu do celów prywatnych, z uwagi na powyższe, wartość comiesięcznego świadczenia Spółki na rzecz Pracownika zostaje powiększona o wartość paliwa koniecznego do korzystania z Samochodu w celach prywatnych, w ramach zakreślonego limitu 1000 kilometrów.

Jeśli natomiast Pracownik w danym miesiącu przekroczy limit przydzielonych mu 1000 kilometrów zobowiązany jest ponieść odpłatność za korzystanie z Samochodu w celach prywatnych ponad przyznany mu limit 1000 kilometrów. Odpłatność ta wyliczana jest na podstawie ilości przejechanych przez Pracownika kilometrów w celach prywatnych (ponad dostępne 1000 kilometrów) przez przemnożenie jej i stawki wynikającej z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 5 lutego 2013 roku w sprawie należności przysługujących Pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. , poz. 167). Jednocześnie wybór takiej metody obliczania należności za korzystanie z Samochodu w celach prywatnych został dokonany w Umowie. Tym samym, w przypadku jeśli w danym miesiącu Pracownik przejechał ponad 1000 kilometrów w celach prywatnych świadczenie pracodawcy polegające na udostępnieniu mu Samochodu jest w tym miesiącu częściowo odpłatne (w zakresie przekraczającym limit 1000 kilometrów).

Z uwagi na powyższe w razie gdy w danym miesiącu Pracownik korzystał z Samochodu w celach prywatnych ponad ustalony limit 1000 kilometrów Spółka zamierza w danym miesiącu wartość przychodu Pracownika z tytułu korzystania z Samochodu ustalić przez odjęcie od kwoty ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a UPDOF kwoty odpłatności poniesionej przez Pracownika na rzecz Spółki z tytułu korzystania z Samochodu w celach prywatnych ponad ustalony limit 1000 kilometrów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowany przez Spółkę sposób obliczania wartości świadczenia pracownika polegającego na udostępnieniu mu samochodu służbowego do celów prywatnych w miesiącach gdy wykorzystywał on samochód służbowy do celów prywatnych w zakresie większym niż przyznany mu limit 1000 kilometrów, polegający na odjęciu od wartości ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwoty odpłatności uiszczonej przez pracownika za korzystanie z samochodu służbowego w celach prywatnych ponad ustalony limit 1000 kilometrów jest prawidłowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowany przez Spółkę sposób obliczania wartości świadczenia pracownika polegającego na udostępnieniu mu samochodu służbowego do celów prywatnych w miesiącach gdy wykorzystywał on samochód służbowy do celów prywatnych w zakresie większym niż przyznany mu limit 1000 kilometrów, polegający na odjęciu od wartości ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwoty odpłatności uiszczonej przez pracownika za korzystanie z samochodu służbowego w celach prywatnych ponad ustalony limit 1000 kilometrów jest prawidłowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku jeśli świadczenie polegające na możliwości korzystania z samochodu służbowego jest dla Pracownika częściowo odpłatne to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w art. 12 ust. 2a albo ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Jak zostało wskazane w przedstawionym stanie faktycznym, pracownicy mogą nieodpłatnie korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych wyłącznie w zakresie przyznanego im limitu w wysokości 1000 kilometrów. W razie przekroczenia wskazanego limitu muszą uiścić na rzecz pracodawcy odpłatność za korzystanie z samochodu służbowego obliczaną jako iloczyn ilości przejechanych przez pracownika kilometrów w celach prywatnych (ponad dostępne 1000 kilometrów) stawki wynikającej z Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 5 lutego 2013 roku w sprawie należności przysługujących Pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). W miesiącach, w których pracownik wykorzystywał samochód w celach prywatnych ponad przydzielony mu limit kilometrów, świadczenie polegające na umożliwieniu mu korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne.

Nieodpłatne dla Pracownika jest bowiem jedynie korzystanie z samochodu do celów prywatnych w granicach przyznanego przez pracodawcę limitu. W praktyce zatem kwota ustalona zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy możliwości korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych w zakresie limitu 1000 kilometrów.

Pracodawca zamierza zatem obliczać wartość jego świadczeń na rzecz pracownika przy uwzględnieniu odpłatności ponoszonych przez Pracownika z tytułu korzystania z samochodu do celów prywatnych ponad przydzielone mu 1000 kilometrów. W tym celu pracodawca zamierza od kwoty wynikającej z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odejmować kwoty zapłacone przez Pracownika z tytułu korzystania z samochodu służbowego w danym miesiącu w celach prywatnych. Działanie takie jest zgodne z art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W miesiącach bowiem, w których korzystanie z samochodu służbowego jest dla Pracownika częściowo odpłatne (jak w wypadku przewidzianym w Spółce) wartość świadczenia pracodawcy należy obliczać przy uwzględnieniu kosztów ponoszonych przez Pracownika. Jeśli zatem Pracownik musi uiścić opłatę za korzystanie z samochodu w celach prywatnych, jej wartość należy odjąć od kwot wskazanych w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Planowany zatem przez Spółkę sposób obliczania wartości świadczenia Spółki na rzecz Pracownika z tytułu korzystania z samochodu służbowego w celach prywatnych jest zgodny z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak stanowi art. 11 ust. 2 cyt. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b cyt. ustawy).

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c powoływanej ustawy).

Jednocześnie należy wyjaśnić, że powyższe przepisy dotyczą ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi. Stosownie do art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy Spółka prawidłowo zamierza zwiększyć przychód pracownika o różnicę pomiędzy ustawowo określoną wartością nieodpłatnego świadczenia, zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych o odpłatność poniesioną przez pracownika.

W odniesieniu do kwestii będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy tut. Organ zauważa, że jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Powyższe przepisy wskazują zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wyżej wskazane normy prawne.

Tak więc, u pracowników, którzy korzystają z samochodów służbowych dla celów prywatnych, przychód powstanie w przypadku, gdy odpłatność za korzystanie z tego samochodu będzie niższa niż wartość ustalona w oparciu o art. 12 ust. 2a i 2b ww. ustawy. Wysokość tego przychodu należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto tut. Organ zaznacza, że w przepisach podatkowych ustawodawca zapisał, że wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń przysługująca pracownikom z tytułu „wykorzystywania” samochodu służbowego na potrzeby prywatne wynosi odpowiednio 250 lub 400 zł. Zatem mając powyższe na uwadze ryczałtowo określona wartość przedmiotowego, nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, a w związku z tym również koszty eksploatacji, do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego, czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie.

Oznacza to, że wartość nieodpłatnego bądź częściowo odpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 2a-2c powołanej ustawy, obejmuje tylko koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych.

W konsekwencji należy wskazać, że w związku z udostępnianiem pracownikom samochodów służbowych na potrzeby prywatne Spółka powinna zwiększyć przychód pracownika o różnicę pomiędzy ustawowo określoną wartością nieodpłatnego świadczenia z tytułu korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych - ustaloną zgodnie z przedstawioną interpretacją art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - a odpłatnością poniesioną przez pracownika, o czym stanowi art. 12 ust. 2c powołanej ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.