INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku który wpłynął do tut. organu w dniu 31 sierpnia 2011r., uzupełnionym pismem z dnia 10 listopada 2011r. (data wpływu 15 listopada 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zachodzi konieczność wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT od zakupionych towarów nadających się do dalszego użytku i rozliczenia podatku na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zachodzi konieczność wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT od zakupionych towarów nadających się do dalszego użytku i rozliczenia podatku na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 listopada 2011r. (data wpływu 15 listopada 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 8 listopada 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, czynny podatnik podatku VAT, prowadzi działalność gospodarczą pod firmą X. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej firma zajmuje się zakupem (od czynnych podatników podatku VAT) następujących towarów:

1. Opakowania, zbiorniki przemysłowe:
   Zbiorniki przemysłowe następujących marek i podobne: S., M., W., M., S.:
   
   Zbiorniki wykonane są z następujących materiałów:
   • część zasadnicza – zbiornik: tworzywo sztuczne – polietylen wysokiej gęstości (PEHD/HDPE) - klatka: drut stalowy,
   • paleta: metal, tworzywo sztuczne lub drewno – inne elementy – np. zawory, spusty, wieka – tworzywo sztuczne, stal.
   
   W przypadku zakupu zbiorników część z nich nadaje się do dalszej odsprzedaży po odzyskaniu (odzysk następuje metodą R14 – inne działania polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub części oraz R15 – przetwarzanie odpadów w celu ich przygotowania do odzysku, w tym do recyklingu).
   W momencie dokonywania zakupu pracownik firmy ustala czy dany zbiornik nadaje się do odzyskania czy też będzie podlegał utylizacji. Wszystkie przyjmowane opakowania nie nadają się jednak do wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem w ich aktualnym stanie. Prawidłowe korzystanie z części określonych jako nadające się do dalszego użytku zapewnia wyłącznie odzyskanie. Przedmioty te (nawet nadające się do odzyskania) spełniają więc definicję odpadu w rozumieniu art. 3 i załącznika nr 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 185 poz.1243).
   
   Wnioskodawca zwrócił się do Głównego Urzędu Statystycznego Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych w Łodzi, który pismem z dnia 10 sierpnia 2011r., wskazał, iż wymienione wyżej produkty należy sklasyfikować pod następującymi symbolami PKWiU 2008:
   • Nadające się do odzyskania tj. które po oczyszczeniu i wymianie zużytych części na nowe nadają się do użytku - PKWiU 22.23.13.0 „Zbiorniki, cysterny, kadzie i podobne pojemniki o pojemności > 300 l, z tworzyw sztucznych”,
   • Nienadających się do odzyskania i podlegających utylizacji (utylizacja polega na mechanicznym demontażu zbiornika, oddzieleniu poszczególnych grupa materiałów - metal, drewno, tworzywa sztuczne) - PKWiU 38.11.55.0 „Odpady z tworzyw sztucznych”.


2. Beczki, kanistry
   Firma dokonuje zakupu beczek i kanistrów wykonanych z polietylenu wysokiej gęstości (PEHD/HDPE). Podobnie jak w przypadku zbiorników przemysłowych, w momencie zakupu część beczek jest przeznaczanych do odzysku a część do utylizacji. Żadne nie nadają się do korzystania zgodnie z przeznaczeniem w ich aktualnym stanie przed odzyskaniem.
   Przedmioty te spełniają więc definicję odpadu w rozumieniu art. 3 i załącznika nr 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 185 poz.1243).
   
   Wnioskodawca zwrócił się do Głównego Urzędu Statystycznego Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych w Łodzi, który pismem z dnia 10 sierpnia 2011r., wskazał, iż wymienione wyżej produkty należy sklasyfikować pod następującymi symbolami PKWiU 2008:
   • Nadające się do odzyskania tj. które po oczyszczeniu i wymianie zużytych części na nowe nadają się do użytku - PKWiU 22.22.1 „Opakowania z tworzyw sztucznych”,
   • Nienadających się do odzyskania i podlegających utylizacji (utylizacja polega na mechanicznym demontaży beczki) - PKWiU 38.11.550 „Odpady z tworzyw sztucznych”.


3. Kontenery
   Firma dokonuje zakupu kontenerów wykonanych głównie ze stali nierdzewnej. Podobnie jak w przypadku zbiorników przemysłowych, w momencie zakupu część kontenerów jest przeznaczanych do odzysku a część do utylizacji. Żadne nie nadają się do korzystania zgodnie z przeznaczeniem w ich aktualnym stanie przed odzyskaniem. Przedmioty te spełniają więc definicję odpadu w rozumieniu art. 3 i załącznika nr 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 185 poz. 1243).
   
   Wnioskodawca zwrócił się do Głównego Urzędu Statystycznego Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych w Łodzi, który pismem z dnia 10 sierpnia 2011r., wskazał iż wymienione wyżej produkty należy sklasyfikować pod następującymi symbolami PKWiU 2008:
   • Nadające się do odzyskania tj. które po oczyszczeniu i wymianie zużytych części na nowe nadają się do użytku - PKWiU 25.29.1 „Pozostałe zbiorniki, cysterny i pojemniki metalowe”
   • Nienadających się do odzyskania i podlegających utylizacji (utylizacja polega na mechanicznym demontaży kontenera) - PKWiU 38.11.58.0 „Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal”.
   
   

Zdarza się również, że nawet w przypadku zakwalifikowania towaru jako nadającego się do odzysku, sprzedawcy wystawiają Kartę Przekazania Odpadu. Następnie wszystkie zakupione towary, co do których przeprowadzono proces odzyskania, są sprzedawane jako towar pełnowartościowy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że podmioty, od których Wnioskodawca nabywa towary są podatnikami, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, niekorzystającymi ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

W przypadku nabycia przez Wnioskodawcę towarów, dostawa nie jest objęta zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zakupu wymienionych wyżej towarów, które pracownik Wnioskodawcy oceni jako nadające się do dalszego użytku po dokonaniu ich odzysku, zachodzi konieczność wystawienia przez Wnioskodawcę (nabywcę) faktury i rozliczenia podatku na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, niezależnie od tego czy sprzedający wystawi Kartę Przekazania Odpadu czy też nie...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zakupu wymienionych wyżej towarów, które pracownik Wnioskodawcy oceni jako nadające się do dalszego użytku po dokonaniu ich odzysku, nie zachodzi konieczność wystawienia przez Wnioskodawcę (nabywcę) faktury i rozliczenia podatku na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT i to niezależnie od tego czy sprzedający wystawi Kartę Przekazania Odpadu czy też nie. Fakturę wystawi w tym przypadku podmiot sprzedający towar dla Wnioskodawcy.

Uzasadnienie:

Zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Z kolei załącznik nr 11 do ustawy o VAT wskazuje enumeratywnie, które towary podlegają rozliczeniu w którym podatnikiem jest nabywca tego towaru. W pozycji 5 i 6 załącznika nr 11 wskazano, iż tego typu rozliczeniu podlegają towary dla których ustalono następujące symbole klasyfikacyjne PKWiU (standard 2008): 38.11.55.0 oraz 38.11.58.0.

Zgodnie z uzyskaną przez Wnioskodawcę informacją z GUS zakupywane przez niego towary (opakowania, zbiorniki przemysłowe, beczki, kanistry i kontenery) będą klasyfikowane w tych ugrupowaniach wyłącznie w sytuacji, gdy ich stan na dzień zakupu będzie wskazywał, że nie nadają się one do użytku nawet po przeprowadzeniu procedury odzyskania (na tę procedurę składają się następujące czynności:

1. odbiór zbiornika,
2. odprowadzenie zawartych w nim pozostałości zgodnie z przepisami o ochronie środowiska,
3. całkowite i wieloetapowe oczyszczenie i osuszenie pojemnika i wymiana zużytych części,
4. usunięcie wszystkich oznaczeń i etykiet,
5. poddanie pojemnika testowi szczelności,
6. sprawdzenie klatki ochronnej – jeżeli istnieje).
   
   

Ustalenia czy zbiornik nadaje się do odzyskania czy też nie dokonuje przeszkolony i wykwalifikowany pracownik.

W związku z powyższym – wszystkie wymienione towary, nadające się do dalszego użytku po odzyskaniu nie podlegają przepisowi art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, bowiem nie są sklasyfikowane wg PKWiU wymienionego w zał. nr 11 do ustawy Dla oceny stanowiska nie ma znaczenia, że dla towarów nadających się do odzyskania sprzedający wystawi Kartę Przekazania Odpadu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 cyt. ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a ustawy o VAT, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. (Dz. U. z 2008r. nr 207, poz. 1293 ze zm.), w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, do dnia 31 grudnia 2010r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. nr 42, poz. 264 ze. zm.).

Zatem z dniem 1 stycznia 2011r. dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008r., wprowadzoną ww. rozporządzeniem.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2011r.), podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Załącznik nr 11 określający wykaz towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, obejmuje:

1. ex 24.10.14.0 – granulki i proszek z surówki, surówki zwierciadlistej lub stali - wyłącznie wlewki lub gęsi zwykle ze stali wysokostopowej, otrzymywane przez przetopienie i odlanie drobniutkich odpadów lub złomu,
2. ex 24.45.30.0 – pozostałe metale nieżelazne i wyroby z nich; cermetale; popiół i pozostałości zawierające metale i związki metali – wyłącznie odpady i złom metali nieszlachetnych,
3. 38.11.51.0 – odpady szklane,
4. 38.11.54.0 – pozostałe odpady gumowe,
5. 38.11.55.0 – odpady z tworzyw sztucznych,
6. 38.11.58.0 – odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal,
7. 38.12.27 – odpady i braki ogniw i akumulatorów elektrycznych; zużyte ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne,
8. ex 38.32.29.0 – surowce wtórne z pozostałych metali – wyłącznie odpady i złom.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 7 i 8 stosuje się, jeżeli nabywcą lub usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 (art. 17 ust. 7 ustawy o VAT).

Powyższe regulacje wprowadzają wykaz towarów, których nabycie ma obowiązek opodatkować nabywca. Jest to mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku należnego na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy. W związku z tym w przypadku dostawy towarów, które nie zostały wymienione w tym załączniku podatnikiem pozostaje sprzedawca.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art. 106 ust. 1a ustawy o VAT).

Jak wynika z art. 106 ust. 7 ustawy o VAT w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Zasady wystawiania faktur uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 68, poz. 360).

Z przepisu § 5 ust. 15 ww. rozporządzenia wynika, że faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi, dla których podatnikiem zgodnie z przepisami ustawy jest nabywca towaru lub usługi, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają:

1. adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub
2. wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub
3. oznaczenie „odwrotne obciążenie”.
   
   

Przepisy powyższe wprowadzają mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towaru wymienionego w zał. nr 11 do ustawy o VAT.

Mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli łącznie spełnione są cztery warunki:

1. nabywcą towaru wymienionego w zał. nr 11 do ustawy o VAT – jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy,
2. dostawcą towaru wymienionego w zał. nr 11 do ustawy o VAT – jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy,
3. dostawca towaru wymienionego w zał. nr 11 do ustawy o VAT – nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy,
4. dostawa towaru wymienionego w zał. nr 11 do ustawy o VAT – jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
   
   

Jeżeli choćby jeden z wymienionych warunków nie jest spełniony, nabywcy towaru wymienionego w zał. nr 11 nie mogą rozliczać VAT należnego z tytułu dostaw tych towarów.

Tym samym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 17 ust. 7 ustawy o VAT, podatnikami obowiązanymi do rozliczenia podatku są osoby nabywające towary wymienione w zał. nr 11 do ustawy o VAT, jeżeli spełnione zostaną ww. określone warunki dotyczące statusu podatkowego zarówno nabywcy, jak i dostawcy.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, czynny podatnik podatku VAT, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się zakupem (od czynnych podatników podatku VAT):

1. Zbiorników przemysłowych wykonanych z materiałów:
   • część zasadnicza – zbiornik: tworzywo sztuczne – polietylen wysokiej gęstości (PEHD/HDPE) - klatka: drut stalowy,
   • paleta: metal, tworzywo sztuczne lub drewno – inne elementy – np. zawory, spusty, wieka – tworzywo sztuczne, stal.
2. Beczek i kanistrów wykonanych z polietylenu wysokiej gęstości (PEHD/HDPE).
3. Kontenerów wykonanych głównie ze stali nierdzewnej.
   
   

W momencie dokonywania zakupu pracownik firmy ustala czy dany zbiornik, beczka, kanister czy kontener nadaje się do odzyskania czy też będzie podlegał utylizacji. Wszystkie przyjmowane ww. towary nie nadają się jednak do wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem w ich aktualnym stanie. Prawidłowe korzystanie z części określonych jako nadające się do dalszego użytku zapewnia wyłącznie odzyskanie.

Przedmioty te (nawet nadające się do odzyskania) spełniają więc definicję odpadu w rozumieniu art. 3 i załącznika nr 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 185 poz.1243).

Wnioskodawca podał, opierając się na piśmie z Głównego Urzędu Statystycznego Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych w Łodzi adresowanym do Wnioskodawcy, iż:

• nadające się do odzyskania zbiorniki, które po oczyszczeniu i wymianie zużytych części na nowe nadają się do użytku, zostały przez Wnioskodawcę sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 22.23.13.0 „Zbiorniki, cysterny, kadzie i podobne pojemniki o pojemności > 300 l, z tworzyw sztucznych”,
• nadające się do odzyskania beczki i kanistry, które po oczyszczeniu i wymianie zużytych części na nowe nadają się do użytku zostały przez Wnioskodawcę sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 22.22.1 „Opakowania z tworzyw sztucznych”,
• nadające się do odzyskania kontenery, które po oczyszczeniu i wymianie zużytych części na nowe nadają się do użytku zostały przez Wnioskodawcę sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 25.29.1 „Pozostałe zbiorniki, cysterny i pojemniki metalowe”.
  
  

Zdarza się również, że nawet w przypadku zakwalifikowania towaru jako nadającego się do odzysku, sprzedawcy wystawiają Kartę Przekazania Odpadu.

Następnie wszystkie zakupione towary, co do których przeprowadzono proces odzyskania, są sprzedawane jako towar pełnowartościowy.

Wnioskodawca ponadto podał, że podmioty, od których Wnioskodawca nabywa ww. towary są podatnikami, o których mowa w art. 15 ustawy o VAT, niekorzystającymi ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT natomiast nabywane przez Wnioskodawcę towary nie są objęta zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, iż nabywane przez Wnioskodawcę produkty sklasyfikowane pod symbolami:

• PKWiU 22.23.13.0 „Zbiorniki, cysterny, kadzie i podobne pojemniki o pojemności > 300 l, z tworzyw sztucznych”,
• PKWiU 22.22.1 „Opakowania z tworzyw sztucznych”,
• PKWiU 25.29.1 „Pozostałe zbiorniki, cysterny i pojemniki metalowe”,

nie zostały wymienione w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, zawierającym katalog towarów, do których stosuje się mechanizm odwrotnego obciążenia.

W związku z tym w przypadku dostawy towarów, które nie zostały wymienione w tym załączniku podatnikiem pozostaje sprzedawca.

Zatem skoro ww. odpady nabywane przez Wnioskodawcę zostały sklasyfikowane do grupowania PKWiU 22.23.13.0, PKWiU 22.22.1, PKWiU 25.29.1 i nie zostały wymienione w załączniku nr 11 do ustawy stwierdzić trzeba, iż norma przewidziana w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy nie znajdzie zastosowania dla nabycia ww. odpadów.

Tym samym podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego z tytułu dostawy ww. towarów jest sprzedawca tych towarów jako niewymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT. A zatem nabycie ww. towarów przez Wnioskodawcę odbywa się na zasadach ogólnych.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do stwierdzenia Wnioskodawcy, że sprzedawcy wystawiają Kartę Przekazania Odpadu stwierdzić należy, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby Wnioskodawca dysponował ww. Kartą Przekazania Odpadu, jednakże ustawodawca nie uzależnił sposobu wystawia faktur i rozliczenia podatku na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT od posiadania ww. Karty Przekazania Odpadu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo należy wskazać, iż tut. organ nie jest uprawniony do klasyfikacji towarów i usług, ani też weryfikacji wskazanych przez Wnioskodawcę klasyfikacji, w związku z tym, niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie przy założeniu, że grupowanie wskazane przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym jest prawidłowe.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie na podstawie danych zawartych w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, a zatem traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego.

Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego (stanu faktycznego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.