Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-298/15-4/MU
z 14 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2015 r. (data wpływu 17 lutego 2015 r.), uzupełnionego pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza oddawać swoim pracownikom do użytkowania służbowe
samochody w celach służbowych jak i prywatnych, z tym że dany samochód nie będzie przypisany do konkretnego pracownika i danego dnia z jednego pojazdu w celach zarówno służbowych jak i prywatnych będzie mógł korzystać więcej niż jeden pracownik. Zakres korzystania z samochodu do celów prywatnych przez pracownika zostanie z nim uzgodniony i będzie ściśle ograniczony postanowieniami regulaminu wewnętrznego Wnioskodawcy. Ustalony na podstawie regulaminu zakres wykorzystywania samochodu do celów prywatnych będzie miał na celu m.in. określenie - dla potrzeb obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przez Wnioskodawcę (jako płatnika podatku) – wysokości przychodu podatkowego ze stosunku pracy osiąganego przez pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia im samochodów do przejazdów prywatnych. Zasady korzystania z samochodów służbowych zostaną uregulowane w Polityce użytkowania samochodów służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy jeżeli jeden samochód służbowy jest w ciągu jednego dnia wykorzystywany przez więcej niż jednego pracownika do celów prywatnych jak i służbowych, to art. 12 ust. 2a i ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, znajduje wówczas zastosowanie?

Czy w związku z tym Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli kilku pracowników danego dnia korzysta z jednego pojazdu służbowego w celach prywatnych jak i służbowych i wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (gdyż to pracodawca ponosi koszty eksploatacji samochodu za wszystkich pracowników), brak jest podstaw do ustalenia dla danego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów użytkowania samochodu służbowego dla celów prywatnych i tym samym art. 12 ust. 2a i ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy art. 12 ust. 2a i ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się jedynie do sytuacji, w której danego dnia tylko jeden pracownik korzysta z samochodu służbowego w celach prywatnych. Natomiast przepis ten nie znajduje zastosowania do sytuacji, w której wielu pracowników w ciągu jednego dnia wymienia się samochodem służbowym i wykorzystuje go do celów zarówno służbowych jak i prywatnych, a pracodawca ponosi wszystkie, globalne koszty eksploatacji tego danego samochodu, bez rozróżnienia na poszczególnych pracowników. Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie możliwe doliczenie danemu pracownikowi kosztu uzyskania przychodu za używanie pojazdu wraz z innymi pracownikami według zasad wskazanych powyżej, bowiem będzie to rzeczywiście niewyliczalne. Po wtóre, art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje kwestię wykorzystywania pojazdu służbowego przez pracownika w celach prywatnych przez co najmniej jeden dzień (art. 12 ust. 2b: „w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala sie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.”), co oznacza, że, jeżeli pracownik korzystał z pojazdu przez mniej niż dzień, np. przez kilkanaście minut, bądź przez kilka godzin, to ww. przepis nie znajdzie zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy uznać tym samym każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Ustawodawca w ww. przepisie określił ryczałtowo wartość nieodpłatnego świadczenia z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych. Ustaloną kwotowo w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia, obejmującą wyłącznie świadczenie wynikające z udostępnienia do celów prywatnych pracownikowi samochodu służbowego uzależnił jedynie od pojemności silnika.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zamierza oddawać swoim pracownikom do użytkowania służbowe samochody w celach służbowych jak i prywatnych, z tym że dany samochód nie będzie przypisany do konkretnego pracownika i danego dnia z jednego pojazdu w celach zarówno służbowych jak i prywatnych będzie mógł korzystać więcej niż jeden pracownik. Zakres korzystania z samochodu do celów prywatnych przez pracownika zostanie z nim uzgodniony i będzie ściśle ograniczony postanowieniami regulaminu wewnętrznego Wnioskodawcy. Ustalony na podstawie regulaminu zakres wykorzystywania samochodu do celów prywatnych będzie miał na celu m.in. określenie - dla potrzeb obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przez Wnioskodawcę (jako płatnika podatku) – wysokości przychodu podatkowego ze stosunku pracy osiąganego przez pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia im samochodów do przejazdów prywatnych. Zasady korzystania z samochodów służbowych zostaną uregulowane w Polityce użytkowania samochodów służbowych.

Uwzględniając powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że art. 12 ust. 2a i ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się jedynie do sytuacji, w której danego dnia tylko jeden pracownik korzysta z samochodu służbowego w celach prywatnych. Natomiast przepis ten nie znajduje zastosowania do sytuacji, w której wielu pracowników w ciągu jednego dnia wymienia się samochodem służbowym i wykorzystuje go do celów zarówno służbowych jak i prywatnych, a pracodawca ponosi wszystkie, globalne koszty eksploatacji tego danego samochodu, bez rozróżnienia na poszczególnych pracowników. Zauważyć bowiem należy, że na podstawie art. 12 ust. 2a ww. ustawy z tytułu wykorzystywania do celów prywatnych służbowego samochodu wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi jest obliczana w oparciu o kwoto wskazane miesięczne limity, których wysokość uzależniona jest jedynie od pojemności silnika samochodu. Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca nie uzależnił wysokości przychodu przypisywanego pracownikowi od tego czy z jednego samochodu w danym dniu korzysta jeden czy kilku pracowników jak również od intensywności eksploatacji wykorzystywanego przez niego samochodu. Niezależnie zatem od tego, czy pracownik w ciągu jednego dnia sam korzystał z udostępnionego samochodu służbowego oraz czy tym samochodem pokonuje dziennie trasę jednego czy kilkunastu kilometrów, w kilkanaście minut czy kilka godzin miesięczna wysokość ustalanego z tego tytułu przychodu jest taka sama. Istotne jest bowiem czy dany pracownik korzystał w celach prywatnych z samochodu służbowego w danym dniu. Jeżeli więc w ciągu jednego dnia przez cały miesiąc z samochodu służbowego w celach prywatnych korzystało wielu pracowników, to każda z tych osób otrzymuje miesięcznie ustaloną kwotowo (ryczałtowo) wartość nieodpłatnego świadczenia uzależnioną jedynie od pojemności silnika, bez względy na ilość przejechanych kilometrów oraz czas jego użytkowania. Analogiczne warunki (zasady) wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych odnoszą się również przy stosowaniu art. 12 ust. 2b ustawy. Z tym że na podstawie tego przepisy ustawodawca precyzuje jedynie, w jaki sposób należy ustalić wartość świadczenia w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do celów prywatnych nie przez cały miesiąc (jak ma to miejsce w art. 12 ust. 2a ustawy) a tylko przez jego część tzn. np. przez kilka dni w miesiącu, a nie kilka godzin w ciągu dnia. Wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwoty 250 lub 400 złotych (określonej w art. 12 ust. 2a ustawy) w zależności jedynie od pojemności silnika wykorzystywanego samochodu służbowego.

Wyjaśnienia wymaga również, że bez znaczenia jest, iż Wnioskodawca ponosi wszelkie, globalne koszty eksploatacji danego samochodu ponieważ ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia wynikająca z art. 12 ust. 2a ustawy obejmuje wyłącznie świadczenie wynikające z udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych pracownikowi. W sytuacji zatem gdy pracodawca zdecyduje się pokryć wszystkie, koszty eksploatacji danego samochodu np. dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo wykorzystywane w celach innych niż służbowe, wówczas wartość tegoż paliwa, ustalona na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy.

Mając na względzie przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że jeżeli jeden samochód służbowy jest w ciągu jednego dnia wykorzystywany przez więcej niż jednego pracownika do celów prywatnych jak i służbowych, to będzie miał zastosowanie art. 12 ust. 2a i ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.