Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/4512-213/15/LG
z 11 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z 11 sierpnia 2015 r. (data wpływu 18 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

X S.A. (dalej: Spółka) posiada siedzibę w Polsce i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka jest również zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest opodatkowana VAT działalność produkcyjna i handlowa m.in. w zakresie tworzyw konstrukcyjnych, surowców do ich wytwarzania oraz nawozów mineralnych.

Spółka wchodzi w skład Grupy Kapitałowej X, w której jest Jednostką Dominującą.

W skład Grupy Kapitałowej X wchodzi również Grupa X Y GmbH (dalej: Y) z siedzibą w Niemczech. Spółka posiada 100% udziałów w Y.

Y jest zarejestrowana dla potrzeb VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych w Niemczech.

Spółka zawarła z Y umowę na sprzedaż poliamidu.

Jako miejsce dostawy poliamidu Spółka oraz Y ustaliły miejsce znajdujące się na terytorium Niemiec, np. terminal przeładunkowy w porcie w Hamburgu.

Sprzedaż poliamidu pomiędzy Spółką i Y następuje na warunkach Incoterms DAP miejsce w Niemczech (np. terminal przeładunkowy w porcie w Hamburgu). Zgodnie z warunkami DAP:

• za transport towaru z Polski do Niemiec odpowiedzialna jest Spółka,
• Spółka przenosi na Y ryzyko związane z towarem w momencie jego dostarczenia w ustalonym miejscu na terytorium Niemiec.
  
  

Transport poliamidu z Polski do Niemiec odbywa się drogą lądową. W Niemczech poliamid zostaje wyładowany z transportującego go samochodu.

Na fakturach wystawionych przez Spółkę na rzecz Y dokumentujących sprzedaż poliamidu wskazane jest:

• Kupujący: Y identyfikująca się niemieckim numerem VAT-UE,
• Odbiorca: Firma na terenie Terminalu Kontenerowego w Hamburgu.
  
  

Y nabywa poliamid od Spółki celem jego odsprzedaży ostatecznemu nabywcy z siedzibą w kraju poza Unią Europejską (dalej: UE).

Sprzedaż poliamidu przez Y do ostatecznego nabywcy następuje na warunkach Incoterms CFR port w Niemczech. Zgodnie z warunkami Incoterms CFR:

• Y ładuje poliamid na podkład statku, którym poliamid będzie transportowany poza Unię Europejską,
• Y zleca i opłaca transport drogą morską do kraju jego przeznaczenia poza UE,
• Y przenosi na ostatecznego nabywcę ryzyko związane z utratą poliamidu w momencie jego załadowania na statek w porcie w Niemczech.
  
  

Y we własnym imieniu i na własną rzecz zgłasza poliamid do procedury celnej wywozu poza UE. Zgłoszenie to jest składane przez Y do Urzędu Celnego w Niemczech.

Y wykazuje opisane powyżej transakcje w niemieckiej deklaracji VAT jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów od Spółki oraz eksport towarów z Niemiec do ostatecznego nabywcy.

Poliamid na całym odcinku drogi tj. lądowym i morskim jest załadowany w tej samej jednostce ładunkowej, np. kontenerze lub nadwoziu wymiennym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisana w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym dostawa poliamidu dokonana przez Spółkę na rzecz Y stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Dostawa poliamidu dokonana przez Spółkę na rzecz Y stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

Uzasadnienie:

Klasyfikacja dostawy Spółki jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotową dostawa towarów (dalej: WDT).

Przepisy ustawy o VAT zawierają następującą definicję WDT (art. 13 pkt 1 ustawy o VAT), cyt.: „przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.”
   
   

Ponadto, zgodnie z przepisem art. 13 ust. 6 ustawy o VAT, cyt.: „Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.”

Zgodnie z treścią powyższych przepisów aby transakcję uznać za WDT muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. towar jest faktycznie przemieszczany z Polski do innego kraju UE,
   
2. transport towaru następuje w wykonaniu dostawy towarów (czynność określona w art. 7 ustawy o VAT),
   
3. nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa UE innego niż Polska,
   
4. dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, u którego sprzedaż nie jest zwolniona z VAT.
   
   

W opisanym stanie faktycznym dostawa poliamidu pomiędzy Spółką i Y spełnia wszystkie wskazane powyżej warunki tj.:

1. Poliamid jest przez Spółkę faktycznie transportowany z Polski do innego kraju UE tj. do Niemiec,
   
2. Transport poliamidu jest dokonywany w ramach transakcji dostawy towarów.
   
   Zgodnie bowiem z definicją dostawy towarów wskazaną w przepisie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W ramach transportu poliamidu z Polski do Niemiec dochodzi do przeniesienia prawa własności poliamidu pomiędzy Spółką a Y. Zgodnie bowiem z zawartymi warunkami dostaw Spółka dokonuje przeniesienia prawa własności poliamidu oraz wszelkich ryzyk z nim związanych w momencie jego dostarczenia do miejsca przeznaczenia w Niemczech.
   
3. Y jest podatnikiem podatku VAT w Niemczech, co potwierdza fakt jej zarejestrowania dla potrzeb VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych w Niemczech.
   
4. Spółka jest podatnikiem VAT w Polsce, co potwierdza fakt jej zarejestrowania dla potrzeb VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce.
   
   

Uznanie za dwie odrębne transakcje (WDT, a następnie eksport) dostawy towarów wywożonych do innego niż Polska kraju UE, które to towary są następnie przedmiotem eksportu z tego kraju potwierdza m.in. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) w uchwale 7 sędziów z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn.. akt. I FPS 3/12, cyt.:

„8.15. Przemieszczenie towarów podatnika do innego kraju unijnego i składowanie ich tam poza procedurą celną wywozu, a następnie objęcie ich tą procedurą w tym państwie oznacza, że miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu tych towarów poza terytorium Wspólnoty nie będzie terytorium kraju, lecz terytorium tego kraju unijnego, do którego towary te przemieszczono, składowano oraz rozpoczęto z niego ponowny ich transport, objęty procedurą wywozu (por. art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE). A to, jak już stwierdzono, wyklucza możliwość stwierdzenia eksportu tych towarów w Polsce (stawka 0 %), lecz w państwie, do którego towary podatnika zostały najpierw przemieszczone i składowane, a następnie rozpoczęto ich transport poza terytorium unijne. Jednocześnie przemieszczający towary podatnik powinien w kraju (w Polsce) wykazać WDT, a w kraju przemieszczenia - WNT, gdyż w takim przypadku czynność przemieszczenia towarów nie może być uznana za pokrywającą się z eksportem towarów, skoro przemieszczenie tych towarów z Polski nie następuje w ramach ich transportu poza terytorium Wspólnoty oraz w wykonaniu czynności przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na pozaunijny podmiot gospodarczy.”

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane przez NSA w wyroku z dnia 5 lutego 2014 r., sygn.. akt. I FSK 76/13, cyt.:

„(...) w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) - po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej - nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 U.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%.

W końcowej części uzasadnienia (pkt 8.12) Naczelny Sąd Administracyjny - odnosząc się do normy art. 13 ust. 4 pkt 4 U.p.t.u. - podkreślił, że jako zasadę w art. 13 ust. 3 U.p.t.u. przyjęto, że przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz, towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika, stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - z wyjątkami ściśle określonymi w art. 13 ust. 4 tej ustawy.

Jednym z tych wyjątków jest sytuacja, gdy przemieszczany towar, ma być przedmiotem wywozu poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy o VAT. Aby ustalić, że przemieszczany w powyższych warunkach z terytorium kraju towar ma podlegać eksportowi, postanowiono, że podatnik powinien posiadać dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraju (od 1 kwietnia 2011 r. - dokument celny potwierdzający objęcie tych towarów procedurą wywozu). Sytuacja taka umożliwia podatnikowi zastosowanie stawki 0% z tytułu eksportu towarów, w trybie art. 41 ust. 6 i 7 w zw. z ust. 8 U.p.t.u. Natomiast brak dokumentu celnego potwierdzającego objęcie wywożonych (przemieszczanych) z kraju towarów procedurą wywozu oznacza, że podlegają one, na podstawie art. 13 ust. 3 U.p.t.u., wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, czyli powinna mieć do nich zastosowanie stawka 0% na warunkach określonych w art. 42 ust. 1-4. ust. 11 i 12 w zw. z ust. 14 U.p.t.u.”

Powołane powyżej orzeczenia dotyczą sytuacji, w których transport towarów z Polski do innego kraju UE następuje w ramach własnego przedsiębiorstwa (WDT, o którym mowa w przepisach art. 13 ust. 3 ustawy o VAT). Sytuacja ta tym jedynie różni się od sytuacji Spółki, iż Spółka dokonuje WDT do Y (WDT, o którym mowa w przepisach art. 13 ust. 1 ustawy o VAT). A zatem orzeczenia te zapadły w podobnych do Spółki stanach faktycznych.

W świetle powołanych powyżej przepisów ustawy o VAT, uzasadnienia oraz wyroku NSA opisana w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym dostawa poliamidu dokonana przez Spółkę na rzecz Y stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto, transakcja opisana w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym nie stanowi tzw. transakcji łańcuchowej, o której mowa w przepisach art. 7 ust. 8 ustawy o VAT i art. 22 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się że dostawy dokonał każdy z podmiotów biorących udział w dostawie tego towaru.

Ponadto, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2, cyt.:

„W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.”

Transakcje, w których kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru są uznawane za tzw. transakcje łańcuchowe. Istotą transakcji łańcuchowych jest to, że w ramach kilku następujących po sobie dostaw tego samego towaru dochodzi tylko do jednej wysyłki tego towaru. Określenie skutków podatkowych każdej z następujących po sobie dostaw jest dokonywane w oparciu o przepisy ustawy o VAT dot. miejsca świadczenia (art. 22 ust. 1 ustawy o VAT).

Zgodnie z treścią przepisu art. 7 ust. 8 w zw. z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, aby kilka następujących po sobie dostaw zostało uznanych za dokonane w ramach transakcji łańcuchowej konieczne jest łączne spełnienie wszystkich poniższych warunków:
1) w transakcji biorą udział co najmniej 3 podmioty,
2) wszystkie transakcje w łańcuchu stanowią dostawę towarów,
3) przedmiotem każdej z następujących po sobie dostaw jest ten sam towar,
4) towar jest wydawany bezpośrednio przez pierwszy podmiot w łańcuchu ostatniemu podmiotowi uczestniczącemu w transakcji i w konsekwencji dochodzi tylko do jednej wysyłki towarów.

Spółka nie spełnia ostatniego ze wskazanych powyżej warunków do uznania, iż jej dostawa stanowi dostawę dokonaną w ramach transakcji łańcuchowej w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 8 ustawy o VAT.

W ramach transakcji opisanej w stanie faktycznym dochodzi bowiem do dwóch odrębnych dostaw, dla których miejsce mają dwie odrębne wysyłki towarów, tj.:

• dostawa pomiędzy Spółką i Y:
  • w ramach tej transakcji towar jest transportowany drogą lądową z Polski do Niemiec,
  • miejscem przeznaczenia towarów transportowanych w ramach tej transakcji jest określone miejsce na terytorium Niemiec - w Niemczech towar zostaje wyładowany z transportującego go samochodu,
  • transport towarów jest w tym przypadku dokonywany przez Spółkę - zgodnie z warunkami DAP Spółka ponosi jego koszt oraz ryzyko związane z towarem do miejsca jego przeznaczenia którym są Niemcy (miejsce na terytorium Niemiec jest wskazane na fakturze wystawionej przez Spółkę oraz na dokumentach transportowych jako miejsce przeznaczenia towarów),
  • w momencie dostarczenia poliamidu do miejsca jego przeznaczenia w Niemczech Spółka przenosi ryzyko związane z poliamidem na rzecz Y,
  • towary będące przedmiotem transportu w momencie jego rozpoczęcia nie są objęte procedurą celną wywozu w Polsce;
• dostawa pomiędzy Y i ostatecznym nabywcą:
  • w ramach tej transakcji towar jest transportowany drogą morską z Niemiec poza UE,
  • miejscem przeznaczenia towarów transportowanych w ramach tej transakcji jest określone miejsce poza UE,
  • transport towarów jest w tym przypadku dokonywany przez Y - zgodnie z warunkami CFR Y ponosi koszt transportu do miejsca przeznaczenia poliamidu tj. kraju poza UE,
  • w celu wywiezienia poliamidu z Niemiec poza UE Y dokonuje zgłoszenia tego wywozu do procedury celnej wywozu. Zgłoszenie to dokonywane jest w Niemczech,
  • Y przenosi na ostatecznego nabywcę ryzyko związane z utratą poliamidu w momencie jego załadowania na statek w porcie w Niemczech.
  
  

W tym stanie rzeczy nie dochodzi ani do wydania poliamidu bezpośrednio przez Spółkę ostatecznemu nabywcy ani do jednej wysyłki poliamidu, ponieważ:

• transport poliamidu z Polski do Niemiec jest dokonywany innym środkiem transportu niż transport z Niemiec poza UE,
• transport poliamidu z Polski do Niemiec odbywa się na zlecenie i koszt Spółki, natomiast transport poliamidu z Niemiec poza UE odbywa się na zlecenie i koszt Y,
• ryzyka związane z towarem podczas jego transportu z Polski do Niemiec ponosi Spółka, natomiast ryzyka związane towarem podczas jego transportu z Niemiec poza UE ponosi ostateczny nabywca,
• Spółka dokonuje wydania Y poliamidu w Niemczech. Y dopiero po jego otrzymaniu ma możliwość załadowania go na statek i wydania ostatecznemu nabywcy,
• podczas transportu poliamidu z Polski do Niemiec nie jest on objęty żadną procedurą celną. Nie jest to wymagane, gdyż miejscem przeznaczenia poliamidu jest terytorium innego niż Polska kraju UE. Dopiero po nabyciu poliamidu przez Y, Y zgłasza zamiar wywozu poliamidu z Niemiec poza UE i dokonuje zgłoszenia celnego wywozu poliamidu znajdującego się w Niemczech.
  
  

W związku z powyższym nie ulga wątpliwości, iż w opisanym stanie faktycznym dostawy pomiędzy Spółką i Y oraz pomiędzy Y i ostatecznym nabywcą stanowią odrębne dostawy towarów. W takim przypadku przepisy art. 22 ust. 2 ustawy o VAT dot. transakcji łańcuchowych nie znajdują zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.