Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.364.2015.IMD
z 5 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 26 listopada 2013 r. Nr ITPB2/415-824/13/MU wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko … Spółka z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 2 września 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dnia 26 listopada 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając – na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca planuje zorganizować dla wszystkich swoich pracowników imprezę integracyjną, która będzie finansowana ze środków obrotowych. Impreza integracyjna może być zorganizowana poza siedzibą i miejscem prowadzenia działalności (wynajęta sala, teren) lub w miejscu prowadzenia działalności. Uczestnictwo pracowników w tym spotkaniu nie będzie obowiązkowe i nie poniosą oni żadnych kosztów związanych z uczestnictwem w spotkaniu integracyjnym. Wnioskodawca szacuje, że obecne będzie 100% załogi, gdyż pracownicy otrzymują za ten dzień wynagrodzenie. Jednakże obecność na imprezie nie jest obowiązkowa i nie będzie sprawdzana, tzn. Wnioskodawca nie ma gwarancji czy pracownik weźmie udział w imprezie integracyjnej.

Wnioskodawca dokona wstępnego zapytania pracowników, kto planuje przyjść na imprezę. Zapytanie będzie miało charakter informacyjny w celu orientacji jak duże zamówienie dotyczące cateringu należy złożyć. Lista ta ma jednak jedynie charakter szacunkowy i informacyjny, tj. daje możliwość zorientowania się na jaką przybliżoną liczbę osób należy zorganizować spotkanie, zamówić posiłki czy wynająć salę. Jednakże jeśli jakiś pracownik określi się, że nie przyjdzie, a później przyjdzie na spotkanie i skorzysta z oferowanych atrakcji to nie będzie możliwości sprawdzenia tego czy też skorygowania. Podczas imprezy integracyjnej zostanie przeprowadzone szkolenie z zakresu udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej dla ok. 20 wybranych pracowników. Czas, który będzie przeznaczony na zabawę firmową wliczać się będzie do czasu pracy.

Wnioskodawca dla zorganizowania spotkania integracyjnego będzie korzystać z usług firm zewnętrznych świadczących usługi gastronomiczne i cateringowe, usługi związane z organizacją i obsługą imprez integracyjnych. Podczas takich spotkań pracownicy będą mogli korzystać z każdej zaoferowanej w ramach imprezy atrakcji, np. odpoczynek, gry i zabawy zespołowe na wolnym powietrzu mające na celu zbudowanie silnej tożsamości grupowej pracowników, konsumpcji, z której każdy pracownik będzie mógł korzystać bez ograniczeń.

Dostępne posiłki, napoje będą w formie bufetu, z którego każdy pracownik będzie mógł wybrać to co chce i ile chce. Udział w zabawach/atrakcjach nie będzie obowiązkowy. Każdy sam zdecyduje czy chce skorzystać z danej rozrywki. Wnioskodawca nie będzie prowadził ewidencji, z której wynikałoby ile pracownik zjadł czy wypił napojów, z ilu konkurencji skorzystał. Wnioskodawca jeszcze nie zdecydował czy spotkanie będzie dotyczyło wyłącznie pracowników czy też pracowników z rodzinami. Wówczas ewidencja spożycia, konsumpcji i udziału w zabawach byłaby tym bardziej niemożliwa. Pracownik jedynie musiałby przed imprezą określić czy jego najbliższa rodzina weźmie udział w uroczystości (bez podania liczby osób). Wnioskodawca nie robiłby listy obecności na spotkaniu integracyjnym członków rodziny pracowników.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy wzięcie udziału w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez Wnioskodawcę prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca powinien zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę w związku z tym, że wzięli oni udział w imprezie integracyjnej?
2. Jeżeli tak, to w jaki sposób obliczyć poszczególny przychód pracownika?
3. Czy przychód należy doliczyć każdemu zaproszonemu pracownikowi, czyli wszystkim pracownikom zatrudnionym u Wnioskodawcy, czy też tym pracownikom, którzy faktycznie w imprezie uczestniczyli, mimo braku informacji co zjedli i z jakiej dyscypliny korzystali?
4. Czy uczestnictwo rodziny pracownika w imprezie integracyjnej zorganizowanej i finansowanej przez pracodawcę ze środków obrotowych prowadzi u pracownika bądź jego rodziny do powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
5. Jeżeli tak to w jaki sposób obliczyć poszczególny przychód pracownika czy członka rodziny, również małoletniego?
6. Jak przyporządkować przychód dla pracownika czy członka jego rodziny z tytułu uczestnictwa członków rodziny, jeśli nie wiadomo ilu faktycznie członków rodziny uczestniczyło i z którymi członkami rodziny pracownik przyszedł?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis ten bezwzględnie wskazuje na to, że pieniądze i wartości pieniężne aby były traktowane jako przychód, wystarczy, by zostały postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia, otrzymaniem tego świadczenia. W opisanej sytuacji nie ma możliwości faktycznego zaewidencjonowania ile posiłków czy napojów pracownik skonsumuje oraz z ilu atrakcji zaoferowanych będzie korzystał. Posiłki i napoje będące w ogólnym dostępie w formie bufetu samoobsługowego nie będą przez nikogo kontrolowane czy spisywane, bowiem charakter tej imprezy ma być swobodny bez narzucania określonej godziny w jakiej pracownik może skorzystać z dostępnych na imprezie dań, napojów, atrakcji. Poza tym zakłóciłoby to kulturę spotkania.

Gdyby Wnioskodawca zdecydował się na przydzielenie przychodu każdemu pracownikowi proporcjonalnie w stosunku do poniesionych kosztów wówczas z całą pewnością pracownicy otrzymaliby przychód nieodpowiadający stanowi faktycznemu. Postawienie do dyspozycji pracownika świadczeń nie oznacza, że pracownik je otrzymał i tak jest w opisanej sytuacji.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2013 r. potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1197/10. WSA we Wrocławiu w pierwszej kolejności wskazał, że art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f stanowi, iż za przychody uważa się wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń został określony odmiennie, czemu ustawodawca dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 u.p.d.o.f, dlatego dla potrzeb wykazania, że dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f, konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości. Jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wydającego wyrok z dnia 25 kwietnia 2013 r. pokrywa się z powyższym uzasadnieniem. Podzielił on pogląd sądu pierwszej instancji (WSA w Rzeszowie I SA/Rz 95/11). Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami art. 12 ust. 2 i 3 oraz art. 11 ust. 2, 2a i 2b u.p.d.o.f., to nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia).

Również podobne stanowisko Sąd zajął wydając wyrok z dnia 17 maja 2013 roku (II FSK 1812/11). W wyżej wymienionym wyroku Sąd wypowiada się, iż nie sposób zaakceptować stwierdzenia, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy w formie nieodpłatnego świadczenia, przesądza samo zagwarantowanie uczestnictwa w spotkaniach. Przepisy podatkowe stanowią o przychodzie otrzymanym przez podatnika, a nie o przychodzie statystycznie, czy hipotetycznie na niego przypadającym. Naczelny Sąd Administracyjny uważa za niedopuszczalne dzielenie wydatków na wszystkich pracowników jednostki - zarówno uczestników, jaki i tych którzy na spotkanie nie przybyli. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z przedstawionego przez skarżącego stanu faktycznego oraz sformułowanego pytania wynika, że w rozpatrywanej sprawie z pojęciem przychodu pracowników należy łączyć wyłącznie „wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń” (poczęstunek pracowników w formie szwedzkiego stołu, wigilijno-noworoczny charakter spotkania, omawianie i załatwianie różnych spraw firmy z dobrowolnym udziałem wszystkich pracowników). W tej sytuacji kluczową kwestią do interpretacji, zarówno przy „świadczeniach w naturze”, jak też „i innych nieodpłatnych świadczeniach” pozostaje wyjaśnienie pojęcia „otrzymanych” oraz zwrotu „wartość”.

Podobnie też będzie w przypadku spożycia posiłków i napojów oraz udziału w atrakcjach imprezy przez członków rodzin pracowników. Wnioskodawca nie będzie kontrolować kto z kim przyszedł i z czego skorzystał. Rodziny nie będą podpisywać żadnej listy obecności. Nie ma więc możliwości dokładnego określenia wartości wykorzystanej przez poszczególne osoby.

Zdaniem Wnioskodawcy, uczestnictwo pracownika i członków jego rodziny w imprezie integracyjnej, finansowanej przez pracodawcę ze środków obrotowych, nie powoduje u tych osób powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a tym samym obowiązku naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznał za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Minister Finansów stwierdza co następuje.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż „ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.” W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził: „wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.”

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, iż w związku z udziałem w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez Wnioskodawcę jej uczestnicy nie uzyskają nieodpłatnego świadczenia, a tym samym, po stronie pracowników (i członków ich rodzin) nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów ustawy, w tym ze stosunku pracy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 26 listopada 2013 r. Nr ITPB2/415-824/13/MU, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.