Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-294/15/EK
z 30 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., z poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 4 września 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działki gruntu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony 4 września 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działki gruntu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem gruntu, zlokalizowanego w Z. Grunt został przeznaczony w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową - wcześniej wykorzystywany był jako grunt rolny. Wnioskodawca nie jest płatnikiem VAT. Wnioskodawca nie prowadzi we własnym imieniu działalności gospodarczej Nie prowadzi działalności w zakresie sprzedaży nieruchomości. Prowadzi zaś działalność rolniczą. Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca kupił i zamierza sprzedać jako własność prywatną, niezależną od prowadzonej działalności. Wnioskodawca nie działał jako producent, handlowiec lub usługodawca. Wnioskodawca kupił działkę bez zamiaru jej dalszej odsprzedaży w celu uzyskania zysku, a jej ewentualna sprzedaż to zdarzenie następcze. Transakcja ta byłaby transakcją jednorazową, Wnioskodawca nie ma zamiaru dokonywać transakcji podobnych do niniejszej z większą częstotliwością. Wnioskodawca nie podejmował samodzielnie żadnych czynności, zmierzających do sprzedaży przedmiotowej działki - nie zamieszczał ogłoszenia na żadnej platformie internetowej i tym podobnych, nie podjął współpracy z biurem nieruchomości. Chętny na zakup działki zgłosił się do niego sam, nie było to poprzedzone żadną inicjatywą Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca informuje, że:

1. Wnioskodawca nie brał czynnego udziału w dokonanej zmianie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (poprzez złożenie wniosku o jego zmianę);
2. Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy terenu mającego być przedmiotem sprzedaży;
3. Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o uzyskanie pozwolenia na budowę na gruncie, który ma być sprzedany;
4. Teren, o którym mowa we wniosku nie był i nie jest przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności o podobnym charakterze;
5. Teren nie jest uzbrojony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien uiścić podatek VAT od sprzedaży przedmiotowej działki?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie obciąża go obowiązek uiszczania podatku VAT od transakcji sprzedaży działki.

Zgodnie z regulacją, zawartą w ustawie z dnia 11 marca 2004 r., grunty spełniają definicje towaru, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 ustawy, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei stosownie do ust. 2 powołanego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności, polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dodatkowo, jak czytamy w interpretacji Nr IPPPT/443-200/09-6/S/MP Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: „(...) aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności. W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu do danej czynności ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności w tym zakresie”.

Powołane przepisy oraz cytowana interpretacja przesądzają więc o intencji podmiotu, dokonującego daną czynność, a którą powinno być działanie z zamiarem wykonywania jej w przyszłości w sposób częstotliwy i pozyskiwanie z nich dochodów. W przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca natomiast nie zamierza działać jako producent, handlowiec, czy podmiot świadczący usługi, a nawet jako rolnik. Zamiarem jego jest jednorazowa sprzedaż nieruchomości, która stanowi jego własność, a z której nie zamierza korzystać. Jest to czynność obejmująca jego sferę prywatną, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Ponadto, prezentowane stanowisko potwierdzone jest przez orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) postanowił, że: „(...) jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy [odpowiednik art. 12 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE] z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Taka zaś właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT”.

Dodatkowo, Sąd w dalszej części uzasadnienia podkreślił, ze zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy i w celu stworzenia z czynności źródła dochodu, musi istnieć już w momencie zakupu towaru. W niniejszej sytuacji nie może być mowy o takim ciągu zdarzeń. Przesądza o tym choćby fakt, że Wnioskodawca nie podjął żadnych czynności, aby zbyć przedmiotową nieruchomość, a osoba chętna do jej nabycia sama złożyła Wnioskodawcy propozycję jej zakupu.

Co więcej, przychylne Wnioskodawcy stanowisko wyraził ETS w orzeczeniu w sprawie C-291/92, prowadzonej pomiędzy F.U. a D.A., stwierdzając, że nawet podatnik, sprzedający majątek, którego część przeznaczył na inne cele niż związane z prowadzoną działalnością, a którą to część zarezerwował na cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje jako podatnik, a transakcja ta nie podlega opodatkowaniu. Stanowisko, przesądzające o tym, że sprzedaż majątku prywatnego, który nie został nabyty w celu dalszego jego zbycia potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. wyrok NSA z dnia 26 stycznia 2012 r. (sygn. akt I FSK 1707/11), w którym czytamy: „Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych) lecz spożytkowania w celach prywatnych.”, a dalej „za słuszne należy uznać stanowisko zaprezentowane w powołanym już wyżej wyroku NSA I FSK 1668/11, że przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga uprzedniego ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12. Dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób ciągły.”

Niniejsze zagadnienie było również przedmiotem wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180 10 i C-181/10 J. Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz E. Kuć i H. Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie. W orzeczeniu tym, Trybunał zastrzegł, że w przypadku stwierdzenia, Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości wynikającej z art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej Dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. NSA w swoim orzecznictwie (I FSK 1536/10 z dnia 18.10.2011 r.; I FSK 1668/11 z dnia 10.11.2011 r.; I FSK 1707/11 z dnia 26.01.2012 r.) przychylił się ku stanowisku, że nie znajduje się w ustawie o podatku od towarów i usług odniesienie do możliwości zastosowania opcji określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 ww. Dyrektywy, co do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

Mając na uwadze powyższe, przekładając to na stan faktyczny dotyczący sytuacji Wnioskodawcy, według Wnioskodawcy właściwym jest uznanie, że nie powstaje z jego strony obowiązek, uiszczenia podatku od towarów i usług wskutek sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca nie nabył działki w celu jej dalszej odsprzedaży, a co więcej, sama transakcja nie wynika z podjętych przez niego działań (np. zamieszczenia ogłoszenia, skorzystania z usług agencji nieruchomości), a jest skutkiem zgłoszenia się do niego nabywcy. Ponadto, przedmiotowa nieruchomość stanowi majątek prywatny Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.