Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-301/15-2/AK
z 29 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty przekazanej na rzecz Gminy w zamian za dokonanie przez nią określonych działań – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty przekazanej na rzecz Gminy w zamian za dokonanie przez nią określonych działań.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka A. S.A. jest jedną z największych polskich firm funkcjonujących w sektorze hurtowego i detalicznego handlu paliwami płynnymi. Spółka prowadzi hurtową sprzedaż oraz transport paliw silnikowych na terenie całego kraju, a także kompleksową obsługę logistyczną i dispatchingową stacji benzynowych (Spółka dysponuje flotą jednostek transportowych przeznaczonych do przewozu paliw i innych substancji niebezpiecznych). A. S.A. jest również właścicielem ogólnopolskiej sieci stacji paliw.

W 2011 roku spółka A. S.A. nabyła nieruchomość w celu prowadzenia usługowej działalności gospodarczej, budowy i eksploatacji stacji paliw. W celu tym niezbędne jest połączenie komunikacyjne działki z drogą krajową . A. S.A. zawarła w dniu 1 grudnia 2014 roku umowę z Gminą w ramach, której zobowiązała się przekazać na rzecz Gminy darowiznę w zamian za dokonanie przez Obdarowanego, czyli Gminę określonych działań.

Warunkiem przekazania darowizny jest zaprojektowanie przez Gminę (Obdarowanego) połączenia komunikacyjnego z drogą krajową nr 44 oraz uzyskanie przez A. S.A. ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.

Obdarowany – Gmina zobowiązał się dodatkowo w umowie do:

• podjęcia starań, aby dokonać takiej zmiany obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, aby możliwe było prowadzenie działalności usługowej na większej powierzchni nieruchomości A. S.A.;
  

• pozytywnego zaopiniowania projektu zjazdu z drogi krajowej DK44 na działkę należącą do A. S.A.;
  

• wydania ostatecznej decyzji lokalizacyjnej zjazdu na działkę należącą do A. S.A.
  
  
  

Gmina w 2015 roku wywiązała się z obowiązków postawionych w zawartej umowie z dnia 1 grudnia 2014 roku. Spółka A. S.A. tym samym stała się zobowiązana do zapłaty na rzecz Gminy umownej kwoty, nazwanej w umowie darowizną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy spółka A. S.A. ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty dokonanej wpłaty na rzecz Gminy w dacie jej poniesienia, jako koszty pośrednio związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 888 par. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, pod pojęciem darowizny należy rozumieć umowę, mocą której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Zatem umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej (konsensualnej), jednostronnej, nie dającej darczyńcy żadnego świadczenia wzajemnego. Immanentną cechą darowizny jest więc istnienie zobowiązania wyłącznie po stronie darczyńcy oraz brak ekwiwalentności świadczeń u obu stron umowy.

Przywołana umowa w kontekście jej postanowień nie może być uznana za umowę darowizny opisaną w art. 888-902 Kodeksu cywilnego, gdyż darczyńca dokonuje darowizny pod warunkiem uzyskania od Gminy – Obdarowanego świadczeń wzajemnych, które zmieniają przeznaczenie posiadanej przez A. S.A. nieruchomości i umożliwiają prowadzenie działalności – stacji paliw na obszarze tejże nieruchomości, a tym samym umożliwiają generowanie w przyszłości przychodów ze sprzedaży.

Nazwanie przez A. S.A. i Gminę umowy z dnia 1 grudnia 2014 r. umową darowizny nie ma znaczenia w sytuacji, gdy z jej postanowień wynika, że nie mamy do czynienia z umową jednostronnie zobowiązującą. Warunkiem dokonania analizowanej darowizny jest bowiem uzyskanie przez A. S.A. przysporzenia majątkowego, które jest uzależnione od działań Gminy, a więc cechy darowizny nie zostały spełnione. Nie ma także żadnych podstaw, aby przyjąć, że obowiązki nałożone w zawartej umowie w dniu 1 grudnia 2014 r. na Gminę mają charakter polecenia zdefiniowanego w przepisie art. 893 Kodeksu cywilnego, gdyż plecenie nie może prowadzić do powstania świadczenia wzajemnego obdarowanego, które byłoby swoistym ekwiwalentem przedmiotu darowizny.

Wydatki poniesione przez A. S.A. z tytułu zawartej w dniu 1 grudnia 2014 r. umowy z Gminą dokonane są w celu uzyskania możliwości wybudowania przez A. S.A. stacji paliw i jej eksploatacji na obszarze nieruchomości zlokalizowanej na tym terenie, a tym samym ponoszone są w celu uzyskania przychodów, oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów jakim jest wskazana nieruchomość.

Spełnione są warunki artykułu 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. nr 234, poz. 1536, z późn. zm.), z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Niniejsza umowa nie spełnia warunków umowy darowizny, a więc w ocenie Wnioskodawcy nie może być kwalifikowana zgodnie z artykułem 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Prowadzenie stacji paliw wraz z przyległą jej infrastrukturą (restauracja/miejsca postojowe) wymagają łatwego połączenia z drogą krajową, co jest warunkiem oczywistym, by taka działalność była możliwa. Połączenie nieruchomości z droga krajową podniesie także jej wartość rynkową, co będzie także istotne dla ewentualnych innych działań jakie może prowadzić spółka, (np. wynajem powierzchni, ewentualna jej sprzedaż). Brak połączenia z drogą krajową uniemożliwia dokonanie inwestycji i osiąganie przychodów. W interesie Spółki leży więc zapewnienie dogodnej drogi pomiędzy drogą krajową a nieruchomością i możliwość prowadzenia działalności gospodarczej.

S.A. stoi na stanowisku, że przesłanki zaliczenia w koszty uzyskania przychodów w przedmiotowym stanie faktycznym zostają spełnione, w związku z tym dokonanie wpłaty – poniesienie wydatków w tym zakresie powinny zostać uznane za koszty uzyskana przychodów.

Ustawodawca dokonał rozróżnienia dwóch rodzajów kosztów na koszty bezpośrednio i pośrednio związane z osiąganym przychodem, zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w uchwale z dnia 24 stycznia 2011 r. (sygn. II FPS 6/10).

Mając na uwadze, istotę poniesionych nakładów i cel należy rozpoznać je w dacie ich poniesienia jako pośrednio związane z przychodem, w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawię otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Nie będą to również koszty inwestycji z racji braku związku z wybudowaniem lub zakupem konkretnego środka trwałego lub inwestycji w obce środki trwałe.

Tym samym należy uznać poniesione wydatki za koszty pośrednio związane z przychodem potrącalne – zaliczane do kosztów działalności bezpośrednio w dacie poniesienia.

Potwierdzeniem powyższego jest stanowisko Ministra Finansów zaprezentowane w następujących interpretacjach indywidualnych:

1. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2014 r. nr IPPB5/423-544/14-2/KS;
2. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 lutego 2011 r., nr IBPBI/2/423-1695/10/MO;
3. oraz wyrok NSA z 24 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1205/12.
   
   

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1205/12, czytamy „Ocena charakteru wydatków (...) musi mieć charakter zindywidualizowany i będzie uzależniona każdorazowo od okoliczności faktycznych danej sprawy”.

W przedstawionym stanie faktycznym celem działań spółki są gospodarczo i racjonalnie uzasadnione nakłady umożliwiające prowadzenie działalności gospodarczej i generowanie przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty przekazanej na rzecz Gminy w zamian za dokonanie przez nią określonych działań, jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zauważyć należy, że dokonanie jednoznacznej oceny czy dany rodzaj świadczenia spełnia kodeksowe kryteria darowizny możliwe jest po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w oparciu o dokumenty źródłowe, co jest czynione w toku postępowania podatkowego i kontrolnego. Natomiast procedura wydawania przez organ podatkowy interpretacji indywidualnej w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie upoważnia do przeprowadzania postępowania dowodowego, w związku z czym na tym etapie organ podatkowy jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i stanowiskiem wnioskodawcy.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.