Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4514-1-98/15-4/MK
z 11 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2015 r. (data wpływu 10 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 sierpnia 2015 r. (data wpływu 24 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego, a także w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 10 sierpnia 2015 r. nr ILPP1/4512-1-438/15-2/NS ILPB2/4514-1-98/15-2/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 10 sierpnia 2015 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 13 sierpnia 2015 r.), w dniu 24 sierpnia 2015 r. (data nadania 19 sierpnia 2015 r.) do tut. Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku (w tym dowód wpłaty dodatkowej opłaty).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, założoną zgodnie z prawem polskim i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Spółka współpracuje z funduszem sekurytyzacyjnym i bankami w zakresie zarządzania aktywami funduszu albo obsługi należących do tych instytucji portfeli wierzytelności. Spółka posiada licencję na zarządzanie aktywami funduszy sekurytyzacyjnych wydaną przez Komisję Nadzoru Finansowego. Spółka świadczy na podstawie zawartych umów m.in. usługi na rzecz „A” (dalej: Fundusz). Usługi świadczone przez Spółkę obejmują obsługę sekurytyzowanych wierzytelności, doradztwo w zakresie zarządzania aktywami Funduszu, wycenę wierzytelności w ramach zarządzania aktywami Funduszu oraz prowadzenie ksiąg rachunkowych Funduszu.

Fundusze inwestycyjne są osobami prawnymi, których działalność jest regulowana ustawą z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (dalej: uFund). Wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w niektórych przypadkach również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Jednym z typów funduszy inwestycyjnych jest fundusz sekurytyzacyjny. Zgodnie z art. 187 ust. 3 uFund, fundusz sekurytyzacyjny zobowiązany jest lokować przynajmniej 75% swoich aktywów w określone wierzytelności, papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne i prawa do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności. Jednocześnie, zgodnie z regulacjami ww. uFund, fundusz sekurytyzacyjny ma ograniczone możliwości alokowania w swoich aktywach, przedmiotów zabezpieczeń nabywanych wierzytelności hipotecznych.

W toku postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności Funduszu, Spółka zamierza przystąpić do licytacji komorniczej i wylicytować nieruchomość, która stanowi zabezpieczenie hipoteczne wierzytelności należącej do Funduszu. Wierzytelność Funduszu nie jest jego wierzytelnością własną, ale wierzytelnością nabytą w drodze umowy o sekurytyzację. Wierzytelność taka zawsze będzie miała charakter tzw. wierzytelności trudnej. Po uzyskaniu przybicia, Spółka zamierza wystąpić do Funduszu o możliwość wykorzystania i przedłożenia za jego zgodą wierzytelności Funduszu, na poczet wylicytowanej ceny w trybie art. 968 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej: K.p.c.). Zgoda Funduszu będzie stwierdzona dokumentem z podpisem urzędowo poświadczonym i przedłożona w wynikającym z przepisów terminie do zapłaty wylicytowanej ceny. Zgoda Funduszu nie będzie zobowiązywać Spółki do windykacji wierzytelności na rzecz Funduszu. Po uzyskaniu postanowienia sądu o przysądzeniu własności nieruchomości na swoją rzecz, Spółka dokona na rzecz Funduszu zapłaty w wysokości równej wylicytowanej ceny nabycia nieruchomości (cena przybicia). Kwestie powyższe zostaną uregulowane w zawartym pomiędzy Spółką a Funduszem porozumieniu.

Wnioskodawca jednocześnie zaznacza, że planowana transakcja nie będzie realizowana w ramach umowy powierniczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy porozumienie w przedmiocie udzielenia zgody Funduszu na wykorzystanie przysługującej mu wierzytelności do zaliczenia jej przez Spółkę na poczet ceny nieruchomości wylicytowanej na licytacji komorniczej, zawarte w trybie art. 968 § 2 Kodeksu postepowania cywilnego, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, porozumienie zawarte w trybie art. 968 § 2 Kodeksu postepowania cywilnego, w zakresie zgody właściciela wierzytelności na jej wykorzystanie przez Spółkę do uregulowania własnego zobowiązania, nie jest czynnością cywilnoprawną podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Nie stanowi bowiem żadnej z umów wymienionych w zamkniętym katalogu czynności zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż w rzeczywistości jest umową nienazwaną, w wyniku której nie dochodzi do przelewu wierzytelności.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej: uPCC), opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych;
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku;
3. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy;
4. umowy dożywocia;
5. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat;
6. ustanowienie hipoteki;
7. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności;
8. umowy depozytu nieprawidłowego;
9. umowy spółki.
   
   

W powołanym przepisie ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, iż o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji podleganiu temu podatkowi, decyduje jej treść, a nie nazwa. Oznacza to, że jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym. Takie określenie zakresu przedmiotowego ma dalsze swoje konsekwencje. Mianowicie, ustawodawca wprowadzając w ustawie zasadę numerus clausus czynności podlegających opodatkowaniu, jednocześnie wyłączył z opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. W efekcie, czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Zgodnie z art. 968 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego (K.p.c.), za zgodą wierzyciela, którego wierzytelność znajduje pokrycie w cenie nabycia, nabywca może tę wierzytelność zaliczyć na poczet ceny. Zgoda wierzyciela powinna być jednak stwierdzona dokumentem z podpisem urzędowo poświadczonym lub wyrażona do protokołu sądowego nie później niż w terminie, w którym nabywca ma obowiązek uiścić cenę nabycia. W przeciwieństwie do regulowanej w art. 509-510 K.c. procedury przelewu wierzytelności, odwołującej się do tytułów w trybie których przelew może zostać dokonany (umowa sprzedaży. zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności), cyt. powyżej regulacja K.p.c. nie określa, na podstawie jakiego rodzaju umowy następuje zgoda właściciela wierzytelności. Niewątpliwie, pomiędzy stronami dochodzi do zawarcia umowy. Niemniej z uwagi na specyfikę regulacji, nie można do niej przypisać żadnej z umów regulowanych polskimi przepisami. W efekcie mamy tutaj do czynienia z umową nienazwaną. Zgodnie bowiem z art. 353 Kodeksu cywilnego (K.c.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Umowami nienazwanymi są umowy, które nie zostały uregulowane ani w Kodeksie cywilnym, ani w innych aktach prawnych porządku krajowego. Do umów nienazwanych zawieranych na terenie Rzeczpospolitej Polskiej zastosowanie znajdują, co do zasady, ogólne normy prawa cywilnego dotyczące czynności prawnych i umów oraz odpowiednio – analogiczne przepisy regulujące najbardziej zbliżony (podobny) typ umowy nazwanej, zawarte w K.c. Tryb przewidziany art. 968 § 2 K.p.c. umożliwia regulowanie własnych zobowiązań wierzytelnościami obcymi, ale na żadnym jego etapie nie dochodzi tutaj do przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 K.c. Korzystający z cudzej wierzytelności nie nabywa bowiem wierzytelności, ale jedynie posługuje się nią, za zgodą wierzyciela, w celu uregulowanie ceny (swojego zobowiązania).

Konstrukcja przewidziana w art. 968 § 2 K.p.c. nie może też być uznana za umowę użyczenia lub podobną. Umowa użyczenia dotyczy bowiem rzeczy a nie praw, którymi są wierzytelności. Zgodnie z art. 710-719 K.c. przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Po zakończeniu użyczenia biorący do używania obowiązany jest zwrócić użyczającemu rzecz w stanie nie pogorszonym; jednakże biorący nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. Z pewnością nie mamy też tutaj do czynienia z umową sprzedaży, czy zamiany praw. Umową sprzedaży jest porozumienie zawierane między dwiema stronami, na mocy którego jedna z nich (sprzedawca) zobowiązuje się przenieść własność rzeczy/prawa majątkowego, a kupujący zobowiązuje się zapłacić sprzedawcy cenę. Z kolei przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy/prawa majątkowego w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy/prawa majątkowego. Nie jest to również umowa pożyczki, gdyż zgodnie z art. 720 § 1 K.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku tej samej jakości.

Opodatkowaniu PCC nie podlegają również umowy nazwane uregulowane w Kodeksie cywilnym, jeżeli nie zostały wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC, jak to ma miejsce np. w przypadku umowy zlecenia, do której najbardziej zbliżona jest umowa powiernicza (interpretacja Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 sierpnia 2008 r., ILPB2/436-38/08-2/MK). Zgodnie z art. 734 § 1 K.c., przez umowę zlecenie przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.

Reasumując: opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają tylko czynności enumeratywnie wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 uPCC. W konsekwencji, umowy nienazwane i umowy o charakterze mieszanym, a także czynności cywilnoprawne niewymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 uPCC nie podlegają temu podatkowi. Przesądza to, że porozumienie zawierane w trybie art. 968 § 2 K.p.c., w zakresie zgody właściciela wierzytelności na jej wykorzystanie przez Spółkę do uregulowania jej zobowiązania, jako umowa nienazwana nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 626), podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają:

• następujące czynności cywilnoprawne:
  1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
  2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
  3. (uchylona),
  4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
  5. umowy dożywocia,
  6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat i dopłat,
  7. (uchylona),
  8. ustanowienie hipoteki,
  9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
  10. umowy depozytu nieprawidłowego,
  11. umowy spółki;
• zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4;
• orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.
  
  

Zatem, jak z powyższego wynika, ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

O rodzaju zawartej umowy decyduje nie tylko i nie tyle jej nazwa, ile cel i zgodny zamiar stron. Wykładając oświadczenia woli kontrahentów nie można jednak nazwie czynności prawnej odmówić jakiegokolwiek znaczenia. Zwłaszcza wówczas, gdy strony mają świadomość co do rodzaju zawieranej umowy, potwierdzoną jej postanowieniami (por. wyrok SN z dnia 18.06.1998 roku, I PKN 191/98).

Szczegółowe ustalenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

W związku z powyższym w celu prawidłowego określenia konsekwencji podatkowych na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych opisanego działania podmiotów należy zbadać charakter prawny porozumienia, którego podstawę stanowi art. 968 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 101 ze zm.).

Przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie definiują czynności prawnych objętych opodatkowaniem, a więc w tej materii należy odwołać się do znaczenia nadanego im w przepisach prawa cywilnego ─ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ), w pierwszej kolejności należy jednak wyjaśnić zagadnienie umów cywilnoprawnych. Umowa jest to czynność prawna zawierająca co najmniej dwa zgodne oświadczenia woli zmierzające do powstania, zmiany lub ustania stosunku prawnego. Można pokusić się o stwierdzenie, że umowa − jako instytucja prawna − najpełniej realizuje zasadę równorzędności podmiotów w stosunku cywilnoprawnym, nie istnieje bowiem żaden generalny, prawny obowiązek zaspokajania swoich potrzeb poprzez zawieranie umów, a względny charakter powstających w wyniku zawarcia umów stosunków prawnych ogranicza jedynie do jej stron skuteczność ustanowionych praw i obowiązków.

Ustawodawca pozostawia dużą swobodę w kształtowaniu takich czynności prawnych − zgodnie z zasadą swobody umów. Strony mają prawnie zagwarantowaną swobodę:

1. w wyborze kontrahenta;
2. ukształtowania treści konkretnego stosunku zobowiązaniowego (w granicach wyznaczonych przez właściwość, naturę tego stosunku, przepisy bezwzględnie obowiązujące oraz zasady współżycia społecznego);
3. w nadaniu określonej formy oświadczeń woli stron.

Uczestnicy obrotu, zawierający umowę, mają dodatkowo wybór pomiędzy ustawowo określonymi wzorcami umów (tzw. „umowami nazwanymi”, tj. „zaproponowanymi przez ustawodawcę” poprzez uregulowanie ich postanowień w przepisach prawa cywilnego) oraz stosunkami, których postanowienia nie mieszczą się w takich wzorcach (tzw. umowy nienazwane).

Ową swobodę stron w kształtowaniu stosunków umownych w pełni realizuje przepis art. 3531 KC, zgodnie z którym strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego – wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Gliwicach z 29 stycznia 2008 r. sygn. akt. I SA/Gl 722/07.

Jak stanowi art. 968 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, nabywca może zaliczyć na poczet ceny własną wierzytelność lub jej część, jeżeli znajduje ona pokrycie w cenie nabycia. Z kolei, w myśl art. 968 § 2 ww. ustawy, za zgodą wierzyciela, którego wierzytelność znajduje pokrycie w cenie nabycia, nabywca może tę wierzytelność zaliczyć na poczet ceny. Zgoda wierzyciela powinna być stwierdzona dokumentem z podpisem urzędowo poświadczonym lub wyrażona do protokołu sądowego nie później niż w terminie, w którym nabywca ma obowiązek uiścić cenę nabycia.

Z treści zacytowanych przepisów wynika, że ustawodawca dopuszcza, w toku postępowania egzekucyjnego z nieruchomości, możliwość zaliczenia przez nabywcę własnej wierzytelności (§ 1) lub wierzytelności innego wierzyciela za jego zgodą (§ 2). Jak słusznie zauważył Wnioskodawca analizowanego unormowania nie można porównywać z cesja wierzytelności. Zgodnie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. Tą kwestię normują postanowienia art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Opisane we wniosku porozumienie niewątpliwie ma charakter odpłatny, gdyż Wnioskodawca dokonana na rzecz Funduszu zapłaty w wysokości równej wylicytowanej cenie nabycia nieruchomość, jednakże w efekcie podjętych działań nie dojdzie do przeniesienia własności nieruchomości, ta bowiem zostanie nabyta w toku postępowania egzekucyjnego. W rezultacie w opisanej sprawie nie dojdzie również do wypełnienia dyspozycji art. 535 Kodeksu cywilnego, tj. strony porozumienia nie zawrą umowy sprzedaży, bowiem nie będzie przedmiotu tej umowy. W myśl postanowień tego przepisu przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę, przy czym stosownie do art. 555 ww. ustawy, przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio między innymi do sprzedaży praw majątkowych. Można zatem stwierdzić, że porozumienie ma charakter techniczny, ma na celu rozliczenie nabycia nieruchomości dokonanego w trybie art. 968 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego. Tym samym podstawą prawną płatności będzie stanowił właśnie ten przepis. Słusznie zatem opisane we wniosku porozumienie należy zaliczyć do kategorii, tzw. umów nienazwanych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo informuje się, że w przedmiocie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.