Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-405/15-2/TR
z 21 lipca 2015 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2015 r. (data wpływu 21 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 21 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
W roku 2013 Zainteresowany odziedziczył – wraz z mamą i bratem – nieruchomość (działkę zabudowaną domem jednorodzinnym). Nieruchomość tę sprzedali w tym samym roku. W odpowiednim terminie Wnioskodawca złożył deklarację PIT-39, deklarując, że dochód ze sprzedaży odziedziczonej nieruchomości zostanie przeznaczony przez Wnioskodawcę na własne cele mieszkaniowe, w ciągu 2 lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, korzystając ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy PIT (poz. 25 formularza PIT-39).
W dniu 16 grudnia 2013 r. Zainteresowany zakupił lokal mieszkalny wraz z udziałem w gruncie oraz udziałem w częściach wspólnych budynku. Oprócz wskazanego wyżej lokalu jest również właścicielem domu jednorodzinnego. Pozostaje w związku małżeńskim i ma dwójkę dzieci. Lokal mieszkalny nabył z następujących powodów.
Mieszkanie zakupił na własne cele związane z życiem zawodowym i nauką. Ze względu na to, że jest lekarzem medycyny w trakcie specjalizacji, musiał dużo czasu poświęcać na naukę. Mieszkanie pierwotnie pozwalało Wnioskodawcy połączyć pracę w szpitalu oraz naukę do specjalizacji, którą odbywa. W nabytym mieszkaniu mógł się uczyć efektywniej, niż w domu. Ponadto, ze względu na wykonywany zawód zdarzało się, że Zainteresowany pracował w nocy. Zakupione mieszkanie pozwalało Wnioskodawcy na samodzielne organizowanie życia zawodowego i naukowego bez nadmiernego obciążania rodziny. Nowo nabyte mieszkanie umożliwia łatwy dojazd komunikacją miejską. W dalszej przyszłości mieszkanie miało pełnić rolę docelowego miejsca zamieszkania przez Zainteresowanego i żonę po uzyskaniu pełnoletności przez dzieci.
Nabyte mieszkanie służy Wnioskodawcy jedynie do dalszej nauki i ewentualnego odsypiania między dyżurami. Niestety okazało się, że posiadanie i utrzymywanie domu i mieszkania okazało się droższe, niż pierwotnie zakładał. Również wydatki związane z utrzymaniem dzieci okazały się większe od wcześniej planowanych. W chwili obecnej Wnioskodawcy trudno ponosić koszty związane z eksploatacją zarówno domu, jak i mieszkania.
Dlatego też w chwili obecnej Zainteresowany rozważa zbycie, wynajęcie lokalu mieszkalnego nabytego za pieniądze odziedziczone ze spadku lub przekazanie go w formie darowizny bratu. Mieszkanie nigdy nie było przez Wnioskodawcę wynajmowane, nie prowadzi działalności gospodarczej. Zarówno dom, jak i mieszkanie, położone są w jednym mieście.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy w sytuacji, gdyby Wnioskodawca wynajął, darował lub sprzedał lokal mieszkalny będący obecnie jego własnością, to czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na nabycie tego lokalu mieszkalnego można uznać za wypełnienie warunku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy PIT, a zatem dochód uzyskany ze zbycia odziedziczonego domu będzie zwolniony z opodatkowania?
Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdyby wynajął, darował lub sprzedał lokal mieszkalny będący obecnie jego własnością, to poniesione przez Zainteresowanego wydatki na nabycie lokalu mieszkalnego można uznać za wypełnienie warunku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy PIT, a zatem dochód uzyskany ze zbycia odziedziczonego domu będzie zwolniony z opodatkowania.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy PIT, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe: udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.
Z przepisu tego zatem wprost wynika, że warunkiem koniecznym do możliwości skorzystania z ww. ulgi jest wydatkowanie na własne cele mieszkaniowe. Ani Ustawa PIT, ani żaden inny akt prawa nie precyzuje co należy rozumieć pod pojęciem wydatków na cele mieszkaniowe (poza ust. 25-28, o których to przepisach mowa będzie w dalej), w szczególności nie nakłada żadnych dodatkowych warunków na „wydatkowanie środków pieniężnych na cele mieszkaniowe”, takich jak, np. okres posiadania, czy liczba posiadanych lokali mieszkalnych/domów.
Kierując się zatem wykładnią literalną omawianego przepisu wskazać należy, że dla analizy, czy dany wydatek jest realizacją celu mieszkaniowego, czy też nie, istotny jest tylko i wyłącznie moment wydatkowania dochodu uzyskanego ze zbycia innej nieruchomości. Wówczas to podatnik, nabywając określoną nieruchomość, decyduje, czy będzie ona służyła jego celom mieszkaniowym czy też nie. W szczególności, nie można odmówić podatnikowi prawa do skorzystania z określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy PIT zwolnienia tylko i wyłącznie, z tego powodu, że podatnik był właścicielem danego lokalu przez krótki okres czasu, czy podatnik był w tym samym okresie właścicielem innego domu, czy mieszkania. Żaden przepis nie nakazuje bowiem, aby dana nieruchomość była wykorzystywana na cele mieszkaniowe przez określony czas lub była jedyną nabytą nieruchomością.
Art. 21 ust. 25 Ustawy PIT wskazuje co należy rozumieć pod pojęciem „własnych celów mieszkaniowych”, użytego w art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy PIT, i na podstawie tak skonstruowanej definicji należy przyjąć, że własne cele mieszkaniowe realizuje ten, kto ponosi wydatki m.in. na nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu. Zatem dla zaistnienia prawa do zwolnienia Ustawa PIT nie wskazuje żadnych innych warunków, a zatem to, czy i w jaki sposób faktycznie będzie wykorzystywane nabyte mieszkanie nie ma żadnego znaczenia prawnego.
Za powyższym wnioskiem, przemawia również wykładnia systemowa wewnętrzna. Otóż w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. „a” oraz – tym bardziej – lit. „c”, Ustawa PIT wskazuje, że realizacja własnych celów mieszkaniowych ma miejsce także wtedy, gdy podatnik za środki pochodzące ze zbycia nieruchomości nabędzie – oczywiście zawsze w stosownym terminie dwóch lat –własność lub użytkowanie wieczyste gruntu. A zatem nabycie samego gruntu jest więc przez Ustawodawcę traktowane jako realizacja własnego celu mieszkaniowego, choć przecież na samym gruncie zamieszkać nie można. Nie jest zatem tak, że ustawodawcy zależało na tym, aby nabyte mieszkanie (mieszkania) były zamieszkane przez podatnika, skoro ten sam Ustawodawca w tym samym przepisie zgodził się na sytuację, w której nabyta nieruchomość (grunt) z definicji nie może zrealizować potrzeb mieszkaniowych rozumianych dosłownie i wąsko, tj. nie może jeszcze służyć jako mieszkanie lub dom, gdyż to mieszkanie lub dom może być na gruncie ewentualnie wybudowane dopiero w przyszłości. Zresztą wybudowanie domu/mieszkania na tym gruncie może nie nastąpić nigdy.
Z powyższego wynika zatem, że jeżeli Zainteresowany nabył lokal mieszkalny, to, zgodnie z powoływanym przepisem, nabycie lokalu mieszkalnego (wraz z udziałem w gruncie oraz udziałem w częściach wspólnych budynku), wypełni dyspozycję wskazaną w lit. a) art. 21 ust. 25 Ustawy PIT, a zatem, zgodnie ze zdaniem wstępnym ust. 25, wydatki na nabycie lokalu mieszkalnego stanowić będą wydatki na cele mieszkaniowe, bez względu na to, jak długo dany kupujący będzie właścicielem tego lokalu, czy w tym samym czasie był właścicielem innego lokalu/domu oraz bez względu na to, co następnie będzie się działo z lokalem.
Istotne jest również, że ust. 28 w sposób enumeratywny wskazuje, jakie wydatki nie stanowią wydatków na cele mieszkaniowe. Przepis ten nie przewiduje wyłączenia możliwości ze skorzystania ze zwolnienia w przypadku takim, jak Wnioskodawcy.
Reasumując, Zainteresowany stoi na stanowisku, że jeżeli w po nabyciu lokalu mieszkalnego, z powodu zdarzeń mających miejsce po zakupie tego mieszkania, podejmie decyzję o jego darowiźnie, zbyciu lub wynajmie, to warunek do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy PIT jest spełniony, a cały dochód uzyskany ze zbycia odziedziczonej nieruchomości będzie wolny od podatku.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:
- nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
- spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
- prawa wieczystego użytkowania gruntów,
– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.
Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i forma prawna ich nabycia.
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłe wynika, że w roku 2013 Zainteresowany odziedziczył – wraz z mamą i bratem – nieruchomość (działkę zabudowaną domem jednorodzinnym). Nieruchomość tę sprzedali w tym samym roku.
Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. Natomiast z art. 924 i art. 925 ustawy Kodeks cywilny wynika, że spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy. Oznacza to, że dniem nabycia przez spadkobiercę spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast postanowienie sądu o nabyciu spadku bądź poświadczenie dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.
Z uwagi na fakt, że analizowane zbycie nastąpiło przed upływem pięcioletniego okresu, o którym mowa w cytowanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po stronie Zainteresowanego wystąpiło źródło przychodu w rozumieniu tejże ustawy.
Zgodnie z art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:
- dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
- dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).
Stosownie do ust. 2 artykułu 30e ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.
Przy tym, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Stosownie natomiast do przepisu art. 22 ust. 6d ww. ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.
Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.
Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.
Zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 i 2 cytowanej ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:
- wydatki poniesione na:
- nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
- nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
- nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
- budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
- rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego
Z analizy wniosku wynika, że kwotę uzyskaną ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca przeznaczył na zakup lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w gruncie oraz udziałem w częściach wspólnych budynku. Oprócz wskazanego wyżej lokalu jest również właścicielem domu jednorodzinnego. Pozostaje w związku małżeńskim i ma dwójkę dzieci w wieku 1 i 3 lat. Lokal mieszkalny nabył z następujących powodów. Mieszkanie zakupił na własne cele związane z życiem zawodowym i nauką. W dalszej przyszłości mieszkanie miało pełnić rolę docelowego miejsca zamieszkania przez Zainteresowanego i żonę po uzyskaniu pełnoletności przez dzieci. Nabyte mieszkanie służy Wnioskodawcy jedynie do dalszej nauki i ewentualnego odsypiania między dyżurami. W chwili obecnej Zainteresowany rozważa zbycie, wynajęcie lokalu mieszkalnego nabytego za pieniądze odziedziczone ze spadku lub przekazanie go w formie darowizny bratu.
Należy podkreślić, że zwolnienie przewidziane w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest regulacją, która nie ma na celu zwalniać każde wydatkowanie środków na zakup nieruchomości. Ze zwolnienia tego wypływa bowiem daleko idąca konsekwencja zawarta w stwierdzeniu „własne cele mieszkaniowe”. Zamiarem ustawodawcy tworzącego zwolnienie przedmiotowe w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było zachęcanie podatników do nabywania w miejsce zbywanych praw majątkowych czy nieruchomości, innych nieruchomości lub praw przeznaczonych do zaspokajania ich indywidualnych potrzeb mieszkaniowych. U podstaw omawianego zwolnienia legło założenie, że nie powinny być opodatkowane środki wydane na realizację własnego celu mieszkaniowego. Powyższe wynika wprost z brzmienia przepisu normującego powyższe zwolnienie.
Przewidując przedmiotowe zwolnienie ustawodawca w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 w sposób niebudzący wątpliwości podkreślił, że zwolnieniu podlegać będzie tylko taki dochód, który wydatkowany zostanie na „własne cele mieszkaniowe”. W tym miejscu podkreślić należy, że uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy zwolnienie od podatku dochodowego dochodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnej jest normą celu społecznego, która w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy. Przy tym, „własne cele mieszkaniowe” w takim przypadku należy rozumieć jednoznacznie zgodnie z wykładnią literalną. Realizacja własnych celów mieszkaniowych winna polegać na tym, że w przypadku nabycia nowej nieruchomości to w niej podatnik faktycznie winien takie cele realizować.
Powtórzyć bowiem wypada, że poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne” świadczy o tym, że ustawodawca przewidując podstawę do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 131 i dopisując ten przymiotnik, przesądził, że celem nadrzędnym jest zwolnienie tylko takiego przychodu, który wydatkowany zostanie na zaspokojenie „własnych” potrzeb mieszkaniowych. Wyraz „mieszkaniowe” w wyrażeniu „własne cele mieszkaniowe” należy odnosić do zamiaru zamieszkiwania związanego z różnymi sposobami wydatkowania przychodu, a nie do wydatkowania przychodu na nabycie mieszkania w znaczeniu przedmiotowym. Istotnym jest zatem, aby podatnik był w stanie racjonalnie udowodnić, że faktycznie mieszka lub ma możliwość mieszkania w nabytej nieruchomości/lokalu mieszkalnym. Tak więc, uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy zwolnienie od podatku dochodowego w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych podatnika.
W tym miejscu należy jednoznacznie podkreślić, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późń. zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do przedmiotowego zwolnienia winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.
W niniejszej sprawie wątpliwości Zainteresowanego budzi kwestia, czy wynajęcie, darowanie lub sprzedanie przedmiotowego lokalu mieszkalnego będzie rzutowało na utratę prawa do skorzystania ze zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak wynika z analizy sprawy, Zainteresowany – pomimo posiadania domu jednorodzinnego – realizował w przedmiotowym mieszkaniu własne cele mieszkaniowe. Co więcej, jak podał Wnioskodawca, w dalszej przyszłości mieszkanie miało pełnić rolę docelowego miejsca zamieszkania przez Zainteresowanego i żonę po uzyskaniu pełnoletności przez dzieci.
Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, należy stwierdzić, że Zainteresowanemu przysługuje prawo do skorzystania ze zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wynajęcie, darowanie lub sprzedanie przedmiotowego lokalu mieszkalnego nie będzie skutkowało utratą prawa do skorzystania z tegoż zwolnienia.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.