Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-167/15-2/EWW
z 6 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2015 r. (data wpływu 13 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 1 kwietnia 2015 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej sklasyfikowanej wg PKD 69.20.Z. Posiada ona Certyfikat Księgowy wydany przez Ministra Finansów Rzeczypospolitej, potwierdzający jej kwalifikacje do usługowego prowadzenia ksiąg.

Wnioskodawczyni będzie świadczyć wyłącznie usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych lub też sporządzania zeznań i deklaracji podatkowych. Wszystkie usługi będą świadczone w ramach zawartych z klientami umów na kompleksową obsługę księgową. Wnioskodawczyni nie posiada uprawnień do zawodowego wykonywania czynności doradztwa podatkowego, w związku z tym nie świadczy usług doradczych, nie udziela porad.

Do dnia 8 maja 2015 r. nie uzyskała ona sprzedaży. Przewidywana wartość sprzedaży nie przekroczy 150.000 zł na rok.

Rejestrując swoje biuro rachunkowe Wnioskodawczyni chciała skorzystać ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT (art. 113 ust. 1 ustawy o VAT). Z uwagi na brak jednoznacznych regulacji i kierując się informacjami uzyskanymi w Urzędzie Skarbowym oraz KIP, w zgłoszeniu VAT-R zadeklarowała ona brak prawa do zwolnienia (poz. 29).

Zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy o VAT, rezygnacja z rozliczania VAT jest możliwa nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym podatnik zrezygnował ze zwolnienia z VAT lub utracił prawo do tego zwolnienia.

W związku z ostatnio prezentowanym przez Ministerstwo Finansów stanowiskiem (interpretacja ogólna PT3.8101.2.2015.AEW.16 z dnia 9 kwietnia 2015 r.) mając na uwadze zasadę zaufania do państwa, w komunikacie zamieszczonym na stronie internetowej www.finanse.mf.gov.pl, Ministerstwo Finansów wyjaśniło, że podatnicy, którzy po wejściu w życie ustawy deregulacyjnej ułatwiającej dostęp do niektórych zawodów zrezygnowali ze zwolnienia z VAT, mogą powrócić do tego zwolnienia już od dnia 1 maja 2015 r. (pomimo że nie upłynął jeszcze rok, licząc od końca roku, w którym podatnik zrezygnował ze zwolnienia z VAT ). Powinni jednak o swoim zamiarze zawiadomić właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie do dnia 8 maja br.

Zgodnie z powyższym, w dniu 8 maja 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła w Urzędzie Skarbowym aktualizację VAT-R, w której zadeklarowała wybór zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy od dnia 1 maja 2015 r.

Biuro rachunkowe Wnioskodawczyni spełnia wszystkie wymogi do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego wynikającego z art. 113 ust. 1 i ust. 9. Zgłoszenie się jako podatnik nieposiadający prawa do zwolnienia nastąpiło pod wpływem błędu.

Wnioskodawczyni prowadzi małą firmę i dopiero szuka klientów. Z przeprowadzonego badania rynku wynika, że będzie ona raczej obsługiwać podmioty niebędące czynnymi podatnikami VAT, dla których podatek VAT podraża koszt jej usługi, przez co może mieć problem z pozyskiwaniem klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo do zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 lub ust. 9 od dnia 1 maja 2015 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma ona prawo do zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, od dnia 1 maja 2015 r. (pomimo, że nie upłynął jeszcze rok, licząc od końca roku, w którym podatnik zrezygnował ze zwolnienia z VAT).

W związku z rozbieżnościami które powstawały do dnia wydania interpretacji ogólnej PT3.8101.2.2015.AEW.16, została ona wprowadzona w błąd.

W zgłoszeniu VAT-R Wnioskodawczyni wykazała, że nie ma prawa do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. l lub ust. 9 ustawy co nie jest zgodne ze stanem faktycznym i powinna mieć możliwość odwrócenia skutków oświadczenia złożonego pod wpływem wprowadzenia w błąd przez organy podatkowe.

Powołując się na komunikat z dnia 9 kwietnia ze strony Ministerstwa Finansów oraz na pismo Podsekretarza Stanu Ministerstwa Finansów (odpowiedź na interpelację 32403 z dnia 8 maja 2015 r.) mając na uwadze zasadę zaufania do państwa uznaje się za zasadne, aby podatnicy chcący powrócić do ww. zwolnienia (wcześniej niż po upływie roku) mogli to uczynić już od 1 maja br.

Ponieważ informacja o możliwości powrotu do zwolnienia z podatku VAT od 1 maja 2015 r. nie znalazła się w ww. interpretacji tylko w wydanym do niej komunikacie MF, zamieszczonym w dniu 10 kwietnia 2015 r. na stronie internetowej resortu, Wnioskodawczyni prosi o wydanie interpretacji indywidualnej w jej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. serii L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy  działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie podmiotowe od podatku VAT dla pewnej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Na mocy art. 113 ust. 11 ustawy podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      • wyrobów tytoniowych,
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Biorąc pod uwagę powołany powyżej przepis art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy stwierdzić należy, że ze zwolnienia podmiotowego od podatku nie korzystają m.in. podatnicy świadczący usługi prawnicze oraz w zakresie doradztwa.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, np.: podatkowe, prawne, finansowe. Zakres znaczeniowy pojęcia „usługi w zakresie doradztwa” jest szerszy niż termin „usługi w zakresie doradztwa prawnego”. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), pod pojęciem „doradcy” należy rozumieć tego „kto udziela porad”. Natomiast „doradzać”, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego PWN, oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Na podobny kierunek wskazuje również potoczne rozumienie tego terminu, zgodnie z którym „doradztwo” to udzielanie porad, opinii i wyjaśnień. Tak więc doradztwo jest udzielaniem fachowych opinii, porad, np. ekonomicznych, czy finansowych.

Jednym z rodzajów doradztwa jest doradztwo podatkowe.

Zauważyć należy, że doradztwo podatkowe i związany z tym zawód doradcy podatkowego jest regulowany ustawą z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 41 poz. 213, z późn. zm.). Dla celów określenia czynności jakie może wykonywać doradca podatkowy został określony ustawowo zakres czynności uznawanych za czynności doradztwa podatkowego.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 ww. ustawy  czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
2. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
3. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
4. reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.
   
   

W myśl art. 2 ust. 1a cyt. ustawy  przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do czynności wykonywanych na rzecz osób trzecich odpowiedzialnych za zaległości podatkowe oraz następców prawnych podatników, płatników lub inkasentów w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej.

Jak już zostało wskazane, ustawa o podatku od towarów i usług przywołując pojęcie usług w zakresie doradztwa (zakres tego pojęcia obejmuje również doradztwo podatkowe), nie odwołuje się jednak wprost do innych aktów prawnych, w tym do ustawy o doradztwie podatkowym. Zatem do celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy definicją czynności doradztwa podatkowego, stworzoną na potrzeby uregulowania zawodu doradcy podatkowego, można posiłkować się jedynie pomocniczo – decydujące znaczenie ma więc w omawianym zakresie wykładnia językowa.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę wykładnię językową terminu „doradztwo” oraz potoczne rozumienie tego terminu, jak również brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o doradztwie podatkowym, należy zauważyć, że doradztwo podatkowe sensu stricto obejmuje czynności polegające na udzielaniu porad z zakresu podatków czy też wskazywaniu sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, w tym również na opracowaniu pewnej koncepcji czy strategii, którą podmiot np. podatnik może wykorzystać w prowadzonej przez siebie działalności np. do podjęcia lub zaniechania konkretnego działania. Tym samym z katalogu czynności uznawanych za doradztwo podatkowe w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym, do celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy, za czynności o charakterze doradczym powinny zostać uznane tylko czynności polegające na udzielaniu takim podmiotom jak: podatnicy, płatnicy i inkasenci, osoby trzecie odpowiedzialne za zaległości podatkowe oraz następcy prawni podatników, płatników lub inkasentów, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami. Powyższe znajduje również potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 maja 2007 r., sygn. K 42/05.

Natomiast czynności polegające na prowadzeniu ksiąg i ewidencji podatkowych z istoty swej bliskie są działalności zawodowej osób uprawnionych do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, czyli czynnościom księgowym, a czynności polegające na sporządzaniu deklaracji i zeznań podatkowych mają w znacznej mierze charakter techniczny, a nie prawny, choćby z tego względu, że są sporządzane na podstawie innych dokumentów, w szczególności ksiąg rachunkowych. Tym samym czynności te nie stanowią doradztwa, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy, niezależnie od tego, że zostały uznane za czynności doradztwa podatkowego w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym (art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy).

Powyższą wykładnię potwierdza również systematyka ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą prawodawca rozróżnia usługi doradcze od księgowych (art. 28l pkt 3).

Ponadto należy zauważyć, że zwolnienie na podstawie art. 113 ustawy nie ma zastosowania do czynności reprezentowania podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach m.in. podatkowych i celnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym, mających z reguły charakter usług prawniczych.

Jak wynika z powyższego, czynności wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o doradztwie podatkowym nie sposób uznać za pomoc, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, polegającą na udzielaniu porad, opinii i wyjaśnień z zakresu obowiązków podatkowych i tym samym nie stanowią one doradztwa, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy.

Wskazać należy zatem, że zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, w sytuacji gdy podmiot (niezależnie od jego statusu czy też posiadania określonych uprawnień) będzie świadczył wyłącznie usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych lub też będzie sporządzał (wypełniał) zeznania i deklaracje podatkowe i nie będzie świadczył usług doradczych (takich jak wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym), nie znajdą zastosowania przepisy art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy. Podmiot taki będzie zatem mógł korzystać ze zwolnienia od podatku VAT wynikającego z art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy.

Z powyższych rozważań wynika, że o wyłączeniu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy, decyduje kwalifikacja bądź istota wykonywanych czynności. Zatem w sytuacji świadczenia jedynie usług rachunkowych lub rachunkowo-księgowych (przy założeniu, że nie są to usługi w zakresie doradztwa), podatnikowi przysługuje prawo do skorzystania ze zwolnienia od podatku od towarów i usług regulowanego przepisem art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 1 kwietnia 2015 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej sklasyfikowanej wg PKD 69.20.Z. Posiada ona Certyfikat Księgowy wydany przez Ministra Finansów Rzeczypospolitej Polskiej, potwierdzający jej kwalifikacje do usługowego prowadzenia ksiąg. Wnioskodawczyni świadczy wyłącznie usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych lub też sporządzania zeznań i deklaracji podatkowych. Wszystkie usługi są świadczone w ramach zawartych z klientami umów na kompleksową obsługę księgową. Wnioskodawczyni nie posiada uprawnień do zawodowego wykonywania czynności doradztwa podatkowego, w związku z czym nie świadczy usług doradczych, nie udziela porad. Do dnia 8 maja 2015 r. nie uzyskała ona sprzedaży.

Mając na uwadze opis sprawy oraz treść interpretacji ogólnej z dnia 9 kwietnia 2015 r. (PT.3.8101.2.2015.AEW.16) należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni ma prawo do korzystania ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ustawy w związku ze świadczeniem jak wskazano we wniosku – wyłącznie usług księgowych, przy założeniu, że nie będzie wykonywać usług o charakterze doradczym ani prawniczym, nie będzie udzielać porad, opinii ani wskazywać sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, ani też wykonywać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy, wykluczających prawo do zwolnienia podmiotowego.

W związku z wydaniem interpretacji ogólnej Ministra Finansów, wydany został komunikat w którym wskazano, że w przypadku podmiotów, które po wejściu w życie noweli ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym zrezygnowali ze zwolnienia podmiotowego z VAT, uznaje się za zasadne aby podatnicy, którzy chcieliby powrócić do ww. zwolnienia (wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym zrezygnowali z tego zwolnienia) mogli to uczynić już od dnia 1 maja 2015 r. Podatnicy powracający do zwolnienia podmiotowego od dnia 1 maja 2015 r. powinni zawiadomić o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie do dnia 8 maja 2015 r.

Wnioskodawczyni poinformowała, że z uwagi na brak jednoznacznych regulacji w zgłoszeniu VAT-R zadeklarowała brak prawa do zwolnienia.

W związku z powyższym komunikatem Ministra Finansów, w dniu 8 maja 2015 r. złożyła ona w urzędzie skarbowym aktualizację VAT R, w której zadeklarowała wybór zwolnienia od podatku VAT od dnia 1 maja 2015 r.

Odpowiadając na pytanie Wnioskodawczyni należy zatem stwierdzić, że od dnia 1 maja 2015 r. ma ona prawo do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.