Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-469/15-4/AMN
z 26 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 2 kwietnia 2015 r. (data wpływu 8 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 16 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników tymczasowych do pracy w Niemczech na okres nieprzekraczający 183 dni – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracownika tymczasowego do pracy w Niemczech na okres przekraczający 183 dni – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników tymczasowych do pracy w Niemczech na okres nieprzekraczający 183 dni oraz w zakresie obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracownika tymczasowego do pracy w Niemczech na okres przekraczający 183 dni.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 10 czerwca 2015 r. znak ILPB1/4511-1-469/15-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 12 czerwca 2015 r., wniosek uzupełniono w dniu 16 czerwca 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka posiada status agencji pracy tymczasowej i prowadzi działalność w tym zakresie, tzn. kieruje pracowników tymczasowych do pracy u kontrahentów Spółki, tzw. pracodawców użytkowników. Wśród pracodawców użytkowników są m.in. przedsiębiorcy zagraniczni mający siedzibę na terenie Niemiec.

Spółka tym samym kieruje zatrudnionych przez siebie pracowników tymczasowych do pracodawców użytkowników na terenie Niemiec.

Spółka zawiera z niemieckimi klientami umowę o współpracy w zakresie kierowania pracowników tymczasowych. W ramach tej umowy, na podstawie zgłoszonych przez niemieckiego klienta zapotrzebowania na personel, Spółka dokonuje doboru (rekrutacji) pracowników, umowy są podpisywane w biurze i następnie stawia ich do dyspozycji niemieckiemu kontrahentowi. Jednocześnie, Spółka zawiera umowę o pracę na czas określony z pracownikami tymczasowymi na okres wskazany w zapotrzebowaniu niemieckiego klienta i deleguje ich do pracy w Niemczech.

Spółka kieruje pracowników do Niemiec zarówno na okresy przekraczające 183 dni w ciągu kolejnych 12 miesięcy, jak i na okresy krótsze.

Należy jednak dodać, że de facto praca w Niemczech wykonywana jest na rzecz niemieckiego kontrahenta, pod jego kierownictwem. Pracownicy mają obowiązek stosować się do jego poleceń i wskazówek. Wynagrodzenie wypłacane jest przez Spółkę na podstawie informacji o przepracowanych godzinach otrzymanych od niemieckiego kontrahenta. Oznacza to również, że ewidencja czasu pracy prowadzona jest u pracodawcy-użytkownika w Niemczech.

Wszyscy pracownicy delegowani do Niemiec posiadają miejsce zamieszkania w Polsce i mają tu nieograniczony obowiązek podatkowy. Posiadają również meldunek na terenie Niemiec.

W uzupełnieniu wniosku zainteresowany wskazał, że:

• wynagrodzenia, o których jest mowa we wniosku, są wypłacane przez Wnioskodawcę. Spółka nie ma siedziby w drugim umawiającym się Państwie, w tym przypadku na terenie Niemiec. Posiada siedzibę w Polsce;
• wynagrodzenie, o których jest mowa we wniosku, nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę. Wnioskodawca, nie posiada zakładu, żadnej stałej placówki za granicą, w tym przypadku w Niemczech. Posiada tylko siedzibę w Polsce;
• prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością pracodawcy użytkownika;
• odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników ponosi pracodawca użytkownik;
• na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika (zgodnie z ustawą o zatrudnieniu pracowników tymczasowych);
• wynagrodzenie pośrednika w tym przypadku Wnioskodawcy oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę przez pracownika tymczasowego (na podstawie ewidencji czasu pracy, sporządzanej przez pracodawcę użytkownika, a dostarczonej bezpośrednio Wnioskodawcy, wystawiana jest faktura jak i wyliczane wynagrodzenie pracownika istnieje nierozerwalny związek miedzy pracą pracownika a wynagrodzeniem Wnioskodawcy;
• maszyny, urządzenia, narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy bardzo sporadycznie pracownicy, posiadają własny drobny sprzęt np.: podręczne skrzynki elektryczne (otrzymują wtedy ekwiwalent za używanie własnych narzędzi), ale również wtedy istnieje nierozerwalny związek miedzy pracą pracownika a wynagrodzeniem Wnioskodawcy.
  
  

Dodatkowo liczbę i kwalifikacje pracowników określa faktyczny pracodawca użytkownik a Wnioskodawca na podstawie zgłoszonych przez klienta zapotrzebowania na personel, dokonuje doboru (rekrutacji) pracowników, umowy są podpisywane w biurze w Polsce. Spółka dopełnia również inne obowiązki, które na agencję pracy tymczasowej nakłada ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, a następnie stawia ich do dyspozycji pracodawcy użytkownikowi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka zobowiązana jest w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 umowy polsko-niemieckiej do pobierania z wynagrodzeń pracowników delegowanych do Niemiec zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i odprowadzania ich w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne – jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (ust. 1a).
   
   

W myśl natomiast art. 4a ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie zaś z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a (art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle powołanych przepisów, dla określenia obowiązku naliczania i pobierania zaliczek na terenie Polski, zasadnicze znaczenie ma więc fakt, czy dochody pracownika podlegają opodatkowaniu w Polsce, czy poza jej terytorium.

Do pracowników tymczasowych delegowanych do pracy w Niemczech zastosowanie ma polsko- niemiecka umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Stosownie do art. 15 ust. 1 tej umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Wyjątek od tej zasady określony został w art. 15 ust. 2 umowy. Zgodnie z nim, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Wskazany wyjątek nie ma jednak zastosowania w przypadku wskazanym w ust. 3 tego artykułu – postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie „pracownikiem”, oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

1. pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
2. pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.
   
   

W tym miejscu należy przywołać zapisy z oficjalnego Komentarza do Konwencji Modelowej OECD, które wyraźnie wskazują w jakich przypadkach pośrednikowi (czyli w tym przypadku polskiej Spółce będącej agencją pracy tymczasowej) nie można przypisać funkcji pracodawcy. Są to następujące kryteria:

1. kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;
2. czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;
3. czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;
4. czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku miedzy wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;
5. czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;
6. czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik, czy też faktyczny użytkownik pracy. Ich analiza wskazuje, że Spółka, jako pośrednik, nie jest pracodawcą w rozumieniu art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej.
   
   

W konsekwencji, Spółka nie może być także uznana za pracodawcę w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, nie ma obowiązku pobierania z dochodu pracownika tymczasowego delegowanego do Niemiec zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i odprowadzania ich w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników tymczasowych do pracy w Niemczech na okres nieprzekraczający 183 dni – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracownika tymczasowego do pracy w Niemczech na okres przekraczający 183 dni – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).
   
   

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy Wnioskodawca ma obowiązek pobierania z wynagrodzeń pracowników delegowanych do Niemiec zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i odprowadzania ich w Polsce konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca deleguje zatrudnione osoby do pracy w Niemczech.

W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisaną w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

Zgodnie art. 15 ust. 1 ww. umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 2 cytowanej umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizyczna przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. W takim przypadku wynagrodzenie to może być opodatkowane zarówno w Niemczech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki, tj.

• pracownik przebywa w państwie, w którym wykonywana jest praca, przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym;

• pracodawca wypłacający wynagrodzenie nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w państwie, w którym wykonywana jest praca najemna,

• wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w państwie, w którym wykonywana jest praca (warunek istotny w przypadku, gdy pracodawca posiada zakład w państwie w którym praca jest wykonywana).

Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Niemczech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Należy zaznaczyć, że warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy, zgodnie z którym wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Niemczech, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W przypadku więc międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej. W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać pośrednikowi. W celu ustalenia, który podmiot (pośrednik czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) umowy, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

• kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;
• czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;
• czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;
• czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;
• czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;
• czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.
  
  

W przypadku, gdy analiza powyższych funkcji doprowadziła do wniosku, że faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, że warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy (tj. w Niemczech i w Polsce). Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

W przypadku oddelegowania pracowników do Niemiec, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, na podstawie art. 24 ust. 2 ww. umowy polsko-niemieckiej w związku z art. 27 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się metodę wyłączenia z progresją, która polega na tym, że dochód uzyskany z tytułu pracy za granicą, jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, jednakże dla ustalenia stawki podatku od pozostałych dochodów podatnika podlegających opodatkowaniu w Polsce stosuje się stawkę podatku wyliczoną dla całego dochodu osiągniętego zarówno w Polsce jak i za granicą.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca działający jako agencja pracy tymczasowej oddelegowuje polskich pracowników do pracy w Niemczech. Firma nie posiada zakładu w Niemczech.

Działalność Wnioskodawcy wygląda następująco:

• firma zawiera z niemieckimi kontrahentami umowy o współpracy w zakresie kierowania pracowników tymczasowych do pracy na rzecz ww. kontrahentów, w ramach których zobowiązuje się dostarczyć personel za odpowiednim wynagrodzeniem,
• wynagrodzenie Wnioskodawcy (pośrednika) jest obliczane na podstawie czasu wykorzystanego na pracę przez pracownika tymczasowego (na podstawie ewidencji czasu pracy, sporządzonej przez kontrahenta niemieckiego),
• praca w Niemczech wykonywana jest pod kontrolą i kierownictwem kontrahenta niemieckiego (użytkownika),
• firma nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka związanego z wynikami pracy pracowników tymczasowych, natomiast pracownicy mają obowiązek stosować się do poleceń i wskazówek kontrahenta niemieckiego,
• na firmie nie spoczywa obowiązek instruowania pracowników tymczasowych,
• maszyny, urządzenia, narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy,
• wynagrodzenia pracowników wypłacane są przez Wnioskodawcę, przy czym są one naliczane na podstawie informacji o przepracowanych godzinach otrzymanych od niemieckiego kontrahenta,
• firma kieruje pracowników do pracy w Niemczech zarówno na okresy przekraczające jak i nieprzekraczające 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.
  
  

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca zatrudniający pracowników na umowę o pracę ma status jedynie pośrednika, gdyż faktycznym pracodawcą jest użytkownik niemiecki, to nie został spełniony warunek art. 15 ust. 2 pkt b) ww. umowy, tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej umowy, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Niemiec opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki art. 15 ust. 2 tej umowy były spełnione. W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, podlega opodatkowaniu w Niemczech i w Polsce. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Niemiec, niezależnie od długości ich pobytu w Niemczech w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu według przepisów prawa niemieckiego poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

W świetle powyższego, na Wnioskodawcy jako płatniku – nie ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Niemczech u niemieckiego pracodawcy – użytkownika.

Reasumując, należy stwierdzić, że dla pracowników oddelegowanych do pracy w Niemczech Wnioskodawca pełni rolę pośrednika. Wynagrodzenia tych pracowników podlegają opodatkowaniu według przepisów prawa niemieckiego poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym. Zatem na Wnioskodawcy jako płatniku – nie ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce z ww. tytułu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników tymczasowych do pracy w Niemczech na okres nieprzekraczający 183 dni oraz w zakresie obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracownika tymczasowego do pracy w Niemczech na okres przekraczający 183 dni – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.