Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-654/09/13-5/S/DG
z 16 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 1008/10 z dnia 13.09.2010 roku (data wpływu 16.11.2012r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12.10.2009 r. (data wpływu 19.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem u źródła opłaty przekazywanej przez Spółkę na rzecz podmiotów z siedzibą w USA i Holandii (podmioty będące odbiorcami należności są ich „beneficial owner” oraz posiadają certyfikaty rezydencji wydane przez władze podatkowe USA i Holandii), w związku z udostępnianym oprogramowaniem komputerowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.10.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem u źródła opłaty przekazywanej przez Spółkę na rzecz podmiotów z siedzibą w USA i Holandii (podmioty będące odbiorcami należności są ich „beneficial owner” oraz posiadają certyfikaty rezydencji wydane przez władze podatkowe USA i Holandii), w związku z udostępnianym oprogramowaniem komputerowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej „Spółka” lub X.) należy do grupy I. Działalność Spółki polega głównie na świadczeniu usług:

• serwisowych: polegających zasadniczo na świadczeniu usług typu IT dla klientów zewnętrznych, jak i wewnątrz grupy I (m.in. w zakresie instalacji, utrzymania sprzętu, konsulting), oraz
  

• marketingowych - wspomagających sprzedaż oprogramowania oraz sprzętu komputerowego.
  
  
  

Sprzedaż sprzętu komputerowego oraz udzielanie prawa do korzystania z oprogramowania na rzecz docelowych klientów dokonywana jest w Polsce bezpośrednio przez Y. (dalej „Y.”) we własnym imieniu i na własny rachunek. Działalność Spółki w zakresie wsparcia tej działalności polega na usługach:

• marketingowych (wsparcie, przedstawienie klientom ofert i kontraktów);
  

• konsultingowych (badanie rynku, przygotowywanie raportów dotyczących potrzeb lokalnego rynku, monitorowanie/konsultacje i rozwój strategii marketingowych, doradztwo w zakresie działalności Y. w Polsce);
  

• przetwarzania danych (przetwarzanie informacji, w tym ich kategoryzowanie, ochrona danych);
  

• gwarancyjnych (świadczenie usług gwarancyjnych dla wszystkich produktów oferowanych przez Y. w Polsce).
  
  
  

Spółka z tytułu świadczenia usług w zakresie wsparcia sprzedaży sprzętu komputerowego oraz udzielania prawa do korzystania z software uzyskuje wynagrodzenie.

Aktualnie, mając na względzie lepsze wykorzystanie potencjału poszczególnych podmiotów z grupy I, które osiągnęły już określony poziom rozwoju, również w X. prowadzone są prace nad zmianą modelu biznesowego działalności. Zmiana ta ma na celu w znacznie większym stopniu usamodzielnić działalność X., w efekcie czego Spółka będzie samodzielnie, na własny rachunek nabywała i sprzedawała sprzęt komputerowy oraz nabywała i udzielała prawa do oprogramowania, jak i świadczyła pozostałe usługi na rzecz podmiotów zewnętrznych oraz podmiotów z grupy I.

Wynikiem wprowadzanych modyfikacji będzie zmiana dotychczasowych sposobów rozliczeń
dokonywanych między X. a innymi podmiotami z grupy I.

I tak Spółka zakłada, że po zmianach, na wzór rozwiązań przyjętych w innych państwach europejskich, będzie realizowała równolegle, w zależności od rodzaju udostępnianego oprogramowania, 3 odrębne modele biznesowe:

Model 1. Pomiędzy X. a Y. (rezydent podatkowy USA) zostanie zawarta stała umowa licencyjna, na podstawie której Spółka nabędzie prawo do udostępniania klientom polskim we własnym imieniu i na własny rachunek oprogramowania Y., za które to prawo Spółka będzie dokonywała określonych płatności na rzecz Y..

Model 2. X. zawrze również umowę komisu z Z., na mocy której Spółka będzie dystrybuowała oprogramowanie Z. Z. jest rezydentem podatkowym Holandii, który realizuje wszystkie zamówienia ze swojego stałego zakładu w Irlandii (Dublin). Oprogramowanie które będzie dystrybuowane przez X., jest zapisywane na płytach CD lub udostępniane via internet (uploads) i ma charakter standardowy. Jest dostarczane w opakowaniu wraz z instrukcją i licencją.

Model ten zakłada więc, że X. dokonuje sprzedaży poszczególnych egzemplarzy oprogramowania jako komisant, w swoim imieniu lecz na rzecz Z., który również jest Licencjodawcą. Faktury wystawiane są w imieniu Spółki, ale właścicielem przychodów jest Z., który płaci na rzecz Spółki wynagrodzenie.

Tym samym przychód z udostępnienia praw do oprogramowania dokonywana w tym modelu, jest wykazywany w Irlandii, jako miejscu działalności stałego zakładu Z., natomiast X. uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenie prowizyjne wykazywane jako przychód z działalności komisowej. X. nie nabywa prawa do oprogramowania lecz to Z. wytwarza, dostarcza oprogramowanie na podstawie zapotrzebowania zgłoszonego przez Spółkę oraz udziela licencji klientowi, który nabywa je na własne potrzeby (końcowy użytkownik). Ryzyka operacyjne obciążają Z. (m.in. poziomu cen, kosztów, zapasów, popytu). W przypadku tego modelu, rozważane jest również druga opcja, zgodnie z którą pomiędzy X. a Z. zostanie zawarta umowa agencyjna, na podstawie której X. nadal będzie dostarczał oprogramowanie klientowi, który nabywa je na własne potrzeby (końcowy użytkownik), lecz w imieniu i na rachunek Z. Z. jako Licencjodawca będzie udzielał klientom prawa do korzystanie z oprogramowania, a X. - jako agent - będzie dostarczał klientom egzemplarz oprogramowania oraz (za wyjątkiem przypadku, gdy klient zgodnie z umową dokonuje płatności bezpośrednio do Z.) pobierał i przekazywał na rzecz Z. należne mu wynagrodzenie.

Licencjodawca w obu opcjach rozważanych w ramach tego modelu nie przenosi na X. żadnych praw własności intelektualnej do oprogramowania. X. nie nabywa również żadnych praw do kopiowania, dokonywania modyfikacji oraz dekompilacji przekazanego oprogramowania.

Model 3. X. zawrze ponadto umowę z Z., na mocy której Spółka będzie nabywać od Z., wybrane produkty w postaci standardowych egzemplarzy oprogramowania zapisanych na nośnikach CD („paczki”), które bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony X. będą odsprzedawane Klientom.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy opłaty przekazywane przez Spółkę na rzecz podmiotów z siedzibą w USA i Holandii (podmioty będące odbiorcami należności są ich „beneficial owner” oraz posiadają certyfikaty rezydencji wydane przez władze podatkowe USA i Holandii), w związku z udostępnianym oprogramowaniem komputerowym, nie podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła (withholding tax)?

Stanowisko Spółki:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „updop”) podatek z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop (nierezydentów) m.in. z tytułu praw autorskich i praw pokrewnych, ustala się w wysokości 20% przychodu, chyba że umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu zawarta z krajem będącym siedzibą podatnika stanowi inaczej.

Kluczowym jest więc rozstrzygnięcie, w jaki sposób przychody/dochody osiągane przez Y. jako rezydenta USA oraz Z. jako rezydenta Holandii, w związku z udostępnieniem praw do korzystania z oprogramowania komputerowego polskim rezydentom, są regulowane w Umowie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie w dniu 8 października 1974 r. (Dz. U. 1976 r. Nr 31 poz. 178 —dalej „Umowa z USA”), jak i Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz.U. z 2003 r.. Nr 216, poz. 2120- dalej „Umowa z Holandią”). Rozważenia zatem wymaga kwestia, które postanowienia Umowy z USA oraz Umowy z Holandią znajdują zastosowanie w rozstrzyganym przypadku. Należy bowiem zauważyć, że zarówno Umowa z USA, jak i Umowa z Holandią nie zawierają postanowień, które dotyczą wprost należności z tytułu użytkowania oprogramowania komputerowego, a tym samym musimy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy tego rodzaju przychody/dochody podlegają opodatkowaniu jako należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej (tzw. należności licencyjne w rozumieniu art. 13 ust. 3 Umowy z USA oraz art. 12 ust. 2 Umowy z Holandią), czy też jako zwykłe dochody z działalności gospodarczej (tzw. zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 8 Umowy z USA oraz art. 7 Umowy z Holandia)?

1. Prawno-autorska wykładnia Sądów Administracyjnych
   
   

Aby dokonać prawidłowej subsumpcji, w pierwszej kolejności należy odpowiedzieć na pytanie, czy możliwe jest uznanie programu komputerowego za utwór literacki, artystyczny lub naukowy? Definicji tych pojęć nie zawiera wszakże ani art. 3 ust. 1 przedmiotowych Umów (ustalający ogólne definicje na użytek danej Umowy), ani inne ich postanowienia. Ich znaczenie zatem, powinno być ustalone w oparciu o polskie regulacje wewnętrzne, stosownie do ust. 2 (zdanie pierwsze) powołanego artykułu 3 przedmiotowych Umów, zgodnie z którym „każde inne określenie użyte w niniejszej umowie i w niej niezdefiniowane, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, będzie miało takie znaczenie, jakie ono posiada zgodnie z prawem tego Umawiającego się Państwa, którego podatek jest ustalony”. Oznacza to, że kwestia zakwalifikowania programu komputerowego powinna być oceniana na gruncie obowiązującego w Polsce ustawodawstwa z zakresu prawa autorskiego.

Tymczasem na gruncie obowiązującej od dnia 24 maja 1994 r. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, program komputerowy nie może być utożsamiany z utworem literackim, artystycznym czy naukowym, gdyż przepisy tej ustawy uznają program komputerowy za odrębną kategorię utworów, będących przedmiotem prawa autorskiego. W art. 1 ust. 2 pkt 1 tej ustawy wymienia się utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), zaś w dalszych punktach są wyszczególnione utwory, które można kwalifikować jako artystyczne (plastyczne, fotograficzne, muzyczne, słowno-muzyczne, sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne, pantomimiczne, audiowizualne). Ponadto odrębność prawną programów komputerowych podkreśla rozdział 7 ustawy, zawierający przepisy szczególne dotyczące tego rodzaju utworów. Tak więc, od dnia wejścia w życie omawianej ustawy prawa autorskie do programów komputerowych nie mogą być uznawane za mieszczące się w pojęciu „praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej”.

Z powyższych względów należy uznać, że należności z tytułu użytkowania programu komputerowego nie mieszczą się w definicji - określonej zarówno w art. 13 ust. 3 Umowy z USA, jak i w art. 12 ust. 4 Umowy z Holandią - należności licencyjnych, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej, a tym samym nie mogą być opodatkowane w Polsce jako państwie ich źródła.

Wyżej wymieniona interpretacja zakresu pojęciowego należności licencyjnych w rozumieniu polskich Umów o UPO pomimo że nie była dotychczas w pełni akceptowana przez organy skarbowe, nie mniej jednak orzecznictwo sądowe nie pozostawia żadnej wątpliwości, co do prawidłowości przedstawionych we wniosku tez. I tak np.:

• w wyroku NSA w Łodzi z dnia 5 lipca 2001 r. (sygn. I SA/Łd 758/99) Sąd w oparciu o art. 12 Modelowej Konwencji OECD uznał, iż: „...utożsamienie oprogramowania z dziełem naukowym jest najbardziej realistycznym podejściem”, zaś „kraje, w których nie daje się oprogramowania zakwalifikować do żadnej z tych kategorii, mogą w drodze negocjacji dwustronnych zmodyfikować brzmienie ust. 2 (art. 12 Modelowej Konwencji - przypis sądu) tak, by wyeliminować wszelkie odniesienia do charakteru praw autorskich albo wyraźnie wymienić w tekście oprogramowanie komputerowe”. Jednakże wobec tego, że strony umowy polsko- amerykańskiej takiej modyfikacji umowy nie dokonały, nie można zakwalifikować programów komputerowych do żadnej z wymienionych kategorii dzieł, w szczególności naukowych, gdyż nie pozwala na to polskie prawo wewnętrzne (ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych) [...]”,
  

• NSA w Warszawie w wyroku z dnia 20 czerwca 2001 r. (III SA 163/2000) dodatkowo zwrócił uwagę, iż: „Utożsamienie programu komputerowego z dziełem naukowym jest najbardziej realistycznym podejściem. Możliwość zastosowania takiej wykładni odnosi się jednak do krajów, gdzie jest to możliwe z uwagi na prawo wewnętrzne. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd strony skarżącej, iż po wejściu w życie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 r. Nr 24 poz. 83 ze zm.) taka rozszerzająca interpretacja pojęcia „prac naukowych” nie jest możliwa.”;
  

• NSA w Warszawie w wyroku z dnia 9 lipca 2002 r. (III SA 73/01) ponownie zauważył, iż: „Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy należy również uwzględnić utrwalony w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd, zgodnie z którym utożsamianie programu komputerowego z dziełem naukowym jest uzasadnione, ale tylko w krajach, gdzie prawo wewnętrzne na to pozwala. Obowiązująca w Polsce ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83) nie pozwala na utożsamianie programów komputerowych z dziełem naukowym. W takiej sytuacji programów komputerowych nie można przyporządkować do żadnych przedmiotów należności licencyjnych wymienionych w umowach o zapobieżeniu podwójnego opodatkowania (por. wyrok NSA z dnia 20 czerwca 2001 r., Sygn. akt III SA 163/00 Przegląd Poda. 2001/10/63, glosa aprobująca D. Niestrzębski - Przegląd Podat. 2002/1/43).”;
  

• WSA w Warszawie w wyroku z dnia 9 stycznia 2007 r. (III SA/Wa 1643/06) potwierdził, że: „Skoro w treści umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w artykule definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do programów komputerowych, to mając na uwadze obwiązujący w Polsce porządek prawny nie można ich przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup. Uznanie wypłat z tytułu sprzedaży licencji do programów komputerowych wymaga, w świetle polskiego porządku prawnego, ujęcia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, które zawiera Polska z innymi krajami”,
  

• WSA w Warszawie w wyroku z 26 maja 2009 r. (III SA/Wa 3364/08 — orzeczenie nieprawomocne) wyraził pogląd, że: „w żadnej z definicji należności licencyjnych, zawartych we wskazanych przez Spółkę umowach [m.in. umowy polsko amerykańskiej — przypis Spółki] nie wymieniono wprost należności za korzystanie z praw autorskich do programów komputerowych obok wskazanych bezpośrednio płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Także mająca być wzorem przy zawieraniu i modyfikacjach umów definicja należności licencyjnych zawarta w Konwencji Modelowej OECD nie wymienia osobno należności za korzystanie z praw autorskich do programów komputerowych. Nie oznacza to jednak, że takich należności nie można traktować jako należności licencyjnych w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wszystko zależy od postanowień krajowego prawa autorskiego”. Jednocześnie: „Zdaniem Sądu, interpretacja wskazanych przez Spółkę przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w kontekście przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie pozwala na uznanie należności z tytułu licencji do programów komputerowych za należności licencyjne w rozumieniu tych umów.”
  

• Na szczególną uwagę zasługuje wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 marca 2009 r. (IIISA/Wa 40/09). Wyrok ten jest konsekwencją przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wobec uwzględnienia przez NSA skargi kasacyjnej wniesionej przez Ministra Finansów rozpatrzonej dnia 20 listopada 2008 r. (II FSK 1171/07). Rozpatrując sprawę ponownie WSA stwierdził, iż: „Skoro w treści wskazanych przez Spółkę umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w artykułach definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do korzystania z praw do programów komputerowych, a mając na uwadze obwiązującą w Polsce ustawę o prawie autorskim nie można programów komputerowych przyporządkować do żadnej z wymienionych w/w ustawie grup utworów, to nie można uznać […], iż opłaty za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich do programów komputerowych stanowią należności licencyjne w rozumieniu konwencji”, jak również, że: „Zarówno Konwencja Berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych, jak i Powszechna Konwencja o Prawie Autorskim, zmierzają w kierunku zapewnienia programom komputerowym ochrony w zakresie charakterystycznym dla dzieł literackich, artystycznych czy też naukowych. Nie przesądza to jednakże o konieczności utożsamiania programów komputerowych z dziełami literackimi, artystycznymi czy naukowymi bez względu na postanowienia krajowego prawa autorskiego dla potrzeb prawa podatkowego.”
  
  
  

W tym miejscu Spółka pragnie również wskazać na wyraźne stanowisko sądów administracyjnych, ostatnio wyrażone np. w orzeczeniu WSA w Warszawie z 20 stycznia 2009 r. (III SA/Wa 1916/08), w którym Sąd podkreślił, iż orzecznictwo sądów administracyjnych musi być uwzględniane nie tylko przy zmianie interpretacji podatkowych, ale także przy ich wydawaniu.

Skoro więc orzecznictwo sądów administracyjnych w sposób jednoznaczny interpretuje obowiązujące przepisy, właściwym wydaje się, aby Minister Finansów dokonując ich interpretacji, działał zgodnie z postanowieniami art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa i dbał o zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe, m.in. poprzez uwzględnianie orzecznictwa sądów.

Biorąc pod uwagę powyższe, w tym w szczególności niezwykle jednolitą linię orzecznictwa sądów administracyjnych, zdaniem Spółki w pełni zasadne jest jej stanowisko, zgodnie z którym płatności dokonywane na rzecz Y. (amerykańskiego rezydenta podatkowego) oraz Z. (holenderskiego rezydenta podatkowego), nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, jako państwie źródła tych dochodów, zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Tego rodzaju dochody podlegają bowiem opodatkowaniu tylko w państwie rezydencji ich beneficjenta.

2. Wykładnia w świetle Komentarza do MK OECD
   
   

Spółka pragnie ponadto podkreślić fakt, że jako dystrybutor nie uzyskuje od Z. jako Licencjodawcy, żadnych praw własności intelektualnej do dystrybuowanego oprogramowania. To Z., jako licencjodawca, udziela bezpośrednio licencji klientowi który jako końcowy użytkownik nabywa na własne potrzeby prawo do korzystania z przedmiotowego oprogramowania na określonych umową licencyjną polach eksploatacji.

2.1. Nabycie towaru

W modelu 3, X. jako dystrybutor nabywa towar w postaci standardowego egzemplarza oprogramowania („paczka”). Towar ten jest następnie odprzedawany klientowi.

Dystrybutor nie uzyskuje w tej transakcji żadnych praw do użytkowania nabytego egzemplarza oprogramowania komputerowego. Transakcja ta jest zatem zwykłą umową sprzedaży, w której X. jako kupujący nabywa na własność towar od zagranicznego podmiotu (sprzedający), który następnie odsprzedaje innym podmiotom, bez jakiejkolwiek ingerencji w jej zawartość.

X. tej transakcji nie uzyskuje żadnego prawa do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Tym samym w przypadku dokonywanych płatności nie może być mowy o należnościach licencyjnych w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. W transakcji tej płatności dokonywane przez X. jako dystrybutora stanowią dla Z. zwykły dochód ze sprzedaży, który w świetle Umowy z Holandią traktowany jest jako zysk przedsiębiorstwa.

Tego rodzaju dochód, przy założeniu braku na terytorium Polski zakładu zagranicznego podmiotu osiągającego taki dochód, podlega zatem opodatkowaniu wyłącznie w państwie jego siedziby.

2.2. Pośrednictwo przy zawieraniu umów licencyjnych

W ramach modelu 2, to Z. jako licencjodawca udziela klientowi odpłatnej licencji na korzystanie z oprogramowania. Rola X. ograniczona jest do pełnienia funkcji pośrednika w zawieraniu umów licencyjnych pomiędzy licencjodawcą a klientem, w tym dostarczania klientowi egzemplarza oprogramowania wraz z niezbędnymi kodami dostępu i kluczem oraz pośrednictwa w przekazywaniu płatności za udzielone przez licencjodawcę prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego.

Szczegółowa analiza przedmiotowego modelu w świetle postanowień umowy z Holandią prowadzi do następujących ustaleń:

W przypadku wynagrodzenia za usługę świadczoną przez X. polegającą na pełnieniu funkcji pośrednika w zawieraniu umów licencyjnych pomiędzy licencjodawcą a klientem, brak jest jakichkolwiek podstaw do stosowania postanowień umowy o UPO, a tym samym do nakładania w Polsce podatku u źródła. Jest to bowiem płatność dokonywana przez polski podmiot na rzecz drugiego polskiego podmiotu za usługę świadczoną na terytorium RP. Z odmienną sytuacją mamy do czynienia w przypadku wynagrodzenia za prawo do użytkowania oprogramowania wypłacanego przez klienta na rzecz Z. jako licencjodawcy za pośrednictwem X.. Zgodnie z przedstawionym powyżej stanem faktycznym, Z. jest rezydentem podatkowym Holandii oraz jest faktycznym właścicielem uzyskiwanych wynagrodzeń wypłacanych z Polski w zamian za prawo do użytkowania oprogramowania komputerowego.

Tymczasem zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami wyrażonymi w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD, nie każda płatność dokonywana w zamian za prawo do użytkowania programu komputerowego może być traktowana jako należność licencyjna. Charakter opłat uzyskiwanych w ramach transakcji mających za przedmiot oprogramowanie komputerowe zależy bowiem od natury i zakresu praw, jakie są przenoszone w ramach takiej transakcji (patrz „Model Tax Convention on Income and on Capital” July 2008 Commentary on the Article 12, p. 12.2). Za należności licencyjne w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w przypadku gdy płatności są dokonywane w związku z nabyciem części praw do programu komputerowego (bez przeniesienia przez sprzedającego ich całości), uznaje się bowiem tylko te płatności, które są dokonywane z tytułu udzielenia praw do użytkowania programu w sposób, który bez tego rodzaju szczególnego zezwolenia stanowiłby naruszenie praw autorskich (patrz „Model Tax Convention on Income and on Capital” July 2008 Commentary on the Article 12, p. 13.1).

W przedmiotowej sprawie klient nabywa od licencjodawcy prawo do korzystania z oprogramowania wyłącznie na własny użytek, bez jakiegokolwiek prawa do jego powielania, rozpowszechniania, modyfikacji etc (bez uzyskiwania dodatkowych zezwoleń). Zakup prawa do korzystania z oprogramowania przez klienta nie może być więc traktowany jako należność licencyjna, gdyż to właśnie klient jest „końcowym użytkownikiem” tego oprogramowania. Nie zmienia tego również fakt, że na podstawie uzyskanej licencji, klient może zostać uprawniony do zainstalowania oprogramowania na określonej liczbie stanowisk w ramach swojego przedsiębiorstwa.

Tego rodzaju stanowisko znajduje wyraźne potwierdzenie zarówno w postanowieniach Komentarza do Modelowej Konwencji OECD (patrz „Model Tax Conyention on Income and on Capital” July 2008 Commentary on the Article 12, p 12-14.4), jak również w rozlicznych interpretacjach organów podatkowych (patrz ostatnio np.: pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21 kwietnia 2009 r., sygn. ILPB3/423-91/09-4/MC; pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 listopada 2008 r., sygn. IPPB5/423-14/08-2/AS; pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 listopada 2008 r., sygn. IPPB5/423-19/08-2/AS). Zgodnie z określonymi tam zasadami, za należności licencyjne zawsze będą uznawane te płatności, które są dokonywane na podstawie umów licencyjnych uprawniających licencjobiorcę do powielania i publicznego rozpowszechnianie programów bądź oprogramowania zawierającego program komputerowy, jak również do ich modyfikacji, jak i publicznej prezentacji.

Skoro więc w omawianym stanie faktycznym, Z. jako licencjodawca nie posiada w Polsce zakładu, to nie ulega żadnej wątpliwości, że wynagrodzenia wypłacane przez klienta na jego rzecz w zamian za prawo do użytkowania oprogramowania komputerowego, jako dochód przedsiębiorstwa zgodnie z postanowieniami art. 7 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 umowy z Holandią podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby beneficjenta tego wynagrodzenia, czyli w Holandii.

Mając na uwadze powyższe, Spółka jednoznacznie stwierdza, że wszelkie płatności dokonywane w zamian za prawo do użytkowania oprogramowania komputerowego, zarówno na rzecz Y. (model 1), jak i Z. (model 2 i 3) podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby ich beneficjenta, czyli w USA i/lub w Holandii, a tym samym nie podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła (withholding tax).

Wydając interpretację indywidualną w dniu 15 stycznia 2010r. nr IPPB5/423-654/09-2/MB uznano stanowisko Spółki w zakresie:

1. art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654);oraz
2. art. 8 i 13 umowy z dnia 8 października 1974 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. 1976 roku, Nr 31, poz. 178) dalej umowa polsko – amerykańska, oraz
3. art. 7 i 12 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 roku, Nr 216, poz. 2120) dalej umowa polsko – holenderska:
   • w części dotyczącej stanowiska Spółki zakresie nieuwzględnienia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych, zawartej w art. 12 (dotyczy umowy polsko – holenderskiej) i art. 13 (dotyczy umowy polsko – amerykańskiej) - jest nieprawidłowe,
     
   • w części dotyczącej braku obowiązku pobrania podatku od należności wypłacanych amerykańskiemu kontrahentowi z tytułu korzystania z oprogramowania w celu zbytu sublicencji swoim licencjobiorcom (model 1) - jest nieprawidłowe,
   • w części dotyczącej braku obowiązku pobrania podatku od należności wypłacanych holenderskiemu kontrahentowi z tytułu dystrybuowania oprogramowania komputerowego w ramach umowy komisu, lub umowy agencyjnej (model 2) - jest prawidłowe,
     
   • w części dotyczącej braku obowiązku pobrania podatku od należności wypłacanych holenderskiemu kontrahentowi z tytułu sprzedaży oprogramowania komputerowego (model 3) - jest prawidłowe.
   
   
   

W dniu 29.03.2010 r. (data wpływu 31.03.2010 r.), Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. interpretację i wniosła o jej uchylenie w części dotyczącej wykładni art. 13 umowy z dnia 8 października 1974 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wyrokiem z dnia 13.09.2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1008/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości.

W ocenie Sądu kwestie sporne w niniejszej sprawie to możliwość zakwalifikowania do należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 Umowy z Holandią i art. 13 ust. 3 Umowy z USA, wynagrodzenia z tytułu praw autorskich do programów komputerowych, wypłacanego rezydentowi amerykańskiemu lub holenderskiemu, oraz istnienie obowiązku pobrania przez Spółkę podatku, stosownie do art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., od należności wypłacanych amerykańskiemu kontrahentowi w związku z korzystaniem, wg zasad określonych w modelu 1, z oprogramowania w celu zbytu sublicencji.

Zdaniem Sądu, art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. niewątpliwie dotyczy opodatkowania przychodów z należności licencyjnych od programów komputerowych na co wskazano m.in. w wyroku NSA z dnia 5 czerwca 2007 r., sygn. II FSK 745/06; niepubl.). Przedmiotem prawa autorskiego jest bowiem - jak stanowi art. 1 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 u.p.a. – każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności, przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. odniesienie do przychodów z praw autorskich obejmuje zatem przychody z praw do wszelkich utworów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 u.p.a., czyli także należności z praw autorskich do programów komputerowych. Oznacza to, że co do zasady przychody z praw autorskich, w tym również ze sprzedaży tych praw, dotyczące programów komputerowych uzyskiwane w Polsce przez podmioty, które nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., opodatkowuje się stawką w wysokości 20 %.

Zasada ta doznaje jednak ograniczenia w odniesieniu do podatników będących rezydentami państw, z którymi Polska zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, ponieważ art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p stanowi, iż ust. 1 tego artykułu stosuje się stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Dlatego jeżeli - jak w przedstawionych przez Skarżącą okolicznościach - odbiorcą należności licencyjnych dotyczących programów komputerowych jest podatnik rezydent państwa, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, to obowiązek podatkowy takiego podmiotu, wynikający z polskiej ustawy podatkowej, kształtowany jest także postanowieniami tej umowy. Modyfikacje te dotyczyć mogą wysokości stawki podatku albo w ogóle uprawnienia państwa polskiego do opodatkowania określonego dochodu u źródła. Dochody wymienione w art. 21 ust. 1 mogą być bowiem na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania opodatkowane stawką niższą niż przewidziana w u.p.d.o.p. lub w ogóle nie podlegać opodatkowaniu w Polsce.

Ustalenie zakresu obowiązku podatkowego podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. z tytułu uzyskania przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. wymaga zatem każdorazowo: a) rozważenia zastosowania postanowień konkretnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, b) ustalenia charakteru danego dochodu według rodzajów dochodów wymienionych w umowie, c) przyporządkowania dochodu do właściwej grupy według definicji wynikających z konwencji, d) odkodowania postanowień umowy co do możliwości opodatkowania dochodu w państwie źródła; e) wreszcie ustalenia właściwej stawki opodatkowania.

Stosownie do art. 12 ust. 1 Umowy z Holandią - Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jak wynika z ust. 2, należności licencyjne mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Określenie "należności licencyjne" - zgodnie z definicją zawartą w art. 12 ust. 4 umowy - oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Jednocześnie według art. 3 ust. 2 umowy przy stosowaniu konwencji przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Art. 13 ust. 1 Umowy z USA - Należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie będą opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie. Ust. 2 - W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10 % kwoty należności brutto.

Określenie "należności licencyjne" (art. 13 ust. 3 umowy) oznacza: a) wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how), oraz b) zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami.

Także w Umowie polsko – amerykańskiej art. 3 ust. 2 przewiduje, że każde określenie użyte w Umowie i w niej nie zdefiniowane, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, będzie miało takie znaczenie, jakie ono posiada zgodnie z prawem tego Umawiającego się Państwa, którego podatek jest ustalony. Bez względu na poprzednie zdanie, jeżeli znaczenie takiego określenia zgodnie z prawem jednego Umawiającego się Państwa jest różne od znaczenia, jakie temu określeniu nadaje prawo drugiego Umawiającego się Państwa, lub jeżeli ustalenie znaczenia takiego określenia w oparciu o prawo jednego z Umawiających się Państw nastręcza trudności, właściwe władze Umawiających się Państw mogą w celu zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu lub dla realizacji innego celu niniejszej Umowy ustalić wspólne znaczenie określenia dla celów tej Umowy.

W Umowie z USA definicja należności licencyjnych jest szersza niż w Umowie z Holandią. Obejmuje nie tylko wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich, ale ponadto zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami. W definicji należności licencyjnych w umowie polsko-amerykańskiej mowa o prawach autorskich dotyczących twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, a nie o prawach autorskich do dzieł literackich, artystycznych czy naukowych jak w Umowie z Holandią.

Wynikające z postanowień w/w konwencji zbiory płatności uznawanych za należności licencyjne są zatem węższe niż katalog przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. Polska ustawa podatkowa wylicza bowiem w tej grupie wszelkie należności z praw autorskich, bez odnoszenia się do ich przedmiotu, w tym należności z ich sprzedaży; a więc także płatności nie zaliczane w umowie polsko - holenderskiej do należności licencyjnych; te bowiem dotyczą należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego.

Jednakże niemożność zaliczenia któregokolwiek przychodu wymienionego w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. do należności licencyjnych w rozumieniu właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie oznacza, zdaniem Sądu, ani że do tego dochodu zastosowanie mieć będzie wyłącznie prawo polskie, ani że nie podlega on w ogóle opodatkowaniu. W takim przypadku należy przyporządkować przekazywany dochód do innej odpowiedniej grupy dochodów określonej właściwą umową i ustalić, czy umowa pozwala w odniesieniu do tej kategorii dochodów opodatkować je w Polsce i na jakich zasadach.

W żadnej z definicji należności licencyjnych zawartych we wskazanych przez Spółkę umowach nie wymieniono wprost należności za korzystanie z praw autorskich do programów komputerowych. Także mającą być wzorem przy zawieraniu i modyfikacjach umów definicja należności licencyjnych zawarta w Konwencji Modelowej OECD nie wymienia osobno należności za korzystanie z praw autorskich do programów komputerowych. Nie oznacza to jednak, że takich należności nie można traktować jako należności licencyjnych w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wszystko zależy od postanowień krajowego prawa autorskiego. Prawo autorskie wielu krajów rozwiązuje ten problem, traktując oprogramowanie jako dzieło literackie, artystyczne bądź naukowe. Jeżeli krajowe prawo autorskie zalicza programy komputerowe do wymienionych w umowie grup dzieł, to wynikająca z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania definicja należności licencyjnych odnosząca je do praw z tego rodzaju dzieł obejmuje także płatności za licencje dotyczące programów komputerowych. Państwa, w których nie daje się oprogramowania zakwalifikować do żadnej z tych kategorii przedmiotów prawa autorskiego, w drodze negocjacji modyfikują brzmienie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, bądź zmieniają unormowania dotyczące prawa autorskiego (p. str. 190 Komentarza do Konwencji Modelowej OECD, 2006 r. Dom Wydawniczy ABC, Oddział Polskich Wydawnictw Profesjonalnych Sp. z o.o.).

Zdaniem Sądu, oceniając dopuszczalność kwalifikacji przychodów z praw autorskich do programów komputerowych do należności licencyjnych w rozumieniu Umów z Holandią i USA, wskazać należy na treść art. 3 ust. 2 tych umów, zgodnie z którymi przy stosowaniu umów, jeżeli z kontekstu nic innego nie wynika, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa państwa - strony umowy – w zakresie podatków, które są jej przedmiotem.

Z tego względu pojęcie programu komputerowego należy interpretować w świetle właściwego dla polskiego prawodawstwa systemu ochrony praw autorskich. W art. 1 ust. 2 u.p.a. jako przedmiot prawa autorskiego wymieniono między innymi - utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Tak sformułowany przepis wskazuje, iż programy komputerowe są według polskiego prawa samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich. Ustawa wymienia je obok utworów literackich, publicystycznych, naukowych i kartograficznych. Co powoduje, że w świetle polskiej ustawy o prawie autorskim programów komputerowych nie można uznać za rodzaj dzieła literackiego czy naukowego. Do odmiennego przekonania nie może doprowadzić także analiza treści art. 74 ust. 1 u.p.a. W myśl tego przepisu programy komputerowe podlegają ochronie "jak utwory literackie, z wyjątkami przewidzianymi samą ustawą". Wprowadzenie w ustawie ochrony analogicznej jak dla utworów literackich nie zmienia jednak faktu, iż ustawodawca jednoznacznie wskazał na ich odrębny charakter, a wspomniany przepis umieścił w Rozdziale 7 ustawy zawierającym szczególne unormowania odnoszące się do programów komputerowych.

Zdaniem Sądu interpretacja wskazanych przez Spółkę przepisów Umów z Holandią i z USA o unikaniu podwójnego opodatkowania w kontekście przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie pozwala na uznanie należności z tytułu licencji do programów komputerowych za należności licencyjne w rozumieniu tych umów. W umowach bowiem mowa o należnościach z praw autorskich do określonych kategorii utworów – literackich, artystycznych, naukowych.

Skoro w treści wskazanych przez Spółkę umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w artykułach definiujących należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do korzystania z praw do programów komputerowych, a mając na uwadze obwiązującą w Polsce ustawę o prawie autorskim nie można programów komputerowych przyporządkować do żadnej z wymienionych ww. ustawie grup utworów, to nie można uznać, iż opłaty za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich do programów komputerowych stanowią należności licencyjne w rozumieniu konwencji. Powyższe argumenty przemawiały w ocenie Sądu za uznaniem, że należności mające być wypłacone przez skarżącą Spółkę na rzecz osób wymienionych w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. jako dotyczące praw autorskich do programów komputerowych nie mogą być uznane za należności licencyjne w rozumieniu wskazanych umów. Nie dotyczą bowiem wynagrodzenia za prawa autorskie do dzieł, które można byłoby zakwalifikować do jednej z wymienionych tam kategorii.

Zarówno Konwencja Berneńska o ochronie dzieł literackich i artystycznych, jak i Powszechna Konwencja o Prawie Autorskim zobowiązują do zapewnienia programom komputerowym ochrony w zakresie charakterystycznym dla dzieł literackich, artystycznych czy też naukowych. Także w przywoływanym przez Ministra Finansów Traktacie o stosunkach handlowych i gospodarczych, zawartym przez Polskę i USA 21 marca 1990 r., strony zobowiązały się zapewnić odpowiednią i skuteczną ochronę oraz przestrzeganie praw własności intelektualnej. Aby zapewnić taką ochronę, Strony zgodziły się na rozciągnięcie ochrony praw autorskich na programy komputerowe jako dzieła literackie. Zobowiązanie to realizuje art. 74 ust. 1 u.p.a. Zapewnienie ochrony jak dziełom literackim nie przesądza jednakże o możliwości utożsamiania programów komputerowych z dziełami literackimi, artystycznymi czy naukowymi w świetle postanowień krajowego prawa autorskiego. Szczególnie, iż cel w/w Konwencji - ochrona praw autorskich - z prawem podatkowym nie jest związany.

Mając na uwadze stwierdzone naruszenia przepisów prawa Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 20.09.2012r. sygn. akt II FSK 245/11 oddalił skargę kasacyjną złożoną przez tut. organ podatkowy, utrzymując tym samym w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. III SA/Wa 1008/10 z dnia 13.09.2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego we wniosku z dnia 19.10.2009r. zdarzenia przyszłego, po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13.09.2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1008/10, w całości uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.