Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-196/15-2/HW
z 11 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2015 r. (data wpływu 3 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia właściwej stawki podatku dla sprzedaży kanapek, świeżych sałatek, ciastek oraz sezonowo zup – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia właściwej stawki podatku dla sprzedaży kanapek, świeżych sałatek, ciastek oraz sezonowo zup.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba prawna i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotowa działalność jest prowadzona w oparciu o umowę franchisingu, przy czym Wnioskodawca jest franczyzobiorcą. W ramach przedmiotowej działalności Wnioskodawca prowadzi sprzedaż gotowych do spożycia posiłków takich jak m.in.: kanapki, świeże sałatki, ciastka typu herbatnik oraz sezonowo zupy.

Oferowane przez Wnioskodawcę gotowe do spożycia posiłki nie zawierają alkoholu.

Sałatki, kanapki oraz ciastka są przygotowywane w lokalu wynajmowanym przez Wnioskodawcę z przygotowanych uprzednio składników, gotowych bezpośrednio do spożycia bez konieczności dodatkowej obróbki gastronomicznej. Ich przygotowanie nie wymaga większego nakładu pracy, umiejętności, jak również zasobów. Klient ma możliwość wyboru sałatki lub kanapki z menu bądź, w zależności od upodobań, stworzyć własną kompozycję jednak tylko i wyłącznie z dostępnych na miejscu komponentów. Zakupiona sałatka umieszczana jest w plastikowym pojemniku. Z kolei w przypadku zamówienia kanapki, na życzenie klienta może być ona podgrzana w piecyku. Wskazane na wstępie zupy są już wcześniej przygotowane, przetrzymywane w specjalnych kociołkach zapewniających odpowiednią temperaturę i gotowe do spożycia, a po ich zamówieniu przez klienta umieszcza się je w plastikowych pojemnikach.

Przygotowany w taki sposób posiłek jest gotowy do wzięcia „na wynos” przez klienta. Alternatywnie istnieje możliwość spożycia go na miejscu w lokalu, który dysponuje kilkoma stolikami. Zaznaczyć tutaj należy, że w lokalu nie ma obsługi kelnerskiej, nie są udostępniane klientowi metalowe sztućce, bądź inne naczynia szklane, czy ceramiczne stanowiące zastawę stołową. Serwis pracowników ogranicza się wyłącznie do zapewnienia plastikowych sztućców oraz chusteczek papierowych dostępnych w pojemnikach. W lokalu nie istnieje możliwość zamówienia posiłku do stolika. W świetle powyższego zdaniem Wnioskodawcy gotowe do spożycia sałatki, kanapki, ciastka oraz sezonowo zupy przygotowywane w opisany powyżej sposób, należy sklasyfikować jako gotowe posiłki i dania do grupowania PKWiU 10.85.1.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż kanapek, świeżych sałatek, ciastek oraz sezonowo zup klasyfikowanych do grupowania PKWiU 10.85.1 jako gotowe posiłki i dania, na zasadach opisanych w stanie faktycznym stanowi dostawę towarów, dla których właściwa jest 5% stawka podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając całokształt regulacji odnoszących się do zagadnienia podatku VAT, sprzedaż kanapek, świeżych sałatek, ww. ciastek oraz sezonowo zup klasyfikowanych do grupowania PKWiU 10.85.1 jako gotowe posiłki i dania, na zasadach opisanych w przedmiotowym stanie faktycznym stanowi dostawę towarów, dla których właściwa jest stawka podatku VAT w wysokości 5%, określona w art. 41 ust. 2a ustawy o VAT.

Wnioskodawca podkreśla, że klasyfikacja dostaw po wielokroć była przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, gdzie ww. organ w przejrzysty, wyraźny sposób podkreślał, że o klasyfikacji świadczeń złożonych decyduje bezwzględnie charakter tego ze świadczeń składowych, które będzie miało charakter przeważający, przy czym element dominujący określa się z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. W opinii TSUE „sprzedaży towaru zawsze towarzyszy minimalny zakres świadczonych usług, takich jak choćby: wystawienie rachunku, w związku z czym tylko usługi odrębne od usług nierozerwalnie związanych ze sprzedażą towarów można brać pod uwagę w celu określenia udziału świadczenia usług w świadczeniu złożonym, obejmującym również dostawę towarów” [wyrok TSUE z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 Manfred Bog i inni].

Tym samym, w sytuacji, gdy przygotowanie oferowanych przez Wnioskodawcę gotowych posiłków ogranicza się jedynie do czynności pobieżnych, nie wykraczających poza ogólne standardy, trudno w ślad za orzecznictwem TSUE, jak również stanowiskiem przyjętym przez dyrektorów niezależnych Izb Skarbowych w wydanych już wcześniej indywidualnych interpretacjach w analogicznych przypadkach [Interpretacja Indywidualna z dnia 10 czerwca 2013 r. ITPP1/443-235/13/TS – Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Interpretacja Indywidualna z dnia 25 października 2013 r. ITPP1/443-748/13/AP – Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Interpretacja Indywidualna z dnia 25 listopada 2013 r. IPTPP2/443-714/13-4/JN – Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi] uznać takie świadczenia za usługę, co dalej oznacza, że powinno być traktowane dla celów podatku VAT jako dostawa towarów, nawet gdy niezbędnym jest wykonanie dodatkowych czynności mających na celu zapewnienie właściwego przygotowania posiłku. Również zgodnie z linią orzeczniczą TSUE, co podkreślają także ww. interpretacje, udostępnienie podstawowych urządzeń, jak kontuary do konsumpcji, które umożliwiają ograniczonej liczbie klientów konsumpcję na miejscu stanowi jedynie świadczenie dodatkowe w znikomym zakresie i bezdyskusyjnie pozostaje bez wpływu na dominujący charakter świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów.

Ważnym dla uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy pozostaje wskazanie, że w przypadku sprzedaży posiłków w przedmiotowym lokalu ich przygotowanie ogranicza się wyłącznie do prostych czynności, tj.: podgrzewania kanapek, pieczenia gotowych bułek, komponowania posiłków z półproduktów. Są to bezsprzecznie czynności standardowe, pozbawione konieczności nadzoru szefa kuchni, wstępnej obróbki używanych składników, dekoracyjnego układania posiłków na talerzach, szczególnej formy podania. Jak już wspomniano wcześniej – w lokalu nie istnieje obsługa kelnerska, co do zasady brak również możliwości indywidualizacji zamówienia, wykraczającego poza dostępne na miejscu składniki. Na charakter świadczenia jako dostawy nie może w świetle zarówno orzecznictwa jak i poglądów doktryny mieć wpływu możliwość skorzystania z kilku stolików znajdujących się w lokalu, co ma znaczenie drugorzędne i dodatkowe, bowiem konsumpcja na miejscu w tym przypadku nie stanowi zasadniczej cechy dla zawieranej transakcji, wobec czego nie może determinować jej charakteru. Nie sposób byłoby przyjąć, jakoby lokal Wnioskodawcy miał się cechować odpowiednim wystrojem właściwym dla typowych lokali gastronomicznych tworzących właściwą dla takich atmosferę. Brak w nim również szatni, a nawet miejsca w którym można pozostawić odzież wierzchnią, co pozwoliłoby na spożycie posiłku w komfortowych warunkach. Zatem podsumowując – w opisanym przypadku brak fundamentalnych elementów (szatnia, serwis, obsługa kelnerska, metalowe sztućce, zastawa stołowa itp.) pozwalających na zaklasyfikowanie świadczeń Wnioskodawcy jako usługa gastronomiczna, bowiem charakter dodatkowych czynności towarzyszących dostawie posiłków nie wykracza poza zwykłe czynności integralnie związane ze sprzedażą tego typu towarów. Trudno wskazać w analizowanym przypadku jakieś dodatkowe usługi świadczone na rzecz klienta poza wyłączną dostawą posiłków. Mając na względzie fakt, że zgodnie z treścią art. 288 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej – rozporządzenia wspólnotowe mają zasięg ogólny i nie wymagają implementacji celem bycia częścią krajowego porządku prawnego, w świetle definicji usług gastronomicznych i restauracyjnych określonych w Rozporządzeniu Rady UE nr 2006/11 2/WE prawa wspólnotowego należy stwierdzić, że sprzedaż gotowych posiłków, w stanie faktycznym opisanym w złożonym wniosku winna być potraktowana jako dostawa towarów, nawet w sytuacji gdyby przedmiotowe świadczenia były zgodnie z zasadami PKWiU klasyfikowane jako usługi związane z wyżywieniem.

Co prawda zgodnie z treścią art. 5a ustawy o VAT „towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5 wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne”, niemniej jednak przepisy o statystyce nie mogą przesądzać czy mamy do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania w ocenie Wnioskodawcy sprzedaż przez niego posiłków stanowi dostawę towarów w rozumieniu (art. 7 ust. 1) ustawy o VAT, co oznacza że stosownie do treści art. 41 ust. 2a ustawy o VAT zastosowanie znajduje tutaj 5% stawka podatku VAT wskazana dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy (poz. 28).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją statystyczną dotyczącą towarów i usług, która ma zastosowanie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku – art. 41 ust. 2 ustawy – wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7% (zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 8%), w poz. 42 wskazano na „Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%” (PKWiU ex 10.85.1).

W myśl art. 2 pkt 30 ustawy – przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie ww. oznaczenia przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania stawki preferencyjnej tylko do towarów/usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa towaru lub usługi (grupy towarów lub usług)”. Zatem wynikająca z konkretnego załącznika stawka dotyczy wyłącznie danego wyrobu z danego grupowania. Podkreślenia wymaga, że pojęcia używane do oznaczenia towaru lub usługi (grupy towarów lub usług) opodatkowanych stawką obniżoną, a określonych w załączniku nr 3 do ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że możliwość zastosowania stawki preferencyjnej stanowi odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą towary i usługi opodatkowane są stawką podstawową. Wszelkie wyjątki od tej reguły nie powinny być interpretowane w sposób rozszerzający.

Ponadto zgodnie z pkt 1 objaśnień do załącznika nr 3, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik. Oznacza to, że jeżeli dany towar (lub usługa) jest wymieniony w załączniku nr 3 jako opodatkowany stawką 8%, a jednocześnie został wymieniony w art. 43 ust. 1 ustawy jako zwolniony od podatku lub w załączniku nr 10, jako objęty opodatkowaniem stawką 5% – stosowanie stawki podatku z załącznika nr 3 (stawka 8%) do ustawy jest wyłączone na rzecz zwolnienia od podatku lub opodatkowania stawką 5%.

Natomiast stosownie do treści art. 41 ust. 2a ustawy – dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5%.

W załączniku nr 10 do ustawy, stanowiącym wykaz towarów opodatkowanych stawką podatku w wysokości 5%, pod poz. 28 wymienione zostały również „Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%” (PKWiU ex 10.85.1).

W objaśnieniu do tego załącznika zaznaczono, że symbol „ex” dotyczy tylko danego wyrobu z danego grupowania, a także, że ww. wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawką 8%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba prawna i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach przedmiotowej działalności Wnioskodawca prowadzi sprzedaż gotowych do spożycia posiłków takich jak m.in.: kanapki, świeże sałatki, ciastka typu herbatnik oraz sezonowo zupy. Oferowane przez Wnioskodawcę gotowe do spożycia posiłki nie zawierają alkoholu. Sałatki, kanapki oraz ciastka są przygotowywane w lokalu wynajmowanym przez Wnioskodawcę z przygotowanych uprzednio składników, gotowych bezpośrednio do spożycia bez konieczności dodatkowej obróbki gastronomicznej. Ich przygotowanie nie wymaga większego nakładu pracy, umiejętności, jak również zasobów. Klient ma możliwość wyboru sałatki lub kanapki z menu bądź, w zależności od upodobań, stworzyć własną kompozycję jednak tylko i wyłącznie z dostępnych na miejscu komponentów. Zakupiona sałatka umieszczana jest w plastikowym pojemniku. Z kolei w przypadku zamówienia kanapki, na życzenie klienta może być ona podgrzana w piecyku. Zupy są już wcześniej przygotowane, przetrzymywane w specjalnych kociołkach zapewniających odpowiednią temperaturę i gotowe do spożycia, a po ich zamówieniu przez klienta umieszcza się je w plastikowych pojemnikach. Przygotowany w taki sposób posiłek jest gotowy do wzięcia „na wynos” przez klienta. Alternatywnie istnieje możliwość spożycia go na miejscu w lokalu, który dysponuje kilkoma stolikami. W lokalu nie ma obsługi kelnerskiej, nie są udostępniane klientowi metalowe sztućce, bądź inne naczynia szklane, czy ceramiczne stanowiące zastawę stołową. Serwis pracowników ogranicza się wyłącznie do zapewnienia plastikowych sztućców oraz chusteczek papierowych dostępnych w pojemnikach. W lokalu nie istnieje możliwość zamówienia posiłku do stolika. Zdaniem Wnioskodawcy, gotowe do spożycia sałatki, kanapki, ciastka oraz sezonowo zupy przygotowywane w opisany powyżej sposób, należy sklasyfikować jako gotowe posiłki i dania do grupowania PKWiU 10.85.1.

Mając na uwadze opis sprawy należy stwierdzić, że w oparciu o treść art. 6 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, z późn. zm., zwanego dalej rozporządzeniem wykonawczym) – usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy.

W myśl art. 6 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego – za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Decydującym warunkiem za uznaniem danej czynności za usługę restauracyjną lub cateringową jest istnienie „usług wspomagających”, co do których rozporządzenie wykonawcze wskazuje, że:

1. w ramach usługi restauracyjnej i cateringowej wystąpić muszą usługi wspomagające – jeśli brak takich usług, czynność stanowi dostawę towarów,
2. usługi wspomagające muszą mieć charakter przeważający, w ten sposób, że przesądzają one o istnieniu usługi restauracyjnej lub cateringowej, w której dostawa towarów stanowi jedynie jeden z elementów – jeśli usługi wspomagające (choć istnieją) nie mają charakteru przeważającego, czynność stanowi dostawę towarów.
   
   

W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94), TSUE wskazał, że dostawa gotowych posiłków do bezpośredniego spożycia jest rezultatem szeregu usług, przy czym do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi. Transakcje w restauracjach charakteryzuje cały zespół cech i czynności, przy czym dostawa posiłku jest jedynie częścią usługi, choć stanowi w nich dominujący element. W związku z tym, Trybunał w tym wyroku podkreślił, że w sytuacji, w której mamy do czynienia z transakcją składającą się z wielu elementów, należy w pierwszej kolejności uwzględnić wszelkie okoliczności przeprowadzenia danej transakcji. Ponadto, w wyroku tym, Trybunał wprowadził rozróżnienie na transakcje dotyczące działalności restauracyjnej i transakcje dotyczące żywności na wynos. Zgodnie z tym orzecznictwem, transakcje dotyczące działalności restauracyjnej (świadczenia usług) „charakteryzuje ciąg elementów i czynności, od przygotowania posiłku do jego fizycznego podania”, wśród których dostawa artykułów żywnościowych stanowi tylko jeden ze składników, a przeważa zdecydowanie świadczenie usług. Z żywnością na wynos (dostawą towarów) mamy do czynienia, jeżeli poza dostawą artykułów żywnościowych „transakcji nie towarzyszą usługi mające na celu organizację konsumpcji na miejscu w odpowiednim otoczeniu”. Zatem w ww. wyroku Trybunał orzekł, że działalność restauracyjną charakteryzuje szereg elementów i czynności, wśród których dostawa żywności jest tylko jedną ze składowych i gdzie zdecydowanie przeważają usługi. Świadczenie takie należy zatem uznać za świadczenie usług, o którym mowa w art. 6 ust. 1 szóstej dyrektywy. Odwrotnie jest natomiast, gdy transakcja dotyczy artykułów żywnościowych na wynos i nie wiąże się ze świadczeniem usług służących organizacji konsumpcji na miejscu w odpowiednich warunkach (pkt 64 powołanego wyroku).

Dodatkowo w pkt 63 wyroku w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 z dnia 10 marca 2011 r., TSUE wskazał, że przy sprzedaży towaru zawsze towarzyszy minimalny zakres świadczonych usług, takich jak umieszczenie towaru na półkach sklepowych, czy wystawienie rachunku, w związku z czym tylko usługi odrębne od usług nierozerwalnie związanych ze sprzedażą towarów można brać pod uwagę w celu określenia udziału świadczenia usług w świadczeniu złożonym, obejmującym również dostawę towarów (wyrok z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie C-491/03 Hermann).

Do powyższego wyroku odniósł się również TSUE w orzeczeniu z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 podtrzymując argumentację przedstawioną w wyroku w sprawie Faaborg-Gelting Linien. W przedmiotowym orzeczeniu Trybunał odnosząc się do kwestii sprzedaży w przyczepach i na stoiskach gastronomicznych kiełbasek, frytek i innych gotowych produktów do spożycia na miejscu na ciepło wskazał, że: „w działalności będącej przedmiotem postępowań w sprawach C-497/09 i C-501/09 nie występują kelnerzy, nie doradza się w rzeczywistości klientom, nie ma serwisu w ścisłym znaczeniu, polegającego na przekazywaniu zamówienia do kuchni, układaniu dań na talerzach i podawaniu ich klientom, brakuje zamkniętych i ogrzewanych lokali przeznaczonych do konsumpcji dostarczonych produktów, brakuje szatni i toalet, brakuje też co do zasady naczyń, mebli i nakryć stołowych”. W pkt 70 ww. orzeczenia Trybunał podkreślił, że: „elementy świadczenia usług wskazane przez sąd krajowy polegają bowiem jedynie na istnieniu podstawowych urządzeń, to jest prostych kontuarów do konsumpcji bez miejsc siedzących, pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu, na świeżym powietrzu. Tego rodzaju podstawowe urządzenia wymagają jedynie nieznacznej działalności ludzkiej. Zatem elementy te stanowią jedynie świadczenia dodatkowe w minimalnym zakresie i nie zmieniają dominującego charakteru świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów”.

W związku z powyższym Trybunał zauważył, że: „przeważającym elementem tych transakcji w ich całościowym ujęciu jest dostawa gotowych dań lub artykułów żywnościowych (…), a udostępnienie podstawowych urządzeń pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu ma charakter wyłącznie dodatkowy i drugorzędny. (…) konsumpcja na miejscu, która nie stanowi zasadniczej cechy owej transakcji nie może determinować jej charakteru”.

Podsumowując, TSUE orzekł m.in.: „że art. 5 i 6 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 92/111/EWG z dnia 14 grudnia 1992 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzedaż świeżo przygotowanych dań i artykułów żywnościowych do spożycia na miejscu na stoiskach lub w pojazdach gastronomicznych, lub we foyer kin stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 5 tej dyrektywy, jeżeli z oceny jakościowej całości transakcji wynika, że elementy świadczenia usług poprzedzające dostawę artykułów żywnościowych i towarzyszące jej nie mają charakteru przeważającego”.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że o ile rzeczywiście sprzedaży gotowych do spożycia posiłków wewnątrz punktu sprzedaży nie towarzyszą usługi, którym można przypisać charakter dominujący (tj. usługi charakteryzujące działalność restauracyjną), to czynności te należy uznać za dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem, dostawa będących przedmiotem zapytania gotowych posiłków i dań (tj. kanapek, świeżych sałatek, ciastek oraz sezonowo zup), sprzedawanych przez Wnioskodawcę w wewnątrz punktu sprzedaży (w lokalu), w sytuacji gdy, jak wskazał Wnioskodawca mieszczą się one w grupowaniu PKWiU 10.85.1. i nie są produktami o zawartości alkoholu powyżej 1,2% – stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 5%, na mocy art. 41 ust. 2a ustawy, w związku z poz. 28 załącznika nr 10 do ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że Minister Finansów nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie bowiem z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów i usług. Zatem interpretację indywidualną wydano na podstawie wskazanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.