Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-578/15-6/KOM
z 25 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2015 r. (data wpływu do Organu 19 czerwca 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 4 sierpnia 2015 r. (data wpływu 10 sierpnia 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 24 lipca 2015 r. znak IPPP2/4512-578/15-2/KOM (skutecznie doręczone dnia 30 lipca 2015 r.) oraz pismem z dnia 10 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 8 września 2015 r. znak IPPP2/4512-578/15-4/KOM (skutecznie doręczone dnia 9 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanym w deklaracji VAT-7– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanym w deklaracji VAT-7.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W maju 2010 r. Wnioskodawca zarejestrował firmę i zgłosił się jako płatnik podatku VAT, na co otrzymał decyzję VAT-5. Firma działała do 31 grudnia 2010 r., natomiast została wyrejestrowana 4 kwietnia 2014 r.

W dniu 7 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca otworzył ponownie firmę, a ponieważ nie składał VAT-Z, to myślał, że nadal jest płatnikiem VAT i przy rejestracji nowej firmy nie złożył VAT-R.

Jak się okazało Wnioskodawca został wykreślony jako czynny płatnik podatku VAT w kwietniu 2014 r. Od kwietnie 2014 r. Wnioskodawca co miesiąc składał deklaracje VAT-7, które były przyjmowane przez Urząd Skarbowy i nie miał żadnej informacji, że nie ma otwartego obowiązku. W deklaracji za marzec 2015 r. Wnioskodawca wystąpił o zwrot VAT-u z uwagi na likwidację działalności z dniem 18 marca 2015 r. Pani z Urzędu Skarbowego j zadzwoniła do biura rachunkowego z informacją, że zwrot nie może być dokonany z uwagi na to, że Wnioskodawca nie jest czynnym płatnikiem podatku VAT i pomimo, że Wnioskodawca działał jak czynny podatnik składając co miesiąc deklaracje. Z uwagi na likwidację firmy w dniu 18 marca 2015 r. nie można wstecznie otworzyć obowiązku. Wnioskodawca nie zna daty wykreślenia go z ewidencji płatników VAT, ponieważ nie otrzymał żadnego zawiadomienia. Próby ustalenia tej daty w US też były bezskuteczne.

W uzupełnieniu z dnia 10 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.) Wnioskodawca wskazał, że działalność prowadzona w okresie od 7 kwietnia 2014 r. do 18 marca 2015 r. była opodatkowana podatkiem VAT, dokonywane zakupy były związane z czynnościami opodatkowanymi tym podatkiem. W tym okresie zarówno faktury, jak i paragony fiskalne były wystawiane z podatkiem VAT. Odliczany był podatek naliczony, podatek nie był odprowadzany z uwagi na to, że podatek naliczony był wyższy od należnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu):

Czy w związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca ma prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanym w ostatniej deklaracji VAT-7?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Skoro Wnioskodawca nie miał informacji o wykreśleniu go jako płatnika VAT i braku interwencji ze strony US, do którego były wysyłane i z którego były odbierane deklaracje VAT, to powinien mieć możliwość złożenia VAT-R i uzyskania zwrotu podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W świetle art. 96 ust. 4 ustawy naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT (art. 96 ust. 6 ustawy).

W przypadku, gdy zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu nie zostało zgłoszone zgodnie z ust. 6 i 7, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT (art. 96 ust. 8 ustawy).

Zgodnie zaś z art. 96 ust. 9 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT bez konieczności zawiadamiania o tym podatnika, jeżeli w wyniku podjętych czynności sprawdzających okaże się, że podatnik nie istnieje lub mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z podatnikiem albo jego pełnomocnikiem.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Stosownie do postanowień art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że w sytuacji, gdy u podatnika występuje nadwyżka kwoty podatku naliczonego nad podatkiem należnym uprawnienia podmiotu do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu bezpośredniego tej różnicy, mają charakter równorzędny i od podatnika zależy, z którego uprawnienia skorzysta.

Przepisy dotyczące podatku od towarów i usług przewidują dwie możliwości rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym:

1. do zwrotu na rachunek bankowy wskazany przez podatnika lub też
2. do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.
   
   

Wybór możliwości rozliczenia powyższej kwoty został pozostawiony do decyzji samego podatnika, a naczelnik Urzędu Skarbowego nie ma możliwości zmiany woli podatnika w tym zakresie.

Stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w maju 2010 r. zarejestrował firmę i zgłosił się jako płatnik podatku VAT, na co otrzymał decyzję VAT-5. Firma działała do 31 grudnia 2010 r., natomiast została wyrejestrowana 4 kwietnia 2014 r. W tym czasie Wnioskodawca nie złożył do urzędu skarbowego VAT-Z, tak więc w kwietniu 2014 r. został wykreślony przez US z listy podatników podatku VAT bez zawiadamiania samego Wnioskodawcy. W dniu 7 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca otworzył ponownie firmę, przy rejestracji której nie złożył VAT-R, gdyż cały czas miał przeświadczenie, że nadal jest podatnikiem podatku VAT. Od kwietnie 2014 r. Wnioskodawca zachowując się jak podatnik VAT, co miesiąc składał deklaracje VAT-7, wystawiał faktury i paragony fiskalne, odliczał podatek naliczony, który przewyższał podatek należny nie mając jednocześnie wiedzy, że nie ma otwartego obowiązku w tym podatku. W związku z likwidacją firmy w dniu 18 marca 2015 r. w deklaracji za marzec 2015 r. Wnioskodawca wystąpił o zwrot podatku, ale okazało się, że zwrot nie może być dokonany z uwagi na to, że Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Działalność prowadzona w okresie od 7 kwietnia 2014 r. do 18 marca 2015 r. była opodatkowana podatkiem VAT, a dokonywane zakupy były związane z czynnościami opodatkowanymi tym podatkiem.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca w grudniu 2010 r. zaprzestał wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT i miał obowiązek zgłosić to naczelnikowi urzędu skarbowego, a skoro tego nie uczynił, to urząd skarbowy miał prawo wykreślić Wnioskodawcę z urzędu z rejestru podatników VAT i to bez konieczności zawiadamiania o tym Wnioskodawcy. Wnioskodawca zatem w chwili zakładania w kwietniu 2014 r. nowej firmy nie był już czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Działalność gospodarcza, której prowadzenie Wnioskodawca rozpoczął 7 kwietnia 2014 r. została przez niego zlikwidowana z dniem 18 marca 2015 r. i w tym czasie Wnioskodawca nie złożył do urzędu skarbowego zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

Taki stan rzeczy powoduje, że Wnioskodawcy jako niezarejetrowanemu podatnikowi podatku VAT, pomimo tego, że prowadząc w okresie od kwietnia 2014 r. do marca 2015 r. działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, faktycznie zachowywał się jak zarejestrowany podatnik VAT czynny (dokonywał zakupów towarów i usług, które były związane z tą opodatkowaną działalnością, wystawiał faktury i paragony fiskalne, składał co miesiąc deklaracje VAT-7), nie przysługuje prawo do wystąpienia o zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanym w deklaracji za marzec 2015 r., gdyż w chwili wykazania kwoty do zwrotu nie był podmiotem uprawnionym do skorzystania z takiego prawa, tzn. nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Likwidacja działalności z dniem 18 marca 2015 r. powoduje, że Wnioskodawca nie ma możliwości skorygowania formularza VAT-R, tj. jego złożenia i wskazania w nim, że w okresie od kwietnia 2014 r. do marca 2015 r. był czynnym podatnikiem podatku VAT.

Reasumując, powodem tego, że Wnioskodawca nie ma on możliwość złożenia zaległego zgłoszenia VAT-R i uzyskania zwrotu podatku VAT, nie jest zatem to, że jak twierdzi Wnioskodawca, nie został powiadomiony przez urząd skarbowy o wykreśleniu go jako podatnika VAT, a urząd skarbowy nie interweniował w momencie składania przez Wnioskodawcę deklaracji podatkowych za okres prowadzenia opodatkowanej działalności gospodarczej, lecz to, że w marcu 2015 r. zlikwidował On swoją działalność gospodarczą.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art.52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.