2015.10.01 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-509/15-2/SJ
z 1 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 26 czerwca 2015 r. (data wpływu 1 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tego tytułu zwrotu kosztów na rzecz inwestora z tytułu wykonywanych przez niego zabezpieczeń przed wpływami eksploatacji górniczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tego tytułu zwrotu kosztów na rzecz inwestora z tytułu wykonywanych przez niego zabezpieczeń przed wpływami eksploatacji górniczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

A S.A. (dalej: Spółka, A, Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest działalność w zakresie kopalnictwa rud miedzi, produkcji miedzi, produkcji matali szlachetnych i pozostałych metali nieżelaznych, których sprzedaż podlega opodatkowaniu VAT. Działalność górnicza prowadzona jest przez Spółkę na podstawie posiadanych, wymaganych prawem koncesji (na terenach wskazanych w tych dokumentach).

Z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej przez A na terenach objętych eksploatacją górniczą, realizacja nowych obiektów budowlanych, modernizacji i remontów o charakterze konstrukcyjnym na tych terenach wymaga, zgodnie z ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2015 r., poz. 196; dalej: Prawo geologiczne i górnicze), właściwych zabezpieczeń profilaktycznych na wpływy od eksploatacji górniczej.

Osoby fizyczne i prawne podejmujące zamierzenia inwestycyjne na tych terenach, przed przystąpieniem do ich realizacji mają prawo uzyskać od Spółki, wyczerpujące informacje o wpływach eksploatacji górniczej na te inwestycje.

Natomiast Spółka zobowiązana jest do zwrotu inwestorowi kosztów dokonanych przez niego zabezpieczeń przed wpływami eksploatacji górniczej. Za podstawę wykonania tych zabezpieczeń przyjmuje się art. 148 i art. 150 ustawy Prawo geologiczne i górnicze. Zgodnie z art. 148 tej ustawy, jeżeli poszkodowany poniósł nakłady na naprawienie szkody, odszkodowanie ustala się z uwzględnieniem wartości uzasadnionych nakładów. Natomiast zgodnie z art. 150 cytowanej ustawy, przepisy o naprawianiu szkód określonych niniejszym działem stosuje się odpowiednio do zapobiegania tym szkodom.

W celu uregulowania zasad i procedur A w zakresie profilaktyki budowlanej o wpływach eksploatacji górniczej – niezależnie od obowiązujących w tym zakresie przepisów Prawa geologicznego i górniczego – obowiązują w Spółce dodatkowo stosowne, wewnętrzne uregulowania, określające m.in. zasady zwrotu przez A kosztów zabezpieczeń profilaktycznych obiektów nowowznoszonych lub już istniejących.

Stosownie do wprowadzonych w A uregulowań wewnętrznych, podstawą zwrotu kosztów wykonanych zabezpieczeń profilaktycznych są określone dokumenty dostarczane przez inwestora, tj.:

wniosek inwestora o zwrot kosztów z podaniem danych kontaktowych,
kserokopia pozwolenia na budowę,
dokumentacja projektowa (do wglądu),
dziennik budowy do wglądu z wpisem dotyczącym wykonania zabezpieczeń profilaktycznych,
kosztorys powykonawczy w zakresie wzmocnień,
umowy i faktury na wykonawstwo robót w przypadku realizacji systemem zleconym.

W oparciu o ww. regulacje wewnętrzne, jak i przepisy Prawa górniczego i geologicznego Spółka zawiera z inwestorem ugodę, na podstawie której dokonuje zwrotu kosztów, które poniósł on na dokonanie zabezpieczeń profilaktycznych inwestycji (prowadzonej przez inwestora na terenach na które ma wpływ eksploatacja górnicza Spółki).

Inwestycja prowadzona przez inwestora, jak i wykonane zabezpieczenia profilaktyczne (za które Spółka dokonuje zwrotu kosztów) pozostają własnością inwestora, który posiada prawo do dysponowania nimi jak właściciel.

W niektórych przypadkach Spółka dokonuje zwrotu tych kosztów na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – czynnych podatników VAT, którzy obciążają Spółkę ww. kosztami fakturą VAT, na której wykazany jest podatek VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zwrot kosztów na rzecz inwestora będącego czynnym podatnikiem VAT, z tytułu wykonanych przez niego zabezpieczeń przed wpływami eksploatacji górniczej stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT i winien zostać udokumentowany fakturą VAT, a w związku z tym A będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z ww. faktury?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonane przez inwestora zabezpieczenia profilaktyczne, których koszty są zwracane przez A, winny być zidentyfikowane jako usługi opodatkowane podatkiem VAT i udokumentowane wystawioną fakturą. W konsekwencji na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, A uprawniony będzie do odliczenia podatku VAT wynikającego z ww. faktury.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W ocenie Spółki, w celu odpowiedzi na wątpliwość Spółki co do prawa do odliczenia VAT, wymagane jest w pierwszej kolejności ustalenie, czy zwrot kosztów dokonanych zabezpieczeń należy uznać za usługę w rozumieniu przepisów o VAT.

Na gruncie regulacji podatku VAT świadczenie będące przedmiotem zawartych ugód winno zostać zakwalifikowane jako usługi w rozumieniu art. 8 ustawy VAT. Podstawą dla takiej oceny jest wynik analizy powyższych świadczeń na gruncie przesłanek pozwalających na zidentyfikowanie odszkodowania na gruncie regulacji prawa cywilnego, jak również przesłanek identyfikacji czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 K.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 K.c.). Z kolei, zgodnie z treścią art. 471 K.c., dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych odpowiedzialność odszkodowawcza ma miejsce w przypadku zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę i istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

W przedstawionej w niniejszym wniosku sytuacji, środki, które Spółka przekazuje inwestorowi tytułem zwrotu kosztów, nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę, ponieważ nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Zachowania A i inwestora są zachowaniami wynikającymi bezpośrednio z zawieranej przez obie strony ugody. Skoro inwestor najpierw nabywa usługi wykonania dodatkowych zabezpieczeń, a następnie obciąża ich kosztem A, to należy uznać, że zwrot kosztów dokonanych przez Spółkę stanowi formę wynagrodzenia za działania inwestora, które w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT spełniają przesłanki uznania ich za świadczenie usług.

Kwalifikacji takiej nie zmienia regulacja zawarta w art. 150 Prawa geologicznego i górniczego, nakazująca stosować przepisy o naprawianiu szkód odpowiednio do zapobiegania tym szkodom, gdyż treść normatywna wskazanych przepisów nie eliminuje faktu występowania przesłanek wyszczególnionych powyżej (brak wystąpienia zdarzenia powodującego odpowiedzialność odszkodowawczą oraz odpłatność świadczenia).

W świetle powyższego, w opinii Spółki, otrzymanego przez inwestora od A zwrotu kosztów nie można uznać za odszkodowanie w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, lecz należy je potraktować jako formę wynagrodzenia za świadczenie usług, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stosownie do treści art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem zwrot kosztów przez Spółkę na rzecz inwestora, poniesionych z tytułu wykonania zabezpieczeń profilaktycznych przed wpływami eksploatacji górniczej – jako wynagrodzenie z tytułu odpłatnego świadczenia usług – winien być udokumentowany za pomocą faktury, wystawionej zgodnie z art. 106a-106g ustawy o VAT, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla tych usług.

W konsekwencji, faktura dokumentująca powyższe czynności stanowić będzie dla A podstawę do odliczenia podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy VAT.

Stanowisko takie potwierdza wydana dla Spółki w podobnej sprawie interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 marca 2014 r. oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9 września 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy – zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ponadto, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z opisu sprawy wynika, że podstawowym przedmiotem działalności Spółki (czynnego podatnika podatku od towarów i usług) jest działalność w zakresie kopalnictwa rud miedzi, produkcji miedzi, produkcji matali szlachetnych i pozostałych metali nieżelaznych, których sprzedaż podlega opodatkowaniu VAT. Działalność górnicza prowadzona jest przez Spółkę na podstawie posiadanych, wymaganych prawem koncesji (na terenach wskazanych w tych dokumentach). Z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę na terenach objętych eksploatacją górniczą, realizacja nowych obiektów budowlanych, modernizacji i remontów o charakterze konstrukcyjnym na tych terenach wymaga, zgodnie z ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze, właściwych zabezpieczeń profilaktycznych na wpływy od eksploatacji górniczej. Osoby fizyczne i prawne podejmujące zamierzenia inwestycyjne na tych terenach, przed przystąpieniem do ich realizacji mają prawo uzyskać od Spółki, wyczerpujące informacje o wpływach eksploatacji górniczej na te inwestycje. Natomiast Spółka zobowiązana jest do zwrotu inwestorowi kosztów dokonanych przez niego zabezpieczeń przed wpływami eksploatacji górniczej. Za podstawę wykonania tych zabezpieczeń przyjmuje się art. 148 i art. 150 ustawy Prawo geologiczne i górnicze. W celu uregulowania zasad i procedur A w zakresie profilaktyki budowlanej o wpływach eksploatacji górniczej – niezależnie od obowiązujących w tym zakresie przepisów Prawa geologicznego i górniczego – obowiązują w Spółce dodatkowo stosowne, wewnętrzne uregulowania, określające m.in. zasady zwrotu przez A kosztów zabezpieczeń profilaktycznych obiektów nowowznoszonych lub już istniejących. Stosownie do wprowadzonych w A uregulowań wewnętrznych, podstawą zwrotu kosztów wykonanych zabezpieczeń profilaktycznych są określone dokumenty dostarczane przez inwestora, tj.: wniosek inwestora o zwrot kosztów z podaniem danych kontaktowych; kserokopia pozwolenia na budowę; dokumentacja projektowa (do wglądu); dziennik budowy do wglądu z wpisem dotyczącym wykonania zabezpieczeń profilaktycznych; kosztorys powykonawczy w zakresie wzmocnień; umowy i faktury na wykonawstwo robót w przypadku realizacji systemem zleconym. W oparciu o ww. regulacje wewnętrzne, jak i przepisy Prawa górniczego i geologicznego Spółka zawiera z inwestorem ugodę, na podstawie której dokonuje zwrotu kosztów, które poniósł on na dokonanie zabezpieczeń profilaktycznych inwestycji (prowadzonej przez inwestora na terenach na które ma wpływ eksploatacja górnicza Spółki). Inwestycja prowadzona przez inwestora, jak i wykonane zabezpieczenia profilaktyczne (za które Spółka dokonuje zwrotu kosztów) pozostają własnością inwestora, który posiada prawo do dysponowania nimi jak właściciel. W niektórych przypadkach Spółka dokonuje zwrotu tych kosztów na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – czynnych podatników VAT, którzy obciążają Spółkę ww. kosztami fakturą VAT, na której wykazany jest podatek VAT.

W przedmiotowej sprawie istotne jest ustalenie, czy zwrot kosztów na rzecz inwestora, z tytułu wykonanych przez niego zabezpieczeń przed wpływami eksploatacji górniczej stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT i winien zostać udokumentowany fakturą VAT, a w związku z tym A będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z ww. faktury.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższych przepisów wynika, że definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby zatem dana czynność (dostawa towarów, czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Należy wskazać, ż zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Stosownie natomiast do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z opisu sprawy wynika, że z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej przez Spółkę na terenach objętych eksploatacją górniczą, realizacja nowych obiektów budowlanych, modernizacji i remontów o charakterze konstrukcyjnym na tych terenach wymaga właściwych zabezpieczeń profilaktycznych na wpływy od eksploatacji górniczej. Osoby fizyczne i prawne podejmujące zamierzenia inwestycyjne na tych terenach, przed przystąpieniem do ich realizacji mają prawo uzyskać od Spółki, wyczerpujące informacje o wpływach eksploatacji górniczej na te inwestycje. Natomiast Spółka zobowiązana jest do zwrotu inwestorowi kosztów dokonanych przez niego zabezpieczeń przed wpływami eksploatacji górniczej. Za podstawę wykonania tych zabezpieczeń przyjmuje się art. 148 i art. 150 ustawy Prawo geologiczne i górnicze.

Tut. Organ wskazuje, że czynności wykonywane w ramach zapobiegania szkodom górniczym, usuwania i naprawiania szkód górniczych przez podmiot zobowiązany do tych czynności zostały uregulowane przepisami ustawy Prawo geologiczne i górnicze, jak również ustawy Kodeksu cywilnego.

I tak, jak stanowi art. 148 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2015 r., poz. 196, z późn. zm.) – jeżeli poszkodowany poniósł nakłady na naprawienie szkody, odszkodowanie ustala się w wysokości odpowiadającej wartości uzasadnionych nakładów.

W myśl art. 150 tej ustawy – przepisy dotyczące naprawiania szkód stosuje się odpowiednio do zapobiegania tym szkodom.

Natomiast na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego – dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie do postanowień art. 361 § 1 cyt. ustawy – zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Z powyższego wynika, że istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanego odszkodowania, jako podlegającego, bądź niepodlegającego opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że zwrot kosztów poniesionych z tytułu wykonania zabezpieczeń profilaktycznych obiektów nowowznoszonych lub już istniejących przed wpływami eksploatacji górniczej nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za poniesione nakłady związane z zabezpieczeniem nieruchomości przed wpływami eksploatacji górniczej. Bowiem osoby lub podmioty wykonujące zabezpieczenia profilaktyczne obiektów nowowznoszonych lub już istniejących przed wpływami eksploatacji górniczej zmniejszają ryzyko wystąpienia awarii spowodowanej działalnością Wnioskodawcy.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że zwrot kosztów przez Wnioskodawcę na rzecz inwestora z tytułu wykonywanych przez niego zabezpieczeń profilaktycznych obiektów nowowznoszonych lub już istniejących przed wpływami eksploatacji górniczej nie podlega/nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych wyznaczonym przez art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, Wnioskodawcy nie przysługuje/nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktury wystawionej przez inwestora potwierdzającej zwrot poniesionych kosztów.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć ponadto, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami w indywidualnej sprawie, osadzonymi w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto należy przytoczyć uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu z 31 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 232/11, w którym Sąd: „podziela wprawdzie stanowisko strony, że zasada zaufania do organu wyraża się między innymi w jednolitości stosowania prawa podatkowego a tym samym unikaniu rozbieżności stanowisk organów, nie oznacza to jednak, że organ udzielający interpretacji, obowiązany jest ustosunkowywać się do wskazywanych przez wnioskodawcę orzeczeń a tym bardziej interpretacji wydanych w innych indywidualnych sprawach”.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin