2015.11.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-402/15/MK
z 17 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 3404/14 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 287/15, wniosku z 14 października 2010 r. (data wpływu do Biura – 26 października 2010 r.), uzupełnionym 14 grudnia 2010 r. – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dostarczania pracownikom zakupionych przez pracodawcę artykułów żywnościowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2010 r. wpłynął do Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dostarczania pracownikom zakupionych przez pracodawcę artykułów żywnościowych

Ponieważ wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 8 grudnia 2010 r. znak: IBPB II/1/415-875/10/MK, IBPBI/2/423-1490/10/AP wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 14 grudnia 2010 r. (wniesienie dodatkowej opłaty).

W dniu 31 stycznia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych znak: IBPB II/1/415-875/10/MK w sprawie skutków podatkowych dostarczania pracownikom zakupionych przez pracodawcę artykułów żywnościowych, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z 16 lutego 2011 r. (wpływ do Biura – 22 lutego 2011 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Pismem z dnia 23 marca 2011 r. znak: IBPB II/1/415W-7/11/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie stwierdzając brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pismem z dnia 22 kwietnia 2011 r. (wpływ do tut. Biura – 21 kwietnia 2011 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w wyniku rozpatrzenia skargi, w wyroku z 19 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 369/11 uznał, że skarga jest niezasadna.

Strona Skarżąca od ww. wyroku wniosła skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 3404/14 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 18 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 287/15 uchylił zaskarżoną interpretację.

Prawomocny wyrok z 18 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 287/15 wpłynął do Organu 25 sierpnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku o interpretację indywidualną zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Spółka Akcyjna w przeważającej części swej działalności świadczy usługi księgowe na rzecz podmiotów gospodarczych. Spółka zatrudnia średnio ok. 75 osób, z czego w przeważającej liczbie to kobiety pracujące w charakterze księgowych oraz na stanowiskach pracowników administracyjno-biurowych. Pracownicy Spółki, chcąc przyrządzić sobie posiłek w czasie godzin pracy, muszą wychodzić z pomieszczeń biurowych poza budynek, w którym pracują. Wyjścia pracowników w czasie godzin pracy na zewnątrz z budynku, w którym mieszczą się ich stanowiska pracy powodują, iż tracą oni o wiele więcej czasu niż czas potrzebny na przyrządzenie i spożycie posiłku gdyby nie wychodzili z budynku. To powoduje obniżenie wydajności pracy załogi.

W celu zwiększenie efektywności pracy Spółka zamierza dostarczać każdego dnia rano dla pracujących w danym dniu podstawowe produkty żywnościowe, tj. pieczywo, zupy w proszku lub tzw. gorące kubki, celem spożycia posiłku wg indywidualnych potrzeb danej osoby. Umożliwi to szybkie przygotowanie i spożycie posiłku w godzinach pracy, bez konieczności wychodzenia pracowników poza obiekt, w którym mieszczą się ich stanowiska pracy.

Poszczególni pracownicy, w zależności od rozkładu ich obowiązków służbowych w danym dniu, korzystać będą z możliwości przyrządzenia sobie posiłku w dowolnych godzinach i w dowolnych ilościach – w zależności od indywidualnych potrzeb danego pracownika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest stanowisko, iż w przedstawionej sytuacji, w świetle obowiązujących przepisów, wartość spożywanych przez pracowników w czasie pracy posiłków, nie stanowi dla nich przychodu, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca wskazał, że poszczególni pracownicy korzystający z możliwości przyrządzenia sobie posiłków z postawionych do ich dyspozycji produktów, w różnych dniach będą zużywać różne ilości tych produktów, jak również w poszczególnych dniach będzie to różna ilość osób korzystających z tych artykułów spożywczych. W rozpatrywanym przypadku, nie jest możliwe zindywidualizowanie świadczenia i jego wartości pieniężnej oraz przyporządkowanie go konkretnej osobie. W świetle powyższego, produkty zużywane przez pracowników w czasie godzin pracy, nie stanowią dla nich przychodu w rozumieniu przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem owe produkty, u osób spożywających przedmiotowe posiłki, nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z 31 stycznia 2011 r. znak: IBPB II/1/415-875/10/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że w praktyce, w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również wartość dostarczanych pracownikom każdego dnia rano zakupionych przez pracodawcę podstawowych produktów żywnościowych. Wobec braku przepisów zwalniających je z opodatkowania stanowią one, co do zasady, przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu. Na gruncie prawa podatkowego przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest bowiem każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna. Organ stwierdził więc, że wartość artykułów żywnościowych jako wartość pieniężna świadczeń w naturze stanowi w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy przychód pracownika, który pracodawca (Wnioskodawca) ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Pismem z 16 lutego 2011 r. (wpływ do Biura – 22 lutego 2011 r.) wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Pismem z 23 marca 2011 r. znak: IBPB II/1/415W-7/11/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie stwierdzając brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pismem z 22 kwietnia 2011 r. (wpływu do Biura – 21 kwietnia 2011 r.) wniesiono na ww. interpretację indywidualną skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wyrokiem z 19 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 369/11 – nie podzielając poglądu Strony Skarżącej – uznał, że skarga jest niezasadna.

Od powyższego wyroku Skarżąca Spółka złożyła skargę kasacyjną wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Organ wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 9 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 3404/14 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w prawomocnym wyroku z 18 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 287/15, który wpłynął do Organu 25 sierpnia 2015 r. stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W wyroku tym Sąd stwierdził, że w realiach przedmiotowej sprawy nie podziela poglądu Ministra Finansów, który dowodzi, że „o powstaniu przychodu ze stosunku pracy (...) przesądza samo otrzymanie przez niego prawa do sporządzenia posiłku. Posiadając takie prawo pracownik otrzymuje wymierną korzyść finansową, bowiem może sporządzić i skonsumować posiłek z artykułów, których sam nie zakupił, tym samym nie poniósł ciężaru ekonomicznego świadczenia, które otrzymuje.”

Dokonując oceny zaskarżonej interpretacji, powyższy Sąd powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. To ostatnie może występować, gdy pracownik dobrowolnie skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę. W ocenie Trybunału, ustalone z uwzględnieniem przepisów u.p.d.o.f. rozumienie ustawowego sformułowania „inne nieodpłatne świadczenie” wyznacza przedmiot opodatkowania w sposób wystarczający. Rozumienie to jest doprecyzowane przez szczególny sposób określenia w kwestionowanych przepisach zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie zobowiązania podatkowego osoby uzyskującej „inne nieodpłatne świadczenie””. W konsekwencji, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, przeprowadzona analiza pozwala na określenie cech istotnych „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Trybunał Konstytucyjny zaznaczył również, że „na gruncie u.p.d.o.f. zasadą jest zindywidualizowany obowiązek podatkowy oraz indywidualnie określony podatek wynikający z obowiązujących przepisów podatkowych. Wymóg taki, (...) wynika nie tylko z ustaw podatkowych, ale i wprost z Konstytucji.” W konsekwencji powyższego wartość oferowanego przez pracodawcę świadczenia musi mieć wymiar indywidualny, czyli taki, który umożliwia określenie wartości świadczenia przypadającej na daną osobę.

Zdaniem Sądu – stanowisko to nie odpowiada ocenie prawnej jaką zaprezentował Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji. Według Sądu orzekającego w niniejszej sprawie warunkiem powstania zobowiązania podatkowego jest istnienie kryterium pozwalającego na zindywidualizowanie i przypisanie konkretnym osobom wysokości osiągniętego przez nie przychodu. Wskazano, że ze stanu faktycznego wniosku m.in. wynika, że Spółka zamierza dostarczać artykuły żywnościowe dla pracowników, którzy korzystać będą, co podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny, z „możliwości przyrządzenia sobie posiłku”, w zależności od indywidualnych potrzeb. Ze stanowiska Wnioskodawcy wynika ponadto, że poszczególni pracownicy będą zużywać różne ilości produktów i że nie jest możliwe zindywidualizowanie świadczenia, jego wartości pieniężnej oraz przyporządkowania go konkretnej osobie.

Tym samym nie sposób przyjąć, że w tak określonym stanie faktycznym oraz stosownie do stanowiska Wnioskodawcy zostały spełnione wszystkie 3 warunki na określenie cech istotnych „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W stanie faktycznym zaprezentowanym we wniosku strona podaje, że dostarczane będą produkty żywnościowe według indywidualnych potrzeb danej osoby, a prezentując własne stanowisko wnioskodawca podaje, że nie jest możliwe zindywidualizowanie świadczenia i jego wartości pieniężnej, co oznacza, że nie sposób przypisać indywidualnemu pracownikowi wymiernej korzyści, albowiem ta ma być dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników. Nie jest jasna kwestia tego, czy istnieje zgoda pracownika na dobrowolne skorzystanie ze świadczenia, tak jak i to czy świadczenie zostanie spełnione tylko w interesie pracownika, a nie pracodawcy. We wniosku bowiem wskazano, na to, że wyjścia na posiłek powodują obniżenie wydajności pracy.

Ponadto, skoro ilość i rodzaj artykułów żywnościowych nie będzie taka sama dla wszystkich pracowników i nie można ustalić przypadającej na poszczególne osoby indywidualnej ich ilości, to mając na uwadze wspomniane orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b cyt. ustawy, które należy rozumieć w ten sposób, że pojęcie „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości oraz skoro nie ma możliwości określenia wysokości przychodu przypadającego na każdego pracownika, to nie sposób przyjąć, że mamy do czynienia z przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

W tym stanie rzeczy ww. Sąd uznał, że skargę należało znać za zasadną. Wyrok sądu administracyjnego nie może zastąpić interpretacji indywidualnej, z którą ustawodawca łączy oznaczoną funkcję ochronną. Ponownie rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej organ podatkowy będzie zobowiązany do uwzględnienia przedstawionych powyżej uwag i przedstawienia uzasadnienia prawnego swego stanowiska uwzględniającego stan faktyczny zaprezentowany we wniosku.

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.), który stanowi, iż „ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie”, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 14 października 2011 r. stwierdza, że w świetle stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych dostarczania pracownikom zakupionych przez pracodawcę artykułów żywnościowych – jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307, ze zm.; aktualnie obowiązujący Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 aktualnie obowiązującej ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Spółka) zatrudnia średnio ok. 75 osób, z czego w przeważającej liczbie to kobiety pracujące w charakterze księgowych oraz na stanowiskach pracowników administracyjno-biurowych. Pracownicy Spółki, chcąc przyrządzić sobie posiłek w czasie godzin pracy, muszą wychodzić z pomieszczeń biurowych poza budynek, w którym pracują. Wyjścia pracowników w czasie godzin pracy na zewnątrz z budynku, w którym mieszczą się ich stanowiska pracy powodują, iż tracą oni o wiele więcej czasu niż czas potrzebny na przyrządzenie i spożycie posiłku gdyby nie wychodzili z budynku. To powoduje obniżenie wydajności pracy załogi.

Należy zauważyć, że z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Organ podatkowy pragnie pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Zaznaczyć także należy, że są świadczenia, które służą organizacji pracy (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów.

Dostarczanie przez Wnioskodawcę jako pracodawcę każdego dnia rano dla pracujących w danym dniu produktów żywnościowych niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy, Wnioskodawca sam bowiem wskazał, że przyrządzanie posiłku bez konieczności opuszczania stanowisk pracy, spowodują zwiększenie efektywności pracy załogi, a zatem przedmiotowe wydatki ponoszone będą w związku i w celu zwiększenia przychodów Spółki.

Nadto z treści wniosku wynika, iż w efekcie nie można określić indywidualnego przysporzenia dla danego pracownika, ponieważ zakupione produkty żywnościowe dostępne są w sposób ogólny dla wszystkich pracowników (każdy pracownik może w dowolnych godzinach i dowolnych ilościach przygotować posiłek z produktów zakupionych przez pracodawcę dla wszystkich pracowników).

Z powyższego wynika więc, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wskazane w przywołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego dotyczące uznania opisanego we wniosku świadczenia za przychód pracownika. Przedmiotowe świadczenie, tj. dostarczanie przez pracodawcę pracownikom produktów żywnościowych do sporządzenia sobie posiłku, nie zostało bowiem spełnione jedynie w interesie pracownika – korzyść osiąga głównie pracodawca, a ponadto brak jest możliwości przypisania danemu pracownikowi skonkretyzowanej wartości przychodu.

Biorąc pod uwagę tak przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane powyżej przepisy, uznać należy, iż dostarczenie przez Wnioskodawcę pracownikom ww. produktów żywnościowych nie generuje po stronie pracowników przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy. Tym samym na Wnioskodawcy jako pracodawcy nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika, nie jest on zobowiązany do naliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od przedmiotowych wydatków zwracanych pracownikom.

Wobec przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 maja 2015 r. sygn. akt SA/Gl 287/15 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego dotyczącego skutków podatkowych dostarczania pracownikom zakupionych przez pracodawcę artykułów żywnościowych uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin