Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-442/15-4/AG
z 9 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2015 r. (data wpływu 19 maja 2015 r.) uzupełniony na wezwanie z dnia 26 czerwca 2015 r. data doręczenia 30 czerwca 2015 r.) pismem z dnia 2 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych konwersji zobowiązań handlowych na zobowiązanie pożyczkowe - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 19 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych konwersji zobowiązań handlowych na zobowiązanie pożyczkowe.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

P. Sp. z o.o. (P.) zajmuje się obrotem deskowaniami i rusztowaniami, czyli urządzeniami do formowania betonu i realizacji szeroko rozumianych prac budowlanych. W strukturze przychodów Spółki zdecydowanie dominuje wynajem tych urządzeń do klientów, którymi są w większości duże przedsiębiorstwa budowlane.

Budownictwo jest bardzo koniunkturalną gałęzią gospodarki, stąd P. musi dysponować szerokim asortymentem i dużymi ilościami urządzeń. Również rosnące wymagania rynku, w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pracy zmuszają do systematycznej odnowy posiadanego parku. W konsekwencji P. stale ponosi wysokie nakłady na zasoby deskowań i rusztowań. Kwoty wydatkowane na ten cel wahają się od 30 do 100 min złotych rocznie, a w rekordowym 2011 roku przekroczyły 200 min zł.

Posiadane zasoby z rachunkowego punktu widzenia są głównie środkami trwałymi (przeznaczonymi do wynajmu), ale też towarami. Charakterystyczne jest również to, że część wynajętych środków trwałych jest odkupowana przez użytkowników.

P. Sp. z o.o. wchodzi w skład międzynarodowej Grupy P., której jednostką dominującą jest P. GmbH z siedzibą w Weissenhorn, Niemcy (100% udziałów w P.). Model biznesowy Grupy zakłada wytwarzanie urządzeń na terenie siedziby P. GmbH, stąd głównym dostawcą dla P. Sp. z o.o. jest jej właściciel.

Z racji na duże nakłady związane z zakupami deskowań i rusztowań w P. powstają wysokie zobowiązania wobec P. GmbH(na koniec 2011 184,6 min zł). Polityka finansowania Grupy zakłada, że P. GmbH będzie finansowała zdecydowaną większość nakładów związanych z rozwojem „spółek córek", a głównie zakupy deskowań i rusztowań. Zadłużenie wobec P. GmbH z tego tytułu ma charakter zobowiązań handlowych. Stosowane terminy płatności wynoszą 30 dni, zaś w przypadku trudności z ich obsługą jednostka dominująca stosuje „kredyt kupiecki" i nalicza z tego tytułu odsetki. Dopuszcza się również udzielanie pożyczek krótkoterminowych o charakterze odnawialnym. P. Sp. z o.o. korzysta z obu form finansowania swojej działalności jak też posiłkuje się kredytami odnawialnymi udzielonymi przez banki lecz w niewielkiej części, bo do łącznej kwoty 10 min zł.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych od początku roku 2013 poprzez art. 15b narzuca na podatników podwyższoną dyscyplinę w zakresie zarządzania płynnością i zobowiązaniami bieżącymi. W odniesieniu do P. przepisy art. 15b updop są nadzwyczaj trudne do spełnienia. W latach 2013 - 2014 w związku ze spowolnieniem na rynku problem praktycznie nie występował. Natomiast ożywienie w budownictwie w roku bieżącym już wskazuje na poważnie narastający problem z obsługą zobowiązań handlowych. W związku z tym Spółka zamierza dokonać konwersji zobowiązań handlowych na krótkoterminową pożyczkę o charakterze odnawialnym od P. GmbH.

W piśmie z dnia 2 lipca 2015 r. Spółka wyjaśniła co następuje.

1. Wskazaną we wniosku konwersja zobowiązań handlowych na pożyczkę będzie miała następujący przebieg,
   1. Wnioskodawca posiada umowę pożyczki z dnia 25.11.2013r. o następującej treściUmowa Pożyczki Nr 2/2013 Pomiędzy:
      Pożyczkodawcą: P. GmbH, Weissenhorn oraz
      Pożyczkobiorcą: P. Sp. z o.o., P.,
      Pożyczkodawca i pożyczkobiorca zawierają następującą umowę pożyczki krótkoterminowej:
      § 1. Kwota pożyczki
      10.000.000,00 EUR (słownie: dziesięć milionów EUR). Pożyczka jest przeznaczona na finansowanie bieżącej działalności pożyczkobiorcy. Pożyczka zostanie udostępniona w ciągu 5 dni roboczych od otrzymania pisemnego powiadomienia.
      § 2. Zapadalność
      Okres obowiązywania umowy pożyczki wynosi trzy miesiące. Okres będzie automatycznie prolongowany co miesiąc w przypadku jeżeli kwota pożyczki nie będzie zapłacona lub skompensowana w terminie jej zapadalności po otrzymaniu pisemnego powiadomienia na trzy dni robocze przed datą zapadalności.
      Spłata pożyczki możliwa jest w dowolnym czasie.
      § 3. Oprocentowanie
      EUROIBOR3M + marża (liczona metodą 30/360). Stopa podstawowa i marża będą ustalane kwartalnie. Odsetki będą naliczane miesięcznie. Oprocentowanie pierwszego okresu udzielenia pożyczki wynosi 4,9% w stosunku rocznym. § 4. Zabezpieczenie
      Brak
      § 5. Pozostałe
      Umowa niniejsza zawarta została według Federalnej Niemiec. Wszelkie spory będą rozstrzygane przez odpowiednie sądy w Neu-Ulm. Kopia oryginału umowy pożyczki w załączeniu.
      P. GmbH jest jednostką dominującą Grupy P. i posiada 100% udziałów w P. sp. z o.o.
      Oprocentowanie pożyczki wynosi na dzień sporządzenia wniosku 3,8% w skali roku.
      
   2. Opisana powyżej umowa nie wygasła i nie została wypowiedziana przez żadną ze stron.
      
   3. Zobowiązania handlowe P. sp. z o.o. wobec P. GmbH są w walucie EUR.
      
   4. W dowolnym czasie w bieżącym roku, zapewniającym P. sp. z o.o. wypełnienie obowiązków wynikających z przpeisów Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, art. 15b zostanie wysłane do P. GmbH pisemne powiadomienie, zgodnie z § 1 wspomnianej powyżej umowy.
      
   5. Na podstawie ww. umowy P. GMbH udzieli P. sp. z o.o. pożyczki w kwocie 10.000.000,00 EUR zaś P. sp. z o.o. przygotuje zestawienie faktur P. GmbH na taką samą kwotę.
      Następnie strony dokonają potrącenia zobowiązań handlowych z kwotą udzielonej pożyczki.
2. Podstawę prawną przeprowadzenia planowanej konwersji są przepisy art. 720 Kodeksu cywilnego, przytoczona powyżej umowa pożyczki oraz wymieniony w zapytaniu art. 506 Kodeksu cywilnego.
   
3. Wartość zobowiązania z tytułu spłaty pożyczki będzie odpowiadała wartości konwertowanego zobowiązania handlowego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przypadku dokonania konwersji zobowiązań na pożyczkę po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie konwersji zobowiązań na pożyczkę nie spowoduje powstania przychodu z tytułu umorzenia zobowiązania na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”). W przypadku konwersji nie dochodzi bowiem do umorzenia długu, istnieje on nadal, a zmienia się jedynie podstawa prawna świadczenia. Ponadto nie ma również definitywnego przysporzenia majątkowego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Instytucja odnowienia uregulowana w art. 506 Kodeksu cywilnego, nazywana również nowacją (łac. novatio), należy do grupy zdarzeń prawnych powodujących wygaśnięcie zobowiązania. Ustawodawca kształtuje odnowienie jako czynność prawną o charakterze dwustronnym (umowę).

Przez umowę odnowienia strony postanawiają że w miejsce dotychczasowego zobowiązania dłużnika, które zostaje umorzone, dłużnik spełni inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. Odnowienie może polegać również na zobowiązaniu dłużnika do alternatywnego (przemiennego) świadczenia, innego niż było przewidziane w dotychczasowej umowie (wyrok SN z dnia 6 stycznia 2000 r., I CKN 315/98, z glosą M. Pyziak-Szafnickiej, OSP 2000, z. 10, poz. 145).

Warunkiem umorzenia dotychczasowego zobowiązania dłużnika jest zaciągnięcie przez niego nowego zobowiązania (A. Olejniczak, Z. Radwański, Zobowiązania, 2008, s. 348). Inaczej mówiąc, wolą stron umowy odnowienia jest umorzenie dotychczasowego zobowiązania i zastąpienie go nowym zobowiązaniem lub opartym na innej podstawie prawnej (wyrok SN z dnia 30 listopada 2006 r., I CSK 256/06, LEX nr 359463).

Odnowienie podlega ogólnym regułom obowiązującym przy zawieraniu umów. Przyczyna (causa) odnowienia jest obojętna. Nowacja jest możliwa w każdym stadium trwania stosunku zobowiązaniowego i może odnosić się także do oznaczonej części zobowiązania.

Konwersja zobowiązań w pożyczkę spełnia przesłanki zakwalifikowania jej, jako odnowienie zobowiązania (nowację), przewidziane w art. 506 kodeksu cywilnego. W przypadku konwersji wierzytelności przedmiot świadczenia - czyli określona suma pieniędzy - pozostaje taka sama, zmienia się jednak podstawa świadczenia, a dłużnik zobowiązuje się świadczyć na nowej podstawie prawnej, jaką jest pożyczka. Poprzednie zobowiązanie zastępuje nowe zobowiązanie. Skutek ten jest nierozdzielny - ostatecznie całość nowacji powinna być neutralna ekonomicznie, a na miejsce wygasającego zobowiązania pojawia się nowe, nie ma więc miejsca zwolnienie z długu, czy umorzenie zobowiązania.

Z punktu widzenia podatku dochodowego, art. 12 ust. 1 pkt 3 updop wskazuje, że przychodem jest, m.in. wartość umorzonych bądź przedawnionych zobowiązań.

Ponieważ ustawodawca posługuje się terminami, które nie zostały zdefiniowane w updop, dla wyjaśnienia ich znaczenia należy odwołać się do Słownika Języka Polskiego oraz do innych dziedzin prawa, gdzie pojęcia te zostały zdefiniowane. Według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwa Naukowe PWN Warszawa 1998 r., t. III) „umorzenie” oznacza zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela. Skutkiem umorzenia jest zatem zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub w części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania.

Przepisy z zakresu prawa cywilnego nie definiują pojęcia umorzenia zobowiązania, regulują natomiast kwestię umorzenia wierzytelności, co uprawnia do przyjęcia założenia, iż umorzenia zobowiązania użyte w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) updop oznacza w istocie umorzenie wierzytelności regulowane przepisami Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z Kodeksem cywilnym wierzytelności (zobowiązanie, o którym mowa w przepisach updop) mogą zostać umorzone m.in. w następujący sposób: 1. poprzez potrącenie - zgodnie z art. 498 Kodeksu cywilnego, gdy dwa podmioty są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każdy z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeśli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, la obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym, 2. poprzez odnowienie - zgodnie z art. 506 Kodeksu cywilnego (tj. przez nowację), jeżeli w ceiu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie), 3. poprzez zwolnienie dłużnika z długu - zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Wskutek potrącenia wzajemnych i wymagalnych wierzytelności obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie, mimo że skutkuje umorzeniem zobowiązania (de facto zobowiązań obu stron umowy potrącenia), nie skutkuje powstaniem jakiegokolwiek przychodu dla stron dokonujących potrącenia. Nowacja, podobnie jak potrącenie, stanowi formę umorzenia (wygaśnięcia) zobowiązania i podobnie jak potrącenie nie kreuje powstania przychodu po stronie podmiotu, którego zobowiązanie zostało umorzone. Wskutek nowacji, osoba, na której ciąży zobowiązanie (czyli dłużnik), zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, a zobowiązanie dotychczasowe tego dłużnika wygasa. Wobec powyższego dochodzi do „zamiany” jednego zobowiązania innym i nie dochodzi w związku z tym do żadnego definitywnego przysporzenia majątkowego po stronie dłużnika - podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (w miejsce pierwotnego zobowiązania, które wygasa, powstanie nowe zobowiązanie) ani po stronie wierzyciela. Podobne stanowisko reprezentuje W. Dmoch w Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rok wydania 2013, C.H. Beck wyd. 4.

Przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) updop powstanie dopiero w skutek umorzenia zobowiązania poprzez zwolnienie z długu. Przychód ten powstanie w wysokości zobowiązania, z wykonania którego dłużnik został zwolniony. Wskutek zwolnienia z długu w majątku dłużnika powstaje przysporzenie, gdyż nie musi on spełniać określonego świadczenia (zobowiązanie dłużnika wygasa).

Uregulowaną w art. 506 Kodeksu cywilnego instytucję nowacji należy odróżnić od tzw. datio in solutum, które uregulowane jest w art. 453 tego kodeksu. Z tego drugiego przepisu wynika, że jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. W przypadku datio in solutum dochodzi więc do wykonania świadczenia. Inaczej jest w przypadku uregulowanej w art. 506 Kodeksu cywilnego instytucji nowacji. W tym wypadku mamy bowiem do czynienia z zastąpieniem jednego zobowiązania innym. Samo odnowienie nie powoduje jednak, że dłużnik wykonuje jakiekolwiek świadczenie. Wartość jego zobowiązań wobec wierzyciela również się nie zmienia. W konsekwencji należy uznać, że w takiej sytuacji nie dochodzi do powstania przychodu związanego z umorzeniem zobowiązania, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop. Zgodnie z tym przepisem przychodem jest w szczególności wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Reasumując, podkreślić należy, że odnowienie (konwersja) jest umową między dłużnikiem i wierzycielem, na podstawie której dłużnik, w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania zobowiązuje się wobec wierzyciela, za jego zgodą spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje zastąpione nowym. Czynność ta kreuje tylko nowy tytuł prawny do spłaty długu (pożyczka), dlatego, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku odnowienia nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 updop (dłużnik będzie cały czas zobowiązany do spełnienia tego samego świadczenia, ale z innej podstawy prawnej). Również w sensie ekonomicznym nie można powiedzieć, że na skutek umorzenia nowacyjnego (konwersji) dochodzi do powstania jakiegokolwiek przysporzenia po stronie dłużnika. Nadal jest on zobowiązany do spełnienia świadczenia wobec kontrahenta w tej samej, a nawet wyższej, na skutek doliczenia pdsetęk, wysokości. Zmienia się jedynie tytuł prawny, na podstawie którego będzie następowała zapłata długu. Argumentacja, że przepis ustawy podatkowej posługuje się sformułowaniem „umorzenie” podobnie jak przepis art. 506 Kodeksu cywilnego nie może być wystarczającą przesłanką do uznania, że odnowienie powoduje powstanie przychodu. Równie dobrze można by stwierdzić, że potrącenie również wywołuje taki skutek, bowiem w art. 498 Kodeksu cywilnego ustawodawca również posłużył się takim sformułowaniem - takie twierdzenie nie jest jednak zasadne, bowiem nie ulega wątpliwości, że potrącenie jest de facto formą płatności i powoduje uregulowanie zobowiązania. W doktrynie prawa podatkowego nie wyjaśniono w sposób jednoznaczny, czy „umorzenie zobowiązania”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 updop dotyczy wszystkich trzech wymienionych w kodeksie cywilnym przypadków, to jest potrącenia, odnowienia (nowacji) oraz zwolnienia z długu. Zasadne wydaje się przyjęcie, że przychód powstanie jedynie w przypadku umorzenia zobowiązania pod tytułem darmym, a więc tylko i wyłącznie w przypadku nieodpłatnego zwolnienia z długu. Jedynie bowiem w takim przypadku dłużnik otrzymuje definitywne przysporzenie majątkowe. Inne przypadki, a zwłaszcza nowacja, takiego definitywnego przysporzenia nie rodzą dotychczasowe roszczenie nie jest bowiem, mimo utraty „bytu prawnego”, zaspokojone, a jego miejsce zajmuje po prostu roszczenie na tą samą (a w przypadku konwersji na oprocentowaną pożyczkę nawet wyższą) wartość niż pierwotne roszczenie, (tak też P. Mikuła A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Komentarz do art. 12.”, wyd. IV, Warszawa 2014).

Stanowisko Wnioskodawcy o braku przychodu w przypadku zmiany zobowiązania na pożyczkę przyjmują w najnowszej linii orzeczniczej organy podatkowe. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 maja 2014 r. (znak ILPB4/423-94/14-4/DS), stwierdzono na płaszczyźnie cywilnoprawnej do umorzenia zobowiązania - wskutek którego po stronie dłużnika nie powstaje obowiązek wykonania innego zobowiązania - dochodzi w ramach instytucji zwolnienia z długu (zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje). W ramach instytucji zwolnienia z długu zniesiony zostaje bowiem obowiązek spełnienia przez dłużnika pierwotnego świadczenia bez żadnego ekwiwalentu. Zatem w majątku dłużnika - wskutek zwolnienia z długu - dochodzi do powstania wymiernego przysporzenia o charakterze majątkowym. Zmniejszeniu ulegają bowiem ciążące na dłużniku pasywa bez konieczności angażowania posiadanych przez niego aktywów. Zatem (...) przychód z tytułu umorzenia zobowiązań, o którym mowa w przepisie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop, powstaje jedynie w tych przypadkach, w których zobowiązanie jest wygaszane pod tytułem darmym, czyli w przypadkach, w których podatnik - w zamian za wygaśnięcie zobowiązania - nie jest zobligowany do spełnienia w jego miejsce żadnego innego świadczenia. Przychód z tytułu umorzenia zobowiązań powstanie zatem wyłącznie w skutek umorzenia zobowiązania poprzez zwolnienie z długu. Wskutek zwolnienia z długu w majątku dłużnika powstaje przysporzenie, gdyż nie musi on spełniać określonego świadczenia (zobowiązanie dłużnika wygasa). (...)

Mając na uwadze powyższe, nie sposób uznać, że w wypadku konwersji zobowiązania na inne zobowiązanie następuje jakiekolwiek zwolnienie czy też umorzenie długu, a co za tym idzie przysporzenie po stronie Wnioskodawcy.

Warto w tym miejscu również wskazać, wielokrotnie przytaczany przez Naczelny Sąd Administracyjny, wymóg definitywności przysporzenia, które ma zostać zakwalifikowane jako dochód. Zgodnie z wyrokiem NSA z 27 listopada 2003 r., sygn. III SA 3382/02 do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika. Przychodem są więc tylko definitywne przysporzenia, które powiększają majątek w tym znaczeniu, że powodują zwiększenie aktywów lub zmniejszenie zobowiązań w sposób trwały (a nie tymczasowy). Tezę tą należy uznać za ugruntowaną w orzecznictwie, również tym najnowszym (wyrok WSA we Wrocławiu z 23 lutego 2011 r., sygn. I SA/WR 1461/10). O definitywności przysporzenia nie sposób mówić w przypadku dokonanej konwersji, Wnioskodawca nie uzyskuje bowiem jakichkolwiek środków w postaci aktywów, nie zachodzi pomniejszenie jego zobowiązań, a zobowiązanie nie zostaje efektywnie spełnione.

Przeistacza się ono jedynie w zobowiązanie z innego tytułu prawnego, nadal jednak w tym samym, a nawet większym rozmiarze.

Reasumując, nie sposób uznać, aby dokonanie konwersji zobowiązania na oprocentowaną pożyczkę miało rodzić powstanie przychodu po stronie Wnioskodawcy. Brak jest bowiem po jego stronie definitywnego przysporzenia majątkowego, a zobowiązanie de facto nie wygasa, tylko zmienia swą szatę prawną bez efektywnego zaspokojenia roszczenia materialnego.

Biorąc powyższe pod uwagę, wnoszę o potwierdzenie prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.