Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.326.2015.OBQ
z 5 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 30 października 2013 r. Nr DD3/033/113/OBQ/12/RD-112780/13, wydaną przez Ministra Finansów, stwierdzającą nieprawidłowość interpretacji indywidualnej z dnia 16 listopada 2011 r. Nr ILPB1/415-987/11-2/TW, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu w dniu 16 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.

Z okazji Dnia Pracownika Komunalnego, Wnioskodawca zorganizował i sfinansował ze środków obrotowych spotkanie, w którym udział wzięli pracownicy Wnioskodawcy (bez członków ich rodzin) oraz zaproszeni goście – przedstawiciele władz miejskich, członkowie Rady Nadzorczej i przedstawiciele firm współpracujących z Wnioskodawcą.

Pierwsza część spotkania miała charakter oficjalny, uroczysty. Prezes Zarządu przedstawił zakres działalności Wnioskodawcy, omówił bieżącą sytuację Wnioskodawcy oraz zamierzenia na przyszłość. Następnie odznaczono zasłużonych pracowników, a władze miejskie i zaproszeni goście złożyli życzenia zarządowi i pracownikom Wnioskodawcy. Druga część spotkania miała wyłącznie charakter integracyjny.

1. Dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca dokonał podziału łącznej kwoty kosztów spotkania z okazji Dnia Pracownika Komunalnego na koszty przypadające na pracowników Wnioskodawcy i na koszty dotyczące zaproszonych gości. Ustalona została ogólna liczba uczestników spotkania, w tym liczba pracowników i zaproszonych gości. W związku z tym, że nie było możliwości ustalenia rzeczywistej wysokości kosztów przypadających na pracowników Wnioskodawcy i na zaproszonych gości, dokonano w sposób statystyczny podziału tych kosztów na ww. grupy uczestników. Łączne koszty spotkania zostały podzielone przez liczbę uczestników i statystycznie ustalono koszty przypadające na pracowników i zaproszonych gości. Wydatki w części przypadającej na zaproszonych gości zostały zaliczone do kosztów reprezentacji, a w części przypadającej na pracowników do świadczeń na rzecz pracowników. Wydatki w części dotyczącej zaproszonych gości – koszty reprezentacji, Wnioskodawca nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów, natomiast koszty w części dotyczącej pracowników Wnioskodawcy zaliczone zostały do kosztów uzyskania przychodów.
2. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych nie było możliwe ustalenie każdemu uczestnikowi spotkania faktycznej wartości świadczenia w związku z udziałem w spotkaniu z okazji Dnia Pracownika Komunalnego. Można jedynie ustalić wartość świadczenia w wysokości kosztu jednostkowego przypadającego na uczestnika spotkania. Koszt jednostkowy nie jest jednak równoznaczny z faktycznym przychodem jaki uczestnik spotkania rzeczywiście uzyskał. Wnioskodawca jako organizator zbiorczo opłaciła koszty tego spotkania co uniemożliwia ustalenie, jaka część wydatków przypada na konkretnego uczestnika.
   
   

Jednak w świetle niejednolitych interpretacji izb skarbowych i orzeczeń sądów Wnioskodawca ma wątpliwość, czy powinien dokonać opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych pracownikom Wnioskodawcy od ustalonego statystycznie przychodu w wysokości kosztu jednostkowego z tytułu otrzymanego nieodpłatnie świadczenia związanego z udziałem w spotkaniu integracyjnym, a zaproszonym gościom sporządzić imienne informacje PIT-8C.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania.

1. Czy należy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych pracownikom Wnioskodawcy od przychodu ustalonego w wysokości kosztu jednostkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia związanego z udziałem w spotkaniu integracyjnym pracowników zorganizowanym i sfinansowanym przez Wnioskodawcę?
2. Czy należy sporządzić imienne informacje PIT-8C zaproszonym gościom biorącym udział w spotkaniu pracowników Wnioskodawcy i wykazać przychód w wysokości kosztu jednostkowego z tytułu nieodpłatnego otrzymanego świadczenia związanego z udziałem w tym spotkaniu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie wystąpi zarówno u pracowników jak i u zaproszonych gości przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z udziałem w spotkaniu integracyjnym pracowników.

Jak wskazano w stanie faktycznym nie jest możliwe przypisanie danemu uczestnikowi spotkania konkretnego przychodu. Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu podlega tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie przychód ustalony w sposób statystyczny w wysokości kosztu jednostkowego przypadającego na jednego uczestnika spotkania, tj. przychód możliwy do otrzymania. Nie sposób jest stwierdzić i ustalić, czy pracownik lub zaproszony gość faktycznie i w jakim stopniu skorzystał z postawionych mu do dyspozycji świadczeń i jaka była ich wartość.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego uczestnika spotkania, to brak jest podstaw do ustalenia konkretnemu uczestnikowi kwoty przychodu z tytułu sfinansowania przez Wnioskodawcę kosztów spotkania. Uczestnik spotkania nie otrzymał rzeczywiście świadczeń, których wartości nie można określić.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości doliczania do dochodu pracownika świadczenia ryczałtowego w przypadku, gdy nie można określić rzeczywistej wartości z jakiej faktycznie skorzystał pracownik.

Wobec powyższego Wnioskodawca stwierdza, że brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych potencjalnego do otrzymania, zryczałtowanego, tj. określonego w wysokości kosztu jednostkowego przychodu z tytułu świadczenia związanego z udziałem w spotkaniu zorganizowanym i sfinansowanym przez Wnioskodawcę z okazji Dnia Pracownika Komunalnego i w związku z tym nie należy pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pracownikom Wnioskodawcy, a zaproszonym gościom nie należy sporządzać imiennych informacji PIT-8C.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 16 listopada 2011 r. Nr ILPB1/415-987/11-2/TW w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając m.in., iż od przychodu ustalonego w wysokości kosztu jednostkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia, związanego z udziałem w spotkaniu integracyjnym pracowników, zorganizowanym i sfinansowanym przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca jest obowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Ponadto należy sporządzić imienne informacje PIT-8C zaproszonym gościom biorącym udział w spotkaniu pracowników Wnioskodawcy i wykazać przychód w wysokości kosztu jednostkowego z tytułu nieodpłatnie otrzymanego świadczenia związanego z udziałem w tym spotkaniu.

Działając na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, w dniu 30 października 2013 r. Minister Finansów zmienił z urzędu interpretację indywidualną z dnia 16 listopada 2011 r. Nr ILPB1/415-987/11-2/TW, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 16 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, jest nieprawidłowe, lecz z innych względów, niż wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

Biorąc ponownie pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny i stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż Wnioskodawca, zorganizował i sfinansował ze środków obrotowych spotkanie, w którym udział wzięli pracownicy Wnioskodawcy (bez członków ich rodzin) oraz zaproszeni goście – przedstawiciele władz miejskich, członkowie Rady Nadzorczej i przedstawiciele firm współpracujących z Wnioskodawcą.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę spotkania, nie będzie stanowić dla pracownika oraz zaproszonych gości nieodpłatnego świadczenia. Nie są bowiem spełnione wszystkie kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Tym samym, wzięcie udziału w imprezie zorganizowanej przez Wnioskodawcę, nie będzie prowadzić do powstania przychodu u pracowników oraz zaproszonych gości, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki określone w ustawie, w tym w zakresie poboru zaliczek oraz sporządzania stosownych informacji.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

W konsekwencji należało zmienić, z urzędu, zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 30 października 2013 r. Nr DD3/033/113/OBQ/12/RD-112780/13, gdyż jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmiana interpretacji dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.