Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.323.2015.OBQ
z 4 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 16 października 2013 r. Nr DD3/033/116/ILG/12/RD-107659/13, wydaną przez Ministra Finansów, stwierdzającą nieprawidłowość interpretacji indywidualnej z dnia 07 października 2011 r. Nr ILPB2/415-745/11-2/JK, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 07 lipca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów ze stosunku pracy, jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 lipca 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca przedstawił następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca zamierza zorganizować dla swoich pracowników oraz członków ich rodzin imprezę integracyjno-sportową o charakterze otwartym, tzn. że udział w niej będą mieli prawo brać wszyscy pracownicy oraz członkowie ich rodzin. Zdaniem Wnioskodawcy impreza taka sprzyjać będzie wytworzeniu dobrej atmosfery w pracy, wpłynie na zacieśnienie więzi pracowników z firmą oraz poprawi motywację pracowników do pracy. Pracownicy oraz członkowie ich rodzin będą uczestniczyć w imprezie nieodpłatnie. Podczas spotkania integracyjnego pracownicy Wnioskodawcy oraz członkowie ich rodzin będą mogli skorzystać z usług gastronomicznych lub cateringowych. Racje żywnościowe nie będą przydzielone, każdy z uczestników będzie miał możliwość wyboru, jaki posiłek (artykuł spożywczy) chce zjeść, jakie napoje chce wypić. itp. Wnioskodawca nie zamierza ewidencjonować ilości spożytych przez danego pracownika oraz członków jego rodziny produktów. Pracownicy wraz ze swoimi rodzinami będą mieli również możliwość skorzystania z „atrakcji”, które ma zamiar zapewnić Wnioskodawca (np. będą mogli wziąć udział w zorganizowanych zawodach sportowych, konkursach, itp.). Wnioskodawca nie będzie prowadzić ewidencji pozwalającej na ustalenie, który z pracowników z jakich „atrakcji” skorzystał. Organizację imprezy Wnioskodawca zamierza zlecić jednej firmie zewnętrznej odpowiedzialnej za zorganizowanie całości imprezy (tj. poprowadzenie zawodów sportowych, przeprowadzenie konkursów z wiedzy o historii Wnioskodawcy, zapewnienie usług gastronomicznych lub cateringowych, itp). Wnioskodawca otrzyma fakturę obejmującą łączny koszt imprezy, tj. wynagrodzenie firmy zewnętrznej. Opłata ta wniesiona będzie ryczałtowo, bez względu na to czy pracownicy z usług skorzystają czy nie. W takim przypadku poszczególne koszty związane z imprezą (np. koszty wynajmu animatorów, którzy prowadziliby zabawy rekreacyjne dla pracowników Wnioskodawcy oraz członków ich rodzin, koszty wyżywienia, oprawy muzycznej, koszty przeprowadzenia zwodów sportowych dla pracowników podzielonych na drużyny, itp.) nie będą Wnioskodawcy znane (koszty te firma zewnętrzna uwzględnia przy kalkulacji należnego jej wynagrodzenia). Wnioskodawca - co do zasady - ustali szacunkowo ilość pracowników oraz członków ich rodzin chcących wziąć udział w imprezie, zbierając dane liczbowe od kierowników poszczególnych działów. Będzie to miało na celu określenie skali imprezy, tak aby firma świadcząca usługi wiedziała ile orientacyjnie przygotować posiłków, jak podzielić prawdopodobną liczbę uczestników na drużyny, które miałyby wziąć udział w zawodach sportowych, itp. Przy wejściu na imprezę Wnioskodawca nie będzie prowadzić listy obecności. Wnioskodawca chciałaby podkreślić, iż to jej zależy na uczestnictwie załogi w imprezie integracyjno-sportowej, którą zamierza zorganizować. W przypadku, gdy świadczenie miałoby być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych pracownicy w większości nie skorzystaliby z udziału w imprezie.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy wzięcie udziału w otwartej imprezie integracyjno-sportowej zorganizowanej przez pracodawcę prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca powinien zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę w związku z tym, że wzięli oni w niej udział?
2. Czy wzięcie udziału w imprezie integracyjno-sportowej pracowników i członków ich rodzin prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli tak – jak wyliczyć dochód do opodatkowania skoro Wnioskodawca nie dysponuje imienną listą uczestników?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, uczestnictwo pracownika w otwartej imprezie integracyjno-sportowej, w trakcie której to sam uczestnik będzie decydował, z której atrakcji sportowej chce skorzystać nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma on obowiązku doliczania jakichkolwiek kwot do przychodu pracownika uczestniczącego w imprezie integracyjno-sportowej i pobierania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, postanowiono, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 są: otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby pracownik skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby precyzyjne ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji u pracowników biorących udział w imprezie integracyjno-sportowej nie dojdzie do powstania przychodu, skoro pracodawca nie będzie mógł ustalić, jakie faktycznie świadczenia otrzymają poszczególni pracownicy (co skonsumują w czasie imprezy, z jakich konkretnie atrakcji dodatkowych skorzystają, w jakich konkurencjach sportowych będą brać udział).

Z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem wprost, iż „przychód ze stosunku pracy powstaje w momencie otrzymania lub pozostawienia do dyspozycji podatnika pieniędzy i wartości pieniężnych oraz otrzymania (ale nie samego postawienia do dyspozycji) wartości świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń”.

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że samo wzięcie udziału przez pracownika w otwartej imprezie integracyjno-sportowej nie doprowadzi do powstania u niego przychodu. Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu może podlegać jedynie konkretne i faktycznie otrzymane przez pracownika świadczenie.

Potwierdzeniem na to – zdaniem Wnioskodawcy – jest wyrok WSA z dnia 10 grudnia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1302/07. Z wyroku tego wynika, że jeśli pracodawca nie może ustalić, jakie świadczenie nieodpłatne pracownik faktycznie otrzymał, to nie powinien zwiększać przychodów pracownika z tytułu umowy o pracę. Wnioskodawca uważa, że w przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego sytuacji nie dojdzie do powstania przychodu u pracownika, gdyż Spółka nie będzie w stanie określić wartości nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez poszczególnych pracowników. Spółka będzie wiedzieć (szacunkowo), ile osób zostanie zaproszonych na imprezę, ale nie będzie jej wiadomo, czy rzeczywiście ta ilość osób zaproszonych przyjdzie, a tym bardziej czy skorzysta (oraz w jakim zakresie) ze świadczeń oferowanych w czasie imprezy. Spółka pragnie raz jeszcze podkreślić, że nie będzie sprawdzać oraz ewidencjonować, co i w jakich ilościach pracownik lub członek jego rodziny zje, czy wypije, czy uczestniczył w konkursie, czy brał udział w zawodach sportowych, a jeśli tak to których, itp.

Podobne stanowisko – zdaniem Wnioskodawcy – zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej nr ILPB2/415-152/09/10-S/TR z 23 września 2010 r. w sprawie przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej. Według poznańskiej izby przy takim stanie faktycznym, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wznoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał, czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość. W konsekwencji wartość tych wydatków na rzecz pracowników z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej nie stanowi dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na pracodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy wyrażone przez niego stanowisko jest również zgodne z interpretacją WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1326/08. Zdaniem tego sądu, jeśli pracodawca zakupuje towary i usługi związane z imprezą integracyjną jednak nie jest w stanie wskazać w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy korzystali z zakupionych towarów i usług, to nie dochodzi do powstania przychodu u pracowników uczestniczących w imprezie. W ocenie sądu z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wynika, że w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. Samo pozostawienie do dyspozycji określonych świadczeń nie prowadzi jeszcze do powstania przychodu dla pracowników. Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby pracownik skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń oraz możliwe byłoby precyzyjne ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku braku imiennej listy pracowników i członków ich rodzin, Wnioskodawca nie ustala przychodu do opodatkowania pracownikom, ale dokonuje wyłączenia z podstawy opodatkowania koszt całej imprezy z podatku dochodowego od osób prawnych ze względu na uczestnictwo członków rodzin.

Podsumowując Wnioskodawca uważa, że w zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku nie dojdzie do powstania przychodu u pracowników W związku z tym, Wnioskodawca nie powinien doliczać do przychodów żadnych kwot. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozwala na szacunkowe ustalanie przychodu pracowników (ustalanie przychodów „wirtualnych”) i nie zawiera przepisów, które pozwalałyby na takie obliczenie przychodu pracownika. W szczególności nie jest dopuszczalne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych doliczanie do przychodów pracownika kwoty ustalonej w wyniku podzielenia kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z organizacją imprezy przez liczbę osób zaproszonych na imprezę.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 07 października 2011 r. Nr ILPB2/415-745/11-2/JK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając m.in., iż nieodpłatne świadczenie dla pracowników i członków ich rodzin w postaci uczestnictwa w spotkaniu integracyjno-sportowym organizowanym przez Wnioskodawcę stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy, od którego Spółka jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad określonych w art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To, że Spółka nie dochowa należytej staranności, aby zadbać o ustalenie liczby i personaliów osób, które wezmą udział w spotkaniu integracyjno-sportowym, nie może mieć wpływu na powstanie obowiązku podatkowego po stronie pracowników, którym stawia do dyspozycji wzięcie udziału w tej imprezie. Aby obliczyć wartość przychodu po stronie konkretnych pracowników spółka powinna sporządzić listę uczestników, którzy wzięli udział w imprezie. Koszt całkowity jaki Spółka poniosła za zorganizowanie imprezy, należy podzielić przez liczbę uczestników (pracowników i członków ich rodzin), którzy wzięli w nim udział, a następnie przypisać tak obliczoną kwotę do przychodu ze stosunku pracy pracownika.

Działając na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, w dniu 16 października 2013 r. Minister Finansów zmienił z urzędu interpretację indywidualną z dnia 07 października 2011 r. Nr ILPB2/415-745/11-2/JK, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 07 lipca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów ze stosunku pracy, jest nieprawidłowe, lecz z innych względów, niż wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

Biorąc ponownie pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego i stan prawny obowiązujący w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę dla swoich pracowników oraz członków ich rodzin imprezy integracyjno-sportowej, nie będzie stanowić dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Tym samym, wzięcie udziału przez pracowników oraz członków ich rodzin w imprezie zorganizowanej przez pracodawcę, nie będzie prowadzić do powstania przychodu u pracownika, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zwiększenia przychodów pracowników z tytułu umowy o pracę.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, jest prawidłowe.

W konsekwencji należało zmienić, z urzędu, zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 16 października 2013 r. Nr DD3/033/116/ILG/12/RD-107659/13, gdyż jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmiana interpretacji dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.