Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4514-238/15/MZ
z 19 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 27 sierpnia 2015 r. (data wpływu do Biura – 28 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umów cesji wierzytelności (prawa do odszkodowania) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umów cesji wierzytelności (prawa do odszkodowania).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka z o.o., Spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dochodzeniu odszkodowań od Towarzystw Ubezpieczeniowych w imieniu i na rzecz swoich klientów (osób poszkodowanych).

Spółka w celu zabezpieczenia się przed możliwością odstąpienia klienta od realizacji umowy podpisuje Umowę o dochodzenie odszkodowania i Umowę cesji, która ma charakter pełnomocnictwa do reprezentacji. Na ich podstawie przystępuje do dochodzenia odszkodowania w imieniu klienta.

Najczęściej po powstaniu szkody (komunikacyjnej lub osobowej) zjawia się u Wnioskodawcy klient, który chce zlecić dochodzenie przez Spółkę w jego imieniu odszkodowania od Towarzystwa Ubezpieczeniowego. Wnioskodawca podpisuje „Umowę o dochodzenie odszkodowania” oraz „Pełnomocnictwo”, na podstawie którego uzyskuje odszkodowanie proponowane przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe (w tzw. międzyczasie często dochodzi do negocjacji z Towarzystwem Ubezpieczeniowym w celu uzyskania wyższego odszkodowania niż proponowane pierwotnie przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe – oczywiście jeśli istnieją ku temu ekonomicznie uzasadnione przesłanki, o czym decyduje m.in. wycena rzeczoznawcy Spółki). Towarzystwa Ubezpieczeniowe wypłacają jakąś, ustaloną wg swoich kryteriów, kwotę odszkodowania. Po otrzymaniu wpływu od Towarzystwa Ubezpieczeniowego Spółka wystawia fakturę VAT i następuje rozliczenie z klientem za wykonaną usługę dochodzenia odszkodowania. Dopiero w tym momencie następuje szacowanie czy uzasadnione jest dochodzenie od Towarzystwa Ubezpieczeniowego dalszych kwot, adekwatnych – zdaniem Spółki – do strat wynikających z poniesionej przez klienta szkody. Wtedy też Spółka, w porozumieniu z Klientem i w oparciu o własną wycenę szkody, podejmuje decyzję o ewentualnym zakwestionowaniu otrzymanych od Towarzystwa Ubezpieczeniowego kwot i wystąpienie do niego o dalszą wypłatą na rzecz klienta. Po uzyskaniu każdej kwoty odszkodowania następuje rozliczenie Umowy z klientem i wypłata na jego rzecz po potrąceniu wartości faktury VAT wystawionej za usługę Wnioskodawcy.

Czasami wówczas następuje koniec współpracy Wnioskodawcy z klientem, ale czasami, jeżeli rzeczoznawca Spółki oceni, że wartość wypłaconego przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe odszkodowania jest rażąco zbyt niska Wnioskodawca proponuje klientowi wejście na drogę sądową w celu wyegzekwowania wyższego niż otrzymane świadczenia. Klient w tym momencie decyduje czy:

• Spółka w jego imieniu i na jego koszt ma dochodzić dalszych roszczeń (wtedy, po ich ewentualnym uzyskaniu, następuje rozliczenie fakturą VAT),
• rezygnuje z dalszego dochodzenia odszkodowania i sprawa zostaje zamknięta,
• decyduje się samodzielnie wejść na drogę sądową – wtedy następuje koniec współpracy Wnioskodawcy z klientem,
• decyduje się na odstąpienie od dalszego dochodzenia odszkodowania we własnym imieniu z uwagi na, jego zdaniem, zbyt duże ryzyko nieuzyskania zadawalających kwot, zbyt wysokie potencjalne koszty dalszego dochodzenia odszkodowania lub też przewidywany długi czas oczekiwania na rozstrzygnięcie sprawy w Sądzie (czasami jest to kilka lat, zwykle od 6 miesięcy do 3 lat).
  
  

W tym ostatnim przypadku, jeśli Spółka widzi jednak możliwość uzyskania zadawalających kwot, nawet po dłuższym okresie oczekiwania na rozstrzygnięcie i poniesieniu nakładów na ich uzyskanie – proponuje klientowi skorzystanie z jej oferty podpisania Umowy Cesji, w której zrzeka się on prawa do dochodzenia odszkodowania we własnym imieniu i przekazuje prawa Wnioskodawcy. Sposób rozliczenia tej Umowy, zgodnie z § 4 Umowy Cesji strony ustalają odrębnie w Aneksie do niej. W zamian za przekazanie Spółce praw do dochodzenia odszkodowania klient otrzymuje proponowaną przez Spółkę kwotę pieniężną (sytuacja wypłaty wynikającej z Aneksu do Umowy Cesji następuje najwcześniej po odmowie wypłaty przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe lub po uzyskaniu pierwszego, niezadowalającego odszkodowania i może mieć miejsce nawet kilka, kilkanaście miesięcy po zawarciu z klientem pierwotnej Umowy o dochodzenie odszkodowania i podpisaniu cesji będącej jednocześnie Pełnomocnictwem do dochodzenia odszkodowania w jego imieniu). Od momentu podpisania Aneksu i wypłaty stosownej kwoty klientowi Spółka działa już wyłącznie we własnym imieniu, na własne ryzyko i na własny koszt.

Zwykle, z przyczyn organizacyjnych Umowa Cesji ma tę samą datę podpisania co Aneks do niej (klienci często są spoza najbliższej okolicy, bywa. że są nawet z innego kraju, i osobisty kontakt może rodzić kłopoty natury technicznej). Realizacja Aneksu (czyli wypłata klientowi ustalonej w nim kwoty) może następować w terminie późniejszym niż wynika z daty podpisania samego dokumentu. Często jest tak, że klient po rozliczeniu fakturą Umowy o dochodzenie odszkodowania decyduje się od razu na podpisanie Umowy Cesji i rezygnuje z samodzielnego dochodzenia odszkodowania, jednak wartość tego roszczenia jest dopiero w trakcie ustalania przez pracowników Wnioskodawcy do tego powołanych. Po ustaleniu ostatecznej kwoty roszczenia, o którą w ramach cesji Spółka będzie występować do właściwego Sądu następuje wypłata gotówki klientowi. Wtedy też odbywa się uzupełnienie Aneksu o odpowiednią kwotę i złożenie w Urzędzie Skarbowym deklaracji PCC-3 z tytułu Umowy Cesji. Nie można tego zrobić przed ustaleniem wartości Umowy Cesji i tym samym ustaleniem podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W momencie podpisania Umowy Cesji nawet jeszcze nie wiadomo, czy dojdzie do ostatecznej realizacji Umowy Cesji i najczęściej nie jest znana kwota Aneksu; może się zdarzyć, że dana Umowa Cesji nigdy nie będzie zrealizowana jeśli klient ostatecznie uzna, że proponowana przez Spółkę kwota ustalona przez jej rzeczoznawcę jest nieadekwatna do jego oczekiwań, bądź też po ustaleniu wartości ewentualnego Aneksu klient zdecyduje się na samodzielne wystąpienie z roszczeniem przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeniowemu do Sądu i odstąpi od Umowy Cesji.

Deklaracje PCC-3 są składane i opłacane w terminie 14 dni od dnia wypłaty kwoty wynikającej z Aneksu do Umowy Cesji. Jednak Urząd Skarbowy właściwy dla Wnioskodawcy nalicza mu odsetki z tytułu nieterminowej zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych wskazując, że momentem dokonania czynności opodatkowanej nie jest moment wypłaty kwoty Klientowi, ale moment zawarcia Umowy Cesji z klientem. Odsetki są zatem naliczane nawet za okres kilku, kilkunastu miesięcy wstecz od dnia złożenia deklaracji PCC-3 i zapłaty podatku.

W wyniku Umowy Cesji nie następuje żadna z wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych czynność opodatkowana; jednocześnie umowy te nie są umowami o charakterze umów kupna-sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia praw własności.

Umowy Cesji zawierane z klientami spełniają warunki zapisów art. 509-517 Kodeksu cywilnego, w szczególności spełnione są następujące warunki (w tym różniące je od umowy kupna-sprzedaży, zamiany, darowizny czy innej umowy zobowiązującej do przeniesienia praw własności oraz wykluczające ich wadliwość):

• zawarcie umowy nie wymaga zgody dłużnika,
• nabywcy przysługuje prawo do uzyskania kwot wraz z odsetkami i zwrotem innych kosztów,
• spełniona jest forma pisemna umowy,
• dochodzone w wyniku Umowy Cesji roszczenia nie dotyczą szkód osobowych, a wyłącznie szkód komunikacyjnych,
• następuje pisemne zawiadomienia dłużnika o dokonaniu cesji,
• poza zmianą osoby wierzyciela przelew nie wprowadza żadnej zmiany samej treści wierzytelności; dłużnik przelanej wierzytelności zachowuje wszelkie zarzuty, które miał wobec zobowiązanego (pierwotnego wierzyciela) w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.
  
  

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i wszystkie czynności związane z dochodzeniem odszkodowań w imieniu klientów są opodatkowane podstawową stawką podatku od towarów i usług – 23% i dokumentowane stosownymi fakturami VAT, a w przypadku Umów Cesji stosowane jest zwolnienie i dotychczas składane są deklaracje

PCC-3, od których opłacany jest stosowny podatek.

Reasumując z tytułu Umowy Cesji zawsze jedna ze stron (w tym przypadku Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług korzystającym ze zwolnienia i stosującą sławkę zwolnioną dla czynności cesji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka, będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług – z tytułu zawieranej z klientem Umowy Cesji, w wyniku której otrzymuje jedynie prawo do dochodzenia odszkodowania (a nie odszkodowanie, którego de facto może nigdy nie uzyskać), a klient otrzymuje określoną kwotę pieniężną w zamian za odstąpienie od dochodzenia odszkodowania we własnym imieniu, podlega pod przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i jest zobowiązana do składania z tego tytułu deklaracji PCC-3 oraz odprowadzania wskazanego w niej podatku?
2. Czy Urząd Skarbowy słusznie nalicza odsetki z tytułu nieterminowych zapłat podatku od czynności cywilnoprawnych, licząc je od dnia podpisania Umowy Cesji, a nie od dnia wypłaty klientowi kwoty wynikającej z Aneksu do Umowy Cesji?
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku składania deklaracji PCC-3 oraz opłacania wynikających z nich kwot podatku od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca uważa, że jego Umowy Cesji są poza uregulowaniami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych katalog czynności nią objętych jest katalogiem zamkniętym, w którym nie są wymienione umowy cesji praw do dochodzenia odszkodowania.

Według Wnioskodawcy, w wyniku Umowy Cesji nie następuje żadna z wymienionych w ustawie czynności opodatkowanych, w szczególności umowy te nie są umowami o charakterze umów kupna-sprzedaży, nie następuje też zamiana rzeczy lub praw majątkowych. Ponadto Spółka, jako jedna ze stron Umowy jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Umowy cesji, zawierane przez Spółkę z klientami indywidualnymi, ale także z innymi podmiotami gospodarczymi, nie podlegają uregulowaniom art. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, tj. jako czynności zwolnione z opłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ad. 2

Deklaracje PCC-3 z tytułu tych czynności są na bieżąco składane i opłacane w terminie do 14 dni od dnia wypłaty wynikającej z Aneksu do Umowy Cesji. Wnioskodawca uważa, że Urząd Skarbowy niesłusznie nalicza mu odsetki z tytułu nieterminowej zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych od Umów Cesji, wychodząc z założenia, że momentem dokonania czynności jest dzień podpisania Umowy Cesji, a nie dzień wypłaty kwoty wynikającej z Aneksu do niej. Zdaniem Wnioskodawcy, dopiero w momencie wypłaty klientowi określonej Aneksem znana jest w ogóle podstawa do ustalenia wysokości ewentualnego podatku od czynności cywilnoprawnych. Poza tym w momencie podpisywania z klientem Umowy o dochodzenie odszkodowania i Umowy Cesji nawet jeszcze nie wiadomo, czy dojdzie do realizacji Aneksu i wypłaty Klientowi jakichkolwiek kwot z tego tytułu, odsetki są zatem naliczane nawet za okres kilku, kilkunastu miesięcy wstecz od dnia złożenia deklaracji PCC-3 i zapłaty podatku mimo, że Wnioskodawca nie ma żadnej możliwości złożenia ich wcześniej niż rzeczywiście składa i opłaca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest – zgodnie z wolą Wnioskodawcy wyrażoną w części A.1 poz. 8 oraz części E poz. 61 wniosku – ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko i wyłącznie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych; rozważania z zakresu podatku od towarów i usług przyjęto jako element stanowiska nie podlegający ocenie.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 626, z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.

– Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

Jeśli umowa cesji wierzytelności przybierze postać umowy sprzedaży, to wówczas podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka z o.o., Spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dochodzeniu odszkodowań od Towarzystw Ubezpieczeniowych w imieniu i na rzecz swoich klientów (osób poszkodowanych). W przypadku, gdy klient decyduje się jednak na odstąpienie od dalszego dochodzenia odszkodowania we własnym imieniu z uwagi na, jego zdaniem, zbyt duże ryzyko nieuzyskania zadawalających kwot, zbyt wysokie potencjalne koszty dalszego dochodzenia odszkodowania lub też przewidywany długi czas oczekiwania na rozstrzygnięcie sprawy w Sądzie; to jeśli Wnioskodawca widzi jednak możliwość uzyskania zadawalających kwot, nawet po dłuższym okresie oczekiwania na rozstrzygnięcie i poniesieniu nakładów na ich uzyskanie – proponuje klientowi skorzystanie z oferty podpisania Umowy Cesji, w której klient zrzeka się prawa do dochodzenia odszkodowania we własnym imieniu i przekazuje prawa Wnioskodawcy. Sposób rozliczenia tej Umowy, zgodnie z § 4 Umowy Cesji strony ustalają odrębnie w Aneksie do niej. W zamian za przekazanie Spółce praw do dochodzenia odszkodowania klient otrzymuje proponowaną przez Spółkę kwotę pieniężną. Od momentu podpisania Aneksu i wypłaty stosownej kwoty klientowi Spółka działa już wyłącznie we własnym imieniu, na własne ryzyko i na własny koszt. W wyniku Umowy Cesji nie następuje żadna z wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych czynność opodatkowana; jednocześnie umowy te nie są umowami o charakterze umów kupna-sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia praw własności. Umowy Cesji zawierane z klientami spełniają warunki zapisów art. 509-517 Kodeksu cywilnego.

Jak już wspomniano powyżej, katalog czynności cywilnoprawnych, ujęty w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma charakter zamknięty. Zatem czynności cywilnoprawne, które nie zostały w nim wymienione w sposób wyraźny, nie podlegają opodatkowaniu omawianym podatkiem.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli wskazane we wniosku umowy cesji istotnie – jak podkreśla to w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca – nie mają charakteru umów sprzedaży, zamiany bądź darowizny, bądź też nie przyjmują postaci żadnej z innych czynności wymienionych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jako niewymienione w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy cesji i obowiązek składania deklaracji PCC-3.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazuje się, że z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie, odniesienie się do pytania i stanowiska Wnioskodawcy, w zakresie słuszności naliczania odsetek przez Organ podatkowy, należało uznać za bezprzedmiotowe. Skoro bowiem w przedstawionym stanie faktycznym w ogóle nie powstaje obowiązek podatkowy, to tym samym nie powstają również żadne obowiązki związane z jego wykonaniem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.