Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-468/15-4/TR
z 20 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2015 r. (data wpływu 12 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 sierpnia 2015 r. (data wpływu 11 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia z Holandii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia z Holandii.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 30 lipca 2015 r. nr ILPB2/4511-1-468/15-2/TR wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Zainteresowanego nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane w dniu 30 lipca 2015 r. zostało skutecznie doręczone w dniu 3 sierpnia 2015 r. Natomiast w dniu 11 sierpnia 2015 r. (data nadania 5 sierpnia 2015 r.) wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2007 r. przez 2 miesiące pracował w Holandii i był tam ubezpieczony. W 2008 r. Zainteresowany zachorował na udar mózgu. W wyniku tego zdarzenia Wnioskodawca otrzymał rentę chorobową w Polsce. Jednocześnie ZUS przekazał dokumentację Zainteresowanego do oddziału w A. w celu uzyskania świadczenia rentowego z Holandii.

Ubezpieczyciel z Holandii, po otrzymaniu dokumentów dotyczących choroby wypłacił Zainteresowanemu w 2014 r. jednorazowe świadczenie – dodatek z tytułu niezdolności do pracy w wysokości 1 370 Euro oraz dodatkowe odsetki w wysokości 252 Euro (netto).

Przedmiotowy dodatek z tytułu niezdolności do pracy jest wypłacany wg przepisów systemu ubezpieczeń społecznych w Holandii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane świadczenie korzysta w Polsce ze zwolnienia od podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymany dodatek z tytułu niezdolności do pracy nie powinien być opodatkowany w Polsce, ponieważ podatek został pobrany w Holandii (w decyzji są podane kwoty netto). Świadczenie w części dotyczącej odsetek również korzysta w Polsce ze zwolnienia od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a cyt. ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca posiadający rezydencję podatkową na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, otrzymał świadczenie z tytułu niezdolności do pracy wraz z odsetkami. Przedmiotowe świadczenie wypłacane jest z systemu ubezpieczeń społecznych Holandii. Podatek od powyższego świadczenia został pobrany przez holenderski organ podatkowy.

W związku z tym, że świadczenie jest otrzymywane z Holandii w przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Polską a Holandią.

Stosownie do art. 18 ust. 1 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120) z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wcześniejszym zatrudnieniem, jak i renty wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polsce), podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Polsce).

Stosownie do art. 18 ust. 2 ww. konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 emerytura lub inne podobne świadczenie albo renta może być również opodatkowana w tym Umawiającym się Państwie, z którego jest ona uzyskiwana, zgodnie z prawem tego Państwa:

1. jeżeli, i o ile, tytuł do takiej emerytury lub innego podobnego świadczenia albo renty w Umawiającym się Państwie, z którego jest uzyskiwana, jest zwolniony z opodatkowania, lub składki związane z emeryturą lub innym podobnym świadczeniem albo rentą dokonywane na rzecz funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej były odpisywane w przeszłości przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w tym Państwie lub kwalifikowały się do innych ulg podatkowych w tym Państwie; i
2. jeżeli, i o ile, taka emerytura lub inne podobne świadczenie albo renta nie jest opodatkowana w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca ma miejsce zamieszkania, według powszechnie stosowanej stawki od dochodu z pracy najemnej, lub jest opodatkowana od mniej niż 90% kwoty brutto emerytury lub innego podobnego świadczenia albo renty; i
3. jeżeli łączna kwota brutto emerytur i innych podobnych świadczeń oraz rent, a także emerytura lub inne wypłaty, dokonane na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych Państwa, w jakimkolwiek roku kalendarzowym przekroczy kwotę 20 000 euro.
   
   

W myśl art. 18 ust. 5 ww. konwencji wszelkie emerytury i inne płatności wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego się Państwa osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym pierwszym wymienionym Umawiającym się Państwie.

W konsekwencji powyższego opodatkowanie świadczenia (dodatek z tytułu niezdolności do pracy) otrzymanego przez Zainteresowanego należy ocenić w świetle art. 18 ust. 5 ww. konwencji.

Postanowienie zawarte w konwencji, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) należy czytać, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji – zamieszkania).

Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Zatem świadczenia uzyskane z Holandii – o których mowa w art. 18 ust. 5 konwencji – podlegają opodatkowaniu zarówno w Holandii jak i w Polsce.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 23 ust. 5 lit. a) ww. konwencji polsko-holenderskiej, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Zgodnie natomiast z art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Wobec powyższego, wypłacone według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Holandii świadczenie (dodatek z tytułu niezdolności do pracy) – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – podlega opodatkowaniu zarówno w państwie źródła, tj. Holandii, jak i w państwie miejsca zamieszkania, tj. w Polsce, przy czym należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania – metodę proporcjonalnego odliczenia.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie podlega opodatkowaniu, zgodnie z powołanym art. 18 ust. 5 konwencji, zarówno w Holandii jak i w Polsce, przy czym w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania należy zastosować metodę proporcjonalnego odliczenia.

W odniesieniu natomiast do otrzymanych przez Zainteresowanego odsetek Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdza, co następuje.

Stosownie do art. 22 ust. 1 konwencji znajdującej zastosowanie w przedmiotowej sprawie, dochody osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, gdzie są osiągane, a które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Skoro omawiana konwencja nie wymienia w żadnym przepisie odsetek od świadczenia z tytułu niezdolności do pracy, ww. wymienione odsetki winny zostać opodatkowane w myśl cyt. artykułu 22 ww. konwencji, a więc podlegają opodatkowaniu tylko w państwie miejsca zamieszkania odbiorcy, a więc w Polsce.

Reasumując stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie – dodatek z tytułu niezdolności do pracy podlega opodatkowaniu zarówno w Holandii jak i w Polsce, przy czym aby uniknąć podwójnego opodatkowania należy zastosować metodę proporcjonalnego odliczenia. Natomiast otrzymane odsetki są opodatkowane tylko w Polsce, a więc zastosowania nie znajdzie metoda unikania podwójnego opodatkowania. W konsekwencji powyższego stanowisko Zainteresowanego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.