Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/4510-12/15/AM
z 29 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania dochodu osiągniętego przez Wnioskodawcę z działalności zakładu na terytorium Norwegii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania dochodu osiągniętego przez Wnioskodawcę z działalności zakładu na terytorium Norwegii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik jest producentem dźwigów, wciągarek i suwnic dla przemysłu morskiej strefy przybrzeżnej (tzw. przemysłu offshorowego). W roku 2011 norweski klient podatnika (spółka kapitałowa z siedzibą w Norwegii) zakupił od podatnika suwnicę do transportu małych zaworów z warunkami dostawy EXW G… (zakupiony przez klienta towar został oddany do jego dyspozycji w magazynie podatnika położonym na terenie Polski). Suwnica została zainstalowana przez norweskiego klienta na platformie wiertniczej zlokalizowanej w Norwegii (na obszarze Morza …). Umowa sprzedaży urządzenia zawiera zobowiązanie podatnika do świadczenia usług pomocy technicznej. Usługi te świadczone są przez pracowników podatnika w przypadku, kiedy naprawa we własnym zakresie przez klienta może spowodować niewłaściwą eksploatację urządzenia lub nie jest znana przyczyna usterki. Za świadczone usługi podatnik pobiera dodatkowe wynagrodzenie określone stawką godzinową. Pracownicy podatnika (producenta urządzenia) uczestniczyli przy próbnym uruchomieniu suwnicy na platformie. Usługi pomocy technicznej wykonane zostały przez podatnika na platformie wiertniczej na Morzu … w 2013 r., stanowiły działalność w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii i dotyczyły:

• nadzoru i prac inżynierów hydraulików przy próbnym uruchomieniu suwnicy,
• inspekcji i diagnostyki technicznej (ocena stanu technicznego maszyny, serwis techniczny, tj. wymiana części zużytych podczas eksploatacji suwnicy),
• diagnostyki i usuwania usterek, które powstały podczas eksploatacji urządzenia z winy użytkownika,
• szkolenia operatorów suwnicy.

Za wyżej wymienione usługi podatnik otrzymał umówione przez strony wynagrodzenie. Ponieważ podatnik prowadził działalność w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii przez okres przekraczający łącznie 30 dni w dwunastomiesięcznych okresach rozpoczynających się lub kończących w roku podatkowym ustalonych zgodnie z art. 20 ust. 4 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z dnia 9 września 2009 r., dochód, który został osiągnięty w związku z wykonaniem tychże usług (wykonanych przez podatnika w 2013 r. i 2014 r.) został w całości opodatkowany w Norwegii jako dochód osiągnięty za pośrednictwem zakładu, o którym mowa w art. 20 ust. 3 i 4 Konwencji.

W 2013 r. w związku z przekroczeniem po raz pierwszy 30-dniowego limitu, o którym mowa w art. 20 ust. 4 Konwencji, ustalono, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii poprzez zakład położony w Norwegii na podstawie art. 20 ust. 3 i 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, o której mowa wyżej. Dlatego też dochód jaki osiągnął podatnik w 2013 r. i 2014 r. z tytułu usług świadczonych w Norwegii za pośrednictwem wspomnianego wyżej zakładu został w całości opodatkowany w Norwegii.

Dnia 28.10.2013 r. norweskie organy podatkowe nadały podatnikowi numer identyfikacyjny dla celów podatkowych, potwierdzając tym samym utworzenie przez podatnika zakładu na terenie Norwegii w rozumieniu art. 20 ust. 3 Konwencji. Zgodnie z art. 20 ust. 3 i 4 Konwencji, podatnik zobowiązany był opodatkować cały dochód osiągnięty za pośrednictwem norweskiego zakładu w Norwegii. W związku z powyższym podatnik skorzystał z prawa do zwolnienia z opodatkowania w Polsce dochodu z usług świadczonych w 2013 r. i 2014 r. w Norwegii uzyskanych za pośrednictwem zakładu, przysługującego mu zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. a) Konwencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy dochody, osiągnięte przez podatnika w Norwegii w 2013 r. i 2014 r. oraz opodatkowane w Norwegii zgodnie z art. 20 ust. 3 i 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Norwegią, w związku z utworzeniem przez podatnika zakładu w Norwegii będą korzystały ze zwolnienia o którym mowa w art. 22 ust. 1 lit. a) umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Norwegią, jeżeli polskie organy podatkowe potwierdzą istnienie zakładu, o którym mowa w art. 20 ust. 3 i 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania?
2. Czy fakt nadania przez norweskie organy podatkowe numeru identyfikacji podatkowej podatnikowi oraz fakt świadczenia przez niego usług montażowych, instalacyjnych i serwisowych wykonywanych przez pracowników podatnika w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii przez okres przekraczający 30 dni w 12-miesięcznych okresach, o których mowa w art. 20 ust. 4 Konwencji, w 2013 i 2014 r. stanowią przesłanki wystarczające do uznania przez polskie organy podatkowe, że Spółka na terenie Norwegii utworzyła zakład, o którym mowa w art. 20 ust. 3 i 4 polsko-norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, od lutego 2013 roku świadczył usługi powiązane z działalnością prowadzoną w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii. Usługi dotyczyły uruchomienia, inspekcji oraz naprawy suwnicy na platformie wiertniczej na terenie Norwegii, gdzie eksploatowane jest dno morskie (wydobycie ropy naftowej). Ww. usługi były świadczone w następujących okresach:

1. 12-02-2013 do 15-02-2013 (4 dni),
2. 20-03-2013 do 29-03-2013 (10 dni),
3. 13-04-2013 do 26-04-2013 (15 dni),
4. 27-05-2013 do 15-06-2013 (20 dni),
5. 19-08-2013 do 07-09-2013 (20 dni)
6. 12-02-2014 do 15-02-2014 (4 dni),
7. 19-03-2014 do 21 -03-2014 (3 dni),
8. 13-06-2014 do 18-06-2014 (6 dni).

Jak z powyższego wynika, podatnik prowadził działalność w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii przez okres przekraczający łącznie 30 dni w dwunastomiesięcznych okresach rozpoczynających się lub kończących w roku podatkowym ustalonych zgodnie z art. 20 ust. 4 Konwencji. Z uwagi na powyższe dochód, który podatnik osiągnął w związku z wykonaniem tychże usług (wykonanych przez podatnika w 2013 r. i 2014 r.) został w całości opodatkowany w Norwegii jako dochód zakładu, o którym mowa w art. 20 ust. 3 i 4 Konwencji.

Dochody osiągnięte przez podatnika za pośrednictwem zakładu utworzonego w Norwegii w 2013 r. i 2014 r. zostały opodatkowane w tym kraju zgodnie z art. 20 ust. 3 i 4 Konwencji. W związku z powyższym podatnik skorzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 22 ust. 1 lit. a) Konwencji, a co za tym idzie uznał, że nie jest zobowiązany do ponownego opodatkowywania dochodów osiągniętych i opodatkowanych w Norwegii również w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Jednocześnie, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

W świetle art. 7 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Norwegią, jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność poprzez zakład położony w drugim Umawiającym się Państwie, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że dochody osiągnięte przez podatnika za pośrednictwem zakładu, który powstał w Norwegii na mocy art. 20 ust. 3 i 4 Konwencji, powinny zostać zwolnione z opodatkowania w Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 22 ust. 1 lit. a) Konwencji w związku z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem potwierdzenia również przez polskie organy podatkowe, że doszło do utworzenia przez podatnika zakładu podatkowego w Norwegii.

Dochody z działalności wykonywanej w Norwegii, poprzez położony tam zakład przedsiębiorcy, mogą być bowiem opodatkowane w Norwegii w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi. Jeżeli zatem podatnik osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, to tym samym polskie organy podatkowe zobowiązane są zwolnić taki dochód z opodatkowania, zgodnie z regułą unikania podwójnego opodatkowania na zasadzie wyłączenia pod warunkiem potwierdzenia również przez polskie organy podatkowe, że doszło do utworzenia przez podatnika zakładu podatkowego w Norwegii.

Zgodnie z art. 20 ust. 3 Konwencji uważa się, że przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa, prowadzące działalność w morskiej strefie przybrzeżnej drugiego Umawiającego się Państwa, prowadzi w związku z tą działalnością działalność gospodarczą poprzez zakład położony w tym drugim Państwie. Wskazanej wyżej reguły nie stosuje się, zgodnie z art. 20 ust. 4 Konwencji, jeżeli działalność w morskiej strefie przybrzeżnej prowadzona jest przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 30 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 3 Konwencji określenie „zakład” obejmuje także plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne.

W świetle art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z dnia 9 września 2009 r., jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność poprzez zakład położony w drugim Umawiającym się Państwie, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Fakt świadczenia przez niego usług instalacyjnych, montażowych i serwisowych w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii przez okresy przekraczające 30 dni w 12-miesięcznych okresach, o których mowa w art. 20 ust. 3 Konwencji, za pomocą własnych pracowników oraz to, że usługi te nie mają charakteru jednorazowego, a stanowią regularne świadczenia wykonywane na rzecz norweskiego kontrahenta, pozwala na ustalenie, że faktycznie doszło do utworzenia przez podatnika zakładu w rozumieniu art. 20 ust. 3 Konwencji. Istotnym argumentem przemawiającym za słusznością stanowiska podatnika jest również miejsce świadczenia tychże usług, czyli morska strefa przybrzeżna Norwegii, która objęta jest szczególną regulacją opisaną w art. 20 Konwencji.

Ponieważ usługi podatnika świadczone są z przekroczeniem wskazanego 30-dniowego okresu, a dodatkowo wykonują je wykwalifikowani do tego pracownicy podatnika na rzecz kontrahenta podatnika, który uprzednio zakupił od podatnika wyprodukowane przez niego urządzenie, oczywistym jest, że doszło tym samym do utworzenia zakładu w Norwegii w rozumieniu art. 20 ust. 3 Konwencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014, poz. 851, z późn. zm.) – dalej zwana również: „Ustawą” – podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Na mocy art. 7 ust. 1 Ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…).

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 Ustawy).

Jednakże, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 Ustawy, wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Jak wynika z powyższego przepisu przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

W przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie mają przepisy Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899), wraz z Protokołem do tej Konwencji – dalej zwana również: „Konwencją”.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 Konwencji zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem. Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie wydatków ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej – art. 7 ust. 2 i 3 Konwencji.

W rozumieniu Konwencji „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Określenie to obejmuje w szczególności: siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych, jak również plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne (ale tylko wówczas, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy) – art. 5 ust. 1-3 Konwencji.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 1 Konwencji, w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu b) niniejszego ustępu;
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub zyski majątkowe, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11, 12, 13 lub ustępu 7 artykułu 20 niniejszej Konwencji mogą być opodatkowane w Norwegii, Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu lub zysków majątkowych tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Norwegii. Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski majątkowe uzyskane w Norwegii;
3. Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, Polska może, przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód;
4. Bez względu na postanowienia litery a), unikanie podwójnego opodatkowania następuje poprzez zastosowanie odliczenia, o którym mowa w literze b) niniejszego ustępu, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce uzyskuje dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, jednakże zgodnie z prawem wewnętrznym Norwegii, dochód ten jest zwolniony z podatku.

Jak wynika z Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD) – stanowiącego wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania – istniejące konwencje stosują dwie główne zasady unikania opodatkowania przez państwo, w którym podatnik ma miejsce zamieszkania lub siedzibę – zasadę zwolnienia oraz zasadę odliczenia.

Na podstawie zasady zwolnienia państwo miejsca zamieszkania lub siedziby podmiotu nie opodatkowuje dochodu, który zgodnie z Konwencją może być opodatkowany w państwie źródła lub położenia Zakładu (ani, oczywiście, dochodu, który podlega opodatkowaniu tylko w państwie źródła lub położenia zakładu).

Na podstawie zasady odliczenia państwo miejsca zamieszkania lub siedziby podmiotu oblicza podatek podatnika na podstawie całego jego dochodu, w tym dochodu z drugiego państwa źródła lub położenia Zakładu, który zgodnie z Konwencją może być opodatkowany w tym drugim państwie (lecz nie włącza dochodu podlegającego opodatkowaniu tylko w państwie źródła). Następnie państwo to zezwala podatnikowi na odliczenie z jego podatku tej kwoty podatku, jaką zapłacił w drugim państwie.

Podstawowa różnica między metodami polega na tym, że metoda zwolnienia dotyczy dochodu, podczas gdy metoda odliczenia dotyczy podatku.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że w myśl postanowień Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, wraz z jej Protokołem, w celu eliminacji podwójnego opodatkowania Umawiające się Państwa wybrały w zakresie zysków przedsiębiorstw metodę zwolnienia.

Niemniej jednak mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy wskazać na przepis art. 20 ust. 1 Konwencji, który stanowi, że postanowienia niniejszego artykułu stosuje się bez względu na inne przepisy niniejszej Konwencji. Zgodnie z niniejszym artykułem, określenie „działalność w morskiej strefie przybrzeżnej” oznacza działalność prowadzoną w morskiej strefie przybrzeżnej w Umawiającym się Państwie w związku z badaniem lub eksploatacją dna morskiego i podglebia oraz ich zasobów naturalnych, położonych w tym Państwie.

Zatem powyższy przepis stanowi uregulowanie szczególne (lex specialis) wobec norm ogólnych zawartych w Konwencji.

W myśl art. 20 ust. 3 Konwencji – z zastrzeżeniem ustępów 4 i 5 (…) – uważa się, że przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa, prowadzące działalność w morskiej strefie przybrzeżnej drugiego Umawiającego się Państwa, prowadzi w związku z tą działalnością, działalność gospodarczą poprzez zakład położony w tym drugim Państwie

Z kolei art. 20 ust. 4 Konwencji stanowi, że nie stosuje się postanowień ustępu 3 (…) niniejszego artykułu w przypadku, gdy działalność w morskiej strefie przybrzeżnej prowadzona jest przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 30 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Jak wynika z uzasadnienia do projektu Konwencji, uregulowanie dotyczące działalności prowadzonej w morskiej strefie przybrzeżnej jest przepisem, który zwyczajowo znajduje się w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawieranych przez Norwegię ze względu na to, że większość przedsiębiorstw w Norwegii trudni się działalnością związaną z szeroko pojmowaną eksploatacją bogactw naturalnych położonych na szelfie kontynentalnym – co strona Polska także zaakceptowała. Przepis ten stanowi uregulowanie szczególne (o charakterze lex specialis) wobec pozostałych postanowień Konwencji, gdyż dotyczy działalności prowadzonej w morskiej strefie przybrzeżnej, polegającej na poszukiwaniu i wydobywaniu ropy naftowej i gazu, a także towarzyszącej działalności „offshore”, np. polegającej na transportowaniu personelu do miejsc poszukiwania lub wydobycia ww. zasobów naturalnych (uzasadnienie projektu – publ. na www.bip.kprm.gov.pl).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wykonane w Norwegii przez Spółkę usługi techniczne w 2013 r. i w 2014 r. na platformie wiertniczej na Morzu Północnym spowodowały powstanie zakładu Spółki na terytorium Norwegii.

Biorąc pod uwagę postanowienia omawianej Konwencji (w szczególności art. 20 ust. 1-4) oraz opis zdarzenia przedstawionego we wniosku, norweski organ podatkowy miał podstawy do uznania realizowanych przez Spółkę usług za działalność prowadzoną w Norwegii poprzez zakład. Stąd też, uzyskane przez Wnioskodawcę dochody z tytułu wykonywanej tam działalności podlegały opodatkowaniu w Norwegii i jednocześnie zwolnieniu od podatku dochodowego od osób prawnych płaconego w Polsce przez Spółkę.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku w kwestii zwolnienia w Polsce dochodu zakładu opodatkowanego w Norwegii zgodnie z postanowieniami Konwencji polsko-norweskiej oraz powstania zakładu w związku z prowadzeniem przez Spółkę działalności w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii, jest prawidłowe.

Niemniej jednak podkreślenia wymaga, że fakt nadania Spółce norweskiego numeru identyfikacji podatkowej nie jest okolicznością przesadzającą per se o powstaniu zakładu na terytorium Norwegii. Przesłanki statuujące taki zakład są określone wyłącznie Konwencją polsko-norweską, w tym konkretnym przypadku dyspozycją art. 20 ust. 3 i 4 Konwencji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.