Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-421/15/DP
z 19 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 września 2015 r. (data wpływu do Biura – 10 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego świadczenia w związku z rozwiązaniem umowy o pracę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego świadczenia w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od stycznia 1989 r. do września 2014 r. (25 lat) Wnioskodawca był pracownikiem G. SA w K., na stanowisku operatora urządzeń specjalnych. W związku z niekorzystną kondycją finansową spółki w 2014 r. przeprowadzono reorganizację zatrudnienia.

Umowę o pracę w związku z reorganizacją mogli rozwiązać pracownicy pozostający nieprzerwanie w stosunku pracy ze spółką przez okres ostatnich 5 lat. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w trybie porozumienia stron na podstawie art. 10 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W związku z reorganizacją Wnioskodawca otrzymał na podstawie tej ustawy trzymiesięczną odprawę.

Wnioskodawca będąc pracownikiem z 25-letnim stażem pracy w ww. Spółce otrzymał dodatkowe świadczenie osłonowe w wysokości 35.000,00 zł, od którego pobrano zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 6.300,00 zł. Świadczenie to zostało wypłacone w drodze porozumienia z pracodawcą, w związku z programem dobrowolnych odejść zawartego pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi. Świadczenie osłonowe jest odszkodowaniem (zadośćuczynieniem) za brak wynagrodzenia i ma rekompensować utracone korzyści w związku z utratą pracy.

Wypłata odszkodowania nastąpiła na podstawie porozumienia w sprawie programu dobrowolnych odejść, z którego wprost wynika wysokość lub zasady ustalania ww. świadczenia, a porozumienie to jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od wypłaconego świadczenia osłonowego otrzymanego od płatnika G. SA w K. w wysokości 35.000,00 zł należy zapłacić podatek dochodowy w kwocie 6.300,00 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy istnieje przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania otrzymanego świadczenia osłonowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazała, że powyższy przepis wyraźnie wskazuje, iż wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Wnioskodawca podkreślił, że w jego opinii wypłacone świadczenie jest odszkodowaniem i zadośćuczynieniem, albowiem wypłata dodatkowych świadczeń rekompensowała mu straty i niedogodności wynikające z rozwiązania umowy o pracę, a tym samym stanowiła zarówno formę odszkodowania za utracone w przyszłości zarobki, jak i zadośćuczynienie za stres i inne uciążliwości związane z ustaniem stosunku pracy, szczególnie w sytuacji gdy znalezienie nowej pracy na rynku nie jest łatwe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 r., poz. 1502, ze zm.) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od stycznia 1989 r. do września 2014 r. Wnioskodawca był pracownikiem G. SA w K., na stanowisku operatora urządzeń specjalnych. W związku z niekorzystną kondycją finansową spółki w 2014 r. przeprowadzono reorganizację zatrudnienia. Umowę o pracę w związku z reorganizacją mogli rozwiązać pracownicy pozostający nieprzerwanie w stosunku pracy ze spółką przez okres ostatnich 5 lat. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w trybie porozumienia stron na podstawie art. 10 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W związku z reorganizacją Wnioskodawca otrzymał na podstawie tej ustawy trzymiesięczną odprawę.

Wnioskodawca będąc pracownikiem z 25-letnim stażem pracy w ww. spółce otrzymał dodatkowe świadczenie osłonowe w wysokości 35.000,00 zł, od którego pobrano zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 6.300,00 zł. Świadczenie to zostało wypłacone w drodze porozumienia z pracodawcą, w związku z programem dobrowolnych odejść zawartego pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi. Świadczenie osłonowe jest odszkodowaniem (zadośćuczynieniem) za brak wynagrodzenia i ma rekompensować utracone korzyści w związku z utratą pracy. Wypłata odszkodowania nastąpiła na podstawie porozumienia w sprawie programu dobrowolnych odejść, z którego wprost wynika wysokość lub zasady ustalania ww. świadczenia, a porozumienie to jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że jeżeli wypłacone świadczenie jest istotnie – jak twierdzi Wnioskodawca – odszkodowaniem (czyli stanowi rekompensatę za brak wynagrodzenia), to w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem, jak wskazuje Wnioskodawca, wypłata odszkodowania nastąpiła na podstawie porozumienia w sprawie programu dobrowolnych odejść, z którego wprost wynika wysokość lub zasady ustalania ww. świadczenia, a porozumienie to jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie bowiem wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Reasumując, wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie (świadczenie osłonowe) korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego wysokość wypłaty przedmiotowego odszkodowania wynika wprost z porozumienia, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. W związku z powyższym Wnioskodawca nie ma obowiązku odprowadzania podatku dochodowego od otrzymanego odszkodowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.