INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2012 r. (data wpływu 1 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, sposobu dokumentacji oraz terminu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, sposobu dokumentacji oraz terminu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej: wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie wynajmu powierzchni handlowo-usługowych mieszczących się w budynku centrum handlowego, którego jest właścicielem. W przypadku przedwczesnego rozwiązania stosunku najmu z jednym z najemców, Wnioskodawca zamierza na mocy porozumienia stron podpisywać aneksy - porozumienie o rozwiązaniu - do zawartych umów najmu, regulujące kwestie finansowe z tego tytułu.

Stosownie do postanowień porozumienia o rozwiązaniu, przedterminowe rozwiązanie umowy najmu nastąpi w sytuacji, gdy:

• Wnioskodawca (wynajmujący) - znajdzie właściwego następnego najemcę powierzchni sklepowej, z którym zawarta zostanie nowa długoterminowa umowa najmu. Wybór nowego najemcy pozostaje jedynie w gestii wynajmującego, który zobligowany jest do poinformowania najemcy w określonym w aneksie terminie o efekcie poszukiwań następnego najemcy. W przypadku, gdy powyższy warunek nie zostanie spełniony umowa najmu nadal obowiązuje natomiast przedmiotowe porozumienie o rozwiązaniu nie wejdzie w życie;
• najemca zapłaci rzecz Wnioskodawcy (wynajmującego) w określonym terminie wynagrodzenie w związku z możliwością przedterminowego rozwiązania umowy najmu.
  
  

W przypadku nieuregulowania wynagrodzenia przez najemcę, Wnioskodawca - zgodnie z postanowieniami porozumienia o rozwiązaniu - będzie upoważniony do pisemnego odstąpienia od tego porozumienia. W takim przypadku umowa najmu nadal będzie obowiązywać, przy czym najemcy nie będą przysługiwać przeciwko wnioskodawcy żadne roszczenia z tego tytułu. Ponadto porozumienie o rozwiązaniu przewiduje, iż wynagrodzenie należne jest w dacie wystawienia faktury VAT, która jest tożsama z terminem zwrotu powierzchni najmu jak również podpisaniem protokołu zdawczo - odbiorczego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Na podstawie jakiego dokumentu w świetle ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca powinien udokumentować otrzymane wynagrodzenie z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu...
2. Czy wykonaną usługę polegającą na powstrzymaniu się od dalszego świadczenia usług najmu należy dla celów ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zakwalifikować jako usługę najmu...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7,w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub do podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do grona usług zasadniczo każde świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności. Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatność musi mieć charakter bezpośredni i być na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. W ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym wypłacenie przez najemcę wynagrodzenia z tytułu możliwości przedterminowego rozwiązania umowy najmu skutkuje uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez niego. Wynajmujący w zamian za wyrażenie zgody na przedterminowe rozwiązanie umowy najmu otrzyma od najemcy określone w porozumieniu o rozwiązaniu wynagrodzenie. Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe wynagrodzenie nie stanowi odszkodowania w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: kc). Zgodnie z art. 471 kc, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania. Mając na uwadze powyższe przepisy, wynagrodzenie o którym mowa we wniosku, pełni jedynie funkcję rekompensaty za wcześniejsze rozwiązanie umowy.

Stosownie do zapisów porozumienia o rozwiązaniu zawieranego do umowy najmu najemca zapłaci na rzecz wynajmującego wynagrodzenie w zamian za możliwość przedterminowego rozwiązania umowy najmu. Wnioskodawca z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu nie ponosi żadnych strat, ponieważ jednym z warunków przedterminowego rozwiązania umowy jest znalezienie przez wynajmującego następnego najemcę. W przypadku, gdy warunek ten nie zostanie spełniony wówczas umowa najmu nadal obowiązuje, natomiast porozumienie o rozwiązaniu nie wejdzie w życie.

Usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyści.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za wynagrodzeniem przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron, takie działanie na gruncie przepisów ustawy o VAT powinno być uznane za usługę. Tak więc dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Mając na uwadze powyższe przepisy, jak również przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, wypłata przedmiotowego wynagrodzenia stanowi zdaniem wnioskodawcy na gruncie ustawy o VAT czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, która powinna zostać udokumentowana fakturą VAT. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w interpretacji dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 stycznia 2011 r. Sygn. ITPP2/443-1055/l0/MD.

W zakresie pytania nr 2

Zgodnie z art. 19 ust. 1 i 4 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, przy czym jeżeli dana czynność winna być potwierdzona fakturą, obowiązek ten powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Powyższa regulacja stanowi ogólną zasadę, od której ustawa o VAT przewiduje szereg wyjątków. Jeden z nich został uregulowany w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT. Jest on przepisem szczególnym do przytoczonych wyżej art. 19 ust. 1 i 4, mówi bowiem, że z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. W ocenie Wnioskodawcy, usługa polegająca na powstrzymaniu się od dalszego świadczenia usług najmu nie stanowi odrębnej usługi, ale jest elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie - usługę najmu. W związku z tym świadczenie usługi najmu wraz ze świadczeniem innych usług ściśle z nią związanych należy zastosować jednolite zasady opodatkowania, właściwe dla usługi zasadniczej, zatem wnioskodawca winien rozpoznać obowiązek podatkowy zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się do dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

W związku z powyższym uznać należy, iż pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Zatem przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za dodatkowy czynsz przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę. Ponadto podkreślić należy, iż w rozumieniu ustawy zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji należy uznać za świadczenie usług wówczas gdy odbywają się w ramach stosunków obligacyjnych.

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Mając powyższe na uwadze, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności dokonywanej w zamian za dodatkowy czynsz, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ogólne regulacje dotyczące danych, jakie powinny zawierać faktury, w tym faktury korygujące, zostały określone, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, treścią rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwanego dalej rozporządzeniem.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca (wynajmujący) zamierza na mocy porozumienia stron podpisywać aneksy - porozumienie o rozwiązaniu - do zawartych umów najmu, regulujące kwestię finansowe z tego tytułu.

Stosownie do postanowień porozumienia o rozwiązaniu, przedterminowe rozwiązanie umowy najmu nastąpi w sytuacji, gdy:

• Wnioskodawca (wynajmujący) - znajdzie właściwego następnego najemcę powierzchni sklepowej, z którym zawarta zostanie nowa długoterminowa umowa najmu. Wybór nowego najemcy pozostaje jedynie w gestii wynajmującego, który zobligowany jest do poinformowania najemcy w określonym w aneksie terminie o efekcie poszukiwań następnego najemcy. W przypadku, gdy powyższy warunek nie zostanie spełniony umowa najmu nadal obowiązuje natomiast przedmiotowe porozumienie o rozwiązaniu nie wejdzie w życie;
• najemca zapłaci rzecz Wnioskodawcy (wynajmującego) w określonym terminie wynagrodzenie w związku z możliwością przedterminowego rozwiązania umowy najmu.
  
  

W przypadku nieuregulowania wynagrodzenia przez najemcę, Wnioskodawca - zgodnie z postanowieniami porozumienia o rozwiązaniu - będzie upoważniony do pisemnego odstąpienia od tego porozumienia. W takim przypadku umowa najmu nadal będzie obowiązywać, przy czym najemcy nie będą przysługiwać przeciwko wnioskodawcy żadne roszczenia z tego tytułu. Ponadto porozumienie o rozwiązaniu przewiduje, iż wynagrodzenie należne jest w dacie wystawienia faktury VAT, która jest tożsama z terminem zwrotu powierzchni najmu jak również podpisaniem protokołu zdawczo - odbiorczego.

Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za dodatkowy czynsz najmu, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego. Należy zgodzić się, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w ocenie tut. organu mamy do czynienia ze świadczeniem usługi, gdyż Spółka otrzymuje określoną kwotę pieniężną w zamian za zgodę na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu. Należy zwrócić uwagę na fakt, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi – wynajmujący (Spółka) otrzymuje określone świadczenie pieniężne w zamian za wyrażenie zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy (korzyść po stronie najemcy).

Zatem wcześniejsze rozwiązanie umowy poprzez zawarcie przez strony porozumienia prowadzi do wygaśnięcia wiążącego strony stosunku prawnego (tj. zgodnego zakończenia istniejącego pomiędzy stronami stosunku w inny sposób niż pierwotnie było to przewidziane), nie jest natomiast rezultatem jednostronnego niewywiązywania się lub nienależytego wywiązania się przez stronę z ciążących na niej obowiązków.

Przedmiotowe wynagrodzenie otrzymane od najemcy stanowi zatem formę wynagrodzenia za działania Spółki, (wyrażenie zgody za odstąpienie od umowy) lecz nie jest zadośćuczynieniem. W analizowanym przypadku istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem Spółki a otrzymaniem wynagrodzenia ze strony najemcy. Otrzymana od kontrahenta kwota nie stanowi więc formy zadośćuczynienia lecz wynagrodzenie za konkretne świadczenie usługi w postaci zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności, które wprost wymienione zostało w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Reasumując, zapłata Spółce kwoty zawartej w porozumieniu określającym zasady świadczenia usług wiąże się ze świadczeniem usługi przez Spółkę na rzecz wypłacającego, zatem jako wynagrodzenie za usługę podlega ona, w myśl powołanych powyżej przepisów, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż wypłacone świadczenie jako podlegające opodatkowaniu winno zostać udokumentowane poprzez wystawienie faktury VAT.

Ad. 2.

Podstawowa zasada dotycząca powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług została sformułowana w art. 19 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Ogólna zasada wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru, wykonania usługi lub wystawienia faktury VAT (pod warunkiem, że została wystawiona do 7. dnia od wykonania usługi). Jednakże, od tej zasady ustawodawca określił szereg wyjątków, ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony np.: od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

I tak w myśl art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze – z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Należy podkreślić, iż dyspozycje art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, są przepisami szczególnymi, zarówno do przepisu art. 19 ust. 1, jak i ust. 4 ustawy, i mają pierwszeństwo przy określeniu momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług dla usług w nich wymienionych, tj. najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej. Ustawodawca nie przewidział bowiem możliwości wyboru przez podatnika sposobu ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla tych usług.

W świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z regulacją zawartą w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy obowiązek podatkowy, w przypadku świadczenia usług najmu powstanie z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż ustalając moment powstania obowiązku podatkowego w sytuacji wypłaty wynagrodzenia należnego z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, zastosowanie ma art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż w przypadku zawarcia umowy najmu (dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze) powyższy przepis ma zastosowanie na zasadzie lex specialis, przed innymi uregulowaniami w tym zakresie. W konsekwencji, stosownie do zapisów cytowanego przepisu, moment powstania obowiązku podatkowego zaistnieje w chwili otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Reasumując, przedmiotowa czynność Spółki wynikająca z planowanego Porozumienia stanowić będzie odpłatne świadczenie usługi na rzecz najemcy, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem gratyfikacja należna Wnioskodawcy od wynajmującego w zamian za odstąpienie od umowy stanowi wynagrodzenie za tę usługę i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spółka winna rozliczyć podatek stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy wniosku w części dotyczącej podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.