Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-57/15-4/DK
z 5 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku który wpłynął do tut. organu w dniu 10 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2015 r. dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2015 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2015 r. w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką komandytowo-akcyjną (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”). Obecny rok obrotowy Spółki, zgodnie z brzmieniem jej statutu, zaczął się w 2013 r. i zakończy się 31 października 2015 r. Akcjonariuszami Wnioskodawcy były od początku i są obecnie osoby fizyczne. Aktualnie planowane jest zawarcie transakcji z inną spółką („Kontrahent”), w ramach, której Spółka nabędzie od Kontrahenta znak towarowy (dalej: „ Znak towarowy”). W związku z tym, że na dzień przeprowadzenia Transakcji Spółka nie będzie dysponować środkami pieniężnymi, które pozwoliłyby jej na samodzielne sfinansowanie nabycia Znaku towarowego, a Spółka nie chciałaby ze względu na koszty i ograniczenia biznesowe korzystać w tym celu z finansowania zewnętrznego (np. bankowego), Spółka planuje przeprowadzić transakcję opartą przynajmniej w części o finansowanie dłużne udzielone bezpośrednio przez Kontrahenta. Transakcja ma zostać przeprowadzona w następujący sposób: 1) Spółka wyemituje obligacje, które zostaną objęte przez Kontrahenta. Zgodnie z warunkami emisji obligacji Kontrahent będzie zobowiązany do nabycia obligacji, a więc zapłaty na rzecz Spółki kwoty odpowiadającej cenie emisyjnej obligacji (cena emisyjna obligacji będzie równa ich wartości nominalnej). Spółce będzie przysługiwała wobec Kontrahenta wierzytelność o zapłatę kwoty pieniężnej odpowiadającej cenie emisyjnej obligacji. 2) Nabycie obligacji zostanie rozliczone w formie bezgotówkowej, w ramach datio in solutum, tzn. działając w celu wykonania zobowiązania do zapłaty kwoty pieniężnej na rzecz Spółki, wynikającego z nabycia obligacji, Kontrahent (w miejsce świadczenia pieniężnego) przeniesie na rzecz Spółki Znak towarowy. Nabycie Znaku Towarowego w wyżej opisany sposób zostanie udokumentowane w umowie zawartej przez Spółkę i Kontrahenta, w której strony uznają, że zobowiązanie Kontrahenta do zapłaty Spółce kwoty pieniężnej z tytułu nabycia obligacji (w części, która nie została nabyta za gotówkę) zostało wykonane poprzez przeniesienie na rzecz Spółki Znaku towarowego przez Kontrahenta. Tym samym nabycie Znaku towarowego przez Spółkę nastąpi w ramach instytucji świadczenia w miejsce wykonania (tzw. datio in solutum), którą reguluje art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r. poz. 121; dalej: „Kodeks cywilny”). Wartość rynkowa Znaku towarowego będzie odpowiadała cenie emisyjnej tej części obligacji, które zostaną nabyte przez Kontrahenta w wyniku datio in solutum – tj. w zamian za Znak towarowy. Nabyty Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy i będzie podlegać amortyzacji podatkowej.

W związku z powyższym, zadano następujące pytania.

1. Czy wartość początkowa Znaku Towarowego jako wartości niematerialnej i prawnej powinna zostać ustalona przez Spółkę, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) – dalej: Ustawa, w wysokości ceny emisyjnej tej części obligacji, które zostaną nabyte w zamian za przeniesienie w ramach datio in solutum Znaku towarowego na Wnioskodawcę?
2. Czy w przypadku zbycia Znaku towarowego w przyszłości przez Spółkę, kosztem uzyskania przychodu będzie cena emisyjna tej części obligacji, którą Kontrahent obejmie w zamian za przeniesienie Znaku Towarowego w ramach datio in solutum?
3. Czy przeniesienie Znaku towarowego w ramach datio in solutum spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązku podatkowego z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych?

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze.

W odniesieniu do pytania pierwszego Spółka wskazała, że wartość początkowa wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku Towarowego zostanie ustalona przez Spółkę w wysokości ceny emisyjnej tej części obligacji, które zostaną nabyte w zamian za przeniesienie w ramach datio in solutum Znaku towarowego na Wnioskodawcę.

Nabycie Znaku towarowego przez Spółkę zostanie zrealizowane w ramach wykonania przez Kontrahenta zobowiązania do zapłaty na rzecz Spółki kwoty pieniężnej z tytułu nabycia obligacji. Podstawą prawną nabycia przez Spółkę tytułu prawnego do Znaku towarowego Kontrahenta będzie zatem instytucja prawna świadczenia w miejsce wykonania (tzw. datio in solutum), o której mowa w art. 453 Kodeksu cywilnego. Przepis art. 453 kodeksu cywilnego stanowi, że jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. W literaturze prawniczej wskazuje się, że świadczenia w miejsce wykonania (tzw. datio in solutum) jest „umową, mocą której obie strony wyrażają zgodę na umorzenie dotąd istniejącego zobowiązania, jeśli dłużnik zamiast pierwotnie ustalonego spełni inne świadczenie” (E. Gniewek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, wydanie 4, Legalis, komentarz do art. 453 k.c., nb 1). Na podstawie umowy datio in solutum dochodzi zatem do wygaśnięcia istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż świadczenie pierwotne – tj. świadczenie objęte treścią zobowiązania wynikającego z pierwotnej umowy. Zobowiązanie wygasa wówczas tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (tj. spełnienie świadczenia pierwotnego), przy czym ze względu na realny charakter datio in solutum konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania jest rzeczywiste spełnienie świadczenia (zastępczego) przez dłużnika. Tym samym należy uznać, że umowa datio in solutum ma charakter odpłatnej umowy rozporządzającej, ponieważ wierzyciel w miejsce świadczenia, które miał otrzymać uzyskuje inne. Płatność za świadczenie (wynagrodzenie) nie musi mieć bowiem charakteru pieniężnego, może oznaczać również uzyskanie świadczenia wzajemnego w postaci np. zapłaty w naturze. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub prawa w zamian za zwolnienie z długu jest odpłatnym zbyciem tej rzeczy lub prawa, nie następuje bowiem pod tytułem darmym. Wnioskodawca nie otrzymał Znaku towarowego „za darmo”, lecz w zamian za wygaśnięcie wobec jego dłużnika (Kontrahenta, będącego obligatariuszem) zobowiązania do zapłaty za obligacje. W odniesieniu do zdarzenia przyszłego opisanego przez Wnioskodawcę oznacza to, że poprzez przeniesienie na Spółkę przez Kontrahenta tytułu prawnego do Znaku towarowego dojdzie do wywiązania się przez Kontrahenta ze zobowiązania do zapłaty na rzecz Spółki kwoty pieniężnej z tytułu nabycia obligacji. Nabycie Znaku towarowego będzie zatem, na gruncie Ustawy, nabyciem odpłatnym. Tym samym odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1 wynika literalnie z treści art. 16g ust. 1 pkt 6 Ustawy, który wprost wskazuje, że w przypadku odpłatnego nabycia wartości niematerialnych i prawnych (Znaku towarowego) – za wartość początkową uważa się wartość wierzytelności (należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego. Zatem, wartość początkową będzie stanowić odpłatność ponoszona przez Wnioskodawcę za nabywany Znak towarowy – to jest wartość wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy wobec Kontrahenta z tytułu emisji obligacji (w części, w której obligacje nie zostały nabyte za gotówkę), która wygaśnie z chwilą nabycia przez Spółkę Znaku towarowego (spełnienia przez Kontrahenta tzw. świadczenia zastępczego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że przedmiotowa interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, oraz odnosi się do sformułowanego pytania i własnego stanowiska w sprawie w zakresie określonym przez Wnioskodawcę jako podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, na co wskazuje zarówno treść własnego stanowiska, jak również określony przez Wnioskodawcę status wskazany w poz. 13 formularza ORD-IN. Zauważyć również należy, że kwestia momentu od którego Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych była przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia wydanego na rzecz Wnioskodawcy. Biorąc zatem pod uwagę powyższe uwagi jak również intencję Wnioskodawcy wynikającą wprost z zakresu sformułowanych pytań oraz własnego stanowiska w sprawie należało orzec jak w sentencji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.