2015.10.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-755/15-4/JK
z 6 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2015 r. (data wpływu 2 lipca 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 24 września 2015 r. (data nadania 24 września 2015 r., data wpływu 28 września 2015 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 21 września 2015 r. Nr IPPB4/4511-755/15-2/JK (data nadania 22 września 2015 r., data doręczenia 24 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń wypłaconych osobom fizycznych mającym miejsce zamieszkania poza terytorium Polski posiadającym certyfikat rezydencji i nieprowadzącym działalności gospodarczej – jest:

prawidłowe – w części dotyczącej wynagrodzeń wypłacanych osobom zatrudnionym na umowę o pracę,

nieprawidłowe – w części dotyczącej wynagrodzeń wypłacanych osobom zatrudnionym na umowę zlecenie.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń wypłaconych osobom fizycznych mającym miejsce zamieszkania poza terytorium Polski posiadającym certyfikat rezydencji i nieprowadzącym działalności gospodarczej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 21 września 2015 r. Nr IPPB4/4511-755/15-2/JK (data nadania 22 września 2015 r., data doręczenia 24 września 2015 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 24 września 2015 r. (data nadania 24 września 2015 r., data wpływu 28 września 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży detalicznej usług reklamowych przez internet dla lekarzy. Spółka rozwija swoją działalność poza granicami Polski i w związku z tym będzie zatrudniać na podstawie umów o pracę i umów cywilnoprawnych obywateli innych państw. Będą oni wykonywać czynności wynikające z ww. umów w państwach, z których pochodzą i w których mieszkają, czyli poza terytorium RP.

W uzupełnieniu w dnia 24 września 2015 r. (data nadania 24 września 2015 r., data wpływu 28 września 2015 r.) Spółka doprecyzowała zdarzenie przyszłe, że na chwilę obecną nie jest w stanie przedstawić pełnego katalogu krajów, w których chciałaby zatrudniać pracowników i współpracowników. Aktualnie Spółka współpracuje z osobami z Rosji, Ukrainy, Czech i Węgier. Od wszystkich osób, które są rezydentami w tych krajach, Spółka uzyskała aktualne certyfikaty rezydencji. Jednak Spółka nie wyklucza zatrudniania osób mieszkających i wykonujących czynności i obowiązki będące przedmiotem łączących umów również w innych krajach. Przy czym, Spółka wskazała, że zapis prawny zawarty w art. 3 ust 2b oraz art. 29 ustawy o PIT nie różnicuje przepisów w zależności od tego, w jakim Państwie wykonywane są obowiązki/czynności, a jedynie dzieli je na te osiągane w Polsce i osiągane zagranicą. Stąd zapytanie dotyczy kwestii następującej: jeśli osoba fizycznie wykonuje obowiązki zagranicą to czy dochód przez nią osiągany z tego tytułu powinien w ogóle być rozpatrywany do opodatkowania w Polsce.

Odnośnie certyfikatów rezydencji Spółka poinformowała, że na chwilę obecną takich certyfikatów wymaga. Jednak zapytanie dotyczyło w ogóle konieczności ich uzyskiwania, jako że, przepisy ustawy o PIT mówią o opodatkowaniu tylko tych przychodów, które są „osiągane” na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. A skoro sam termin „osiąganie” powinien być utożsamiany z „faktycznym wykonywaniem” obowiązków, sam fakt ich wykonywania zagranicą powinien być wystarczający do opodatkowania przychodu z nich wynikającego zagranicą, a nie w Polsce. W związku z tym, w takiej sytuacji nie powinno być w ogóle wymogu uzyskiwania certyfikatu, bo dochód w ten sposób osiągany nie będzie – zdaniem Spółki – podlegał opodatkowaniu w Polsce bez względu na rezydencję podatkową takiego pracownika/ współpracownika.

Ponadto, Spółka wskazała, że ma siedzibę na terytorium Polski. Osoby, które będą wykonywać umowy zlecenia – będą mieszkać i wykonywać obowiązki zagranicą. Zagranicą Spółka nie posiada stałych placówek (zakładów). Wynagrodzenie będzie wypłacane bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Wynagrodzenie będzie wypłacane przez Spółkę jako pracodawcę, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w kraju wykonywania przez obcokrajowca pracy. Siedziba Spółki jest w Polsce, natomiast pracownicy/współpracownicy będą mieszkać w innym niż RP kraju, w którym Spółka nie posiada siedziby ani zakładu. Umowy zawarte z zagranicznymi osobami fizycznymi nie zostaną zawarte w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Pracownicy/współpracownicy nie prowadzą działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy jeśli Spółka zawrze z obcokrajowcami umowę o pracę lub umowę cywilnoprawną, a czynności z niej wynikające będą wykonane zagranicą (w ich kraju zamieszkania) – to czy wypłata wynagrodzenia będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce?
Spółka wie, że jeśli osoba w ten sposób zatrudniona przedstawi certyfikat rezydencji (a kraj rezydencji będzie inny niż Polska) i umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisana z państwem jego rezydencji stanowi, że podatek występuje jedynie w kraju rezydencji, to w Polsce takie wynagrodzenie nie będzie podlegało opodatkowaniu.
Czy jednak w przypadku braku certyfikatu rezydencji należy takie wynagrodzenie opodatkować w Polsce, jako „osiągane na terytorium RP” i potrącić podatek zryczałtowany? Czy może nie należy – bez względu na fakt dysponowania certyfikatem rezydencji – potrącać żadnego podatku, ze względu na to, że czynności wynikające z umowy będą fizycznie wykonywane poza terytorium RP i jako takie nie będą podlegać nawet ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata wynagrodzenia nie będzie opodatkowana PIT w Polsce bez względu na fakt dysponowania certyfikatem rezydencji.

W art. 3 ust. 2b ustawy o PIT, jest zdefiniowane osiąganie przychodów na terytorium RP jako wykonywanie na terytorium RP pracy/czynności. Następnie w art. 29 wspomniano, że od dochodów osiąganych na terenie RP potrąca się zryczałtowany podatek.

Ponieważ pracownicy i współpracownicy Spółki nie będą wykonywać fizycznie czynności na terenie RP – nie powinni oni podlegać polskiemu podatkowi dochodowemu od tak osiągniętych dochodów, jako że czynności będą przez nich wykonywane poza terytorium RP.

Podczas dokonywania wykładni art. 3 ust. 2a i 2b u.p.d.o.f. należy uwzględnić fakt, że pod pojęciem „terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów” należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności, które generują dochód, czyli kraj, w którym są fizycznie wykonywane. Terytorium takim nie jest więc obszar, na którym materializuje się efekt świadczonej usługi, czyli nie jest nim kraj, w którym wypłacający ma siedzibę ani też kraj, z którego jest wypłacane wynagrodzenie.

Zdaniem Spółki, pracownicy i współpracownicy mieszkający w krajach innych niż RP i wykonujący tam czynności będące przedmiotem umów łączących ich ze Spółką, nie uzyskują przychodów na terytorium Polski. W związku z tym brak jest podstaw do zastosowania art. 3 ust. 2b pkt 1 u.p.d.o.f., według którego kryterium decydującym jest rzeczywiste (faktyczne) wykonywanie czynności na terytorium RP.

Na potwierdzenie swojego stanowiska w przedmiotowej sprawie Spółka powołuje się na wyroki sądów administracyjnych, które wyrażają pogląd, że w przypadku wykonywania czynności w okolicznościach, jak ma to miejsce w opisywanym stanie faktycznym (tj. kiedy umowa wykonywana jest poza obszarem RP, przez osoby nie objęte nieograniczonym obowiązkiem podatkowym na terytorium RP) nie zachodzi obowiązek pobierania podatku u źródła.

Wyrokami tymi są:

wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. II FSK 2144/08;

wyrok NSA z dnia 2 czerwca 2011 r., sygn. II FSK 138/10;

Fragment z wyroku NSA z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. II FSK 2144/08: Trafne jest poza tym stanowisko sądu, że nie można pojęcia „dochody osiągane” utożsamiać z pojęciem „dochody wypłacane, pochodzące, otrzymywane z terytorium Polski”. Pod pojęciem „terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów” należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Czynnością taką nie jest wypłata pieniędzy, wypłata jest elementem finalnym całego procesu osiągania dochodu. Poza tym, ta kwestia jak to wynika z art. 3 ust. 2b pkt 1 u.p.d.o.f. nie ma prawnie doniosłego znaczenia.”

„Przedstawiona więc w skardze kasacyjnej organu argumentacja odwołująca się do miejsca siedziby spółki „Y.” nie jest uzasadniona. Przede wszystkim dlatego, że wśród kryteriów zaliczania dochodów do uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustawodawca w art. 3 ust. 2b pkt 1 – 2 u.p.d.o.f. nie wymienił siedziby (miejsca zamieszkania), a po drugie trafnie podniósł sąd pierwszej instancji, że nie można utożsamiać pojęcia „dochody osiągane na terytorium: z pojęciem „dochody wypłacane, pochodzące, otrzymane z terytorium Polski”.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a cyt. wyżej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia, czy Wnioskodawca ma obowiązek naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii, czy dochody te będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca Spółka będzie zatrudniać na podstawie umów o pracę i umów cywilnoprawnych obywateli innych państw. Będą oni wykonywać czynności wynikające z ww. umów w państwach, z których pochodzą i w których mieszkają, czyli poza terytorium RP. Aktualnie Spółka współpracuje z osobami z Rosji, Ukrainy, Czech i Węgier. Od wszystkich osób, które są rezydentami w tych krajach, Spółka uzyskała aktualne certyfikaty rezydencji. Jednak Spółka nie wyklucza zatrudniania osób mieszkających i wykonujących czynności i obowiązki będące przedmiotem łączących umów również w innych krajach. Spółka ma siedzibę na terytorium Polski. Osoby, które będą wykonywać umowy zlecenia – będą mieszkać i wykonywać obowiązki zagranicą. Zagranicą Spółka nie posiada stałych placówek (zakładów). Wynagrodzenie będzie wypłacane przez Spółkę jako pracodawcę, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w kraju wykonywania przez obcokrajowca pracy. Siedziba Spółki jest w Polsce, natomiast pracownicy/współpracownicy będą mieszkać w innym niż RP kraju, w którym Spółka nie posiada siedziby ani zakładu. Pracownicy/współpracownicy nie prowadzą działalności gospodarczej.

Należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 15 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zatem, zakres obowiązku podatkowego polskich rezydentów podatkowych wykonujących pracę za granicą modyfikowany jest przez umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez Polskę z krajem, w którym praca będzie wykonywana. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W przypadku uzyskiwania wynagrodzenia przez pracowników nierezydentów od Wnioskodawcy mającego siedzibę w Polsce, za pracę wykonywaną w Rosji, Ukrainy, Czech i Węgier niezbędne jest przeanalizowanie odpowiednio treści:

art . 12 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Moskwie dnia 22 maja 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 125, poz. 569; Dz. U. z 2008 r. Nr 160, poz. 997),

art . 15 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269, Dz. U. z 2008 r. Nr 163, poz. 1025),

art . 14 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 991),

art . 15 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Węgierską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Budapeszcie dnia 23 września 1992 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 125, poz. 602, Dz. U. z 2002 r. Nr 108, poz. 946).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 polsko – rosyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, z uwzględnieniem postanowień artykułów 14, 15 i 18 ustęp 1 niniejszej umowy, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 1 Konwencji polsko – ukraińskiej, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 polsko – czeskiej umowy o unikaniu podawójnego opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17 i 18, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z art. 14 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby w drugim Państwie, i
wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Według art. 15 ust. 1 Konwencji polsko – węgierskiej, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, że w stosunku do wynagrodzeń wypłacanych nierezydentom ze stosunku pracy znajdzie zastosowanie odpowiednio art. 12 ust. 1 umowy polsko – rosyjskiej, art. 15 ust. Konwencji polsko – ukraińskiej, art. 14 ust. 1 umowy polsko – czeskiej, art. 15 ust. 1 Konwencji polsko – węgierskiej, zgodnie z którymi wynagrodzenie osób fizycznych mających miejsce zamieszkania odpowiednio w Rosji, Ukrainie, Czechach, Wegier oraz innych krajów podlega opodatkowaniu w tych krajach, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski.

Jak wynika ze zdarzenia przyszłego, Spółka będzie zatrudniać na podstawie umów o pracę obywateli innych państw. Będą oni wykonywać czynności wynikające z ww. umów w państwach, z których pochodzą i w których mieszkają, czyli poza terytorium RP. W związku z powyższym dochody uzyskiwane przez nierezydentów z pracy na podstawie umowy o pracę wykonywanej poza terytorium Polski nie podlega opodatkowaniu w Polsce, lecz w państwie, w którym praca faktycznie jest wykonywana. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy od tych wynagrodzeń. Bez znaczenia w tym przypadku, jest fakt posiadania bądź nie certyfikatu rezydencji. Konwencje/umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawsze mają pierwszeństwo przed wewnętrznym prawem podatkowym danego państwa.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Natomiast zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów z tytułu umów zlecenia reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 (w tym z umowy o dzieło) oraz z odsetek, innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Analizując możliwość zastosowania w sprawie uregulowań zawartych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy, należy w pierwszej kolejności wskazać, że ustawodawca nie uzależnił opodatkowania należności wymienionych w tym przepisie od faktu, czy są one „fizycznie” wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale wskazał, że opodatkowaniu podlegają przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kluczowe znaczenie ma zatem interpretacja pojęcia „przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

Wyjaśnić należy, że pod pojęciem „dochody (przychody) osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” należy bowiem rozumieć zarówno dochody (przychody) osiągane z podejmowania działań, w tym np. z wynajmu lub sprzedaży nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i dochody (przychody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osobę mającą ograniczony obowiązek podatkowy np. dochód z tytułu wykonywania usługi za granicą przez tę osobę na rzecz podmiotu polskiego. Stąd terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W dobie rozwijających się form współpracy między przedsiębiorstwami usługi niematerialne mogą być coraz częściej świadczone bez fizycznej obecności podatnika na terytorium państwa źródła. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów.

Nie bez znaczenia pozostaje teza zawarta w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 118/07, zgodnie z którą, w przypadku świadczenia usług przez zagraniczne podmioty na rzecz polskiego podmiotu, w sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskie, przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystywany w Polsce.

Podkreślić należy, że większość państw nakłada podatki nie tylko na osoby, które mają personalne związki z danym państwem, ale także nakłada je na dochód i kapitał, w przypadku występowania gospodarczego związku dochodu lub kapitału z danym państwem. Innymi słowy, opodatkowaniu w danym państwie podlegają nie tylko wszelkie dochody lub kapitały osób będących rezydentami tego państwa, ale także opodatkowaniu podlega dochód lub kapitał osiągnięty przez nierezydentów, jeżeli jego źródło lub miejsce położenia (situs) znajduje się w tym państwie (por. H. Hamaekers, K. Holmes, J. Głuchowski, T. Kardach, W. Nykiel, Wprowadzenie do międzynarodowego prawa podatkowego, LexisNexis, 2006).

Na osobie objętej ograniczonym obowiązkiem podatkowym ciąży nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego (podatku dochodowego) w związku z osiąganiem dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczony obowiązek podatkowy ma charakter ograniczony o tyle, że nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego łączy się z osiągnięciem dochodów, lecz tylko z określonego źródła bądź powstających w określonym miejscu (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II).

Powołując się zatem na przytoczone tezy z piśmiennictwa, stwierdzić należy, że wynagrodzenie wypłacane osobom zagranicznym nie prowadzącym działalności gospodarczej, przez polskiego płatnika za wykonanie usług fizycznie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dochodem, którego źródło znajduje się w Polsce, albowiem występuje gospodarczy związek tego dochodu z terytorium Polski. Dochód ten został zatem osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Twierdzenie Wnioskodawcy „W art. 3 ust. 2b ustawy o PIT, jest zdefiniowane osiąganie przychodów na terytorium RP jako wykonywanie na terytorium RP pracy/czynności”, należy uznać za zbyt daleko idące. Przepis ten wymienia jedynie przykładowe, najczęściej podejmowane czynności służące uzyskaniu przychodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zatem jest w nim mowa jedynie o działaniach podejmowanych.

Za dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznać należy również dochody nie osiągnięte w wyniku czynności dokonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a mające swoje źródło w Polsce.

Stosownie do art. 29 ust. 2 tej ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określone zdarzenie przyszłe – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, który w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

W konsekwencji certyfikat rezydencji stanowi również dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna zostać zastosowana.

W razie wątpliwości, to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie natomiast z art. 30 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niedobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Należy przy tym podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego miejsce zamieszkania podatnika na dzień wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 w momencie dokonywania tej wypłaty. W większości przypadków nie ma możliwości uzyskania takiego dokumentu w dniu wypłaty tych należności.

Certyfikat rezydencji ma służyć przede wszystkim płatnikowi w ustaleniu czy powinien pobrać podatek według stawki wynikającej z umowy, czy też według stawki krajowej. Płatnik będzie musiał, w razie konieczności, udowodnić, że miał prawo zastosować korzystniejsze regulacje wynikające z umowy. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za nieprawidłowo potrącony podatek.

Z przepisu art. 29 ust. 2 zdanie drugie omawianej ustawy wynika, że warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niedobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca zamieszkania podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. A zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz zagranicznych osób fizycznych. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie takiego dokumentu.

Wobec powyższego, w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik może – mając jednak na względzie ryzyko odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej – zastosować zwolnienie od podatku bądź stawki podatku wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o informacje uzyskane od podatnika bądź na podstawie uzyskanego wcześniej certyfikatu rezydencji i potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku późniejszego uzyskania certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonane zostały te wypłaty.

Jeśli natomiast płatnik nie ma pewności co do rezydencji podatkowej danego podmiotu (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej), w celu dochowania należytej staranności przy realizacji ciążących na nim obowiązków, powinien stosować przepisy krajowe.

Ze zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawcy są przedstawiane certyfikaty rezydencji podatkowej, potwierdzające miejsce zamieszkania osób zagranicznych do celów podatkowych.

Tym samym zastosowanie znajdą uregulowania wynikające z właściwych Konwencji/umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 polsko – rosyjskiej umowy o unikaniu podwojnego opodatkowania, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Określenie „wolny zawód” obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub oświatową, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, prawników, inżynierów, architektów oraz dentystów i księgowych (art. 13 ust. 2 ww. umowy).

Stosownie do art. 14 ust. 1 polsko – ukraińskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Według art. 20 ust. 1 umowy polsko – czeskiej, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to gdzie są osiągane, a nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Umowy podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Postanowienia ustępu 1 nie mają zastosowania do dochodu innego niż dochód z majątku nieruchomego, o którym mowa w artykule 6 ustęp 2, jeżeli osoba osiągająca taki dochód, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony i gdy prawo lub majątek, z tytułu którego dochód jest wypłacany, są faktycznie związane z działalnością takiego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 (art. 20 ust. 2 umowy).

W myśl art. 14 ust. 1 Konwencji polsko – węgierskiej, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Zatem jeżeli osoba fizyczna, z którą zostanie podpisana umowa zlecenia, przedłoży Wnioskodawcy certyfikat rezydencji i tym samym udokumentuje dla celów podatkowych miejsce zamieszkania poza terytorium Polski – zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – będzie miały zastosowanie właściwe uregulowania prawne wynikające ze stosownej Konwencji/umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Dochody osiągane przez osoby mające miejsce zamieszkania na Ukrainie, w Czechach oraz na Węgrzech z tytułu umowy zlecenia wykonywanej w państwie zamieszkania, które przedłożą certyfikat rezydencji, będą podlegały opodatkowaniu tylko w państwach zamieszkania tych osób. To oznacza, że na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru podatku.

Natomiast dochody uzyskane przez osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Rosji z tytułu umowy zlecenia, które przedłożą certyfikat rezydencji będą podlegały opodatkowaniu w Rosji oraz w Polsce, zgodnie z art. 13 ust. 1 polsko – rosyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Od tych dochodów oraz od dochodów zleceniobiorców, którzy nie przedstawią certyfikatu rezydencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do potrącenia „podatku u źródła”, o którym mowa w art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1 są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów, w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 tej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Podsumowując, należy stwierdzić, że dochody uzyskane przez nierezydentów z tytułu pracy faktycznie wykonywanej poza terytorium Polski na podstawie umowy o pracę nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce bez względu na to, czy Wnioskodawcy zostaną przedstawione certyfikaty rezydencji, czy też nie. Od udokumentowania rezydencji podatnika uzależnione jest opodatkowanie dochodów uzyskanych przez nierezydentów na podstawie umowy zlecenia. Jeżeli zleceniobiorcy przedłożą certyfikat rezydencji i tym samym udokumentują dla celów podatkowych miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą miały zastosowanie postanowienia wynikające z właściwej Konwencji/umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Dochody osiągane przez osoby mające miejsce zamieszkania na Ukrainie, w Czechach oraz na Węgrzech z tytułu umowy zlecenia wykonywanej w państwie zamieszkania, które przedłożą certyfikat rezydencji, będą podlegały opodatkowaniu tylko w państwach zamieszkania. To oznacza, że na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru podatku. Dochody osiągane przez osoby mające miejsce zamieszkania w Rosji z tytułu umowy zlecenia, które przedłożą certyfikat rezydencji, będą podlegały opodatkowaniu w Rosji oraz w Polsce, zgodnie z art. 13 ust. 1 polsko – rosyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Od tych dochodów oraz od dochodów zleceniobiorców, którzy nie przedstawią certyfikatu rezydencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do potrącenia 20% zryczałtowanego podatku dochodowego, stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin