Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-920/15-2/KF
z 16 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2015 r. (data wpływu 24 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zakupem przez pracodawcę imiennych biletów miesięcznych dla pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zakupem przez pracodawcę imiennych biletów miesięcznych dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka komandytowa zatrudnia pracowników na stanowisku administratora nieruchomości. Do obowiązków służbowych ww. pracowników w ramach wykonywania zadań należą m.in. dojazdy do nieruchomości będących pod opieką poszczególnych administratorów. Bilety zostaną zakupione tylko dla pracowników, których charakter wykonywania obowiązków służbowych wiąże się z codziennym przemieszczaniem z miejsca pracy do miejsca wykonywania przez nich czynności służbowych. Imienne bilety zakupione zostaną na przejazdy transportem komunikacji miejskiej (tramwaj lub autobus).

Pracodawca zamierza zdeponować imienne bilety miesięczne w swojej siedzibie i wydawać je pracownikom, dla których bilety zostaną wykupione po stawieniu się pracownika do pracy i zwracane będą na koniec dnia pracy. Bilety będą wykorzystywane wyłącznie na potrzeby zakładu pracy i zgodnie z zakresem obowiązków pracownika na stanowisku administratora nieruchomości. Przyjęcie takiego rozwiązania uniemożliwi korzystanie z imiennego biletu pracownikowi w celach prywatnych, a związane będzie tylko z wykonywaniem obowiązków służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w tej sytuacji wydatki poniesione przez pracodawcę na zakup imiennych biletów miesięcznych należy uznać za przychód pracownika ze stosunku pracy i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w tej sytuacji wydatki poniesione przez pracodawcę na zakup imiennych biletów miesięcznych nie należy uznać za przychód pracownika ze stosunku pracy i nie należy opodatkowywać podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Pracodawca nie dysponuje środkiem transportu, a pracownicy otrzymają od niego do wykonywania obowiązków zawodowych imienne bilety komunikacji miejskiej. Nie można mówić o realnym przysporzeniu majątkowym po ich stronie. Pracownicy nie odnoszą bowiem żadnej korzyści finansowej z faktu, że pracodawca wręcza im bilety na przejazdy komunikacją publiczną w godzinach pracy celem wykonywania przez tych pracowników obowiązków służbowych. Bilety zostaną zakupione tylko dla pracowników, których charakter wykonywania obowiązków służbowych wiąże się z codziennym przemieszczaniem z miejsca pracy do miejsca wykonywania przez nich czynności służbowych.

Tym samym należy uznać, że nie powstanie w ogóle przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zaistnieje zatem konieczność odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Podkreślenia wymaga, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych termin „nieodpłatne świadczenie” obejmuje swym zakresem wszelkie zjawiska i zdarzenia, których konsekwencją jest nieodpłatne przysporzenie w majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem będzie więc przesunięcie majątkowe, stanowiące przysporzenie po stronie przyjmującego świadczenie pracownika, kosztem majątku pracodawcy.

Podstawowym kryterium, które powinno być zastosowane przy ustaleniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też podkreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że pracodawca nie dysponuje środkiem transportu, a pracownicy otrzymają od niego do wykonywania obowiązków zawodowych imienne bilety komunikacji miejskiej. Bilety zostaną zakupione tylko dla pracowników (administratorów nieruchomości), których charakter wykonywania obowiązków służbowych wiąże się z codziennym przemieszczaniem z miejsca pracy do miejsca wykonywania przez nich czynności służbowych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca nie dysponuje środkiem transportu i w związku z tym wyda pracownikom na dojazdy do miejsc wykonywania pracy imienne bilety miesięczne, to w takiej sytuacji nie można mówić o realnym przysporzeniu majątkowym po stronie pracowników. Nie odniosą oni bowiem żadnej korzyści finansowej z faktu, że Wnioskodawca wyda im bilety miesięczne na przejazdy środkiem komunikacji, celem wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Bilety udostępnione pracownikom będą służyć im jedynie jako środek niezbędny do wykonywania pracy na czas jej wykonywania. Z treści wniosku wynika, że imienne bilety miesięczne będą zdeponowane w siedzibie Wnioskodawcy i wydawane pracownikom, dla których bilety zostaną wykupione po stawieniu się pracownika do pracy oraz zwracane na koniec dnia pracy.

O ile zatem pracownicy będą wykorzystywać wykupione przez Wnioskodawcę bilety miesięczne zgodnie z przeznaczeniem, tj. wyłącznie w celu dojazdu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych, nie zaś do jakichkolwiek celów prywatnych, to nie powstanie w ogóle przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.